Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΕΥΦΟΡΟΣ Ο ΣΠΟΡΟΣ Φως σκέψης... της ποίησης άστρο. Καθετί έχει την ωρίμανσή του, το χρώμα του, το άρωμά του. Κύτταρα και πράσινα φυτά οι ψυχές εξαπλώνουν ρίζες στον κάμπο της αγάπης, πορεία προς το γαλάζιο φως... Αφουγκράζονται τους ορίζοντες. Εκεί που κυλούν οι ζωές στις καθημερινές ανατροπές, βρίσκει την αποστολή της η αγάπη, ρουφώντας τη σοφία του χρόνου. Πικρή η κάθε επιστροφή του πόνου. Σ' ό,τι με δάκρυ πότισες εκεί και η ψυχή σου. Τρέχουν φωνές, μορφές, μνήμες... Ανοιχτό μένει πάντα το λιμάνι της φαντασίας. Τρέχουν τ' όνειρα, τρέχουμε κι εμείς ξοπίσω...

Πρότυπα Πρότυπα-χαρταετοί οι περισσότεροι δεν υψώνονται καν, άλλοι σκίζονται με το πρώτο αεράκι, άλλοι πάλι πετούν σε υψος συμβατικό, αυτό που έχει ορίσει η απαιδευσία. Χαμήλωσαν τη ζωή.

Με έντονες επιρροές από τα ελληνικά τοπία, τον έρωτα και τη ζωή, η ποιήτρια διεισδύει άμεσα στο συναισθηματικό κόσμο του αναγνώστη και καταφέρνει να προσφέρει στάλες δροσιάς στις καυτές -γεμάτες καύσωνα- στιγμές μας.

Η επιθυμία του εκδοτικού μας οίκου να εκδώσει ένα συλλεκτικό και συνθετικό corpus για τη ζωή και το έργο του Κώστα Καρυωτάκη, ώθησε το φιλόλογο και συγγραφέα Παναγιώτη Καρματζό (μετάλλιο Ανωτάτης Παιδείας της Αιγύπτου) να προχωρήσει σε μια επίπονη έρευνα, για να παρουσιάσει το πολυσέλιδο αυτό πόνημα, "Αναζητήσεις στη ζωή και στο έργο του Καρυωτάκη". Ένα πόνημα, που περιλαμβάνει εκτός από τη χρονογραφική προσέγγιση, τις τρεις αρχέτυπες ποιητικές συλλογές ("Ο πόνος του ανθρώπου και των πραμάτων", "Νηπενθή", "Ελεγεία και Σάτιρες") σε φωτομηχανική αναπαραγωγή, τις υπόλοιπες...

Ως αντίδοτο στη νοσογένεια της εποχής μας και ειρηνική αντίσταση στη βαρβαρότητα της σύγχρονης έκφρασης η ποιητική ανησυχία, μπορεί να οδηγήσει σε εγρήγορση την εφησυχασμένη συνείδηση.

Με το κοντό μας βλέμμα αξιώνουμε ουρανό Όταν δίπλα μας αιμορραγεί η ψυχή Στο υπόγειο της ξεχασμένης συνείδησής μας Φτάνει πια.

"Όταν η θέληση όλων των χρωμάτων ενώνεται σε μία γεννιέται το λευκό. Μια έκταση που απλά, χωρά. Που στιγματίζει αυστηρά τα ψεγάδια της κι έτσι βαπτίζει το άσπιλο. Γι’ αυτό, λευκό το χρώμα της μητέρας η ιερή σιγή η λύτρωση η Ζωή που θέλει να ζήσει"

Άραγε, το πιο ισχυρό χρώμα είναι το μαύρο; Θα μπορούσε κανείς να το ισχυρισθεί. Αν αναλογισθεί ότι ουσιαστικά πρόκειται για συμπύκνωση όλων των χρωμάτων. Αγγίζω με το δείκτη του αριστερού μου χεριού. Αφή. Ακουμπάω όλες και όλους. Πλησιάζω με το αριστερό μου αυτί τον καμβά. Ακοή. Ήχοι που έρχονται από μακριά, ιαχές, κλάμα, τρανταχτά γέλια. Οσφραίνομαι τις ευωδιές από κάθε γωνιά του πλανήτη. Από τη μία άκρη του καμβά μέχρι την άλλη, γεύσεις. Άλλοτε αλμυρές, άλλοτε γλυκές σαν μέλι. Ενόραση, η κόκκινη κλωστή που μας ενώνει. Πάνω σ' έναν πολύχρωμο καμβά, κόκκινη κλωστή...