Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στη νέα ποιητική συλλογή του με τίτλο "Φώς στο τούνελ", ο ποιητής και συγγραφέας Γιώργος Ξηροχωρίτης περιγράφει την διαδρομή μιας ψυχής μέσα από αισθήματα, σκέψεις, πρόσωπα και καταστάσεις που συνθέτουν τους χώρους της ανθρώπινης μοναξιάς. Για τον συγγραφέα, οι υπαρξιακές αγωνίες που ταλανίζουν εσαεί τον Άνθρωπο βρίσκουν καταφύγιο στην παρατήρηση και σύνδεσή του με τον περιβάλλοντα κόσμο, στη δύναμη του Έρωτα, στην αποδοχή της μοίρας και στην απόλαυση, τελικά, του κάθε αγώνα στη ζωή.

Τα 54 ποιήματα της συλλογής είναι φυσική προέκταση της ευαισθησίας του δημιουργού. Αποτελούνται από ηθογραφικά, θεολογικά και ανθρώπινα υλικά. Μέσα απ’ αυτά ο ποιητής τιμά τον Ελληνισμό. Παράλληλα εκφράζει την πεποίθησή του για τις αναγκαίες αλλαγές που θα πρέπει να γίνουν στον τόπο μας. Δείγμα γραφής: Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ Δεν είναι έτσι ο άνθρωπος όπως τον δείχνουν οι καθρέφτες κλήρο σκληρό έχει στη γη και μες στη σκοτεινιά που ζει θέλει να αναβλέψει. Γύρω του θαμπό το φως κι ο κόσμος πάντοτε σκυφτός. Πρέπει σοφά να κρατηθεί να φέρει ήλιο στην ψυχή κι ελπίδα να...

Η εποχή μας, μίζερη και καταθλιπτική μας συνθλίβει κάθε μέρα ολοένα και περισσότερο! Σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας νιώθουμε ασφυξία και βιώνουμε τη φθορά. Σ' όλ' αυτά όμως απαντάμε προβάλλοντας το φως, δηλ. τη φωτεινή πλευρά της ζωής

Μέσα απ' την ιδιωτική του ιστορία, την εμπειρία και την ευαισθησία ενατένισης του κόσμου, το ποιητικό υποκείμενο προσπαθεί, μ' ένα πυκνό μάγμα εκροής, να καταγράψει λάμψεις ζωής αλλά και την απώλεια στις πιθανές εκφάνσεις της ώστε η καταγραφή να αποκτήσει ευρύτερες διαστάσεις. Είναι πολεμικό άθλημα ο θάνατος της λήθης και η ποίηση, σε αυτή τη βιογραφία της φθοράς, προσπαθεί - με άλματα και συνδηλώσεις, με εφόδους και υποχωρήσεις - να αναζητήσει σ' ένα στιγμιαίο «τώρα» - που εμπεριέχει παρελθόν και μέλλον και συναλλάσσεται και με τα δύο - τη ρίζα της μοίρας εκεί που η ψυχή δ...

ΠΡΕΛΟΥΔΙΟ Η κοινοκτημοσύνη της θάλασσας έχει νότα αισιοδοξίας. Στο λατομείο της νύχτας εκρήξεις κομμάτια χρόνου εκτινάζονται ενώ στην γυάλα της σελήνης εκδικάζονται τα όνειρα. Η ώρα είναι μια πόρτα ανοιχτή. Δεν ξέρεις ποιον θα συναντήσεις, ποιος θα φύγει.

Ένας πολυεπίπεδος "διάλογος" ανάμεσα στην ποιητική και την εικαστική μανιέρα δυο δημιουργών που αναδεικνύει το ερωτικό στοιχείο και καταγράφει με λυρισμό και αμεσότητα την περιπέτεια του γυναικείου σώματος στο ταξίδι της ζωής. Ένα βιβλίο όπου η φωτογραφική ανάπλαση του γραπτού λόγου και η ποιητική προσέγγιση της εικόνας λειτουργούν εξαγνιστικά, ως αυτοδύναμα στοιχεία αλλά και ως συλλογικές ματιές πάνω στο μεγάλο μυστήριο των αισθήσεων. Η γυναίκα απλώνεται σε κάθε κόκκο του περιβάλλοντος χώρου μας ως ιδιωτική λεπτομέρεια των πιο μύχιων στιγμών ή ως ακόμα ένα εκούσιο μέσο...

Η ενορατική ηλιοφάνεια που δημιουργεί μεταφυσική ιεράρχηση και δίνει φως και πνοή σε όλους τους ήχους, τους φθόγγους και τις εικόνες που μας περιβάλλουν, ενώνοντας τον άνθρωπο με την αρχέγονη πηγή του, αποκαλύπτοντας την αρχή τού "κατ' εικόνα και καθ' ομοίωση". Αυτή είναι η προσέγγιση για να δημιουργηθεί το "Φως ανέσπερον" της Στέλλας Τεργιακή. Είναι η προσπάθεια να φανερωθεί μέσα από τους στίχους του ποιητικού λόγου, η υφή του Φωτός, όταν αυτό δημιουργεί πνευματική ανάφλεξη και ενεργοποίηση, όπου εκδηλώνεται, προσδίδοντας διαφάνεια και φωτεινότητα και κατ' επέκταση νό...

Στις τσέπες του μαύρου παλτού θαρρούσε πως ζέσταινε τα χέρια της δεν άντεχε ο χειμώνας του ν' απολέσει αυτή την ιερή συνήθεια χιλιάδες χρόνια μακριά πριν λιποτακτήσει απ' την ψυχή του ξερίζωσε όλες τις μικρές του επαναλήψεις κι αφού τις στόλισε ευλαβικά στον καινούριο του θάνατο απόμεινε να χαϊδεύει τη σκόνη στο χάρτινο χαμόγελό της ακαθόριστα ζωντανό λιγότερο σε φοβάται το τέλος.

ΠΑΝΤΑ ΠΑΝΤΟΥ Η Αλήθεια! Τόσα φωνήεντα μαζί, φωνάζουν. Φωνάζει Πνίγηκε η Θάλασσα όταν κατάπιε το ψέμα σου