Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μακριά από μένα κάθε ιδέα για ημερολόγια. Τα περισσότερα απολογίες αζήτητες και άλλα νάρκισσοι: φριχτά επιμύθια, πληχτική διανόηση -τα γνωστά και τα δηλωμένα. Κι όμως υπήρχε τόσος βρασμός ζωής σ' εκείνες τις κρίσιμες ώρες μας, όπως τις ξεφυλλίζει τώρα ο χρονοδείκτης. Όχι η κρεβατοκάμαρα, αλλά η εξαγορά της ψυχής μες στην πλήθουσα αγορά με τα γυμνά της κατάστιχα. Εκεί χτυπήθηκα με δικούς και εκεί διασταυρώθηκα με τους ξένους.

Η ποίηση της συλλογής είναι βιωματική, νευραλγική, μια εσωτερική διαδρομή της δημιουργού. Ολισθήσεις στο χρόνο, επιστροφή στο ά-χρονο, πένθος για τη ματαίωση μιας συνάντησης κι επανασύσταση του φαινομενικά χαμένου ή εκείνου που ανακλήθηκε. Η ποιήτρια προσπαθεί να τακτοποιήσει συναισθήματα κι απώλειες. Η μνήμη είναι ενεργή δαμάζοντας πτυχές του ασυνείδητου, από τη γνώση του εγκαταλελειμμένου κόσμου μας έως τη συναρμολόγηση μιας πραγματικότητας, που μπορεί κανείς να ζει και να ελπίζει οδεύοντας στην ανθρώπινη γνώση μέσα από τη διαφάνεια.

Για τον Ηράκλειτο, ο χρόνος είναι ένα παιδί που παίζει πεσσούς. Ο Καλδερόν παρομοιάζει τη ζωή με σκηνή θεάτρου όπου καλούμαστε να παίξουμε ο καθένας τον δικό του ρόλο. Οι ινδουιστές πιστεύουν πως το σύμπαν είναι το σώμα του Σίβα και ταυτίζουν τον κοσμικό χορό του με τον αδιάλειπτο κύκλο της ζωής και του θανάτου. Ο Αϊνστάιν ισχυρίζεται πως η διάκριση ανάμεσα σε παρελθόν, παρόν και μέλλον δεν είναι παρά μια πεισματικά επίμονη ψευδαίσθηση, ενώ ο Μπόρχες φαντάζεται τον χρόνο ως ένα ποτάμι που μας παρασέρνει, υποστηρίζοντας πως το ποτάμι είμαστε εμείς. Ίσως η ιστορία να μην είνα...

ΜΟΝΑΣΤΗΡΑΚΙ ‘’Κλέφτης! κούκλας ρούχων!’’ Για να την πουλήσει Μπορεί να την λατρέψει Σιωπηλή Από κάτω άφυλη Άρα χωρίς απαιτήσεις Ευθύνες. ‘’Πείτε μου αν τον είδατε στο πρόσωπο’’ Είχε πόνο στα μάτια Κι ήταν κόκκινα Και λίγο τρόμο στα χέρια. Στο χρώμα της στάχτης ο ουρανός Γαλακτώδης στο σκούρο της Εκείνη. Αυτός έχει πάντως πλέον Αγκαλιά μια κούκλα Στον ώμο οριζόντια Σαν μετά δολοφονία. Δεν μετριέται το πάθος Μετριέται ο πόνος; Αυτή μετριέται- Είναι για νούμερα 38-43 Τρελός έρωτας Πανηδονιστικό πάθος Με διαστάσεις.

ΕΛΠΙΔΑ Η συντριβή της προσευχής Στην κατεδάφιση Ήταν παρούσα. Και οι ρωγμές μαζί... Αδιαπέραστες έως θανάτου. Όμως Έφτανε μόνο μια ανεπαίσθητη σχισμή Ν' ανοίξει πάλι δρόμους Στο σκοτάδι...

Χρόνος αυτόχειρας λοιπόν. Γιατί ο πραγματικός χρόνος δεν μετράται σε ώρες αλλά σε απώλειες. Προσώπων. Πραγμάτων. Επιθυμιών. Μικρές καθημερινές απώλειες. Μεγαλύτερες. Κάποιες, ριζωμένες στη σάρκα. Όλες αφήνουν στίγμα. Γρατζουνιές στον πυρήνα. Ορατές ή όχι, δεν έχει σημασία. Υπάρχουν και μας παρενοχλούν. Ο ανάγλυφος χρόνος μορφάζει. Και σβήνει κομμάτι-κομμάτι. Δεν είναι άτρωτος. Έχει ανάγκη από λίπασμα. Ένστικτο ζωής και αυτήν την έμφυτη τάση για επούλωση που μας ακολουθεί σαν σκιά. Το χρόνο τον μετρούν τα ρολόγια, αλλά τον πραγματικό χρόνο τον ορίζουμε εμείς μέσα από την ανα...

Ο Χάρης Ξένος επέλεξε είκοσι δύο ποιήματα του Κωνσταντίνου Καβάφη για να δημιουργήσει μία έκδοση αφιερωμένη στο μεγάλο Αλεξανδρινό ποιητή. Με κριτήριο τα θέματα που κίνησαν το ενδιαφέρον του και τον ενέπνευσαν φιλοτέχνησε δώδεκα ζωγραφικά έργα που εκτίθονται. Η έκθεση συνοδεύεται από ένα λεύκωμα, το οποίο αποτελεί μια ξεχωριστή έκδοση στοιχειοθετημένη στο χέρι, μια τεχνική που τείνει προς εξαφάνιση. Με αυτό το λεύκωμα, ο καλλιτέχνης ξεκινά μία σειρά εικαστικών σχόλιων εμπνευσμένη από το έργο Ελλήνων ποιητών, σε μορφή εκδόσεων και πινάκων, ως συνέχεια του έργου που...

Ο σαρκασμός, η διακριτική ειρωνεία, το άλγος χωρίς νόστο, τουλάχιστον προφανή, η ποίηση, ο χρόνος, το απόλυτο τώρα. Η καινούργια συλλογή της δοκιμασμένης ποιήτριας Χαράς Πρεβεδώρου αντηχεί τον μέσα κόσμο, που τείνει να κυριαρχήσει στα πάντα. Αλλά όχι· η εξέλιξη της ζωής χρειάζεται σύνθεση μετά την -επώδυνη έστω- αντίθεση. Απόσπασμα από το βιβλίο Λύτρα Η ποίηση ως λύτρα πού ξανακούστηκε. Σώθηκαν, λέει, τραγουδώντας Ευριπίδη ανάμεσα σ' εχθρούς, καθώς ζητιάνευαν στις πόρτες για ψωμί ή μπρος στις τράπεζες εζωγρημένοι. Πώς να αισθάνθηκε ο Ποιητής ως πο...

Ακόμη κι αν έχουμε διανύσει μίλια μακριά από τις αφετηρίες μας, από τις ρίζες μας. Ακόμη κι όταν δεν υπάρχει απτός γυρισμός, κάποια πράγματα πάντα θα κατοικούν μέσα μας. Πάντα κάτι από σένα θα μένει, ακόμη και πέρα από σένα, εκεί που συνοδοιπόρος πορεύτηκες με τα χνάρια σφραγίδες να κρατούν τα "περάσματά" μας. Πώς οι στιγμές γίνονται παρελθόν; Πώς γίνονται χτες; Πριν από λίγο; Και το παρόν ανίσχυρο μπροστά στη νοσταλγία, μισό. Μισώ ότι δεν κατάφερα να κρατήσω στο τώρα. Σε παρακείμενο χρόνο οι ιστορίες μας, οι εικόνες μας, τα λόγια μας. Αυτό είναι το αντίτιμο της χαράς τη...

Ακόμη κι αν έχουμε διανύσει μίλια μακριά από τις αφετηρίες μας, από τις ρίζες μας. Ακόμη κι όταν δεν υπάρχει απτός γυρισμός, κάποια πράγματα πάντα θα κατοικούν μέσα μας. Πάντα κάτι από σένα θα μένει, ακόμη και πέρα από σένα, εκεί που συνοδοιπόρος πορεύτηκες με τα χνάρια σφραγίδες να κρατούν τα "περάσματά" μας. Πώς οι στιγμές γίνονται παρελθόν; Πώς γίνονται χτες; Πριν από λίγο; Και το παρόν ανίσχυρο μπροστά στη νοσταλγία, μισό. Μισώ ότι δεν κατάφερα να κρατήσω στο τώρα. Σε παρακείμενο χρόνο οι ιστορίες μας, οι εικόνες μας, τα λόγια μας. Αυτό είναι το αντίτιμο της χαράς τη...