Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ένας στερημένος που τρώει πατατάκια στο σινεμά, μια μπουγάδα που χτυπιέται στον άνεμο, ένα εκθετήριο φιδιών στη λεωφόρο Κηφισίας, αυτός που γλεντάει στο φως, κάτι μύγες που επωάζουν ιστορίες, μια γιαγιά που σφάζει πορτοκάλια, πάλι αυτός αλλά με ψυχή φραπέ, η Βιρτζίνια Γουλφ εν εξάλλω, ο Πέκινπα πριν αγριέψει, ένα φιλί στο λούνα παρκ, μια χούφτα γυμνοσάλιαγκες βουδίσκοι, η λέξη "μνημόσκυλο", ένα αρνί στη σκεπή, το όρος Χορτιάτης στα ντουζένια του, η επωδός "πρώτα πάλι πέθανε η κότα", μια σφαίρα που καρφώνεται σ' έναν μαθητή στην Εγνατία

ΤΑ ΑΓΙΑΣΜΕΝΑ ΧΕΡΙΑ Τα χέρια σου πάντα στη φωτιά, εμάς για να χορτάσεις, και αμοιβή καμιά. Ελεημοσύνη και φιλότιμο και πόρτα ανοιχτή, και κάθε Σαββατόβραδο το πρόσφορο ετοίμαζες την Κυριακή να μοιραστεί. Στο δισκοπότηρο να φθάσει ήθελες, να γίνει μέρος στη θυσία του Κυρίου, και ποιος δεν έφαγε γλυκό ψωμί απ' τα χέρια σου, έφυγες και σκορπίσανε μακριά τα περιστέρια σου.

Σε ένιωθα να ακουμπάς στον ώμο μου και απ’ την πνοή σου τρεμόπαιζαν οι φλόγες των κεριών που σου παρέστεκαν... "Εν τόπω φωτεινώ, εν τόπω χλοερώ εν τόπω ανανύξεως..." ******************************* Ακόμα και όλη τη ζωή μου θα έδινα αρκεί να ερχόσουν... κι ας φεύγαμε μετά μαζί. ******************************* Έφυγες, για πάντα έφυγες κι έμεινα να βλέπω που ξεμακραίνεις μες στον χρόνο... Κι έμεινε σε μένα να κοιτάζω την κορνίζα με τον παγωμένο χρόνο στο χαμόγελό σου... ******************************* Απάντηση δεν πήρα απ’ τη φωνή σου, μονάχα ένα αερά...

ΊΑΣΗ Τραγουδώ για τα παιδιά της άνοιξης Χορεύουν γύρω απ’ τις φωτιές Στη μέση η φωτιά· στην άκρη μια αλήθεια Κι ο θάνατος πολύ μακριά Οι φλέβες τους χτυπούν ζωή Η σκιά τους πέφτει στον τοίχο απέναντι Μα τα παιδιά δεν βλέπουν σκιές Ούτε κλεψύδρες Μόνο σχήματα βλέπουν Χρώματα Τα περιγράμματα των μανάδων τους Μόνο περιγράμματα Σκεπάστε καλά, μανάδες, τα παιδιά Κρυώνει το αύριο όταν δεν ονειρεύεται.

Ζω σε κάθε παλιό χαρτί, σε μια ιδέα που δεν ξέρει αν θα ζήσει ποτέ, αν θα πεθάνει, αν θα χαθεί πετώντας πάνω σε ένα φύλλο προς τη θάλασσα. [...] Αυτός είμαι, η νύχτα και το αδύνατο. Και υπάρχω εδώ, για να σου αποδεικνύω εσένα, ξένε, ότι τα όνειρα μπορούν να γίνουν αληθινά.

Από τις κορυφογραμμές ως τις θαλασσογραμμές κι αντίστροφα

ΑΙΦΝΗΣ Έρχεσαι πάντα τρυφερά αθόρυβος. Φτερωτό κροτάλισμα άφατης ευτυχίας Καθώς με προσοχή μού ακουμπάς το μέτωπο Και τραβάς τα μάτια μου βίαια προς το φως σου.

ΜΟΛΙΣ Είχε τελειώσει το γυάλισμα του μεγάλου ασημένιου δίσκου όταν για μια στιγμή πριν τον κλειδώσει στον καρυδένιο μπουφέ καθρέφτισε πάνω του εκτός απ’ τις ρυτίδες και τις παραχωρήσεις της.

Ο κύκλος ποτέ δεν ολοκληρώθηκε, έμεινε ημιτελής και κακοσχεδιασμένος. Άλλωστε ποτέ δε μου ταίριαζαν τα μαθηματικά και η λογική τους. Παρ’ όλα αυτά, από τους αριθμούς, μερικούς περιττούς προτιμούσα, γιατί έχουνε μια αγριάδα σαν τις κορυφές των ψηλών βουνών.

ΑΣΤΕΡΙΑ Στο φως σας βρήκα τη χαρά αυτού του κόσμου στο χώμα παίζαν τα παιδιά και φτιάχναμε ιστορίες τις πιο γλύκες μας αμαρτίες. Στο φως το αμυδρό που παραλλάσσει ερωτευτήκαμε ηδονικά τα χέρια μας ψηλάφισαν ό, τι δεν είναι. Το ψέμα σας και την αγάπη σας (για νίκη) είδαμε. Τώρα μάθαμε: Τέρμα ο Λόγος.

"Τι σου υποσχέθηκα; Λαμπρούς και καθαρούς ουρανούς. Αυτό σου υποσχέθηκα"

Αν είναι το παράλογο να μας κρατάει ζωντανούς δίνει τα χέρια να τη δέσουν Κάντε σφιχτά τους κόμπους -μη λυθούν! Έτσι δεμένη αγκαλιά παραδομένη εν λευκώ αρχίζει ν’ αγαπάει τον εαυτό της...