Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η ποίηση της Μαρίας Τσιράκου γράφεται μέσα από τη βίωση της επιστροφής και της επανεγκατάστασης στον οικείο ψυχικό χώρο, αλλά αφομοίωσε και όλα τα στοιχεία διάψευσης, προπαντός έντονα ερωτικής, ή και φθοράς. Μια ποίηση υπαρξιακού μεταιχμίου που τείνει προς τη γαλήνη ή την ελπίδα της. Η ποιήτρια αποκτά πλέον το δικό της αναγνωρίσιμο στυλ γραφής, επανακαθορίζει τα εκφραστικά της μέσα, τα υλικά αλλά και το περιεχόμενο των ποιητικών της θραυσμάτων. Στίχοι που μοιάζουν με υπονοούμενα και μοιράζονται μεταξύ της ενσυνείδητης γραφής και της υποσυνείδητης σκέψης άλλοτε αισθαντικής,...

Οι "Ανακυκλήσεις", κράμα αφήγησης και ποίησης, αφιέρωμα στις λέξεις μας-βοηθό σ' αυτή την πορεία εξερεύνησης κάποιων "βυθισμένων πολιτειών". Ενα ακαθόριστο παρελθόν απαιτεί τη διαχείρισή του μέσα από φίλτρα στιγμιότυπων μνήμης ... συνταχθείτε εδώ αισθήσεις τη μυρωδιά του πορτοκαλιού μη χάσετε...

Από τη μια στιγμή στην άλλη μία έκπληξη μπορεί να καρτερεί. Το απροσδόκητο χαρούμενο ή το λυπητερό παίρνει τη θέση του συνηθισμένου. Τρελές, θολοί σοφοί κι άλλοι πολλοί περνούν και φεύγουν. Μερικοί φεύγουν από νωρίς, άλλοι με τους πρώτους ήλιους, κάποιοι στις μπόρες του καλοκαιριού ή με τις σταλαματιές του φθινοπώρου. Οι τελευταίοι ως συνήθως τους χειμώνες. Όπως οι ξαφνιασμένες λέξεις που κατρακυλούν στις κατηφόρες, όπως οι καλλονές οι μαθηματικές που ζωγραφίζουν σχήματα και ιερογλυφικά. Ύστερα δεν θα μπορείς να ξεχωρίζεις για να πεις: «Είναι κορίτσια που χορεύουν ή είναι...

Χιμαιρικές Δοξασίες Πώς να πλαγιάσω στα πολύχρωμα βότσαλα όπως με ωθούν οι κατανοητοί μου ρεμβασμοί τις μέρες του Αλωνάρη που πλανιέμαι στην ακρογιαλιά γητεμένος από τα οράματα που τα θέλουν ανέφικτα με τις ασύλληπτες προσδοκίες που αναβρύζουν από τ' αθέατα κι ανταριασμένα όνειρα μου; Θέλω να τρέξω, να πετάξω για να προλάβω τη ζωή και τον κόσμο ως ένας νέος Πήγασος (μα εγώ, δεν γεννήθηκα από το άλικο αίμα της αποκεφαλισμένης μυθικής Μέδουσας) κι από τα μύχια της σκέψης μ' αναζητώ αέτωμα στ' άστρα για να διακηρύξω στ' απανταχού της ύπαρξης και μια...

[...] Ο ποιητικός λόγος του Παναγιώτη Κουμπούρα ξεφεύγει από το αρνητικό κλίμα που υπάρχει στην εποχή μας, όπου πολλοί αναζητούν έναν νέο ιστό που θα κρατάει το μεγάλο βάρος της προσωπικής εμπειρίας. Προσηλωμένος στην Παιδεία, την οποία ως λειτουργός υπηρετεί, ενδιαφέρεται να εξαγάγει μέσα από την ουτοπία και μέσα από τους όγκους της ζωής το μετάλλευμα από το οποίο κατασκευάζει το "τάλαντο" της γραφής και του λόγου του. Λέξεις-εικόνες, παίζουν, καταγγέλλουν και προσκαλούν σε ένα επίπεδο που ενώ φαντάζει ουτοπικό ουσιαστικά δηλώνει την σκληρότητα του παρόντος, που ταυ...

Διαθέτει το κύρος και τη βαρύτητα ενός χρησμού. Δημιουργεί καταστάσεις, επηρεάζει αντιλήψεις, δρομολογεί γεγονότα. Αναμένεται καρτερικά να ερμηνευθεί από πιστούς, λογίους και σοφούς. Είναι όμως ανακόλουθος. Ικανός για το καλύτερο και για το χειρότερο. Δεν ακολουθεί την πεπατημένη. Δεν προβλέπεται. Δεν ερμηνεύεται. Δεν αξιολογείται με τα συνηθισμένα κριτήρια. Ο Ανακόλουθος χρησμός είναι η κατάθεση ψυχής που στροβιλίζεται στη σφαίρα της φαντασίας του συγγραφέα. Ακολουθήστε τον.

"Ανέμελοι άνθρωποι" σέρνουν τη δυστυχία τους αγνοώντας ακόμα και την ύπαρξή της. Μια δυστυχία που εμάς μας φαίνεται βουνό. Η καπιταλιστική, καταναλωτική, κοινωνία μας έκανε να βλέπουμε τη ζωή διαφορετικά. Η απόστασή μας από τη φύση - ίσως και ο τρόπος που ζούμε - μας κάνουν να βλέπουμε τους ανέμελους ανθρώπους δυστυχισμένους. Δυστυχισμένους γιατί δεν μπλέχτηκαν ακόμα στα γρανάζια του "πολιτισμού" μας. Τι ειρωνεία αλήθεια ...

ΠΡΟΣΩΠΙΚΕΣ ΕΠΙΤΥΧΙΕΣ Συχνά, μέσα στη νύχτα, καθώς περπατάς ολομόναχος, κάτι σ' αγγίζει στον ώμο, γυρίζεις τότε - και μονομιάς νιώθεις όλο το μάταιο της ύπαρξης. Αλλά δε θλίβεσαι σα νάσαι ο πρώτος που το ανακαλύπτεις. ΠΡΟΣΩΠΟΓΡΑΦΙΑ Οι άλλοι, μάλιστα, απορούσαν που έμενε ακόμα παιδί. Δεν ήξεραν πως απλώς είχε αργοπορήσει. ΚΑΝΕΙΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΣ "Ήρθα", έλεγες πάντα μπαίνοντας στο δωμάτιο, παρ’ όλο που δεν σε περίμενε κανείς. Όμως ακριβώς αυτό σου έδινε μια βαθύτερη απάντηση.

ΤΟ ΔΩΡΟ Πόσο σου πάει το καινούργιο φόρεμα που σου αγόρασα Το διάλεξα μες στην πληθώρα των συναισθημάτων μου Παιδεύτηκα. Έπρεπε να εσωκλείει θλίψη Τόση, όση η απόσταση που μας χωρίζει; Γυναίκα Πρόσεξα να ’χει διάσπαρτα λουλούδινα πάθη σε κάθε χρωμάτινο σφίξιμο της καρδιάς Δεν μ’ ενδιέφερε αν η αιτία ήταν η χαρά ή η λύπη Κοίταξα να ’χει μήκος εφήμερο Ούτε πιο κοντό, ούτε πιο μακρύ Τουλάχιστον να ζήσει όσο το φοράς Φρόντισα ν’ αφήνει έξω κάθε ιδιομορφία σου Εύμορφες σκέψεις, μελαχρινά νάζια Το στήθος σου να το καλύπτει όπως το ψέμα την αλήθεια Σιγά σι...

ΑΝΑΘΗΜΑ Πορτοκάλι ανθισμένο μιας θάλασσας τον ύπνο να φωτίζει, Μαινάδας κόσμημα ολέθρου οπώρα ξημερώματα με βρίσκουν πυρκαγιά στο δρόμο πλαγιές σου ηλεκτρισμένες να σπαράζω. Ο βράχος παραδίνεται σε πελάγου καθρέφτη δακρύζει κέδρο και πλατάνι η νύχτα ξεστράτισε το φως καταστροφή άλωση χώρας παιδικής, γελάς με τις βενζίνες σου μια παρθενιά στις στάχτες. Δεν είναι αναίμακτο αυτό το πανηγύρι χτες άναψα όλους τους φλοιούς για σένα για ένα σου γέλιο χάλασα ολόκληρης ζωής λευκές φανέλες πώς μ' έντυσες για πάντα κάρβουνο πώς σε ξεγύμνωσα δροσιά απ' τα κλαδιά μου.

Ποιητική συλλογή φιλοσοφικού χαρακτήρα.