Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

V Εννιά νησιά στην άβυσσο κι εκείνος π' αγαπούσα. Τώρα διάττοντες αλιεύω μέσα σ' έρημο ανασηκώνομαι και πέφτω καθώς στοιχεία μνημονικά ανάβουν πυρκαγιές που να μετρήσω δεν προφταίνω. Φεγγάρια τρίμερα γίναν τα πρόσωπα κι ο ασβέστης ο άσβηστος κάνει εγκαύματα τα τελευταία όνειρα με τη συνέργεια των δακρύων. [...] Κάπου-κάπου κολλώ έναν επίδεσμο ύπνου κι η φωνή μου κάνει σθεναρή το μνημόσυνο που θα πεί: πίστη στην αιωνιότητα ή του φορτίου συναίσθηση της ζωής.

"Ερήμην" Τα δευτερόλεπτα με ισοσκελή βηματισμό χαιρέκακα αναρριχώνται στο στήθος μου το τιμωρό κομίζοντας μέλλον. Για ποια μου εγκλήματα; Αγνοώ.

Η ΣΤΗΛΗ ΤΗΣ ΗΔΙΣΤΗΣ Μοναδικό κόσμημα του ταπεινού αυτού μνημείου είναι μια ζωγραφιστή κόκκινη ταινία δεμένη σε φιόγκο. Γύρω στο 400π.Χ. Τους χώριζαν όροφοι, μάρμαρο κι εποχές μα κάθε που άδειαζε η αίθουσα πέταγε το μύθο και τη χλαίνη από τους ώμους κι έτρεχε να τη συναντήσει. Θα σε κάνω άγαλμα, της έλεγε, με δικό σου βάθρο, χέρια και απόσταση. Να λένε όλοι τους με δέος: Είναι ίδια Εκείνη -ή μήπως... Θα σε κάνω άγαλμα, της έλεγε κι ας γνώριζε πως ό,τι έμελλε να συμβεί, συνέβη κι ας γνώριζε πως ήταν όλα μια παύση στη γλώσσα των νεκρών αιώνων.