Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Βγάλε πατρίδα βγάλε θρησκεία βγάλε οικογένεια, δε μένουνε και πολλά να μας χωρίζουν. Το νέο ποιητικό βιβλίο του Ορφέα Απέργη ξύνει ξανά την πληγή και την αφηγείται, ρωτώντας "Και μετά;"

Υπάρχει κάπου, σε έναν τόπο έξω από τον χρόνο ένα απάτητο λιβάδι με μαργαρίτες. Πάνω σε τούτη την ανοιξιάτικη χλόη ξάπλωσε κάποτε ένα κορίτσι. Ανάμεσα σε δύο κόκκινες παπαρούνες. Και ονειρεύτηκε έναν καλύτερο κόσμο. Πήρε μετά μολύβι και χαρτί, τον σχεδίασε και τον καρφίτσωσε στην καρδιά και τα μάτια. Για να ΄χει πάντα άνοιξη.

ΔΥΣΤΥΧΙΑ Δυστυχία που στον κόσμο ετούτο θα 'ρθεις, βοήθεια να μη δώσεις. Φύγε μακριά, μ' ακούς; Όπου σταθείς κι όπου βρεθείς μην ξαποστάσεις γιατί νερό δεν θα βρεις να πιεις να ξεδιψάσεις.

Εκείνα τα παλιά έπιπλα οι τεχνίτες δεν τολμούν πια εύκολα να αγγίξουν, όμως η Πόπη Μανιφάβα-Μαντζούκη τολμά αρχαία -και πάντα νέα- αισθήματα και πόνους και ερωτήματα να πλέξει μέσα στους στίχους της. Η άνοιξη που πάντα προσδοκούμε, μέσα από την τέχνη και τους στίχους της γίνεται πραγματικότητα απτή και καταφύγιο σε ώρες δύσκολες και βασανιστικές, σε ώρες ευτυχίας και ονείρου... γίνεται η ζωή! Αθανάσιος Δ. Σταμάτης, Φιλόλογος κι ο Φαέθων, ο γιος της Αυγής, με το άρμα του Ήλιου να μας πάρει μαζί του στο Φως. Στο Φως που λυτρώνει...

Η πρώτη ποιητική συλλογή της Πωλίνας Γουρδέα, είναι αποτέλεσμα μιας μακράς περιπλάνησης της ποιήτριας σε μικρούς και μεγάλους δρόμους. Από τη διστακτικότητα της δοκιμής μέχρι την πλημμυρίδα των λέξεων, των εικόνων, των στίχων. Βασικό μέλημα η διατήρηση της μνήμης για πρόσωπα του παρελθόντος που αναδύθηκαν και λυτρώθηκαν από ένα βάρος ασήκωτο. Με σπουδές στις ανθρωπιστικές επιστήμες και στο θέατρο, η Πωλίνα Γουρδέα έχει έδρα της την ανακάλυψη του κόσμου. Γυναικείες φιγούρες της αρχαίας τραγωδίας όπως η Αντιγόνη και η Εκάβη, ο μύθος της Άρτεμης και του Ακταίωνα, οι συν...

Τριάντα ποιήματα, δύο κείμενα για το "Σπίτι δίπλα στη θάλασσα" στην Κερύνεια και ένα αλληγορικό παραμύθι εμπεριέχονται στην έκδοση "Το σπίτι δίπλα στη θάλασσα". Η Βούλα Αντωνίου καταθέτει ένα πολύ προσωπικό ύφος γραφής με άριστη γλωσσική καλλιέργεια και πειθαρχία. Αντλεί ερεθίσματα από μια ισχυρή αυτοσυνειδησία καθώς και από την οδύνη τής θύμησης, τις διαδρομές στη ρηχή εποχή μας, την αγάπη, τα αναπάντητα γιατί και πολλά από αυτά τα σημάδια του χρόνου που αφορούν στο μυθικό νησί τής Κύπρου. Αισθάνεται ζεστό ακόμη το αίμα τής παλιάς πληγής να τρέχει. Διατηρεί αυθεντι...

Η Μαρία Γιαννάτου μας καταπλήσσει απαντώντας. Με φωνή καθημερινή και οικεία παρουσιάζει τα πολύτιμα ενθύμια της προσπαθώντας να αποκαλύψει τα κλειδιά της δικής της ύπαρξης. Εστιάζει σε λεπτομέρειες τόσο καθημερινές, τόσο τραγικές, τόσο επίμονες που μας εξαντλούν γιατί οικειοποιούνται εύκολα τον δικό μας χώρο, ενώσω εμείς παρατηρούμε τα λιλιπούτεια νήματα που τις συνδέουν με τους θαλάμους του εαυτού της. Με ελλειπτική σύνταξη και στίξη, με λέξεις απλές, με ρήματα λιτά, με στίχους κοφτούς μας μεταφέρει εκεί όπου ενθυμείται, εκεί όπου οι προσωπικές διαστάσεις των αγαπημένων...

ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ Σε έναν σταυρό ξεχωρίζουν διάφορα χρώματα· το καφέ του ξύλου, το κόκκινο του αίματος, το εκρού της ανθρώπινης σάρκας, το μαύρο των όρνιων. Όμως τα παιδιά διδάσκονται κάτι παράξενα για γαλάζιους και λευκούς. Έπειτα σχολάνε. Παίζουν μπάλα, κρυφτό, θάβουν ζωντανές τις γάτες του χωριού, βάζουν τις κότες να κλωσήσουν βρασμένα αυγά. Κάποια από αυτά τα παιδιά δεν μεγαλώνουν - δεν μαθαίνουν ποτέ τις αληθινές αποχρώσεις των πραγμάτων. Ψηλώνουν βέβαια, μαθαίνουν να διεκδικούν με κάθε κόστος ακριβές ρόδες, ακριβείς ωρολογιακούς δείκτες και άλ...

Ζούσε κάποτε ένα ψάρι που ο εφιάλτης του ήταν το νερό. Τις νύτες έγδερνε τα λέπια του μ’ ένα βαθύ του φόβου του ξυράφι κι έτσι γδαρμένο και μες στα αίματα, όταν κυμάτιζε ήρεμα σκαρφάλωνε στο όριο τ’ ουρανού του, εκεί που άσκοπα φλυαρούσε ο παφλασμός, και κλαίγοντας όλο παρακαλούσε: "Ουρανέ μου κάνε με πουλί, δώσ’ μου φτερά από τον αφρό σου, καλύτερα ο αέρας, το στεγνό νερό, παρά ο υγρός βυθός σου".

... με αφετηρία τον υποδόριο στοχασμό που υποκινεί την έμπνευση, είναι επικαλυμμένο επιδέξια όλο το βιβλίο "Συνωμότες ονείρων". Αν δούμε τον τίτλο ως εικόνα, ως σχέδιο ή σκίτσο, μας παραπέμπει στον άοκνο ταξιδευτή της ψυχής και του πνεύματος μέσω της ακατάλυτης ποίησης. Έτσι η μούσα της Ποίησης γίνεται μούσα της Ψυχής, του νού, της ανθρώπινης διαχρονικά όρασης, της παντάνασσας διαίσθησης του ποιητή που αναφέραμε στην αρχή (μας θυμίζει την αρχαία ρήση του Ηράκλειτου "τα πάντα ρει.."), αποδεχόμενος -ως ποιητής- όχι μόνο την ουσία της φιλοσοφικής του σκέψης αλλά και την ανθοβο...

ΑΜΙΛΗΤΟ ΠΟΙΗΜΑ Φρύδια σμιχτά φοβισμένα μου χείλη Προσωπίδα πέτρινη πάνω απ’ το λίκνο μου σπαράζεις, μητέρα Στις δύσκολες νύχτες δυο τούφες μαλλιά ξεριζωμένα - στη γης απιθώνεις κι εκεί μένεις κουτσουράκι από αστραπή καμένο. Έρχεσαι τότε, αμίλητο ποίημα, λυχναράκι αναμμένο και θαμποφέγγεις στην άδεια μας κάμαρα. Με φτερούγες σπασμένες με βρίσκεις -λαβωμένο γεννήθηκα- προσπαθώ να σε φτάσω. Σωριάζεσαι λέξεις - στη νύχτα ριγμένες Στα θεμέλια χτίζεσαι - δεν περιμένεις Στοιχειώνουν οι στίχοι σου άδικα ψάχνω "Τράβα καλό μ' , τον άλυσο, τράβα την αλυσίδα, τον...

Ο Βάλτερ Πούχνερ είναι μέτοχος της ελληνικής σκέψης στη βαθύτερη εκδοχή της. Και μάλιστα από απόφαση και επιλογή. Όχι κατά τύχη ή κατά συμβεβηκός. Για να χλευάζει έτσι με το παράδειγμά του τους γονιδιοφύλακες και τους αιματομέτρες του τόπου μας, τους αγράμματους και ανιστόρητους σωβινιστές δηλαδή, που επιμένουν στο νήπιο δόγμα τους πως "Έλληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι". Ο πολυγραφότατος συγγραφέας, με τα δεκάδες βιβλία θεατρολογικού και λαογραφικού περιεχομένου, με δημοσιευμένο έργο δεκάδων χιλιάδων σελίδων, από τα ποιήματά του, από την προσωπικότερη, την πλέον μύχια και πλέ...

Η ΓΛΩΣΣΑ ΤΟΥ ΑΛΛΟΥ Του έρωτα αναλφάβητη, αγράμματη είμαι της αγάπης κι όσο κι αν μου μαθαίνεις φωνήματα και συλλαβές ερωτικές, να σε διαβάσω, δάσκαλέ μου, δεν μπορώ. Τις πρότυπες τις λέξεις σου αποστηθίζω, αλλά την πρότασή σου δεν κατανοώ. Και στους γραμματικούς κανόνες σου παραδειγματικά υπακούω και τυπικά συντάσσομαι στο κάθε πρόσταγμά σου, αλλά το νόημα σου το βαθύ να καταλάβω δεν μπορώ. Μόνο την άναρθρη κραυγή, εκείνη μόνο τη σπαραχτική σου, καθώς φρέαρ βαθύ αρτεσιανό ξεχύνεσαι απ' τα σπλάχνα του πόνου και του κόσμου τη βαρύτητα νικώντα...

Μα τον θυσιασμένο νάνο τεχνουργό, Περιφερόμαστε και ’μεις λαμπροί αστέρες Και μα της μοίρας τον ουράνιο αργαλειό, Μας χειροτόνησαν πνευματικούς πατέρες... Εμείς με σκήπτρα αποφασίζουμε στυγνοί Ορθή συμμόρφωση για τ’ άγρια και παιδία, Μα επικλινείς, νεφελοβάτες και γυμνοί, Αχνά τη νιότη μας θαρρούμε στη σιωπή, Με έμμετρη του Τακεμίτσου Νοσταλγία... Τι κάνουμε για να προετοιμαστούμε γι’ αυτά που θα ’ρθουνε;

Θα φυσήξεις και δε θα πέσω· Συνεχίζεις να βλέπεις κάτω από σένα γυμνά τα γόνατά σου. Γιατί η απορία που φυτρώνει πάντα σκοτάδι γίνεται τη μέρα αγκαλιά με παίρνει τη νύχτα. Κι αυτό που ξέρω είναι αυτό που δεν ξέρω κι αν κάποια στιγμή το ξέρω θα συνεχίσω· θα συνεχίσω σαν να μην το ξέρω. Αέρα φυσούσαν τα κύματα αίμα έσταζαν οι άκρες τους ήρθε η ώρα του να φύγει από μένα πίσω σε σένα. Έρημο το όνομά μου. Έρημο και το δικό σου.

Οι ραψωδίες του ποιητή στη Νέκυια με φέρουν. Τα προχριστιανικά σπέρνω κόλλυβα και με κρασί μεθάω τον Τειρεσία. Κάποιοι μού μήνυσαν για το νεκρομαντείο. Πριν αυτό σπαρθεί με καρπούς μια σκιά ρουφούσε τα πουλιά. Η αιώνια αυτή κατάρα. Ίσως, στις αχαρτογράφητες των Πλουτωνίων σπηλιές να ξαλαφρώσει η ψυχή μου και της Ιθάκης το δρόμο να βρω. Διψασμένος από το χοντρό αλάτι των τριμμένων οστών σου κόρεσα το μένος μου με της Στυγός το νερό.

Έτσι όπως ξεκουμπώνεται η γλώσσα μετά από πολλή σιωπή και γέρνεις να πεις μια Καλημέρα όπως ένα τριαντάφυλλο που βιάζεται να κοπεί. Και έτσι που θέλεις να κρατηθείς στη ζωή και πιάνεσαι απ’ τον λαιμό μου και με πνίγεις αλλά είναι για την ημετέρα σωτηρία. Δικαιολογίες πάντα υπάρχουν στην επανάληψη των ημερών. Έτη και έτη ανθούν τα τραύματά σου έτη και έτη γδύνεις τη γλώσσα και τα περιτυλίγεις.