Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η ποιητική συλλογή φουρτούνα της δύναμης αποτελείται από είκοσι ποιήματα. Η επιλογή του αριθμού των ποιημάτων έγινε προς τιμήν της 20ής Ιουλίου κάθε έτους. Η συγκεκριμένη επιλογή του αριθμού των είκοσι υπηρετεί την 20ή Ιουλίου και έχει εορταστικό χαρακτήρα.

ΤΣΙΜΠΗΜΑ Δίπλα στην μικρή όχθη του ποταμού στέκεται έντρομο έντομο δε μιλά, μόνο φοβάται εσένα "Γιατί δεν μπορώ να δω τι υπάρχει μέσα σου"; μόνο του υποψιάζεται χωρίς νου Ύστερα σου πίνει το αίμα κι εσύ αδειάζεις σε μια τσέπη ιπτάμενης γης. Η κατανόηση σου πετά, απομακρύνεται νοσταλγικά. Ανάμνηση της μετάδοσης αυτό το βουνό πάνω στο δέρμα σου. Ταπεινά αναδύσου μέσα από την μικρή αυτή έλλειψη της σιωπής σου. Χωρίς κεντρί απάνω σου ποιος είσαι αναλογίσου ΑΥΘΟΡΜΗΤΟΣ ΚΙ ΑΝΙΚΗΤΟΣ Νέες και νέοι του κόσμου, ακούστε! Δεν έχω τίπ...

Μέσα μου βράζει ένα ποίημα που σερβίρεται κρύο. - Μίλα μου για σένα. Ας πούμε, μ ’ αγαπάς; - Η ομορφότερη καταστολή που εφευρέθηκε ποτέ είναι το κρυμμένο νόημα. - Τι πά’ να πει αγάπη; Κυρτώνω τ’ όνειρό μου πριν σε χτυπήσει. - Μου μιλούσε σα να μου διάβαζε τον κατάλογο των νεκρών, κοιτώντας με ευγενική αγωνία έπειτα από κάθε όνομα, αν ήξερα κανέναν. Έρημος είσαι αν δεν είχες κοινούς θανάτους.

Κείμενα του Δημήτρη Πουλικάκου -ποιήματα, πεζά, θεατρικά, μεταφράσεις- από την εποχή του "Πάλι" και της beat δημιουργίας μέχρι και τα τελευταία μη δισκογραφημένα τραγούδια του. Ιστορικό τεκμήριο μιας καλλιτεχνικής πορείας πέντε δεκαετιών, ένα αμάλγαμα πειραματικής λογοτεχνικής φόρμας, λυρισμού, πολιτικής αμφισβήτησης, συναισθηματικής απλότητας και αυτοσαρκασμού, η αυθεντική έκφραση ενός διαχρονικού δημιουργού.

Ο δρόμος της ποίησης, για όσους τον διαβαίνουν, είναι μια διαδρομή μαγευτική μα και περιπετειώδης, απολαυστική όσο και επώδυνη, πότε βατή και προσπελάσιμη και πότε ακανθώδης και δυσκολοδιάβατη. Όποιος τον περνά, τη μια κατρακυλά στα κατάβαθα του νου που υποφέρει και την άλλη χοροπηδά στα ψηλώματα της ψυχής που ευφραίνεται. Ο έρωτας, ο θάνατος, ο φόβος, η ελπίδα, η ομορφιά της φύσης, η χαρά της ζωής, λέξεις καιόμενες στη φωτιά των συναισθημάτων, όνειρα αιωρούμενα στα νεφελώματα της φαντασίας, πυκνοί καπνοί και πυρσοί αναμμένοι γίνονται φρυκτωρίες στη συναρπαστική αυτή πορεία...

[...] Η αγάπη είναι μια αρρώστια του μυαλού Δίνει αφή στις παραισθήσεις Κάνει τα κορμιά να αναρριγούν Κάνει τα όνειρα να αιμορραγούν Τη μοναξιά να τρίζει τις σκάλες τα μεσάνυχτα και να τρομοκρατεί Κάθε που φτάνεις στο τέλος να θυμάσαι πως μόλις έφτασες και πάλι στην αρχή Η γοητεία της εμπειρίας είναι το μυστικό της έλξης του έρωτα και της ίδιας της ζωής

λες - να ψηλαφίσω απ’ την αρχή λες με δάχτυλα τους καρπούς να παραδώσω λες να παραδώσεις λέω μα κοίτα πώς έχει το πράμα ο χρόνος που ικέτεψες θα ’ρθεί και θα γελάσει θα ’ρθεί λες και θα ’ρθώ σού απαντά να ’ρθεί λες να ’ρθεί τικ τακ τικ τακ τικ τακ χέρια στους καρπούς μετράνε αδύναμα δάχτυλα σε φλέβες αδύναμες κι άσ’ τα λες ίδια κολυμπήθρα του Σιλωάμ χωράς; μπαίνεις δε χωράς; να περιμένεις τη σειρά σου -θα ’ρθεί καιρός λες που θα μετρήσουμε αλλιώς- χωράω (θα) λέω αλλά ένα κιλό χώμα είναι πιο βαρύ από ένα κιλό κρέας -είναι γ...

Στην πρώτη συλλογή της "Φτιάχνοντάς τα με τον Βαλερύ" η Αντιγόνη Κατσαδήμα προτάσσει τεχνηέντως το παράδειγμά του, επειδή, κατά παρόμοιο τρόπο, ενδιαφέρεται πιο πολύ να φτιάξει παρά να μιλήςει. Η επιθυμία του Βαλερύ να "φτιάξει" το ποίημα, υπερβαίνοντας τον πειρασμό να αισθανθεί, συμπίπτει με τον τρόπο που η ποιήτρια αντιλαμβάνεται την ποίηση και ορίζει τον εξακολουθητικό μέλλοντά της. Διατρέχοντας τον χρόνο εξπρεσιονιστικά, το ποιητικό νόημα παρουσιάζεται και ως εκείνο αλλά νέο. "Αδρά και λιτά και περίπλοκα, τα ποιήματά της δεν παρασύρονται σε θρήνους, είναι βραχύστιχα και...

"Όταν" Όταν κλείσω τα μάτια/ Κι απαρνηθώ τον ανάξιο εαυτό μου/ Απαλά φορέστε μου κι ατάραχα/ Την πιο καλοφτιαγμένη μάσκα/ Να δείχνω πιο όμορφος/ Και ειρηνικός/ Κι απ' τον ίδιο τον θάνατο/ Απλά ξεχάστε με (από τη σελ. 11 του βιβλίου)