Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Πρόκειται για ένα σπονδυλωτό ποιητικό έργο σε 4 μέρη του πρωτοεμφανιζόμενου ποιητή Χρίστου Ζανιά. Η Ιστορία, η Τέχνη, ο Έρωτας και το οδυνηρό πέρασμα απ' το παλιό στο νέο είναι οι βασικοί άξονες του ποιήματος. Έχασα τη ζωή μου μέσα σε όνειρο Και τη βρήκα πάλι να ταξιδεύει Στο φως του εξόριστου φεγγαριού Αδειανή από μνήμες και αγάπες Σαν πελώριος θόλος μιας πικρής αλήθειας Εκεί στα ακραία του πόνου σύνορα Όπου ακόμα διασώζεται Η απόλυτη κλίμακα της σιωπής Και το χρυσό του ουρανού άκοπο πρόσωπο.

Στα μαξιλάρια μας οι βραδινές ανάσες και μαγειρεύουμε τη νύχτα και έχεις τόσο λερωθεί στα χείλη που ούτε στιγμή θα μετανιώσω που σου χάρισα το σώμα μου.

"... Η ζωή μου σβήνει όπως το τσιγάρο. Δεν προφταίνω να καπνίσω τα κουράγια μου, η φωτιά σβήνει, και καμιά γυναικά δεν ανάβει τη σπίθα. Ξέρουν ότι τα πόδια μου δεν περπατούν σε ωμό έρωτα. Αλλά εσένα, σ' αγαπώ με τη δύναμη που ανοίγουν τα μάτια σου, με την ορμή που ρέει το οξυγόνο σου καταμεσής στους λόφους της θηλυκότητας! Δεν γεννήθηκες για μένα, αλλά αναστήθηκα με το που αντίκρισα την καστανή σου γη, που πεταρίζει και χάνεται. Δεν θα ανοίξει άλλη γυναίκα πια τις πόρτες του έρωτα. Δείξε έλεος, διψάω!..."

Για μία άδεια πάω να πω κάλαντα στον Διοικητή μου. Μετράω αργά πότε απολύομαι. Στάζουν οι ώρες. Η στρατιωτική θητεία είναι κάτι που όλοι οι άντρες καλούνται να αντιμετωπίσουν. Το πώς είναι άλλο θέμα... Το παρόν βιβλίο περιέχει 220 χαϊκού εμπνευσμένα από τη στρατιωτική θητεία. Η συγγραφή τους ξεκίνησε ως απλός λογοτεχνικός ανταγωνισμός μεταξύ δύο φίλων κατά τη διάρκεια της θητείας τους και η θεματολογία αποδείχτηκε ανεξάντλητη. Παραδίδονται εδώ σε ένα συμπίλημα-οδηγό για τον στρατεύσιμο του μέλλοντος, τον υπηρετούντα του σήμερα και τον απολυμένο του χτες σαν μια...

Το κλάμα νεογέννητου φιδιού με δάκρυ που χώνεψε η άγνοια στα χωνεμά της χώματα μες στων νεκρών τα σώματα να ξεπηδήσεις μέσα απ'τις καταγωγές που ορίζουν και κόβουν οι φιλοπράγμονες με σκουριασμένο φράχτη αναζητώντας κείνο το δάκρυ να το χωνέψει η πραγμοσύνη

Το τάνταλο του Λόγου ατάλαντο δεν συνοδεύει απλώς την κάθε ανρθώπινη ζωή ως αιωνός και μόρος αλλά συνάδει με του καθενός τη γλώσσα την ποιητική και θεσπίζει αέναα απόκρυφα κι ανεξήγητα τον δαίδαλο των νόμων και πάραυτα θεσπίζεται ως ίλιγγος διθύραμβος και σάλος μ' έναν τρόπο περίτρανο με μια μυστική αγωγή μία καταστροφή πλέον πρόσφορη και πρόστυχη απ' όλα τα καμώματα και κατορθώματα του πάσχοντος ανθρώπου

Εμείς οι Έλληνες έχουμε σφραγίσει την ψυχή μας με την υπέροχη γλώσσα μας, με την ουρανόδωρη Γη μας, με τον θεόσταλτο ήλιο μας, με τη Θρησκεία μας. Όλα αυτά μαζί είναι η Ελλάδα, για όλα αυτά μαζί αγωνίστηκαν πάντα οι πρόγονοί μας, όλα αυτά μαζί μας κρατούν ενωμένους τους Έλληνες, όπου κι αν βρίσκεται ο καθένας. Αυτοί οι δεμένοι κρίκοι, μαζί με την Ιστορία μας, την πλούσια Γλώσσα μας, το ζηλευτό Πολιτισμό μας και το αθάνατο Πνεύμα μας ήταν πάντα τα όπλα μας, αλλά και η Αχίλλειος πτέρνα μας για τον εχθρό. Που όμως δε γνωρίζει ότι δεν είναι αυτή καμωμένη από σάρκα...

Μέσα στην ταραχή των γεγονότων που βλέπουν την δημοσιότητα, μέσα στην προσταγή του καταναλωτισμού που διατάζει επανάπαυση. Μέσα στα όρια της ελεγχόμενης χλιδής που η εξουσία προστάζει κι επιτρέπει, μέσα στη λαίλαπα των αφαιρέσεων που η κατοχική δυναστεία επιβάλλει. Μέσα στον άνεμο των παρασύρσεων που η Διεθνής δεν επιβλέπει, υπήρξε ένα κύμα ζωής, πνοής, μια θέληση μικρής αναπνοής, άσκησης, θανάτου, τόλμης και αγανάκτησης για το όνειρο του καταπέλτη, για τη μάζα που αποβλέπει. Μέσα από ... Υπήρξε ... Διαβάζοντας τα κείμενα ξανά και ξανά προσπάθησα να αφαιρέσω μία λέξη ένα...

"Η προσπάθεια να κατανοήσουμε το Σύμπαν είναι ένα από τα ελάχιστα πράγματα που ανυψώνει την ανθρώπινη ζωή λίγο πάνω από το επίπεδο της φάρσας και της προσφέρει κάτι από το μεγαλείο της τραγωδίας". Steven Weinberg

Γέρασε η ξηρασία, αργοπεθαίνει. Είναι ζωή. Δεν είναι θάνατος. Ό,τι γεννιέται είναι ζωή. Ό,τι πεθαίνει δεν είναι θάνατος. Όχι, δε θα πάρω άλλη αγορά. Μου φτάνουν τόσοι αιώνες. Έρχομαι από δρόμο μακρύ. Θα πάω πίσω, ίσαμε την πηγή. Εκεί απ' όπου ξεκίνησα για να ξανάρθω. Εγώ το σύννεφο, εγώ και η βροχή. Εγώ το χώμα, το νερό. "Περπατώ αργά, διστακτικά. Κεφάλι σκυφτό, ώμοι κατεβασμένοι. Φτάνω στη στροφή του δρόμου. Η πινακίδα του δείχνει σταθερά την επικίνδυνη ζώνη. Το βήμα μου γίνεται ακόμα πιο αργό, ακόμα πιο διστακτικό. Βρέχει πάλι απόψε, όπως κάθε φορά. Με...

"...Κάποτε, πάνε χρόνια αρκετά, είχα δει στον ύπνο μου, -σ' εν' απ' τα παράδοξά μου όνειρα, που άλλοτε συνήθιζα να γράφω τακτικά, και που έχουν σχηματίσει ήδη τόμο, που δεν πιστεύω, βέβαια, να δει, ποτέ, το φως,- είχα δει, λοιπόν, ότι κρατούσα ένα βιβλίο που φυλλομετρούσα, είχε κείμενο πολύ κανονικό, -αλλά το κείμενο αυτό, σε κάθε φράση, το αντικαθιστούσε μια εικόνα, χρωματιστή και υποβλητική, που συμπλήρωνε, παραστατικά, την έννοια της. Κι όχι μόνο τούτο: στα σημεία που το κείμενο έκανε λόγο, έξαφνα, για κάποια μελωδία, άκουγα αυτή τη μελωδία, ν' αναδίνεται, με τρόπο εντελ...