Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μα σαν οι ανθρώποι αγαπηθούν στο λίγο δεν αρκούνται, φτιάχνουν βαρκούλα στ' όνειρο κι εκεί ξαναγεννιούνται. Μα σαν οι ανθρώποι αγαπηθούν χειμώνες αφοπλίζουν, σαν γιασεμιά μες το βοριά, που σ' ένα βράδυ ανθίζουν.

Ένα ανοιξιάτικο διήμερο σε μια δυτική μεγαλούπολη. Ένα οποιοδήποτε διήμερο στην Αθήνα. Ένας διάλογος με την πόλη, με το φευγαλέο και το καθημερινό, εντυπώνεται σε ποίηση και εικόνα, με τον τρόπο του χάικου. Μια συλλεκτική έκδοση - έργο τέχνης

Το έργο επικεντρώνεται στον έρωτα και στα εγκλήματα που γίνονται εις βάρος του από την υπολογιστική και κατά συνέπεια ανέραστη κοινωνία. Ο έρωτας σαν κινητήρια δύναμη διαχέεται παντού από τη φύση η οποία τον γεννά, τον εκπορεύει και τον θεώνει. Τυχεροί όσοι τον νιώθουν σε αυτή τη φυσική του διάσταση.

ΣΧΕΔΟΝ ΣΑΝ ΙΩΒ Δεν αποζητώ καμία έξοδο από την κοιλιά του κήτους. Ακόμα κι αν το σκοτάδι με καταπίνει καθημερινά αμάσητο και με αποβάλλει αναίσθητο στ’ αχώνευτα η υπομονή μου με συνεφέρνει τελικά. Έτσι κι αλλιώς έξω η θάλασσα αλυχτά για τον πνιγμό μου.

"Mη σκοτεινιάζεις απόψε. Ήρθαν άσχημες μέρες και ξύπνησες χαμογελώντας. Δεν κρύφτηκες από το φως. Το θαύμαζα αυτό. Έλεγες ότι, όταν εξαντληθούν τα όνειρα, θα είμαστε καλοδουλεμένες μηχανές, ότι το σύστημα που σε τρέφει είναι αυτό που σε ξεγυμνώνει συναισθηματικά και πρέπει να αντισταθούμε σθεναρά σ' αυτό."

Τα ποιήματα του Τίτου Χριστοφίδη, τα μαγνητίζει ένας εύρωστος στοχασμός φιλοσοφικής τάξης. Όμως όχι μόνον αυτό. Μέσα απ' τις σκεπτόμενες εικόνες του, αναδύεται πλούσιος λυρισμός που τον εκτρέφει γενναιόδωρα η δυναμική του γλώσσα. Γιάννης Βαρβέρης Έλληνας ποιητής της γενιάς του '70, κριτικός, δοκιμιογράφος και μεταφραστής

ΧΡΟΝΟΣ ΠΡΩΤΟΣ Αφηγούμαι τον αιώνιο χρόνο τον αιώνιο άνθρωπο και το αιώνιο περβόλι το μεσημέρι πριν το βομβαρδίσουν τα χιλιάδες βλέμματα των λουλουδιών τα δευτερόλεπτα που αυτοκτονούν πριν της ώρας και τη μητέρα μας που έπνιγε κάθε απόγευμα τον εαυτό της από ευγνωμοσύνη στην αιώνια παρθενία Σας επιδεικνύω τον πολυτάλαντο άνθρωπο του Κρομανιόν τους Καθάρους που αυτομόλησαν μετά την ονειρική τους σφαγή τους μεσαιωνικούς κόμπους στο λαιμό των Αψβούργων [...]

ΑΝΑΔΡΟΜΗ Έφυγες αλλά έχεις μείνει σε όλα: στο θόρυβο της πόρτας σαν ανοίγει, στη σιωπή όταν τυλίγει τα δωμάτια, σε κάποια απόηχα από λόγια όταν πέρναες ωχρή και σκεφτική σαν ίσκιος ή ζωηρή και ανήσυχη καθόσουν ίδιο προμήνυμα κακού που ερχόταν. Έφυγες κι έχεις μείνει σε όλα· και όλα σα να ρωτάνε πότε θα γυρίσεις: ανταύγαστρα, καρέκλες, καναπέδες, κάποια ξερά λουλούδια σ' ένα βάζο κι η γάτα όταν με βλέπει και νιαουρίζει μοιάζουν σα να ρωτάνε πότε θα έρθεις. Πώς να τους πω πως πια δεν θα επιστρέψεις; Αυτό το βιβλίο αποτελεί τη συλλογή των ερωτικών ποιημάτω...

"Η τεράστια αφοσίωση προς την ελληνική γλώσσα, η αγωνιώδης προσπάθεια διατήρησης της μοναδικότητάς της ψυχής, και η αίσθηση ότι η δημοσίευση είναι η φυσιολογική πορεία αυτών των ποιημάτων οδηγούν στη δημιουργία ετούτου του βιβλίου. Είναι ένα πολύ απλό, μερικό και αληθινό ξετύλιγμα ψυχής. Από άτομο που επιβιώνει με διαφορετικούς αλλά και ίδιους τρόπους κάθε φορά ανάμεσα στην ψυχική εξαφάνιση, ομογενοποίηση και διαστρέβλωση (που συντελείται γύρω του και φυσικά μέσα του). Καταστάσεις που αποτελούν μια ατυχή εξέλιξη για την ύπαρξη ενός ανθρώπου. Αλλά και για το σύνολο του κόσμο...

Κάποιες σκέψεις μας γοργόνες ταξιδεύουνε σταγόνες σε μια θάλασσα ζωής· είναι απόρρητες και μόνες δεν "ακούνε" σε κανόνες της κοινής γραμματικής. Κάποιες σκέψεις μας φευγάτες λέξεις γίνονται σταράτες σ' ένα στόμα θαρρετό· είναι το δικό μας στόμα που δεν το 'κλεισε ακόμα της ζωής το σκηνικό... Συνδυασμός εκφράσεων κι οι λέξεις των προτάσεων ρητορικές ασκήσεις· είναι του νου εφαρμογές απόλυτα πιο θετικές χωρίς αμφισβητήσεις.

ΩΡΑ ΜΗΔΕΝ "Θέλω να ξέρεις" είπες, με στάση ενοχλημένης έπαρσης, "πώς δεν υπήρχανε ποτέ τα όνειρα", κι έφυγες διασχίζοντας περήφανα τον Ναό, γεμάτο εμπόρους αγαθών, συνδιαλλαζόμενες ψυχές και ιδέες. Πόρνες και πωλητές αξιών, μαστροπούς και διεφθαρμένους ευεργέτες, με απλωμένη πραμάτεια στα πανέρια. Κι εγώ έστρεψα την πλάτη μου στον ήλιο, κοιτώντας σε σ’ απομακρύνεσαι δυνατή και ολομόναχη πληρωμένη και αλώβητη, κρατώντας στα χέρια σου το τρόπαιο, μια σταγόνα δικής μου περηφάνιας. Τότε άνοιξα τη χούφτα μου, με τον κρυμμένο θησ...