Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Με της ψυχής μου τα μάτια, ακολουθώντας το φωτεινό μονοπάτι της Γνώσης, ανακάλυψα έναν απέραντο κήπο γεμάτο ζωντάνια, αισθήσεις, χρώματα και φώς. Όμως παρότι το ένα μετά το άλλο άρχισαν να παίρνουν θέση πάνω στα καλογυαλισμένα ράφια του μυαλού μου, που επιθυμώ βαθύτατα να γεμίσω, κάθε φορά όλο και κάτι συμβαίνει για να μου υπενθυμίσει πως "έν οίδα, ότι ουδέν οίδα". (απόσπασμα από την εισαγωγή της ποιητικής συλλογής)

Ναι, εκεί πρέπει να είναι. Εκεί που η ματαιότητα, η μοναξιά και οι απαρηγόρητες κραυγές δεν αντέχουν. Εκεί που ο κόσμος δεν κόβεται στα δύο, που η αναμονή δεν γίνεται βασανιστική, που ο πόνος και η χαρά δεν ξεγελούν, που ο άνθρωπος πιστεύει ότι μπορεί. Ναι, εκεί είναι η Ζωή. Μόλις δύο δρόμους πιο κάτω.

ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΣΤΑ ΜΠΛΕ Εσύ - η δίδυμη σχέση Του ποιητή και του περιπάτου του Της χαμένης σκιάς και του αραβοσίτου Περνάς ξανά μ' ένα άνθος στο χέρι Κρατάς παπούτσια και κάλτσες Καπέλο και μαγιό Σταγόνες του ίδρωτα Σαν στίχοι Στο μνήμα της θάλασσας Τους τοποθετείς αυτοπροσώπως Στον φυσικό κόλπο Των βράχων σου Αφροδίτη Τροφή των καβουριών μπλε Θα σε εκτυπώνω Με τα χέρια μου

Είναι φορές που οι λέξεις χαράσσουν τις μέρες τρυφερά σαν χελιδόνια που φέρνουν την άνοιξη ή συρρέουν έγκαιρα πάντα στην ώρα της αποδήμησης στα ηλεκτροφόρα καλώδια του φθινοπώρου. Συχνά ναρκοθετημένο πεδίο εκρήγνυνται απρόβλεπτα κι οι σιωπές τους διάπυρες αιχμές σε βάζουν σημάδι.

ΦΕΥΓΑΤΑ ΠΟΥΛΙΑ Φευγάτα πουλιά, άπιαστος χρόνος και το φορτίο της θλίψης αβάσταχτο ξενοδουλεύοντας στα λατομεία μοίρας ανοίκειας. Αγάπη δίχως όνομα, αγάπη δίχως φιλί και χάδι μίλησέ μου ξανά για τους κορυδαλλούς των πρωινών και για τα λευκά γιασεμιά στα μπαλκόνια των ανύμφευτων ακόμα κοριτσιών που προσμένουν το κάλεσμα του έρωτα σαν αγγελική επαγγελία.

Κουρνιασμένη σε θαλάμι η ψυχή, βιγλάτορες όρισε τα μάτια να ατενίζουν τον κόσμο. Κι εκείνα, πιστοί φυλακάτορες, της αντιστέλνουν τις πολυπόθητες έξω εικόνες. Με αδημονία ανοίγει την αγκαλιά της και αρχίζει να συνθέτει υμνωδίες σε κλίμακα έσω ιριδισμών. Γιατί, τι άλλο είναι η Ποίηση, παρά το Ορατόριο της ψυχής μας.

Τo έβδομο ποιητικό βιβλίο του Θεοδόση Βολκώφ περιλαμβάνει πρωτότυπα ποιήματα σε αυστηρές κυρίως μορφές (σονέτα, μπαλάντες, βιλανέλες κ.ά.), ποιητικές μεταφράσεις, καθώς κι ένα εκτενέστερο σύνθεμα, αρθρωμένο σε σαράντα οκτώ τετράστιχα και γραμμένο στην αγγλική. Δώσε μου χρόνο Ω δώσε, Κύριε, να φτάσω στα ογδόντα με το κορμί και το μυαλό μου ακέριο, κι εγώ ναό θα Σου πυργώσω στέριο που θα δοξάζει και θα υμνεί πάντα τα όντα. Αν όχι, ευδόκησε να φτάσω στα εξήντα, κι ορκίζομαι πως θα 'χω ως τότε χτίσει κάστρο τρανό μες στην τρανή σου φύση και με το αίμα μου β...

ΘΛΙΨΗ Τα σύννεφα ανεμόστρατες γλιστράνε στ΄ ακύμαντο γαλάζιο τ΄ ουρανού. σκορπούν και πάλι σμίγουν καθώς πάνε να σβήσουν στη σκιά του δειλινού. Και σβήνοντας ξεσέρνουνε κι εμένα στο θάμπος ενός πρόσκαιρου χαμού.