Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Διαβάζοντας την ποίηση της Κατερίνας νιώθει κανείς ένα γλυκό συναίσθημα ευτυχίας και αισιοδοξίας. Το ίδιο συναίσθημα που νιώθεις όταν η Κατερίνα τραγουδά μια ωραία άρια από όπερα ή μια ρομαντική μπαλάντα. Το πάθος ίδιο· η αγάπη για τη ζωή και τον άνθρωπο διάχυτα και στα δύο. Η Κατερίνα δίνει τον εαυτό και το είναι της γι' αυτά που αγαπά. Ο Stefan Anton George, γερμανός ποιητής του 19ου και 20ού αιώνα, μιλώντας για την αξία της ποίησης είπε μεταξύ άλλων: "Κάθε ποίημα που φέρει μαυρίλα χωρίς καμιά φωτεινή λάμψη, είναι πλαστό. Πιο πολύ συγκινεί εκείνη η τέχνη που μέσα της...

Δίνεις έναν αφορισμό όπως δίνεις ένα χαστούκι Εμίλ Μιχάι Σιοράν Η γοητεία του αφορισμού ως είδος εστιάζεται στη δυναμική του: είναι σύντομος ως κειμενική φράση, περιέχει ισχυρά νοήματα, δημιουργεί σκέψη και πλάθει έντονες εικόνες. Απομνημονεύεται εύκολα μάλλον, όπως οι μεταφορές, τα αποφθέγματα, οι παροιμίες και τα επιγράμματα. Δεν είναι τίποτε από αυτά όμως· ο αφορισμός επιδιώκει την αναγνωστική επίδραση· περιέχει εκφραστική συμπύκνωση, σαφή νοηματοδότηση και ακαριαία στόχευση από τον συγγραφέα· συνδυάζει τον λυρισμό και τον στοχασμό· επικουρικά λειτουργεί υπέρ της α...

Η επιστροφή της εμπειρίας μέσω της ίδιας της απαξίωσης της γλώσσας, στην προκειμένη περίπτωση της λογοτεχνικής-ποιητικής γλώσσας. Με αυτό τον τρόπο, μέσα από τον ίδιο της τον εαυτό, αναγκάζεται η γραφή να προχωρήσει σε μια ουσιαστική ρήξη με την τέχνη της αναπαράστασης θέτοντας το λογοτεχνικό υποκείμενο απέναντι από το κενό της ύπαρξης, μόνο του απέναντι στην προσπάθεια έκλυσης του απωθημένου-ακατέργαστου μέρους του που βρίσκεται εκεί πριν την ίδια την ύπαρξη του δομημένο ως γλώσσα που πάντα του διαφεύγει. Με αυτό τον τρόπο καταφέρνει η σκέψη να ξεφεύγει από τα στεγανά της...

Ο ΤΖΙΟΡΤΖΙΟ ΝΤΕ ΚΙΡΙΚΟ ΣΤΟ ΒΟΛΟ Γύριζε στην πόλη σκεφτικός μετά από τόσα χρόνια άγνωστος στους κλειστούς αρχαίους δρόμους χορτασμένος εξορίες ξενητιές και δόξα Ρώτησε για το σπίτι του έψαξε απελπισμένα το κλειδί στο σπασμένο βυθό της γλάστρας άλλωστε κι οι φίλοι του έχουν σχεδόν χαθεί Μπήκε αργά στο καφενείο ζήτησε αψέντι και πικρό καφέ βούτηξε τα μυστικά πινέλα του στα σκοτεινά χρώματα που καίγαν το κεφάλι Κι εκεί κατά το σούρουπο στις βραδινές ερειπωμένες ράγες χαμένων τρένων αποχωρισμού τον άγγιξε ανάλαφρα η ταραχή μιας ανυποψίαστης αγάπης

Αν είχα γεννηθεί μεγάλη θα έβγαινα από το μαιευτήριο θα ναύλωνα ένα ταξί να με έκανε ένα γύρω στην πόλη. Θα μπλέκαμε στην κίνηση θα έβλεπα τον κόσμο να περνάει βιαστικά το φανάρι τους άστεγους τις τράπεζες τ' αυτοκίνητα και τα σχολεία τα νοσοκομεία και τα μαγαζιά. Αν είχα γεννηθεί μεγάλη ο οδηγός θα μου είχε διηγηθεί μια ιστορία μ' ένα κλειδί ένα φορτίο κι έναν χαφιέ. Αν είχα γεννηθεί μεγάλη θα έμπαινα σε ένα μπαρ και θα 'πινα με τους θαμώνες. Αν είχα γεννηθεί μεγάλη δεν θα φοβόμουν να γυρίσω σπίτι ό,τι ώρα μου κάπνιζε. Στην πόρτα δεν θα περίμενε...

Ο ΧΑΡΤΙΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ αφού αγαπάς μια γυναίκα από χαρτί είσαι κι εσύ ένας χάρτινος άνθρωπος Δε πα να τρέχουνε τα αστέρια· εδώ κάτω, μασήσαμε πολλά σπασμένα πιο μέσα από το στόμα που λέγονται χρόνια ή αναμνήσεις που βράζουν στον πυρετό: παρανάλωμα είναι εκείνες οι μέρες που σε θυμάμαι κουβαλάω στην τσέπη ένα χαμόγελο μάλλινο περασμένης πρωτομαγιάς, είναι που δεν καταλαβαίνω τίποτα κι όλο λέω θα σε ξ...

ας στέλνω μια τελευταία αναφορά απ' το πεδίο. Λαμβάνοντας υπόψη την ενεργητική συμμετοχή στα γεγονότα, ας μου επιτραπεί ένας τόνος ελαφρώς προσωπικός, γιατ' ήταν οι διαδικασίες σκληρές, σαν να ριζώνουν δέντρα μες στο στήθος σου, σαν να περνάς το δάχτυλο πάνω στη σκουριασμένη λαμαρίνα. Όπως και να 'χει, δεν ξεπέρασα τα όρια, υπέγραψα δηλώσεις, κατέθεσα τ' απαραίτητα έγγραφα, έμαθα να κρατάω το σύρμα με κομψότητα, σαν να κρατάω κρυστάλλινο ποτήρι. Όπως τα συμφωνήσαμε απ' την αρχή, παρέδωσα τους κεραυνούς μου. Και βεβαιώνω: δεν σήκωσα τα μάτια μου ποτέ στον ουρανό....

Η συλλογή "Φωτογραφικά γυμνάσματα", όπως άλλωστε υπονοεί και ο τίτλος της, αποτελεί μια σειρά από στιγμιότυπα της καθημερινότητας, τα οποία αποτυπώνει με φωτογραφική διάκριση ο δημιουργός, μετουσιώνοντας τις εικόνες σε ποιητικό λόγο. Ο Βαγγέλης Δρόσος στέκεται μπροστά στα θέματά του -με την όποια αποστασιοποίηση του εικονολήπτη- και χρησιμοποιεί τα εκφραστικά του μέσα ως φωτογραφικό φακό, για να καταγράψει με το δικό του βλέμμα οτιδήποτε ερεθίζει το δημιουργικό του αισθητήριο, γύρω του κι εντός του. Μέσα από την παρατήρηση των διαφορετικών εκφάνσεων της ανθρώπινης δραστηριό...

Φως και σκοτάδι, ακροβάτες πάνω στη ρωγμή της ύπαρξης. Φως προβάλλει απ’ τις χαραμάδες των σκιών, και καθώς αγγίζει με τις φτερούγες του την πλάση, χαρίζει πνοή, γεμίζει τον αέρα με χρώματα ιδανικά, γνώριμα. Σκοτάδι απλώνει μαύρο μελάνι πάνω στο λευκό κρίνο της ανάσας. Μία ποιητική συλλογή για τα συναισθήματα που γεννήθηκαν σε σκόρπιες, υπαρκτές στιγμές του χωροχρόνου, μες στην καρδιά κάποιων, ωρίμασαν στην ψυχή τους και κυρίευσαν το νου τους. Μια συλλογή που διεισδύει στ’ Άδυτα της καρδιάς δίνοντας σάρκα κι οστά στα συναισθήματα.

Η ποιητική συλλογή αποτελείται από τριάντα οκτώ πινελιές σκέψης αποτυπωμένες στο χαρτί - άλλοτε χρωματιστές, άλλοτε ασπρόμαυρες. Συναισθήματα και καταστάσεις που όλοι έχουμε ζήσει κάποια στιγμή στην πορεία της ζωής μας. Αναμνήσεις και εικόνες που μας συνοδεύουν στο χρόνο. *** ΑΠΟΔΕΙΠΝΟ Σωπαίνω μην ταράξω το σούρουπο, το στόμα κλείνω ερμητικά να μη βραδιάσει. Ζεστά κύματα οι λέξεις δραπετεύουν απ’ το στήθος μου, στο λαιμό ανεβαίνουν, τις χορδές καίνε και χτυπούν στον ουρανίσκο. Τα χείλη σφίγγω σαν χείμαρρος καυτός μην πεταχτούν και σε τρομάξουν. Τη λάβ...

Πενήντα επτά χαϊκού, που έμπνευση για τη συγγραφή τους στάθηκε καθετί που πηγάζει από την ψυχή και την κλονίζει – όμορφο ή άσχημο. Η ποίηση είναι η αλήθεια. Αυτή, λοιπόν, είναι η αλήθεια της Χαραλαμπίας Πνευματικού, μετέωρη ανάμεσα στον πεσιμισμό και τον έρωτα κάθε λογής - ανεκπλήρωτο, μονόπλευρο κ.λπ. Τα ποιήματα κινούνται μεταξύ έρωτα κι αγάπης δίνοντας την εικόνα ενός ολοκληρωμένου αυτοτελούς ποιήματος. Ωστόσο, καθένα αποτελεί ξεχωριστή ποιητική οντότητα, συγγενή προς τις υπόλοιπες.

Κείμενα του Δημήτρη Πουλικάκου -ποιήματα, πεζά, θεατρικά, μεταφράσεις- από την εποχή του "Πάλι" και της beat δημιουργίας μέχρι και τα τελευταία μη δισκογραφημένα τραγούδια του. Ιστορικό τεκμήριο μιας καλλιτεχνικής πορείας πέντε δεκαετιών, ένα αμάλγαμα πειραματικής λογοτεχνικής φόρμας, λυρισμού, πολιτικής αμφισβήτησης, συναισθηματικής απλότητας και αυτοσαρκασμού, η αυθεντική έκφραση ενός διαχρονικού δημιουργού.

Ο Ηλίας Κωνσταντίνου τραβάει στο "Κοχύλι στην άμμο" την ένταση μέχρι τον τριγμό της κατάρρευσης και, μέσα από την πτώση, κατορθώνει να σηκωθεί. Ο ασθματικός αντρικός μονόλογος με τα ποιητικά ιντερμέδια έχει τον ήχο και τον απόηχο της θάλασσας, αυτής της μακρινής και ξένης κι όμως κοντινής και οικείας. Σ' αυτό ήχημα ως σκηνικό, ο έρωτας παφλάζει ως παροντική μνήμη και ανακεφαλαιώνει το παρελθόν ενός χωρισμού. Μα το τόξο του χρόνου, ενώ κοιτά προς τα πίσω, στα τετελεσμένα, επανακάμπτει με την επιθυμία να επαναφέρει την χαμένη θέρμη και ζέση ως καταφατική πράξη επανεκκίνηση...

Την ώρα που τα "Γράμματα σε μία Γυναίκα" έγιναν βιβλίο, οι παραλήπτριες έγιναν Γυναίκα. Τα πρόσωπα συγχωνεύτηκαν όλα σε μία, απρόσωπη, γυναικεία μορφή. Εμείς, οι αναγνώστες, άντρες ή γυναίκες, καλούμαστε να ταυτιστούμε μαζί της. Συμβαίνει όμως κάτι μαγικό διαβάζοντας τα "Γράμματα": χωρίς να το καταλάβει, ο αναγνώστης, που ξεκινάει την ανάγνωση ως παραλήπτης, αρχίζει σιγά-σιγά να ταυτίζεται με τον αποστολέα. Όλα συγχέονται, όλοι περνούν από τον έναν ρόλο στον άλλον με μεγάλη άνεση, διότι οι διαχωριστικές γραμμές κινούνται διαρκώς, από στίχο σε στίχο κι εμείς βρισκόμαστε πότ...

17 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ Η μοιρασιά ήταν εύκολη. Αυτός, κράτησε τη συλλογή "Μπλεκ", τα πορτραίτα του Φαγιούμ, το νούμερο του τηλεφώνου. Εκείνος, το πικ απ και τα βινύλια του Μάιλς. Τα έπιπλα τα πούλησαν. Ό,τι απέμεινε -κουζινικά, χαλιά, σεντόνια, από το σούπερ-μάρκετ πλάι κουπόνια- τα δώσανε στην οικογένεια στον πρώτο. Αυτό ήταν, λοιπόν. Ή, μάλλον, τόσο. Απέναντι, στον κάδο, μία γάτα ανακατεύει κομματιασμένες φωτογραφίες από το πρώτο τους ταξίδι.

[...] Όσο διαβάζεις την ποίηση του Μοσχοβάκου τόσο ανακαλύπτεις τους κρυφούς χυμούς που τροφοδοτούσαν τόσα χρόνια το ποιητικό του ιδίωμα. Μιά ποίηση χαμηλών τόνων με καλυμμένες εξάρσεις, έντιμη, λιτή, συνεπής στο αίσθημά του, όχι στριφνή και συνήθως υπαινικτική. Παρότι ανήκει στη λεγόμενη γενιά του ΄70, όχι μόνο ηλικιακά, λίγο ακούμπησε -εύλογα δάνεια άλλωστε - στη νεωτερικότητα που κυριάρχησε στους ποιητές της γενιάς .Διαμορφώνει ένα δικό του τρόπο γραφής που δεν στηρίζεται στην εκζήτηση αλλά στην απλότητα, την καθαρότητα και στη βαθύτητα των σκέψεων που επεξεργάζεται π...

Τα "Ηδονικά", ένα βιβλίο δώρο για ερωτευμένους και για όσους σέβονται την τρέλα που έχει ο έρωτας, και κυρίως γι΄ αυτούς που ετοιμάζονται να τον ζήσουν, να τον απολαύσουν, να τον χαρούν. Ένα πρωτότυπο και απολύτως ποιητικό ερωτικό "μανιφέστο" σε μια εποχή που ο έρωτας, αντί για χαρά της ζωής και κινητήρια δύναμη των πάντων, γίνεται, χάνοντας κάθε έννοια ρομαντισμού και τρυφερότητας, όλο και πιο αγοραία σαρκικός ή βίαιος μέχρις εξόντωσης του ασθενέστερου από τους δύο. Για την παρούσα έκδοση η Αγαθή Δημητρούκα επέλεξε -ώστε να ανταποκρίνονται σε όλες τις τάσεις- είκοσι πέν...

Η ΒΡΕΦΟΔΟΧΟΣ "Έτσι ακριβώς περιμένουμε τον θάνατο. Περιμένουμε χωρίς να περιμένουμε". Jacques Derrida Δύσκολη δεν είναι η υποσημείωση αλλά η αρίθμηση στο τέλος της σελίδας. Δύσκολο είναι να κρατάς λογαριασμό. Γράφοντας, κρατάω λογαριασμό των ετών που πέρασαν. Και είναι φυσικό να σημειώνω κάτω από ένα έργο που δεν έκανα, ένα σώμα που δεν είχα. Και ό,τι έκανα -ό,τι είμαι- είναι ένας μακρύς κατάλογος αναφορών όπου πασχίζω να εντάξω και τα ποιήματά μου. Δεν τους αξίζει. Δεν τον αναγνωρίζουν. Το ποίημα είναι αυτεξούσιο στο φως της λάμπας. Μόνο, εξυψωμένο. Κερδίζει χρ...

Ανήμπορος ν’ απαρνηθείς την αγάπη Ορισμένες φορές δεν έχεις τη δύναμη να πεις «όχι», ν’ αφήσεις ό,τι αγαπάς και να φύγεις μακριά. Δεν έχεις τη δύναμη ν’ αφήσεις τον πόνο να ξεσπάσει από μέσα σου και να τον διώξεις μακριά. Δεν έχεις τη δύναμη ν’ απαρνηθείς την αγάπη που μέρα με τη μέρα σε κατατρώει, και κάνεις πάλι το ίδιο λάθος. Την ίδια κίνηση που θα σε βάλει να ψάξεις ξανά βαθιά μέσα σου τι θέλεις, τι ζητάς και ποιος ο δρόμος που θα πάρεις. Αλλά κάθε μέρα μετατρέπεις αυτόν τον πόνο και τη μοναξιά σε δύναμη που θα σε οδηγήσει στη ζωή. Μέχρι να κάνεις το ίδιο σφά...

"...Ένα νησί γεμάτο γάτους και χελιδονόψαρα- ειρηνική συνύπαρξη στα κάτασπρα κατάρτια, ένα κλωνάρι δροσερό στην ενδοχώρα των ιδρωμένων φαλακρών βουνών, ένα όνομα λινό κυμάτισμα μέσα στα μεγαλοπρεπή φορέματα, μια πατρίδα που σαν επίγραμμα αρχαίο χαράζει ο άνεμος στα ζεστά παραθυρόφυλλα κι αυτή διψασμένη βυθίζεται σε μυστικό πηγάδι χωρίς το όνομά της ποτέ κανείς να μάθει."