Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η Κατερίνα Γώγου (1940-1993), εκτός από τη μεγάλη πορεία της στο θέατρο και στον κινηματογράφο, χάραξε και μια σημαντική τροχιά στην νεοελληνική ποίηση, κατορθώνοντας να περάσει στο συλλογικό επίπεδο τις αγωνίες της προσωπικής διαδρομής της στην τέχνη και τη ζωή. Η βαθιά πολιτική στάση της, η αναρχική της διάθεση, η περιθωριακή συνείδησή της και οι κοινωνικές ανησυχίες της διαπερνούν ολόκληρη την ποιητική της παραγωγή, που ξεκίνησε το 1978 και ολοκληρώθηκε το 2002, με τη μεταθανάτια έκδοση του Με λένε Οδύσσεια. Στον τόμο "Τώρα να δούμε εσείς τι θα κάνετε" συγκεντρώνεται...

Η Κατερίνα Γώγου (1940-1993), εκτός από τη μεγάλη πορεία της στο θέατρο και στον κινηματογράφο, χάραξε και μια σημαντική τροχιά στην νεοελληνική ποίηση, κατορθώνοντας να περάσει στο συλλογικό επίπεδο τις αγωνίες της προσωπικής διαδρομής της στην τέχνη και τη ζωή. Η βαθιά πολιτική στάση της, η αναρχική της διάθεση, η περιθωριακή συνείδησή της και οι κοινωνικές ανησυχίες της διαπερνούν ολόκληρη την ποιητική της παραγωγή, που ξεκίνησε το 1978 και ολοκληρώθηκε το 2002, με τη μεταθανάτια έκδοση του Με λένε Οδύσσεια. Στον τόμο "Τώρα να δούμε εσείς τι θα κάνετε" συγκεντρώνεται γι...

Η Κατερίνα Γώγου (1940-1993), εκτός από τη μεγάλη πορεία της στο θέατρο και στον κινηματογράφο, χάραξε σημαντική τροχιά και στη νεοελληνική ποίηση, κατορθώνοντας να περάσει στο συλλογικό επίπεδο τις αγωνίες της προσωπικής διαδρομής της στην τέχνη και τη ζωή. Η βαθιά πολιτική στάση της, η αναρχική της διάθεση, η περιθωριακή συνείδησή της και οι κοινωνικές ανησυχίες της διαπερνούν ολόκληρη την ποιητική της παραγωγή, που ξεκίνησε το 1978 και ολοκληρώθηκε το 2002, με τη μεταθανάτια έκδοση του "Με λένε Οδύσσεια". Στον τόμο "Τώρα να δούμε εσείς τι θα κάνετε" συγκεντρώνεται το...

ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΞΕΡΩ Τώρα που ξέρω, λείπεις Τώρα που ξέρω ν' αγγίζω, Να θωπεύω Να κοιτάζω στα μάτια Λείπεις Ο Τόπος καταγωγής μου είναι το σώμα σου Δεν ξέρω άλλον Όλοι οι άλλοι τόποι μου ήταν απελπιστικά ξένοι Το ξέρω πως δεν μπορείς πια να με ποθήσεις Το περιτύλιγμα του κορμιού μου είναι σάρκες ακατάστατες Η θωπεία μου όμως είναι ανατάξιμη Μου λείπεις, μου λείπεις Απελπιστικά

Ανέκδοτα ποιήματα αφιερωμένα σε όλες τις φίλες και τους φίλους που μου δίνουν τη δύναμη να γράφω σε μια περίοδο που το σκοτάδι των Εωσφόρων όλο και πιο πολύ απλώνεται στη γη.

Ο Συνέκδημος της Κρίσεως Δεν μιλιέτ' ουδέ λέγεται, μόν' γράφετε κι εγγράφεται: Υ α΄ Κρίνετε ίνα κριθείτε ι΄ Η Γέννηση (ύμνος) Γεννήθηκεν ο άνθρωπος οπού έχει δυο μανάδες, κι οι δύο τον ορίζουνε κι οι δυο τον τυραννάνε. Η μία μάνα ήτανε της αλληνής η κόρη, η κόρη λέει της μάνας της μ' έκανες και σε κάνω. ρ΄ Ο Διορισμός (ανακλώμενο) Η κρίση που ασκείς σε ορίζει γιατί γεννάει την κρίση που δέχεσαι: Η κρίση που δέχεσαι σε ορίζει γιατί γεννάει την κρίση που ασκείς. ω΄ Κρίνετε ή να κριθείτε

Δείγμα γραφής: ΕΦΙΑΛΤΗΣ Τέρμα Θεού. Εκεί που είσαι τώρα τα πλατάνια ευωδιάζουν θλιψοστάση. Τρέχει η σκοτεινή οντότητα μέχρι να γίνει επισπεύδω τα άχρωμα βαφεία και τα καθεστώτα που αποσιώπησαν τους θρύλους. Μια ερυθρέα νύχτα που η Ολυμπία κάτω από τα δροσερά της ηγεμονικά έκλαιγε αυτοκέφαλη Ερμήν μουσειακόν βαρέως και μοναχικά εξαντλημένο από λαθραία βρογχοκήλη.

Δεν ήταν δειλός γιατί είχε συναίσθηση της δειλίας του. [...] Τέλος βγήκε παράνομος στα εύθυμα χρόνια της Ειρήνης. [...] Ο Κάλβος και ο Σολωμός έζησαν είκοσι χρόνια στην ίδια πόλη χωρίς ποτέ να συναντηθούν. [...] (Γηράσκω αεί αναθεωρών) [...] Άνθρωποι χωρίς λεβεντιά [...] Ζήσαμε, εννοούν, γλεντήσαμε. [...] Τι ωραία βιβλία που γράφουμε, τι ωραία τραγούδια που ψάλλουμε, τι ωραία μνημόσυνα που κλαίμε. [...] Γιατί υποχρεωτικά να μιλήσω; [...]

Κύκλος είναι το δάκρυ του θεού. (προμετωπίδα)