Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Δεν περιμένω θαύματα. Και μοναξιά άλλη δεν έχω. Νικημένοι να μη βγούμε παλεύω, σαν τους δούλους που αποσύρονται κατάκοποι τα βράδια. Να μην πεθάνουμε μέσα μας προσπαθώ, μ' αναμμένα όλα τα φώτα. Η επιθυμία να κάνω το άλμα με τρυπά και μ' αφήνει λιπόθυμη κάτω από αλήθειες που δεν χρειάζονται αιτία για να υπάρχουν. Δεν ξόδεψα ανόητα το φως αυτού του πλανήτη, για να αιμορραγούν άνθρωποι στην εξορία.

Ο θεός με υακίνθους γύρω του -αυτή την παράξενη λύπη της ποίησης- και η κόρη γυμνή τόσο γυμνή στην ωραιότητα απ' αόρατη δίψα για ένα ποίημα μια γροθιά των ήχων ώσπου το αίμα απ' τα σπλάχνα να χυθεί Κύριε, αν είσαι λέξη, δώσε ένα ποίημα στον αέρα για τη σωτηρία της μονάχα

Ηθοποιός σημαίνει φως ο Τάκης έλεγεν ο Χορν και η πλατεία συνεχώς μασούσε τσίχλες και ποπ-κορν.

Ο ποιητής, αλιεύοντας απ' τα αβαθή της μνήμης ένα πλήθος από στερητικά του βίου του, του βίου μας, τα ανατέμνει, τα "αρμαθιάζει", και μας τα καταθέτει σε τούτη την πρώτη του ποιητική συλλογή, έτοιμα ν' αναμετρηθούν με τον χρόνο και την κρίση του κοινού. Η "Άμωμη Αλίευση" περιλαμβάνει ό, τι επιχείρησε να ελιχθεί και να αποδράσει κι ό,τι επίσης βρέθηκε επιμελώς κρυμμένο στο διάβα του στοχασμού του ποιητή, σκέψεις και συμβάντα ανερμάτιστα, ανερμήνευτα, απροσδόκητα, οριστικά αμετά-κλητα, προϊόντα παρατήρησης του έσω κι έξω κόσμου του. Χαμηλόφωνα, υπαινικτικά, με διά...

Σπίτι πέρα απ' τη θάλασσα Το σπίτι πέρα από την θάλασσα Δύο κόκκινα γεράνια Ένα κίτρινο σπίτι Ένα μαντολίνο Μια μανταρινιά Τρία σκυλιά Δύο κόκκινα γεράνια Ένα πράσινο βουνό Κεραμιδένιες στέγες Ένα τζάκι που καίει Τριάντα κόκκινες τριανταφυλλιές Δύο κόκκινα γεράνια Μια κίτρινη πεταλούδα Δέκα τρία πορτοκαλιά κρίνα Δέκα τρεις κραυγές Δέκα τρεις σιωπές. Δύο κόκκινα γεράνια Η θάλασσα που κλαίει Ένα κόκκινο τριαντάφυλλο με πράσινα μάτια Το τραγούδι των περιστεριών Η καμπάνα που χτυπάει Κι εσύ παντού Άταφα Όνειρα Ο δικός μου ουρανός έχει ένα δικό...

Ο Ευθύμιος Φαλτάκας αυτή την κοινωνία, που συσχέτιζε "κουτά" όπως λέει ο Κ. Καβάφης, κάπου την οικτίρει, κάπου την ειρωνεύεται, κάπου την παροτρύνει, ελπίζει και απελπίζεται και κυρίως την ενθαρρύνει, περιμένοντας ότι το καλύτερο "θα 'ρθει". Με την ποίησή του, ακόμα κι όταν παρηγορεί την παπαρούνα που βρίσκεται κομμένη στα χέρια ενός παιδιού, βρίσκει παρήγορο, λόγο για κείνη, πως η ομορφιά της δεν πήγε στράφι αλλά νοημάτησε μια νέα διαδικασία...

ΟΜΗΡΙΑ Μη με κοιτάς βαδίζω πλάι στο γκρεμό Υπάρχω μόνο γιατί ετούτος ο χαμός θέλει ένα πρόσωπο για να ξεδίνει η θλίψη στους περιπάτους του απογεύματος Ομήρους κρατώ το ποίημα και το όνειρο και δε φοβάμαι Τους ανταλλάσσω πάραυτα ελάχιστα τα λύτρα που ζητάω Το άρωμα της προσμονής ίσως και το κορμί σου