Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η ποίησή μου έγινε γνωστή στην Ιταλία χάρη στις μεταφράσεις της Κατερίνας Βουκάκη και την πρωτοβουλία της να στείλει τα μεταφρασμένα ποιήματα σε Παγκόσμιους Διαγωνισμούς, που αυτές οι Ακαδημίες οργανώνουν κάθε χρόνο. Έτσι, αρχικά πήρα τον τίτλο της "finalistα" και στη συνέχεια βραβεύθηκα επανειλημμένα για ποίηση με ελεύθερο και θρησκευτικό περιεχόμενο, ενώ το έτος 2017 απέκτησα τον τίτλο Alfiere della cultura (Σημαιοφόρος της πνευματικής καλλιέργειας) και το 2018, αυτόν της Poetessa Internazionale dell' anno (Διεθνής ποιήτρια της χρονιάς), για την ποιότητα δημιουργικής...

Το ποιητικό έργο αποτελείται από 30 ποιήματα και επτά στάδια, τρία εξ αυτών μεταβατικά. Εσωτερικές ανασκαφές που έρχονται στο φως με την αξίνα του ποιητικού λόγου μιας νέας δημιουργού, που αναζητά, που προβληματίζεται, που αγωνιά για τη ζωή και για τον άνθρωπο, που ψάχνει για το δίκαιο και για το ωραίο, που καταγγέλλει και καταδικάζει κάθε κακότητα και ασχήμια. Η Θεοδώρα Τσακιρίδη με δυναμισμό και ευαισθησία αποτυπώνει στο χαρτί τους στοχασμούς και τις μύχιες σκέψεις της, με πονεμένες λέξεις· μιλάει για "την αλλοτρίωση", για "το χαμένο εαυτό", τις "ανέλπιδες προσπάθει...

Στην στιγμή προβάρεται η οπτική, στα ερεθίσματα τοποθετούνται η έμπνευση και τα συναισθήματα... Αξίες, αρχές, απόψεις, πότε σθεναρά χρωματιστές, με αρώματα και πότε με γκριζαρισμένες τις γερασμένες μας ανάγκες... Όλα είναι έμπνευση, που ραντίζει ασταμάτητα με μελάνι το λευκό χαρτί δημιουργώντας, άλλοτε αισιοδοξία απομακρύνοντας το ντρέτο άκαυστο μαύρο κι άλλοτε απαισιοδοξία, εσωτερική πάλη προβληματισμούς κι αβάφτιστα συμπεράσματα. Έτσι δημιουργήθηκε η συλλογή "Έρρωσο", βουτώντας στο μελάνι της ψυχής και του νου, σ' αθόρυβες ή εκκωφαντικές στιγμές.

Η νύφη του Ιούλη, ένα συνθετικό-βιωματικό ποίημα εμπνευσμένο από πρόσφατο οδοιπορικό του ποιητή στο κατεχόμενο, από τον τουρκικό στρατό, βόρειο μέρος της Κύπρου. Όπως εκμυστηρεύεται, ήταν για εκείνον μια αποκαλυπτική, συγκλονιστική εμπειρία, "καθώς στην ηλικία των σαράντα πέντε ετών, έστω ως επισκέπτης, είδα για πρώτη φορά την πατρίδα μου ολόκληρη. Για πρώτη φορά, οι αφηγήσεις και οι περιγραφές της μάνας μου και του τζυρού μου, που κατάγονται από την κατεχόμενη Ακανθού και την Αμμόχωστο αντίστοιχα, έγιναν ζωντανή εικόνα, βίωμα και αίσθημα. Ένιωσα πραγματικά ότι ένα χαμένο κ...

Σκοντάφτω. Στις κορυφές βυθισμένων παγόβουνων. Παγώνω. Στην ανάσα της ψυχρής σιωπής. Λέω, θα σηκωθώ, θα περπατήσω ξανά, ξανά μακριά. Το παγόβουνο από κάτω τρίζει, μουρμουρίζει, γελάει. Δεν θα πας πουθενά χωρίς εμένα, καταλήγει. Ξαπλώνω στην πλάτη, να δω τον ουρανό, να μου μιλήσει. Άγγελοι πετούν, φωτεινές λωρίδες σχίζουν το σκοτάδι του, μικρά αστέρια παλεύουν να φτάσει το φως τους ως το μικρό-μεγάλο μάτι μου.

Ένα βιβλίο γεμάτο Ρόδο. Εκεί στο διάστημα 1978 ως 1981 ο Αιμίλιος Γάσπαρης υπηρέτησε τη στρατιωτική του θητεία, μετά το τέλος της παρέμεινε και δίδαξε ως φιλόλογος στην Παιδαγωγική Ακαδημία και σε διάφορα άλλα σχολεία. Το νησί αποτέλεσε μια πηγή έμπνευσης γι’ αυτόν και στο βιβλίο αυτό και τα ποιήματα και τα πεζά αποτελούν δείγματα της αγάπης για τον τόπο αυτό. Γραμμένα τα περισσότερα τότε, για τη Ρόδο, εμπνευσμένα από τη Ρόδο, αλλά και για τη στρατιωτική θητεία, επιτέλους βρίσκουν τη θέση τους στο βιβλίο αυτό μετά από σαράντα περίπου χρόνια. Κείμενα που συνθέτουν και επιχ...

Οι εξηγήσεις δεν μπορούν να περιλάβουν ό,τι νοιώθεις. Πώς να γίνουν οι λέξεις χέρια, να σε κλέψουν και να σ' επιστρέψουν δίπλα μου; Το βάθος μιας αγάπης μπορεί κάλλιστα να γίνει βάρος και να της κόψει τα φτερά. Απ' όπου βρεθήκαμε ή περάσαμε μαζί, απ' όπου ονειρευτήκαμε όποτε και να περνώ η παρουσία σου επίμονα με καλεί. Στις λέξεις εναποθέτεις τα λόγια σου και την σιωπή σου ταυτόχρονα. Ίδιος ο Ορφέας λιώνω από τον πόθο να γυρίσω κοντά σου, να σ' αγγίξω με κίνδυνο να σε χάσω για πάντα.

Ο ΦΟΒΟΣ ΤΩΝ ΦΩΒ Ο φόβος των Φωβ ήταν μήπως τα χρώματα πετάξουν στην ανατολή και δεν τα ξαναδούν τα χρώματα υπαρκτές μνήμες μιας ζωής απόκοσμης κόσμου υπαρκτού και φοβικού ξαναζωντανεύουν καθώς τ' αγρίμια φωβίζουν τη νύχτα με μωβ Εκτυφλωτικά στιγμιότυπα φωτός οι Φωβ ολίγον αυτοφοβικοί ζωγράφισαν τον ήλιο -φευ!- τυφλώθηκαν οι αθεόφοβοι Φωβ φοβάμαι να ιστορήσω τη συνέχεια ένα άγριο μεγαθήριο γίνεται κάποτε με φως

Η ΤΡΑΓΩΔΙΑ ΕΙΝΑΙ ΣΑΝ ΞΕΝΉ ΧΩΡΑ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙΣ ΠΩΣ ΝΑ ΜΙΛΉΣΕΙΣ ΣΤΟΥΣ ΝΤΟΠΙΟΥΣ Όταν συμβαίνει μια τραγωδία γυρνάω στην προηγούμενη μέρα τότε που ακόμα δεν είχε γίνει Λέω αύριο τέτοια ώρα θα πεθάνει ο Γιώργος 20 γυναικόπαιδα θα καούν σφιχταγκαλιασμένα ζωντανά Ξέρω πως είμαι ο μόνος που μπορεί να το σταματήσει Ποτέ δεν κάνω τίποτα + το κακό συμβαίνει

Το "Φαγιούμ" είναι ένα βιβλίο για την ανάγκη να κρατήσουμε μια εικόνα σε πείσμα του χρόνου που περνά: ένα βιβλίο για τα πορτρέτα, για τη διαδικασία της διατήρησης μιας μορφής σε φωτογραφίες, σε πίνακες, σε όνειρα και στη μνήμη. Τα υλικά του είναι φακοί, φωτογραφικές μηχανές, φιλμ, ιντεντικίτ, νομίσματα, ύπνος REM, motto σε ποιήματα: ό,τι αποτυπώνει -σχεδόν πάντα μη εστιασμένα- το πέρασμα ανθρώπων από τις ζωές άλλων ανθρώπων. Αν η ποίηση, εξάλλου, εδώ και αιώνες θυμίζει ζωγραφική (ut pictura poesis), η φωτογραφία συχνά θυμίζει απώλεια: τόσο ξέρω μονάχα απ’ το τοπίο: το...

ΝΙΟΤΗ Θέλω το χρόνο που περνά να γελάσω Να μείνει στάσιμος να μη γεράσω Να τον κλειδώσω σε μια ηλικία Η νιότη μη γίνεται παλιά ιστορία. Θέλω η νιότη να κρατάει για πάντα Κάποιες ρυτίδες να πηγαίνουν στη μπάντα Σκέψεις πικρές να κοπούνε μαχαίρι Τον άπιστο χρόνο να βάλω στο χέρι. Θέλω οι βάσεις της ζωής μου να ανέβουν Κάποιες αχτίνες του ήλιου να κλέβουν Να τις σκορπούν μέσα στο βράδυ Να σκίζουν το μαύρο βαθύ σκοτάδι. Θέλω να ζω σε γλυκό παραμύθι Να μη πλευρίζω της νιότης τη λήθη Σε κάποιο σημείο του κόσμου να λέει Υπάρχουνε άνθρωποι που μένουνε νέοι.

Η Μάγδα Παπαδημητρίου-Σαμοθράκη φέρνει στο φως τριάντα εννέα ποιήματα που γράφτηκαν τα δύσκολα χρόνια της δοκιμασίας του λαού μας αλλά και της δικής της προσωπικής αναζήτησης. Από την εποχή των αγανακτισμένων και εντεύθεν. Αφυπνιστικά, αγωνιστικά αλλά και με το άρωμα Αιγαίου που χαλαρώνουν τα πάθη και ταξιδεύουν τους εραστές της Ποίησης σε άλλα μονοπάτια φυγής. Ποιήματα γραμμένα για την ατομική και συλλογική ευθύνη του λαού μας. Εμπνευσμένα από τον Οδυσσέα Ελύτη, τον Νίκο Καζαντζάκη, αλλά και από τα προσφυγικά ρεύματα προς τη χώρα μας, από τις ανησυχίες της για τις συ...

Η ελληνική ποίηση ευτύχησε να επιχωριάσει (έστω και αργά) ένα από τα σημαντικότερα έργα του Ανδρέα Κάλβου γραμμένα στο πρωτότυπο στην ελληνική γλώσσα. Οι "Ωδές" ("Λύρα" και "Λυρικά") είναι ένας μεγάλος ολοκληρωμένος κύκλος ποιημάτων που φέρει όλη εκείνη την ένταση και την αγωνία ενός ανθρώπου που αγωνιά για τη σύγχρονη μάχη της πατρίδας του για το πολυτιμότερο αγαθό κάθε λαού: την ελευθερία του. Στο παρόν βιβλίο περιέχεται το σύνολο των "Ωδών" σε έντυπη και ακουστική μορφή (δύο δίσκοι ακτίνας), διαβασμένο από τον κορυφαίο αείμνηστο ηθοποιό Χρίστο Τσάγκα με πρωτότυπη μουσ...

ΠΡΟΟΡΙΣΜΟΙ Αν φύγω πιο νωρίς με νοιάζει που δεν ταξίδεψα πολύ, που έχασα το μπλε από τη Χάλκη, του Στραντιβάρι ένα βιολί στη Φλωρεντία να με παθιάζει. Αν φύγω πιο νωρίς με νοιάζει που δεν ταξίδεψα πολύ, που έχασα το πλοίο για τη Σύμη, στην Κόρδοβα ένα φιλί από μια Κάρμεν που σου μοιάζει. Αν φύγω πιο νωρίς με νοιάζει που δεν ταξίδεψα πολύ, που έχασα το τρένο για το Χέρσο, στην Πόλη την ανατολή, στη Σκάλα Νόβα ένα μπουγάζι.

ΣΤΙΓΜΕΣ ΚΑΙ ΑΙΣΘΗΣΕΙΣ Να δραπετεύσω στον ήλιο καθώς χάνεται πίσω από τα γέρικα τζαμιά και τους ψηλούς μιναρέδες Μόνη παρέα οι γλάροι και η μοναχική κραυγή της ψυχής μου Αφήνομαι κατάστηθα στον δροσερό αέρα να χαϊδεύει το πρόσωπο να περνά παιχνιδιάρικα στα μαλλιά είναι κι αυτά τα φώτα που αχνοφέγγουν στην ομίχλη... εκεί στον Μαρμαρά. Τρυγώ εικόνες, αποδέχομαι συναισθήματα οι ασχήμιες γίνονται παρελθόν και εγώ είμαι εδώ στο παρόν και στο μέλλον παρατείνω την αιωνιότητα των στιγμών και των αισθήσεων Λατρεύω τη νωχελικότητα των βαποριών στον Βόσπορο

ΜΗΠΩΣ ΕΙΣΑΙ Η ΦΛΟΓΑ; Μην κρύβεσαι ανάμεσα στις γκρίζες πυρωμένες πέτρες. Μη ρίχνεις στάχτες στα μαλλιά σου ζεστές. Μη φοράς μαύρα γυαλιά μέρα νύχτα. Κι έλα να με βοηθήσεις να πω μια προσευχή. Κρατάω το κερί άψυχο και σε περιμένω. Δεν ανάβει με ηλεκτρισμό. Εσένα κι αυτό περιμένει. Και σε ψάχνει από τότε που ήταν φτερούγισμα μελισσών. Έλα, άγγιξέ το και πες μου στ' αλήθεια. Μήπως είσαι η φλόγα; Η δική μου φλόγα;

Το δέκατο τέταρτο βιβλίο ποίησης της Δήμητρας Χ. Χριστοδούλου σηματοδοτεί μια κατάληξη πολύχρονων αναζητήσεων της ποιήτριας για μια δομή σύντομη, πυκνή, με καθαρό θέμα και πνευματική αντιστοίχιση της ζωής του ποιήματος προς αυτή της ζωής μιας ημέρας. Έτσι περιλαμβάνονται εδώ πενήντα ποιήματα γραμμένα όλα σε ακριβώς είκοσι τέσσερις στίχους (με τη σκόπιμη εξαίρεση ενός μόνο ποιήματος). Κοιτάζουν όλα προς την πόλη, τα παιδιά και τον θάνατο. Και η διάρκειά τους μοιάζει να υπαινίσσεται την αναπότρεπτη εκπνοή κάθε χρόνου, φυσικού ή καλλιτεχνικού, στο όριό του: Τη σιωπή.

Απόψε θα ρίξω τις ευθύνες μου στα φεγγάρια. Στα αστέρια και στους ουρανούς. Η ιστορία έχει δείξει πως εκείνοι μπορούν να τα σηκώσουν όλα. Φωτίζει απόψε τόσο η νύχτα που δεν αντέχω να βλέπω τις βρώμικες ψυχές μας να λερώνουν κι άλλα πατώματα, κι άλλες ζωές, κι άλλους μέλλοντες. Λερώσαμε τόσους παρατατικούς, δε σου αρκεί; Απόψε θα χαρίσω τις ευθύνες μου αλλού. Εγώ δεν τις ξαναγγίζω, όπως δεν θα ξαναγγίξω κι εσένα. Θα τα μοιράσω στους αιθέρες. Σε πρώτο ενικό. Σε ευθύ λόγο. Ευθύ και δηλωτικό. Μ' ακούς;

Οι λέξεις ρούαχ και πνεύμα έχουν την ίδια ρίζα και βασικά σημαίνουν "πνοή", αλλά διαθέτουν και άλλες επιπρόσθετες σημασίες πέρα από τη βασική. Είναι δυνατόν να σημαίνουν επίσης τη ζωτική δύναμη στα ζωντανά πλάσματα, το πνεύμα κάποιου, τα πνευματικά πρόσωπα, περιλαμβανομένου του Θεού και των αγγελικών πλασμάτων του. Η ποιητική συλλογή "Ρούαχ" γεννήθηκε από την ανάγκη μου να ενώσω το περιορισμένο και θνητό μέρος της ανθρώπινης ύπαρξης με το απεριόριστο και άχρονο του πνεύματος. Γιατί αυτός ήταν ο δικός μου δρόμος ο λιγότερο ταξιδεμένος...

Αφήναμε τις λέξεις να γίνονται ιστορίες, να γίνονται όνειρα, να γίνονται προσδοκίες, δεν σταματήσαμε στης βεβαιότητας τη λόγχη που τη σωστή στιγμή ξέρα να διαπερνά τα στήθη. Άλλη πάλι φορά θελήσαμε να πιστέψουμε το στολισμό τους που φούσκωνε τη ματαιοδοξία μας, που νέρωνε το βέβαιο καθολικισμό μας, γιατί γνωρίζαμε την όψη της συντριβής τις πτώσεις και μεταπτώσεις, μα είναι ωραίο πού και πού να πιστεύεις. Μοιάζει με νανούρισμα, με απαλό χάδι, άλλωστε είναι κουραστικό να ξέρεις πως όλα με μια εκπνοή θα χαθούν, είναι ωραία να κανακεύεις πού και πού τις αυταπ...