Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Κι όσο ο χρόνος φίδι γύρω Απ’ το λαιμό σου τυλίγεται Τόσο βουλιάζεις στον ουρανό πιότερο Και το σώμα σου στη γη λιγοστεύει Ωσότου στον ουρανό μόνιμα Εγκαθίσταται Κι άκρη δε βρίσκει με τα μυστήρια Των μηχανών του... Και χίλια χρόνια μετά θα διηγούμαστε -Όνειρα σαν του προφήτη Ιεζεκιήλ- Τις ίδιες ανέστιες ιστορίες...

Ο αναγνώστης μέσα από το βιβλίο θα έρθει σε επαφή με τον ποιητή Βασίλη Τσακίρογλου. Με έναν ποιητή που κινείται στο φως και στην αλήθεια, υπογραμμίζοντας τη δύναμη που ασκεί η ποίηση μες στο σύμπλεγμα των τεχνών. Περιγραφικός, με μια λυρική πέννα γεμάτη τρυφερότητα, ξεσκεπάζει την ευαισθησία του και προσφέρει στον αναγνώστη ομορφιά, αρμονία, βαθιά σκέψη και στοχασμό. Μια ευγενική μορφή που κεντρίζει άμεσα το συναισθηματικό στοιχείο μέσα από διεργασίες ποιητικές.

Στα πενήντα τρία ποιήματα της συλλογής "Χειμώνες απουσίας" απεικονίζεται η έλλειψη του αγαπημένου προσώπου με έντονη γλώσσα και μεταφορές, πότε είναι μια βασανιστική τιμωρητική πείνα, πότε μια ατελείωτη πορεία ενός μοναχικού προσκυνητή για να τιμήσει μια θυμωμένη θεότητα, κι άλλοτε άδειοι χειμώνες που δεν υπόσχονται καμία αναλαμπή άνοιξης.

Και ξαφνικά ήμουν εγώ κι ο Χειμώνας Εγώ κι η θάλασσα του Χειμώνα Εγώ και τα φύλλα που είχαν πέσει Εγώ και τα φύλλα που συνέχιζαν να πέφτουν Εγώ κι ο Ουρανός με τους κατοίκους του Χειμώνα του, Τα Σύννεφα - οντότητες τρομακτικές σε στιγμές, άλλοτε παρουσίες γαλήνιες που θυμίζουν την ανθρώπινη τρυφερότητα που έλειπε, που είχε σκεπασθεί κάτω από βαρειές κουβέρτες Εγώ κι ο άξαφνος λόγος ο Λέρικος ο ποιητικός Εγώ κι η ψυχή μου Εγώ κι αναπόφευκτα η Ποίηση Κι ένα βιβλίο που γεννιέται και λέγεται "Χειμώνας στη Λέρο" και που γραφόταν μόνο του ανάμεσα στο φθινόπ...

Το χειμέριο ρούχο είναι το ρούχο της γέννησής μας. Στο σώμα μας η γεωγραφία της ζωής μας. Τα μονοπάτια και οι δρόμοι που οδηγούν σε κείνο που όρισε το πεπρωμένο. Το τέμπλο των παθών μας. Πληγή και Άνοιξη μαζί, η ύλη μας. Ο χρόνος αόρατος συνοδοιπόρος της φθοράς μας. Κι εμείς κάποτε δραστήριοι μαχητές κι άλλοτε μοναχικοί παρατηρητές της ζωής φοράμε το παιδικό μας ρούχο που ο χρόνος το βαραίνει και του δίνει την όψη του χειμέριου, της φθοράς. Εκείνο το παιδικό μας ρούχο που υψώνεται μεσίστιο στο μεσαίο κατάρτι της ζωής μας για να βρει τελικά τη γη του χειμώνα.

Ποιητές Αμφιλεγόμενες υπάρξεις ανάμεσα στο μετάξι και την πέτρα, / που ανθολογούν κάθε νύχτα χίλιους θανάτους / (παρελθόντες ή μελλούμενους,γενικούς ή προσωπικούς) / σε ένα απίστευτο -πολλές φορές απεγνωσμένο- / κονταροχτύπημα με την αθανασία.

ΑΝΑΜΕΣΑ ΣΤΑ ΠΟΔΙΑ ΜΑΣ Κι αυτός κουβάλησε τον θάνατο για να μας φοβερίσει Τώρα που μπλέχτηκε ανάμεσα στα πόδια μας πρέπει κι εμείς