Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Πενήντα επτά χαϊκού, που έμπνευση για τη συγγραφή τους στάθηκε καθετί που πηγάζει από την ψυχή και την κλονίζει – όμορφο ή άσχημο. Η ποίηση είναι η αλήθεια. Αυτή, λοιπόν, είναι η αλήθεια της Χαραλαμπίας Πνευματικού, μετέωρη ανάμεσα στον πεσιμισμό και τον έρωτα κάθε λογής - ανεκπλήρωτο, μονόπλευρο κ.λπ. Τα ποιήματα κινούνται μεταξύ έρωτα κι αγάπης δίνοντας την εικόνα ενός ολοκληρωμένου αυτοτελούς ποιήματος. Ωστόσο, καθένα αποτελεί ξεχωριστή ποιητική οντότητα, συγγενή προς τις υπόλοιπες.

Κείμενα του Δημήτρη Πουλικάκου -ποιήματα, πεζά, θεατρικά, μεταφράσεις- από την εποχή του "Πάλι" και της beat δημιουργίας μέχρι και τα τελευταία μη δισκογραφημένα τραγούδια του. Ιστορικό τεκμήριο μιας καλλιτεχνικής πορείας πέντε δεκαετιών, ένα αμάλγαμα πειραματικής λογοτεχνικής φόρμας, λυρισμού, πολιτικής αμφισβήτησης, συναισθηματικής απλότητας και αυτοσαρκασμού, η αυθεντική έκφραση ενός διαχρονικού δημιουργού.

Ο Ηλίας Κωνσταντίνου τραβάει στο "Κοχύλι στην άμμο" την ένταση μέχρι τον τριγμό της κατάρρευσης και, μέσα από την πτώση, κατορθώνει να σηκωθεί. Ο ασθματικός αντρικός μονόλογος με τα ποιητικά ιντερμέδια έχει τον ήχο και τον απόηχο της θάλασσας, αυτής της μακρινής και ξένης κι όμως κοντινής και οικείας. Σ' αυτό ήχημα ως σκηνικό, ο έρωτας παφλάζει ως παροντική μνήμη και ανακεφαλαιώνει το παρελθόν ενός χωρισμού. Μα το τόξο του χρόνου, ενώ κοιτά προς τα πίσω, στα τετελεσμένα, επανακάμπτει με την επιθυμία να επαναφέρει την χαμένη θέρμη και ζέση ως καταφατική πράξη επανεκκίνηση...

Την ώρα που τα "Γράμματα σε μία Γυναίκα" έγιναν βιβλίο, οι παραλήπτριες έγιναν Γυναίκα. Τα πρόσωπα συγχωνεύτηκαν όλα σε μία, απρόσωπη, γυναικεία μορφή. Εμείς, οι αναγνώστες, άντρες ή γυναίκες, καλούμαστε να ταυτιστούμε μαζί της. Συμβαίνει όμως κάτι μαγικό διαβάζοντας τα "Γράμματα": χωρίς να το καταλάβει, ο αναγνώστης, που ξεκινάει την ανάγνωση ως παραλήπτης, αρχίζει σιγά-σιγά να ταυτίζεται με τον αποστολέα. Όλα συγχέονται, όλοι περνούν από τον έναν ρόλο στον άλλον με μεγάλη άνεση, διότι οι διαχωριστικές γραμμές κινούνται διαρκώς, από στίχο σε στίχο κι εμείς βρισκόμαστε πότ...

17 ΧΡΟΝΙΑ ΜΕΤΑ Η μοιρασιά ήταν εύκολη. Αυτός, κράτησε τη συλλογή "Μπλεκ", τα πορτραίτα του Φαγιούμ, το νούμερο του τηλεφώνου. Εκείνος, το πικ απ και τα βινύλια του Μάιλς. Τα έπιπλα τα πούλησαν. Ό,τι απέμεινε -κουζινικά, χαλιά, σεντόνια, από το σούπερ-μάρκετ πλάι κουπόνια- τα δώσανε στην οικογένεια στον πρώτο. Αυτό ήταν, λοιπόν. Ή, μάλλον, τόσο. Απέναντι, στον κάδο, μία γάτα ανακατεύει κομματιασμένες φωτογραφίες από το πρώτο τους ταξίδι.

[...] Όσο διαβάζεις την ποίηση του Μοσχοβάκου τόσο ανακαλύπτεις τους κρυφούς χυμούς που τροφοδοτούσαν τόσα χρόνια το ποιητικό του ιδίωμα. Μιά ποίηση χαμηλών τόνων με καλυμμένες εξάρσεις, έντιμη, λιτή, συνεπής στο αίσθημά του, όχι στριφνή και συνήθως υπαινικτική. Παρότι ανήκει στη λεγόμενη γενιά του ΄70, όχι μόνο ηλικιακά, λίγο ακούμπησε -εύλογα δάνεια άλλωστε - στη νεωτερικότητα που κυριάρχησε στους ποιητές της γενιάς .Διαμορφώνει ένα δικό του τρόπο γραφής που δεν στηρίζεται στην εκζήτηση αλλά στην απλότητα, την καθαρότητα και στη βαθύτητα των σκέψεων που επεξεργάζεται π...

Τα "Ηδονικά", ένα βιβλίο δώρο για ερωτευμένους και για όσους σέβονται την τρέλα που έχει ο έρωτας, και κυρίως γι΄ αυτούς που ετοιμάζονται να τον ζήσουν, να τον απολαύσουν, να τον χαρούν. Ένα πρωτότυπο και απολύτως ποιητικό ερωτικό "μανιφέστο" σε μια εποχή που ο έρωτας, αντί για χαρά της ζωής και κινητήρια δύναμη των πάντων, γίνεται, χάνοντας κάθε έννοια ρομαντισμού και τρυφερότητας, όλο και πιο αγοραία σαρκικός ή βίαιος μέχρις εξόντωσης του ασθενέστερου από τους δύο. Για την παρούσα έκδοση η Αγαθή Δημητρούκα επέλεξε -ώστε να ανταποκρίνονται σε όλες τις τάσεις- είκοσι πέν...

Η ΒΡΕΦΟΔΟΧΟΣ "Έτσι ακριβώς περιμένουμε τον θάνατο. Περιμένουμε χωρίς να περιμένουμε". Jacques Derrida Δύσκολη δεν είναι η υποσημείωση αλλά η αρίθμηση στο τέλος της σελίδας. Δύσκολο είναι να κρατάς λογαριασμό. Γράφοντας, κρατάω λογαριασμό των ετών που πέρασαν. Και είναι φυσικό να σημειώνω κάτω από ένα έργο που δεν έκανα, ένα σώμα που δεν είχα. Και ό,τι έκανα -ό,τι είμαι- είναι ένας μακρύς κατάλογος αναφορών όπου πασχίζω να εντάξω και τα ποιήματά μου. Δεν τους αξίζει. Δεν τον αναγνωρίζουν. Το ποίημα είναι αυτεξούσιο στο φως της λάμπας. Μόνο, εξυψωμένο. Κερδίζει χρ...

Ανήμπορος ν’ απαρνηθείς την αγάπη Ορισμένες φορές δεν έχεις τη δύναμη να πεις «όχι», ν’ αφήσεις ό,τι αγαπάς και να φύγεις μακριά. Δεν έχεις τη δύναμη ν’ αφήσεις τον πόνο να ξεσπάσει από μέσα σου και να τον διώξεις μακριά. Δεν έχεις τη δύναμη ν’ απαρνηθείς την αγάπη που μέρα με τη μέρα σε κατατρώει, και κάνεις πάλι το ίδιο λάθος. Την ίδια κίνηση που θα σε βάλει να ψάξεις ξανά βαθιά μέσα σου τι θέλεις, τι ζητάς και ποιος ο δρόμος που θα πάρεις. Αλλά κάθε μέρα μετατρέπεις αυτόν τον πόνο και τη μοναξιά σε δύναμη που θα σε οδηγήσει στη ζωή. Μέχρι να κάνεις το ίδιο σφά...

"...Ένα νησί γεμάτο γάτους και χελιδονόψαρα- ειρηνική συνύπαρξη στα κάτασπρα κατάρτια, ένα κλωνάρι δροσερό στην ενδοχώρα των ιδρωμένων φαλακρών βουνών, ένα όνομα λινό κυμάτισμα μέσα στα μεγαλοπρεπή φορέματα, μια πατρίδα που σαν επίγραμμα αρχαίο χαράζει ο άνεμος στα ζεστά παραθυρόφυλλα κι αυτή διψασμένη βυθίζεται σε μυστικό πηγάδι χωρίς το όνομά της ποτέ κανείς να μάθει."

Ψηλαφίζει με χέρια γυμνά το εύρος της ελευθερίας. Τα όρια που ασυνείδητα φορτώθηκε, αυτοπεριοριστικές αντιλήψεις που τον απέτρεπαν από το βίωμα της ελευθερίας. Φρενήρης προσπάθεια για οξυγόνο.Ο φόβος, η διαπάλη με το "Εγώ", ο άνθρωπος βουλιάζει σε μια- άνευ προηγουμένου- εσωστρέφεια. Θραύσματα ζωής, κατακερματισμένης. Φαύλος κύκλος ματαιότητας. Μια πρωτόγνωρη συναισθηματική ανύψωση επέρχεται. Ο στόχος και η θέληση για ζωή επαναφέρονται, διαφορετική η αντίληψη της ύπαρξης. Ανακηρύσσεται νικητής από τον έσω-εαυτό του, το παρελθόν παύει να έχει επίδραση. Αποδοχή. Η δικτατορία...

Άφοβος αλλά και με δέος ο Αντώνης Αμπαρτζίδης αναρριχάται στη "Σκάλα" που ορθώνει με τα ποιήματά του, αποζητώντας ψυχική και πνευματική ανάταση. Αναθαρρώντας σε κάθε πλατύσκαλο, ασθμαίνοντας -αν κι έχοντας αρωγό την κουπαστή- στα σκαλοπάτια, μα με ψυχή που δεν υποτάσσεται, μας καλεί σε μια ανάβαση καθοριστική για τον ίδιο. Συμπαραστάτες του ο Ήλιος, ο Πλούτωνας, η Περσεφόνη, η Καλυψώ κι ένα απολλώνιο δελφίνι -μυθικές αναφορές-, μα και ο έρωτας, το θάρρος, η νοσταλγία και η πίστη στον άνθρωπο και στα θεία, καθώς και στους νόμους της φύσης. Άλλοτε δοξολογώντας τη στιγμή που ζ...

ΜΑ ΕΓΩ Παιχνιδιατόροι ήρθαν μέσα στη γειτονιά και αρχίσαν τα τραγούδια με ντέφια και βιολιά. Μα εγώ έτρεχα να δω το πρόσωπό σου να νιώσω το χαμόγελό σου. Παιχνιδιατόροι ήρθαν και κάναν σαματά και βγήκανε τα αγόρια και κορίτσια χαρωπά και αρχίσαν τα τραγούδια και τα πολλά φιλιά. Μα εγώ έτρεχα να δω το πρόσωπό σου. Μα εγώ κυνήγαγα δυο μάτια καστανά. Παιχνιδιατόροι ήρθαν και φύγανε αργά και κλείσανε τα κέντρα και φύγαν τα παιδιά. Μα εγώ καθρεφτιζόμουν στα μάτια τα μελιά.

Περιπλανιόμαστε κουβαλώντας την προίκα μας όπως το σαλιγκάρι το σπίτι του. Η φύση που αποστρεφόμαστε, οι ανεπανάληπτες στιγμές που λησμονούμε. Οι συγκάτοικοί μας σε στεριά, ουρανό και θάλασσα που υφίστανται τη βαναυσότητά μας. Αυτά είναι τα τιμαλφή μας που ευτελίζουμε. Ο ήλιος γελάει γιατί τον χρειαζόμαστε, η σελήνη κλαίει γιατί μας έχει ανάγκη. Ξέρουμε τις συνέπειες αλλά δεν μας νοιάζει. Θα κληρονομήσουν οι επόμενοι ένοικοι. Έχουν αποστηθίσει το μάθημά τους, αν όχι θα αντιγράψουν. Η λύρα του Ορφέα που θρυμματίζει τον βράχο του Σίσυφου προσπαθεί να μας συνετίσει. Κάπου κάπο...

Μια σουσουράδα στο πάρκο τόσο ντελικάτη... Μερικές σταγόνες στους ώμους μιας γυναίκας Διαμερίσματα στη Μονμάρτη· παλιές γραφομηχανές και ξύλινα γραφεία Ένα λευκό μπαλόνι ηλίου και σόλο ροκιές στη μέση του πουθενά Πουκάμισα που ανεμίζουν, απλωμένα στο σχοινί Δωμάτια ψηλοτάβανων σπιτιών, ημιφωτισμένα πάντα... και έρωτες με παντρεμένους Πολύχρωμες ομπρέλες και λαιμοδέτες Μια ραπτομηχανή που συναντιέται στα κρυφά με μια ομπρέλα Άλλα δωμάτια στη σιωπή Βιτρίνες με ξύλινα παιχνίδια και μπισκοτάκια κανέλας Λέξεις που αναζητούν στέγη σ’ ένα ποίημα και απογεύματα του Σ...

Ο προβληματισμός κυριαρχεί στα ποιήματα της συλλογής, αφού αυτά κινούνται διαρκώς μεταξύ κυριολεξίας και αμφισημίας. Η διπλή ιδιότητα του ποιητικού λόγου ως λυτρωτική και ταυτόχρονα βασανιστική διαδικασία διατρέχει τη συλλογή, επενδύοντας άλλοτε την τραγική συνειδητοποίηση της θέσης του υποκειμένου και άλλοτε την ειρωνική, αυτοειρωνική και σαρκαστική ανατροπή της επιχειρούμενης εξομολόγησης. Συγκροτούνται έτσι ποιήματα βίαια και επιθετικά και ταυτόχρονα αυτοσαρκαστικά και εύθραυστα, ποιήματα που ισορροπούν επιδέξια ανάμεσα στην απόγνωση και την ειρωνεία, την αποδοχή μιας σχ...

Ένα πορτρέτο υπήρξε η αφορμή για αυτά τα 23 "ερωτικά" ποιήματά μου. Ένα πορτρέτο κρεμασμένο στον τοίχο απέναντι από το γραφείο μου, που απεικονίζει έναν γυμνό νέο άνδρα. Έβαλα απέναντι από το πορτρέτο μια "ώριμη" γυναίκα, που έχει ζήσει πια αρκετά, για να μπορεί να πει ότι έχει κάνει τον κύκλο της ζωής της, και την άφησα να ζήσει και να στοχαστεί για τον έρωτα με το ωραίο, με το νέο, το νεότερο, το στιγμιαίο, το άπιαστο, το εφήμερο, και τελικά, ίσως, το πιο αληθινό και το περισσότερο "ασυμβίβαστο" της ζωής της. Το αιώνιο "μικρό αγόρι" που κάθε γυναίκα κρατάει στην αγκαλ...

Πενήντα τρία ποιήματα, βιωματικά αλλά και εμπνευσμένα από την καθημερινότητα, όλα δοσμένα με καθημερινό, σαφή, κατανοητό λόγο, μα με μια ιδιαίτερη ποιητική χροιά και πάντα με ρίμα, κεντρίζουν το ενδιαφέρον και προδιαθέτουν κάθε αναγνώστη και αναγνώστρια να τα διαβάσουν, καθώς δίνουν την αίσθηση ότι είναι γραμμένα για καθέναν και καθεμία από εμάς. Ο Κώστας Καραμανώλης πραγματεύεται γνωστά αλλά καθοριστικά για τη ζωή θέματα, όπως η χαρά, ο πόνος, η απώλεια, η θλίψη, η γενική κρίση, ενώ δίνει ιδιαίτερη βαρύτητα στον έρωτα. Η ξεχωριστή αυτή μνεία που γίνεται στην ποιητική συλλ...

Συμβολική ποίηση με έντονο θεατρικά στοιχεία μια που προσεγγίζει αλληγορικά τα πρόσωπα δίνοντας τους συχνά τη μορφή ενός αντικειμένου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ο τίτλος Ονειρόπετρες μια σύνθετη λέξη που συνδυάζει τους ανθρώπινους στοχασμούς την ώρα του ύπνου με κάτι αδρανές και φαινομενικά χωρίς ζωή όπως είναι οι πέτρες. Τα ποιήματα συχνά περιστρέφονται γύρω από τον έρωτα χωρίς να τον καταδικάζουν ή να τον ευλογούν.

Ξαπλώνεις στο διπλό σου κρεβάτι, κανένας δεν είναι τριγύρω. Δάκρυα λούζουν το κορμί σου, γιατί κλαις; Για τον χαμένο έρωτά σου; Για τις ελπίδες που είχες χτίσει επάνω του; Ίσως να ρίχνεις το φταίξιμο επάνω σου. Ίσως να αυτοκαταστρέφεσαι. Ίσως να χαθείς. Ίσως να αλλάξεις αυτό που είσαι. Ίσως να τον ξεπεράσεις. Ίσως... Μπορεί... Μάλλον... Πάντως η μοναξιά φέρνει τους χειρότερους συμμάχους και η απόγνωση τις χειρότερες συμφωνίες. Σάρον; Σάρον, γιατί ρίχνεις το φταίξιμο επάνω σου; Γιατί αυτοκαταστρέφεσαι; Γιατί χάθηκες; Γιατί άλλαξες αυτό που ήσουν; Σάρον; Άξιζα...