Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το φιλί της θάλασσας Και αν ξεμάκρυνα από τον γιαλό πώς να σε ξεχάσω! Η αλμύρα μου έμεινε στα χείλη από το φιλί που μου έδωκες θάλασσα. Και τι αίσθηση απαλή και γαλάζια όταν αφήνομαι στο σώμα σου. Στα καλντερίμια περπατώ και στοχάζομαι με θύμησες από σένα. Και μερεύω όπως το κύμα καταλαγιάζει στην καρδιά του βράχου.

There is a lacking that joins me just below your look a reddish spectrum makes the light hemorrhage in a part of me where queer dreams go across and your innocence is a land my stars love Υπάρχει μια έλλειψη που με συναντά πιο κάτω απ' το βλέμμα σου φάσμα υπέρυθρου κάνει το φως να αιμορραγεί σε μια περιοχή μου που διασχίζουν ακόμη αλλόκοτα όνειρα κι η αθωότητά σου είναι η χώρα που αγαπούν τα άστρα μου

ΔΡΟΜΟΙ Εγώ ειμί η οδός, είπε ο Θεός και τότε κάθε άνθρωπος έγινε και μία οδός. Πότε δρόμος χαραγμένος Τρίτος δρόμος ή φωτεινό μονοπάτι Βατζραγιάνα, Δρόμος προς την πηγή κι άλλοτε πάλι της εξορίας, της απωλείας. Και είπε ο Μαργίτης: Ο μόνος δρόμος που σε πάει κάπου είναι ο αδιέξοδος.

[set με τον τόμο "Εκλάμψεις ΙΙ"]

[set με το βιβλίο "Εκλάμψεις Ι"]

Κύκλος είναι η ανθρώπινη ζωή Διάμετρος, η ακαθόριστη διάρκειά της

Να πεθαίνεις στο πεδίο της τιμής Στη νύχτα Εσύ, που διασχίζεις τη σιωπή Εγώ, που είμαι σε εκκρεμότητα

ΤΥΦΛΟΣ ΗΛΙΟΣ Ούτε απόψε χρειάστηκα τα μάτια μου. Τα έβγαλα πέρα μια χαρά με το σκοτάδι. Ποιος είναι αυτός που βρέχει το χορτάρι κάθε απόγευμα; Θα τον μαντέψω να του κάνω το τραπέζι. Έτσι απότομα που έσβησε η μέρα το μεσημέρι δεν αντάμωσε το δείλι. Αν φανταστώ το φως θα ξημερώσει. Προτού χαράξει θα βάψω τα παράθυρα γαλάζια. Τυφλός ο ήλιος θα πιστέψει πως μετοίκησε ο ουρανός.

ΣΤΑ ΠΕΡΙΧΩΡΑ ΤΟΥ ΤΕΜΠΕΛΧΟΦ Λαμπρά μαβιά στην Αλεξάνδρεια στη Λισαβόνα όχθη μοναχική πόλη κρυφή του Χάιμε Σάενς ψηλά στων Άνδεων τη σκοτεινή σιγή. Κι εγώ στο Βερολίνο στου κόσμου τον εξώστη έγραφα στίχους· έξω μια ρόδινη αστραφτερή βροχή. Ήταν Ιούνης, δεν είχε νύχτα όλα χορεύαν μιαν αιθέρια μουσική κι η ποίηση ένα βανάκι δανεικό στους αιώνες που τ’ οδηγούσαμε όλοι - κι εσύ μαζί.

Η ΓΕΝΝΗΣΗ Άστρο του Βρέφους Θεϊκό γλυκά που ανάτειλες Χρυσή βροχή απ' την καρδιά σου θα παρηγορήσει την οδύνη του στερεώματος στου φεγγαριού τη χάση Άνθος εωθινό ουράνια πέταλα άνοιξες στης γης τα καταρράχια και μύρα έρανες τον δακρυσμένο αγέρα βάλσαμο μονάκριβο στων Νηπίων τον ολολυγμό Άλως του Ανθρώπου ξανθά μαλλιά θημώνιασες τα καρπισμένα στάχυα ένα πρωί άλικα θα σκάσουν τα ρόδα σου το δείλι σ' ένα Στεφάνι Ακάνθινο το πύρωμα του κόσμου να δροσίσουν