Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τα ματόκλαδά μου φορεσιές του ανέμου ανεξίτηλη σφραγίδα του αργαλειού θα υφαίνει η αγκαλιά σου τα όνειρα με ένα φιλί Παλλόμενη ρωγμή, υγρή της θάλασσας ανάσα πόρτα ανοικτή οι σκέψεις μου να δραπετεύουν να έρχονται να σε συναντούν Καλό ταξίδι αγαπημένη [Του Αποχαιρετισμού] Αγαμέμνων με ύφος παγερό και αγέρωχο καθώς των Αχαιών Αρχηγέτης ήταν, τους ξάφνιασε όλους Ενομίσατε πως Ενικήσαμεν Επειδή των Τρωών τα τείχη έπεσαν Τα δόρια, τα σπαθιά και οι μνήμες Αυτοί ανδρείοι ήσαν και εμείς επίσης. Λαβώθηκαν με αίμα και οι Θεοί μας έσπρωξαν στην Τροία και όρθωσαν...

ΑΚΡΟΒΑΤΗΣ Τρέμω πάντα στο σχοινί της παθητικής μου φωνής. Κάθε φορά, κλίνω το ρήμα λάθος, και έτσι... πέφτω... Κοίτα όμως! Πέφτω ωραία και με χάρη απ' το λάθος σχοινί... Πέφτω, "με το δίκιο μου" πάντα, μιας και τρέμω πιο πολύ, τη φωνή μου ν' αλλάξω.

Δύση Με χαμηλή φλόγα Ιστορεί. Μεσόκοπη κάθεται στο πεζούλι αυλής. Χέρια γύρω απ’ τα γόνατα, λες αγκαλιάζει τη σφαίρα. Ρυτίδες, πέρ’ από το καλό και το κακό σμίγουν για τα παράδοξα. Ν’ ανοίξει του Νώε η Κιβωτός, να πορευτεί ξανά η αρχαία ποικιλία. Με τόση εναντίωση τι απομένει;

Ποιήματα σφυρηλατημένα στο αμόνι του αθάνατου πνεύματος της θνητότητας και ταγμένα στον έναν ήλιο της γλώσσας μας. Ο έρωτας στην ατόφια του μορφή, η κοινωνία σε όλες της τις εκφάνσεις και η ιστορία με τα λάθη της συνδιαλέγονται και τελικά ενώνονται στην παρούσα ποιητική συλλογή ώστε να εξυμνηθούν το νυν, το αεί και το άξιον.

Όλοι μας κρύβουμε έναν ποιητή μέσα μας κι ας μην το παραδεχόμαστε. Η αγάπη, η μοναξιά, η θλίψη, η απώλεια, η αμφιβολία, η χαρά, η ελπίδα... ερωτοτροπούν με τον λογισμό μας κι αυτός κοιλοπονά... γεννάει λέξεις, γεννάει ποιήματα.

Στιγμές πόνου, χαράς, στιγμές ζωής σ’ αυτές τις σελίδες. Στιγμές όχι μόνο δικές μου, πάντα ένοιωθα να με αγγίζει αυτό που γινόταν δίπλα μου. Στη ζωή δεν είμαστε μόνοι. Μη μου ζητάς να ζήσω με κανόνες μην βάζεις όρια στης καρδιάς μου την τροχιά Εγώ γεννήθηκα στου γλάρου τις φτερούγες εμένα η αγάπη μου δεν μπαίνει σε κλουβιά

Απόσταγμα ζωής ντυμένο με λέξεις γλάρους. Φτεροκοπάνε πάνω απ’ τις θάλασσες των ψυχών. Γυρεύουν την αγκαλιά των εραστών του χάους. Αλήθειες στολισμένες με λόγια μαχαίρια. Κόβουν τις πλάνες με μια μαχαιριά. Φιλιά των αγγέλων σε παραδείσιες φλόγες. Χτίζουν θεμέλια για τις νέες στιγμές.

ΘΑΥΜΑ Και πάει ο έρμος (ο φυματικός) στην Παναγιά Προυσιώτισσα στη χάρη της πεσκέσι, τη γιατρειά του για να βρει τον πόνο του να διώξει. Και σαν εκείνη επείσθη και τού 'δοκε το ποθητό, λέει της: "Πού να το 'ξέρα γω πως ήθελες μουλάρι τάμα για να με γειάνεις".