Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ψηλαφίζει με χέρια γυμνά το εύρος της ελευθερίας. Τα όρια που ασυνείδητα φορτώθηκε, αυτοπεριοριστικές αντιλήψεις που τον απέτρεπαν από το βίωμα της ελευθερίας. Φρενήρης προσπάθεια για οξυγόνο.Ο φόβος, η διαπάλη με το "Εγώ", ο άνθρωπος βουλιάζει σε μια- άνευ προηγουμένου- εσωστρέφεια. Θραύσματα ζωής, κατακερματισμένης. Φαύλος κύκλος ματαιότητας. Μια πρωτόγνωρη συναισθηματική ανύψωση επέρχεται. Ο στόχος και η θέληση για ζωή επαναφέρονται, διαφορετική η αντίληψη της ύπαρξης. Ανακηρύσσεται νικητής από τον έσω-εαυτό του, το παρελθόν παύει να έχει επίδραση. Αποδοχή. Η δικτατορία...

Άφοβος αλλά και με δέος ο Αντώνης Αμπαρτζίδης αναρριχάται στη "Σκάλα" που ορθώνει με τα ποιήματά του, αποζητώντας ψυχική και πνευματική ανάταση. Αναθαρρώντας σε κάθε πλατύσκαλο, ασθμαίνοντας -αν κι έχοντας αρωγό την κουπαστή- στα σκαλοπάτια, μα με ψυχή που δεν υποτάσσεται, μας καλεί σε μια ανάβαση καθοριστική για τον ίδιο. Συμπαραστάτες του ο Ήλιος, ο Πλούτωνας, η Περσεφόνη, η Καλυψώ κι ένα απολλώνιο δελφίνι -μυθικές αναφορές-, μα και ο έρωτας, το θάρρος, η νοσταλγία και η πίστη στον άνθρωπο και στα θεία, καθώς και στους νόμους της φύσης. Άλλοτε δοξολογώντας τη στιγμή που ζ...

ΜΑ ΕΓΩ Παιχνιδιατόροι ήρθαν μέσα στη γειτονιά και αρχίσαν τα τραγούδια με ντέφια και βιολιά. Μα εγώ έτρεχα να δω το πρόσωπό σου να νιώσω το χαμόγελό σου. Παιχνιδιατόροι ήρθαν και κάναν σαματά και βγήκανε τα αγόρια και κορίτσια χαρωπά και αρχίσαν τα τραγούδια και τα πολλά φιλιά. Μα εγώ έτρεχα να δω το πρόσωπό σου. Μα εγώ κυνήγαγα δυο μάτια καστανά. Παιχνιδιατόροι ήρθαν και φύγανε αργά και κλείσανε τα κέντρα και φύγαν τα παιδιά. Μα εγώ καθρεφτιζόμουν στα μάτια τα μελιά.

Περιπλανιόμαστε κουβαλώντας την προίκα μας όπως το σαλιγκάρι το σπίτι του. Η φύση που αποστρεφόμαστε, οι ανεπανάληπτες στιγμές που λησμονούμε. Οι συγκάτοικοί μας σε στεριά, ουρανό και θάλασσα που υφίστανται τη βαναυσότητά μας. Αυτά είναι τα τιμαλφή μας που ευτελίζουμε. Ο ήλιος γελάει γιατί τον χρειαζόμαστε, η σελήνη κλαίει γιατί μας έχει ανάγκη. Ξέρουμε τις συνέπειες αλλά δεν μας νοιάζει. Θα κληρονομήσουν οι επόμενοι ένοικοι. Έχουν αποστηθίσει το μάθημά τους, αν όχι θα αντιγράψουν. Η λύρα του Ορφέα που θρυμματίζει τον βράχο του Σίσυφου προσπαθεί να μας συνετίσει. Κάπου κάπο...

Μια σουσουράδα στο πάρκο τόσο ντελικάτη... Μερικές σταγόνες στους ώμους μιας γυναίκας Διαμερίσματα στη Μονμάρτη· παλιές γραφομηχανές και ξύλινα γραφεία Ένα λευκό μπαλόνι ηλίου και σόλο ροκιές στη μέση του πουθενά Πουκάμισα που ανεμίζουν, απλωμένα στο σχοινί Δωμάτια ψηλοτάβανων σπιτιών, ημιφωτισμένα πάντα... και έρωτες με παντρεμένους Πολύχρωμες ομπρέλες και λαιμοδέτες Μια ραπτομηχανή που συναντιέται στα κρυφά με μια ομπρέλα Άλλα δωμάτια στη σιωπή Βιτρίνες με ξύλινα παιχνίδια και μπισκοτάκια κανέλας Λέξεις που αναζητούν στέγη σ’ ένα ποίημα και απογεύματα του Σ...

Ο προβληματισμός κυριαρχεί στα ποιήματα της συλλογής, αφού αυτά κινούνται διαρκώς μεταξύ κυριολεξίας και αμφισημίας. Η διπλή ιδιότητα του ποιητικού λόγου ως λυτρωτική και ταυτόχρονα βασανιστική διαδικασία διατρέχει τη συλλογή, επενδύοντας άλλοτε την τραγική συνειδητοποίηση της θέσης του υποκειμένου και άλλοτε την ειρωνική, αυτοειρωνική και σαρκαστική ανατροπή της επιχειρούμενης εξομολόγησης. Συγκροτούνται έτσι ποιήματα βίαια και επιθετικά και ταυτόχρονα αυτοσαρκαστικά και εύθραυστα, ποιήματα που ισορροπούν επιδέξια ανάμεσα στην απόγνωση και την ειρωνεία, την αποδοχή μιας σχ...

Ένα πορτρέτο υπήρξε η αφορμή για αυτά τα 23 "ερωτικά" ποιήματά μου. Ένα πορτρέτο κρεμασμένο στον τοίχο απέναντι από το γραφείο μου, που απεικονίζει έναν γυμνό νέο άνδρα. Έβαλα απέναντι από το πορτρέτο μια "ώριμη" γυναίκα, που έχει ζήσει πια αρκετά, για να μπορεί να πει ότι έχει κάνει τον κύκλο της ζωής της, και την άφησα να ζήσει και να στοχαστεί για τον έρωτα με το ωραίο, με το νέο, το νεότερο, το στιγμιαίο, το άπιαστο, το εφήμερο, και τελικά, ίσως, το πιο αληθινό και το περισσότερο "ασυμβίβαστο" της ζωής της. Το αιώνιο "μικρό αγόρι" που κάθε γυναίκα κρατάει στην αγκαλ...

Πενήντα τρία ποιήματα, βιωματικά αλλά και εμπνευσμένα από την καθημερινότητα, όλα δοσμένα με καθημερινό, σαφή, κατανοητό λόγο, μα με μια ιδιαίτερη ποιητική χροιά και πάντα με ρίμα, κεντρίζουν το ενδιαφέρον και προδιαθέτουν κάθε αναγνώστη και αναγνώστρια να τα διαβάσουν, καθώς δίνουν την αίσθηση ότι είναι γραμμένα για καθέναν και καθεμία από εμάς. Ο Κώστας Καραμανώλης πραγματεύεται γνωστά αλλά καθοριστικά για τη ζωή θέματα, όπως η χαρά, ο πόνος, η απώλεια, η θλίψη, η γενική κρίση, ενώ δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στον έρωτα. Η ξεχωριστή αυτή μνεία που γίνεται στην ποιητική συλλ...

Συμβολική ποίηση με έντονο θεατρικά στοιχεία μια που προσεγγίζει αλληγορικά τα πρόσωπα δίνοντας τους συχνά τη μορφή ενός αντικειμένου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο τίτλος Ονειρόπετρες μια σύνθετη λέξη που συνδυάζει τους ανθρώπινους στοχασμούς την ώρα του ύπνου με κάτι αδρανές και φαινομενικά χωρίς ζωή όπως είναι οι πέτρες. Τα ποιήματα συχνά περιστρέφονται γύρω από τον έρωτα χωρίς να τον καταδικάζουν ή να τον ευλογούν.

Ξαπλώνεις στο διπλό σου κρεβάτι, κανένας δεν είναι τριγύρω. Δάκρυα λούζουν το κορμί σου, γιατί κλαις; Για τον χαμένο έρωτά σου; Για τις ελπίδες που είχες χτίσει επάνω του; Ίσως να ρίχνεις το φταίξιμο επάνω σου. Ίσως να αυτοκαταστρέφεσαι. Ίσως να χαθείς. Ίσως να αλλάξεις αυτό που είσαι. Ίσως να τον ξεπεράσεις. Ίσως... Μπορεί... Μάλλον... Πάντως η μοναξιά φέρνει τους χειρότερους συμμάχους και η απόγνωση τις χειρότερες συμφωνίες. Σάρον; Σάρον, γιατί ρίχνεις το φταίξιμο επάνω σου; Γιατί αυτοκαταστρέφεσαι; Γιατί χάθηκες; Γιατί άλλαξες αυτό που ήσουν; Σάρον; Άξιζα...

Καλέ μου ήρωα στεριάς, δεινέ θαλασσομάχε που προσπερνάς μακάρια και των θεών το πάθος όσο και αν τους φαίνεσαι ο εξουθενωμένος που παραδίδει την πνοή στων κεραυνών το μίσος και στων κυμάτων την οργή που αποδεκατίζουν τόσους γενναίους ναυτικούς της θάλασσας καμάρι μείνε μαζί μου στο τερπνό, στο μαγικό παλάτι αντάμωσε τα χείλη μου, το απαλό μου στήθος άπλωσε τα χεράκια σου σε όλο μου το σώμα να νιώσουμε την άπλωση στου έρωτα τη χάση.... (Σελίδα 24) * * * Ήταν ωραίο το θέαμα στη χάση των ματιών υπάρχει η άλλη όραση που μας γλυκοκοιτάει προτού την αντικρίσουμε...

Αληθινή Τέχνη τα Χαϊκού της Άπω Ανατολής, ζωγραφίζουν με πενάκι, με σινική και με το απαλό χρώμα των στίχων τους την άφατη σαγήνη, δημιουργώντας μια αχλύ μαγείας, υποβολής της ονειρικής μουσικότητας. Την ίδια αίσθηση υποβολής και σαγήνης προκαλούν αναμφισβήτητα και τα λυρικά κεντήματα στίχων της ποιήτριας Πόπης Μπαλαμώτη-Σπιτά. Περίτεχνα σε εκτέλεση, πανέμορφα σε εικόνα, με λιτή λυρική μουσικότητα, αγγίζουν τα λεπτότερα αισθήματα της ψυχής του αναγνώστη τους, που συμμετέχει, διαβάζοντάς τα, σε μια αληθινή μυσταγωγία.

Τούτη εδώ η ποιητική συλλογή που είναι μια συρραφή εμπειριών και φανταστικών ταξιδιών, αναμειγνύοντας ωμή αλήθεια με όμορφα ψέματα, δείχνοντας τη συμπάθεια μου στους ηττημένους, αυτούς που τσάκισε η ζωή κι όμως εκείνοι συνεχίζουν να την παλεύουν, όχι λόγω κάποιου ηλίθιου ηρωισμού, αλλά γιατί αν κόψεις ένα κλαδί ξεπετιέται άλλο. Πρόνοια λέγεται. Τύχη λέγεται. Ζωή λέγεται. Αυτή τη ζωή περιγράφω. Όχι την άνετη, όχι την εύκολη, όχι την by the book. Η ζωή λοιπόν και η παρενέργεια της στους ανθρώπους και σε μένα.

Η συλλογή ποιημάτων με τίτλο "Ετερόκλητα Ποιήματα", εκτός του προλόγου και του επιλόγου, αποτελείται από τριάντα τρία ποιήματα χωρισμένα σε δύο ενότητες. Η πρώτη έχει τίτλο "Για επαγγελματίες και ερασιτέχνες" και η δεύτερη "Μικρά χρωματιστά όνειρα". Τα ποιήματα αναφέρονται σε σύγχρονα ατομικά, κοινωνικά και πολυπολιτισμικά θέματα με μια αυτοσαρκαστική διάθεση και με μια αισιόδοξη βασικά θεώρηση επιδιώκουν κατά τις δυνάμεις τους μια κριτική, τρυφερή και ανθρωπιστική προσέγγιση στο μοναδικό και ευλογημένο δώρο της ανθρώπινης ζωής.

Το δίγλωσσο ποιητικό βιβλίο της Αναστασίας Ν. Μαργέτη "Τρίτοι από της Αληθείας / The third from Truth" σε αγγλική μετάφραση των Robert L. Crist και Δέσποινα Λαλά - Κριστ αποτελείται από 33 ποιήματα κατανεμημένα σε πέντε ενότητες. Η ποιήτρια με τη δική της αίσθηση ερμηνεύει το δύσκολο σήμερα συνομιλώντας με στοχασμούς αρχαίων και νεότερων φιλοσόφων. This poetry book of 33 poems is organized into 5 thematic areas. Drawing upon ancient and modern philosophers' thoughts, the poet, Anastasia N. Margeti, attempts to perceive and interpret the notion of difficultness today. E...

Η "Ωδή στον Βράχο των αιώνων" γράφτηκε (και βραβεύτηκε) με την ευκαιρία Παγκόσμιου Διαγωνισμού με θέμα "Μάρμαρα του Παρθενώνα : Ιστορία μιας κλοπής ή η κλοπή της Ιστορίας". Με την ηθική στήριξη της Αμφικτυονίας έγινε η έκδοση του βιβλίου σε δύο γλώσσες (Ελληνικά και Αγγλικά) προκειμένου να κάνουμε κοινωνούς, φορείς, οργανώσεις και όλους όσους θεωρούν ιερόσυλη την καταστροφική εκγύμνωση και αρπαγή τμημάτων του Παρθενώνα και της Καρυάτιδος και να αγωνιστούμε ώστε να ξαναγυρίσουν αυτά στο τιμημένο λίκνο τους. Μέσα...

Ποτισμένοι με τους γλυκούς χυμούς του δημοτικού τραγουδιού, οι στίχοι της Αναστασίας Κατσαλίδα. Αγριολούλουδα κομμένα απ' τις πράσινες βουνοπλαγιές, τις ακροποταμιές και τα λιβάδια της γενέτειρας. Πολύμορφα, πολύχρωμα λουλούδια με έντονους χρωματισμούς. Όλα τους με την ίδια μεθυστική ευωδιά της ιδιαίτερης πατρίδας, της όμορφης Λεσινίτσας. Ο στίχος της ακουμπάει στο δημοτικό τραγούδι, πρώτη και παντοτινή αρχή της τέχνης και με τη δημοτική γλώσσα, που είναι η φυσική φωνή της Μούσας, απλός και κατανοητός, με αγάπη, με πόνο. Η γλώσσα απλή, κατανοητή κι εμπλουτισμένη με τα...

Η ΜΑΓΕΜΕΝΗ ΝΥΧΤΑ Κόκκινη ετικέτα στη φιάλη, δώδεκα ο μαύρος αριθμός, στο τραπέζι αμυδρά φεγγοβολάει από την κοιλιά της η πήλινη γλαύκα, νύχτα και γαλήνη. Πελώρια από την Εύβοια αναδύεται η σελήνη, εξωτικά λάμπει στη ζεστή νύχτα, στον πυρετό της φύσης. Γιασεμί, λεμόνι, αιθέρια έλαια και ο οργασμός της φύσης, αιώνιοι κομπάρσοι τα φυτά του κήπου στη γαλήνη, ευδαιμονία και αγαλλίαση σκηνικό εξωτικών νυχτών. Απόψε θέλω μαζί σου να γιορτάσω, απόψε θα ήθελα να ήμουν ένα αστέρι λαμπερό στον ουρανό, να γράψω με μεγάλους κύκλους φωτεινούς το "σ' αγαπώ".

Ένα σπαρακτικό ημερολόγιο χωρισμού από έναν παράνομο, ιερό έρωτα. Από την οπτική γωνία μιας γυναίκας που αισθάνεται ίση απόσταση από την κόλαση και από τον παράδεισο, πηγαία ερωτικοί στίχοι γραμμένοι από το χέρι ενός άντρα παρασύρουν τον αναγνώστη στα δικά του ερωτικά άδυτα. Πώς κάτι που δεσπόζει και κυριαρχεί στις ζωές των ανθρώπων αναχωρεί, τελικά, λίγο λίγο, μέρα την μέρα, μέχρι την οριστική απουσία; Η ποιητική διαδρομή της Ερωφίλης, όπως την σχεδίασε ο Γιώργος Σκανδάλης, μοιάζει με μια διαδρομή που χαρακώνει. Η ποιήτρια Αγγελίνα Ρωμανού έγραψε για τις Ερωσυλίες:...

Ζω σε κάθε παλιό χαρτί, σε μια ιδέα που δεν ξέρει αν θα ζήσει ποτέ, αν θα πεθάνει, αν θα χαθεί πετώντας πάνω σε ένα φύλλο προς τη θάλασσα. [...] Αυτός είμαι, η νύχτα και το αδύνατο. Και υπάρχω εδώ, για να σου αποδεικνύω εσένα, ξένε, ότι τα όνειρα μπορούν να γίνουν αληθινά.