Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μέσα στην ταραχή των γεγονότων που βλέπουν την δημοσιότητα, μέσα στην προσταγή του καταναλωτισμού που διατάζει επανάπαυση. Μέσα στα όρια της ελεγχόμενης χλιδής που η εξουσία προστάζει κι επιτρέπει, μέσα στη λαίλαπα των αφαιρέσεων που η κατοχική δυναστεία επιβάλλει. Μέσα στον άνεμο των παρασύρσεων που η Διεθνής δεν επιβλέπει, υπήρξε ένα κύμα ζωής, πνοής, μια θέληση μικρής αναπνοής, άσκησης, θανάτου, τόλμης και αγανάκτησης για το όνειρο του καταπέλτη, για τη μάζα που αποβλέπει. Μέσα από ... Υπήρξε ... Διαβάζοντας τα κείμενα ξανά και ξανά προσπάθησα να αφαιρέσω μία λέξη ένα...

Εμείς οι Έλληνες έχουμε σφραγίσει την ψυχή μας με την υπέροχη γλώσσα μας, με την ουρανόδωρη Γη μας, με τον θεόσταλτο ήλιο μας, με τη Θρησκεία μας. Όλα αυτά μαζί είναι η Ελλάδα, για όλα αυτά μαζί αγωνίστηκαν πάντα οι πρόγονοί μας, όλα αυτά μαζί μας κρατούν ενωμένους τους Έλληνες, όπου κι αν βρίσκεται ο καθένας. Αυτοί οι δεμένοι κρίκοι, μαζί με την Ιστορία μας, την πλούσια Γλώσσα μας, το ζηλευτό Πολιτισμό μας και το αθάνατο Πνεύμα μας ήταν πάντα τα όπλα μας, αλλά και η Αχίλλειος πτέρνα μας για τον εχθρό. Που όμως δε γνωρίζει ότι δεν είναι αυτή καμωμένη από σάρκα...

Το κλάμα νεογέννητου φιδιού με δάκρυ που χώνεψε η άγνοια στα χωνεμά της χώματα μες στων νεκρών τα σώματα να ξεπηδήσεις μέσα απ'τις καταγωγές που ορίζουν και κόβουν οι φιλοπράγμονες με σκουριασμένο φράχτη αναζητώντας κείνο το δάκρυ να το χωνέψει η πραγμοσύνη

Το τάνταλο του Λόγου ατάλαντο δεν συνοδεύει απλώς την κάθε ανρθώπινη ζωή ως αιωνός και μόρος αλλά συνάδει με του καθενός τη γλώσσα την ποιητική και θεσπίζει αέναα απόκρυφα κι ανεξήγητα τον δαίδαλο των νόμων και πάραυτα θεσπίζεται ως ίλιγγος διθύραμβος και σάλος μ' έναν τρόπο περίτρανο με μια μυστική αγωγή μία καταστροφή πλέον πρόσφορη και πρόστυχη απ' όλα τα καμώματα και κατορθώματα του πάσχοντος ανθρώπου

Για μία άδεια πάω να πω κάλαντα στον Διοικητή μου. Μετράω αργά πότε απολύομαι. Στάζουν οι ώρες. Η στρατιωτική θητεία είναι κάτι που όλοι οι άντρες καλούνται να αντιμετωπίσουν. Το πώς είναι άλλο θέμα... Το παρόν βιβλίο περιέχει 220 χαϊκού εμπνευσμένα από τη στρατιωτική θητεία. Η συγγραφή τους ξεκίνησε ως απλός λογοτεχνικός ανταγωνισμός μεταξύ δύο φίλων κατά τη διάρκεια της θητείας τους και η θεματολογία αποδείχτηκε ανεξάντλητη. Παραδίδονται εδώ σε ένα συμπίλημα-οδηγό για τον στρατεύσιμο του μέλλοντος, τον υπηρετούντα του σήμερα και τον απολυμένο του χτες σαν μια...

"... Η ζωή μου σβήνει όπως το τσιγάρο. Δεν προφταίνω να καπνίσω τα κουράγια μου, η φωτιά σβήνει, και καμιά γυναικά δεν ανάβει τη σπίθα. Ξέρουν ότι τα πόδια μου δεν περπατούν σε ωμό έρωτα. Αλλά εσένα, σ' αγαπώ με τη δύναμη που ανοίγουν τα μάτια σου, με την ορμή που ρέει το οξυγόνο σου καταμεσής στους λόφους της θηλυκότητας! Δεν γεννήθηκες για μένα, αλλά αναστήθηκα με το που αντίκρισα την καστανή σου γη, που πεταρίζει και χάνεται. Δεν θα ανοίξει άλλη γυναίκα πια τις πόρτες του έρωτα. Δείξε έλεος, διψάω!..."

Στα μαξιλάρια μας οι βραδινές ανάσες και μαγειρεύουμε τη νύχτα και έχεις τόσο λερωθεί στα χείλη που ούτε στιγμή θα μετανιώσω που σου χάρισα το σώμα μου.

Πρόκειται για ένα σπονδυλωτό ποιητικό έργο σε 4 μέρη του πρωτοεμφανιζόμενου ποιητή Χρίστου Ζανιά. Η Ιστορία, η Τέχνη, ο Έρωτας και το οδυνηρό πέρασμα απ' το παλιό στο νέο είναι οι βασικοί άξονες του ποιήματος. Έχασα τη ζωή μου μέσα σε όνειρο Και τη βρήκα πάλι να ταξιδεύει Στο φως του εξόριστου φεγγαριού Αδειανή από μνήμες και αγάπες Σαν πελώριος θόλος μιας πικρής αλήθειας Εκεί στα ακραία του πόνου σύνορα Όπου ακόμα διασώζεται Η απόλυτη κλίμακα της σιωπής Και το χρυσό του ουρανού άκοπο πρόσωπο.

[...] Η ποίηση κατάντησε μια κλειστή υπόθεση. Κανέναν δεν ενδιαφέρει. Οι ποιητές βγήκαν από τη ζωή. Κλείστηκαν στο καβούκι τους και ομφαλοσκοπούνε. Απ' όλη αυτή τη στιχοπλημμύρα τίποτα δε θα μείνει. Ή σχεδόν τίποτα. Ο σουρεαλισμός, η σκοτεινότητα, έδιωξε τον κόσμο από την ποίηση. Κανένας δεν τη ζητάει, γιατί τίποτα δεν αισθάνεται και τίποτα δεν καταλαβαίνει. Μόνο οι ποιητές διαβάζουν σήμερα ποίηση ή όσοι ονειρεύονται να γίνουν ποιητές. Έστω και μερικοί που θέλουν να κάνουν εντύπωση στον περίγυρό τους. Και αυτοί αυταπατώνται πως τους συγκινεί. Η ποίηση πρέπει να 'ναι χρήσιμη...

Καρφωμένος στα σύννεφα Το μεσημέρι γυαλίζουν τα καρφωμένα σου φτερά στα σύννεφα -φεγγάρι που ξέφυγες από τις νύχτες- κι όσοι μπορούν να ορθώνουν το κεφάλι θα σε βλέπουν. Ανυπεράσπιστος στη βαρβαρότητα της πόλης, κατάληξες κι εσύ να αιωρείσαι πλάι στον Προμηθέα. Το δειλινό ματώνετε τον ουρανό. Τη νύχτα αστράφτει η κρυμμένη φωτιά απ’ τα καλάμια σας κι οι ανυποψίαστοι λένε πως έρχεται βροχή.

Ο Ιωάννης Εύδυστος δείχνει ν' αναζητά με μανία να βρει διεξόδους, σε μια "ωμή" καθημερινότητα που τον παιδεύει, ανατρέχοντας στο όνειρο, τη φιλοσοφία, την ποίηση, την έρευνα, τη γραμματική και την ιστοριογραφία. Η ποίηση γι' αυτόν είναι μια καταφυγή, μια βαθιά αναπνοή πριν ξαναβουτήξεις στα βάθη της προσωπικής σου θάλασσας. Ένα χαμόγελο πριν βυθιστείς στο τέλμα "άθλιων" συναλλαγών.