Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τι θα μπορούσε αν μη τι άλλο να κάνει ένας ζωγράφος περπατητής των Αθηνών, με το χρόνο και την απόσταση κατακερματισμένη; Το έργο "Στα Cafe της αναμονής" γεννήθηκε όχι από πρόθεση, ούτε με κάποιο σχέδιο στο μυαλό μου. Προέκυψε από την συνήθεια να σημειώνω και να σχεδιάζω όπου και αν βρισκόμουν, κυρίως όμως, μόνος και αναμένοντας. Περιμένοντας στα διάφορα cafe των Αθηνών για να έρθουν κάποιοι φίλοι ή να έρθει η ώρα για να μου πει: "σήκω, είναι η ώρα να σηκωθείς, για να είσαι συνεπής στην επόμενη συνάντηση"..

"Σημειωματάριο Ανησυχίας". Προσωπική κατάθεση σημειώσεων που πυροδοτούσε η καθημερινότητα σεργιανώντας εκεί που συναντιούνται ή συχνάζουν οι άνθρωποι για να κοινωνούν τις ανάγκες τους. Χρόνια τώρα η κρίση στοιβάζει τα όνειρα εναποθέτοντας τα πράγματα για αργότερα. Η άρνηση να δούμε το χρόνο που κυλάει χωρίς να μας λογαριάζει, κάνει τη στάση, τη συμπεριφορά μας, πολλές φορές, αλλόκοτη. Ίσως, να παραβλέπουμε αυτά που μας λείπουν, ή αυτά που μας παίρνουν, τα οποία, δεν είναι τίποτε άλλο από την αξιοπρέπεια, του να ζεις ως άνθρωπος Η ανησυχία είναι πηγή δημιουργικότητας και...

Ας ελπίσουμε ότι και άλλοι ποιητές θα βρουν με τον δικό τους τρόπο την έξοδο από την κρίση, ώστε να βοηθήσουν την ποίηση μας να επανακτήσει πλήρως τη ρώμη που την διέκρινε ως το σχετικά πρόσφατο παρελθόν. Η μεθοδική και μαστορική εκμετάλλευση ορισμένων στοιχείων που έμεναν ανεκμετάλλευτα, κατά το μεγαλύτερο μέρος τους, στα κοιτάσματα της ελληνικής ομοιοκαταληξίας (ένα μόνο μέρος από τις "πάρηχες" δραστηριότητές της είχε ως τώρα χρησιμοποιηθεί επιδεξιότερα από τον Καρυωτάκη και τον Σεφέρη) είναι εκείνο που ταυτίζει τη σημερινή ποιητική μας γλώσσα με το εκφραστικό σφρίγος, γ...

ΤΟ ΜΟΥΣΙΚΟ ΚΟΥΤΙ Του εγκεφάλου το μουσικό κουτί ανοίγει μόνο στη σιωπή και με των βουβών πραγμάτων στριφογυρίζει τη φωνή. Και τα πράματα μου λεν πως δεν υπάρχει μοίρα πως όλα στο κενό ελεύθερα πετούν στου κόσμου μας τη σπείρα. Και τα πουλιά μού λεν πως πίσω απ' την κουρτίνα τ' ουρανού τίποτε δεν υπάρχει. Κι εγώ τα εμπιστεύομαι και ξέρω. Κι αρνούμαι να πιστέψω στον Μονάρχη. Εμπρός, λοιπόν, της νύχτας ξωτικά εμπρός, καιόμενα πουλιά! Από μέσα ξεχυθείτε και μέσα μου γυρίστε κρατώντας στα ράμφη σας τον κόσμο. Εμπρός, κουτσό φτερό μου, εσύ να πετάς κι...

ΣΚΑΡΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΓΙΑ ΤΟΝ JACKSON POLLOCK Στη φάρμα με τέσσερα αδέρφια Άτσαλα ρούχα και βλέμμα στη χλόη καρφωμένο Ανάμεσα μπρέκφαστ και δείπνο να μελετάει Τις ποικίλες αναδιπλώσεις της φύσης Την άλλη ύλη να δουλεύει και να λειτουργεί Με όραση ειδικευμένη στο ανεπαίσθητο Κι ένα τσιγάρο να φωσφορίζει στ' ωραίο στόμα του Προσπέρασε τ' αδέρφια του με ντρίπλες Και άυπνο σώμα να δουλεύει στον καμβά Χορεύοντας ινδιάνικο ζεϊμπέκικο την απορία του Για το πιο έσω γεγονός Και τη λαλιά της κάθε απόχρωσης Με μπίρα και ουίσκι και καπνό ντοπαρισμένος Ξεγέλασε του χρόνου που...

Παίζω και χαίρομαι και ανακατεύω τα παιχνίδια μου. Δένω ένα σχοινί στους δυο κορμούς και το τεντώνω. Τραμπαλίζομαι στις χαρές των παιδικών μου χρόνων. Φτιάχνω χαρές ενήλικων παιδιών. Χαρές δυσεύρετες, που πάντα τις βρίσκω στα παιχνίδια, στο σκοινί το τεντωμένο... Τόσο τεντωμένο, που λες θα λυγίσουν οι κορμοί να πιάσουν τα παιχνίδια. Θα βγάλουν κλαδιά και παρακλάδια και θα τ' αγγίξουν με φυλλωσιές πράσινες. Θα τυλιχθούν στο σκοινί και θα φτιάξουνε παιδικές κούνιες. Θ' ανέβω πάνω και θα ταλαντώνομαι χαρούμενα. Πάντα προσεκτικά στις προσταγές του πατέρα και της μάνας: "...

Η μοίρα ενώνει τις ζωές των ανθρώπων. Ο Στέφανος, ο Εμμανουήλ, ο Βασίλης, ο Γιώργος και ο Ορέστης ενώθηκαν μέσα από την αγάπη και τη ζωή. Θα καταφέρουν να μείνουν ενωμένοι όταν ο θάνατος μπει ανάμεσα τους; Η φιλία τους θα αντέξει όταν ξέρουν πως ένας από αυτούς είναι ο δολοφόνος; Θα καταφέρουν να βρουν την ευτυχία ή θα πνιγούν στους φόβους τους; ΕΡΩΤΑΣ, ΑΙΜΑ, ΘΑΝΑΤΟΣ ΚΑΙ ΠΕΝΤΕ ΔΡΟΜΟΙ ΠΟΥ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ ΕΝΑΣ... Ένας εξ αυτών ας γίνει ο δικός σας δρόμος προς την ευτυχία...

Ένα ταξίδι στα άδυτα της ανθρώπινης ψυχής. Ποιήματα με εικόνες ξεκάθαρες, που αγγίζουν τις ευαίσθητες χορδές του αναγνώστη, άλλοτε με τις υπαρξιακές αναζητήσεις και άλλοτε με το πάθος και την αγάπη για τη ζωή. Τον προτρέπουν να βυθιστεί στον εαυτό του και να ακούσει την ηχώ της θλίψης, του πόνου, του στοχασμού, αλλά και της χαράς, του έρωτα και της αγάπης. Η ανθρώπινη ανάσα είναι αυτό που ακούγεται όταν τα αφουγκραζόμαστε. Και είναι η ελπίδα που δε σβήνει ποτέ...

ΜΗ ΜΕ ΡΩΤΗΣΕΙΣ ΝΑ ΣΟΥ ΠΩ Μη με ρωτήσεις να σου πω για έρωτες περασμένους, τους πήρε ο αέρας, φύγανε, πέσανε τίτλοι τέλους. Πριν να προλάβουν στα ανοιχτά να βγούνε να αρμενίσουν, ήρθανε οι μπάρες και ο χιονιάς για να τους σταματήσουν. Μη με ρωτήσεις να σου πω για αγάπες που 'χουν φύγει, είναι η θύμηση γλυκιά μα η λησμονιά με θλίβει. Πριν να προλάβουνε φτερά να ανοίξουν να πετάξουν, τις βρήκε βόλι, πέσανε στη γη για να κοπάσουν. Μονάχα ρώτα να σου πω για όσους έχουν μείνει, φίλοι πιστοί στο πλάι μου σαν γέρικες ελιές. Μονάχα ρώτα να σου πω γι' αυτήν που...

Το έβδομο βιβλίο του Γιάννη Αντιόχου αποτελεί ένα σημείο τομής στην κατακτημένη του γλώσσα. Μία σωματική σύνθεση στην οποία ο ποιητικός χρόνος αναδιπλώνεται εξαφανίζοντας το ποιητικό υποκείμενο. Πρόκειται για έργο μετάβασης σε ένα άλλο πλαίσιο σύνθεσης ύστερα από το τελευταίο του έργο, "Διάλυσις" (2017). Το βιβλίο "Αυτός, ο κάτω ουρανός" είναι η εξόδιος ακολουθία τού άνευ χρόνου, ταυτότητας, υπόστασης Προσώπου εξ ονόματος του οποίου κατατέθηκαν τα πιο πρόσφατα έργα του ποιητή, μια ζωή εν τάφω μαινόμενη από ελευθερία απέναντι σε κάθε συνειδητή θέαση κάθε κόσμου. Η ανάληψ...

Πέρασαν αρκετά χρόνια από την έκδοση της ποιητικής μου συλλογής "Δεξίλεω". Όμως δεν σταμάτησα ποτέ την ποιητική μου δραστηριότητα. Έγραφα από την αδήριτη ανάγκη να εκφράσω τα συναισθήματά μου. Συχνά, επέλεγα γραφή με λυρισμό, ακολουθώντας τη φαντασία μου με σκοπό να δραπετεύσω από τον κόσμο των αισθήσεων και υποκινούμενος και από την ιδιότητα του Μαθηματικού ν' ακολουθήσω με λογισμό την πραγματικότητα. Ταξίδευα τη σκέψη μου στα σύγχρονα προβλήματα του ανθρώπου και στα προσωπικά μου βιώματα. Το εγχείρημα αυτό το κατάφερα σμιλεύοντας στίχους. Άλλοτε τους κρατούσα στα...

Ο ΤΕΛΕΥΤΑΙΟΣ ΣΤΑΘΜΟΣ Άδειοι παλαίμαχοι πάγκοι κι ένα ρολόι που κυνηγάει τις ώρες προσπαθούν να γεμίσουν την ερημιά του απόμερου σταθμού. Φτάνει ασθμαίνοντας το τελευταίο νυχτερινό τρένο φορτωμένο φαντάσματα που 'ρχονται για προσκύνημα στον τόπο που 'χασαν τις ψυχές τους. Αφήνουν τα ίχνη τους πάνω στο χιόνι που εξωραΐζει την ερημιά του τοπίου. Τα λυμφατικά φώτα μάχονται απεγνωσμένα να εξορίσουν την πυκνή ομίχλη -σύννεφο θανάτου- που αιωρείται πάνω απ' τη μικρή πόλη. Το τρένο φεύγει πάλι παίρνοντας μαζί του τα σφυρίγματά του. Εγώ μένω να παρακολουθώ τα φα...

ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ II Ο έρωτάς τους ήταν δυο ζεύγη παπουτσιών έξω από το δωμάτιο σιωπές σε συμφωνία Ο έρωτάς τους ήταν αχνιστό πιάτο πλάι στο τζάκι παυσίπονη βραδινή αγκαλιά Ο έρωτάς τους ήταν δε ζητώ από σένα ζω με σένα Ο έρωτάς τους ήταν πήγαινε όσο θέλεις στο εκεί εγώ θα είμαι εδώ Ο έρωτάς τους ήταν αλληλογραφία όχι τηλέφωνο Ο έρωτάς τους ήταν δυο δέντρα στεριωμένα καθένα στη ρίζα του κλαδιά ο ένας μες στον άλλο. Μια 'Εκλογή από τα απόκρυφα τραγούδια του ελληνικού λαού', ένα διακειμενικό παιχνίδι με το δημοτικό τραγούδι, που αμφισβητεί τα όρ...

Λόγια με πολλές αποχρώσεις απόδρασης... Λόγια σαν καλές αναμνήσεις... Λόγια που μένουν εδώ, λόγια που ενώνουν, λόγια που χωρίζουν, λόγια που λένε οι άνθρωποι για να κρατήσουν ζωντανά τα αισθήματα, λόγια που είναι άφθαρτα στην αρχή, αλλά στο τέλος υποτάσσονται στη φθορά του χρόνου και σιωπούν. Λόγια που σκορπάνε σαν βλέμματα, λόγια που συνειδητοποιούν, λόγια που φιλοσοφούν, λόγια που χαίρονται, λόγια που λυπούνται, μα μια μέρα σβήνουν και χάνονται. Και μένει μόνο η ομορφιά της στιγμής, που διαρκεί όσο τα συγκρατούμε βαθιά στην ψυχή μας... Λόγια που προσεγγίζουν πορείες...

ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ ΙΙ Τη μια σου όψη μου 'δειχνες τη λαμπερή, καθρέφτη, τη θολερή τη φύλαγες για το φινάλε, ψεύτη. Βλέπω, απ' την κορνίζα σου τα χρώματα ξεφτάνε, κι εμένα με κολάκευες πως νέος πάντα θα 'μαι. Τώρα με απορία σε κοιτώ, σκέπτομαι και φοβάμαι. Τα πρώτα πλάνα να 'μεναν παντοτινά που ήσουν ντυμένος στα γκρενά κι εγώ στα φαντεζί? τα φλας ν' ανάβανε ξανά, αντικριστά να βλέπαμε μαζί. Ν' άλλαξα τόσο άραγε ώστε να μην μπορώ στο αληθινό μου πρόσωπο να πω πως είναι εγώ;

"Θηρίο, όταν μπήκες μες στην πόλη, κανείς δεν σε μυρίστηκε, κανείς..." "Η πόλη που μένω ξηλώνεται κλωστή κλωστή. Κλείστε τα τα τρελάδικα δεν χρειάζονται πια μας κάνανε έξωση". "...σκύβω στο παράθυρο, σου δίνω το στήθος μου, αφήνω τσίπουρο στο ποτήρι σου και ερωτήσεις στο πιάτο σου, σε χτυπάω τατουάζ στα μάτια. Με λένε νύχτα, και να το θυμάσαι". "Η μια σου όψη θάλασσα, η άλλη ερημιά, και αυτά που εγώ ξερίζωσα, για να σε συναντήσω. Δεν φοβάμαι, με λένε Πηγή".

Ο τίτλος, θραύσμα από τους καταληκτικούς στίχους "Μα εγώ ήδη γαλάζιο ενστερνίστηκα / Στις σκιές το χαρίζω τις νύχτες" του πρώτου ποιήματος της συλλογής, συμπυκνώνει την πεμπτουσία του συνόλου των ποιημάτων: ποίημα, και κατάδυση στα κατάβαθα της ψυχής, που ανηλεώς ψηλαφίζονται· ποίημα, και ανάβρυσμα αφομοιωμένης στα κατάβαθα οδύνης, που αποκρυπτογραφείται· ποίημα, και μια αγωνιώδης άμα και πείσμων πορεία από τον πυθμένα πάνω στο φως· ποίημα, και καταστάλαγμα σε μια συνειδητοποίηση, που ευφρόσυνη ή μη, ωθεί σε αυτό-εξέλιξη. Αυτό-ψυχαναλυτικά, η γράφουσα χαϊδεύει τις πληγές τη...

ΑΝ ΚΑΝΕΙΣ ΑΠ' ΤΗ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΔΕΝ ΣΑΣ ΚΟΙΤΑΖΕΙ το μισό του Δία είναι για τη Νεκταρία το δέντρο που δίνει τους πλανήτες χαρίζει τα σπουδαία όνειρα πολλές ανθρώπινες ζωές χαμένες για να φτιαχτεί μια μόνο ευτυχισμένη ζωή στην οθόνη που προβάλλει ασταμάτητα τους φόβους και τα δύσκολα λουλούδια πετιούνται στην υπέρυθρη πλευρά της καρδιάς όπως ένα στόμα άδειο πια από μυρμήγκια το άλλο μισό του Δία δώστε το στην Ευαγγελία παγωτό βανίλια με πορτοκάλι γυρίζουν αντίστροφα στον χρόνο διαλυμένες επαναστάσεις επιθυμίες εκπληρώθηκαν στραβά εκείνο το εφηβικό σύνθημα...

Βαδίζοντας σταθερά με συνέπεια και πιστότητα, στους δρόμους της ποιότητας πετυχαίνει να καθυστερεί την "αιώνια" ωρίμανσή του όσο απαιτεί ο καιρός για να λιώσει το χιόνι και να την γευτεί μαζί μας. Εδώ και χρόνια που τον ξέρω, καταφέρνει με εντυπωσιακή ευρηματικότητα να έχει επινοήσει τον απόλυτο συμβολισμό. Ένας μεγάλος μάστορας των λέξεων και του συστηματικού μόχθου που κατάφερε και ένωσε εις σάρκα μίαν την ειδική γλώσσα της μαθηματικής επιστήμης με την λεξιλογική καθημερινότητα.