Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Nouns" is a collection of 30 prose-poems each of which attempts to define a noun. The collection reads as a constellation of narratives, a space where the familiar collides with the fantastical to create associations that are as humorous as they are heartbreaking. Designed to look like a pocket-sized poetry book, "Nouns" brings out a compact yet light feel as it consists of one kind of paper, inside and out. Each book is accompanied by a unique postcard from a series of illustrations, eight in total, made by the author Margarita Athanasiou. The postcards were printed...

Διάβηκες τις κρύες πηγές του Αχέροντα έδωσες την ύστατη μάχη, αλλά νικήθηκες. Πίστεψες στους ανθρώπους, τι μέγα λάθος! Προσδοκείς μία μάταιη Ανάσταση! Ω! Γλυκό μου δείλι, απρόσμενη Ανατολή κοίτα πίσω και δες το έργο σου το κήρυγμά σου ανενεργό, οι παραβολές σου κούφιες η μόνη σου ανταμοιβή ένα νεκρό φιλί!

Μονολογώ... προσπαθώ να μοιραστώ μαζί σου ένα τετράγωνο μα εγώ μόνο στο μαύρο χωράω "Ας μην μονομαχήσουμε απόψε... νιώθω τόσο ερωτευμένη... αν σε σκοτώσω δεν θα κερδίσω... αν με πληγώσεις θα σε λατρέψω θα μου άρεσε πολύ να καθίσεις λίγο δίπλα μου δεν χρειάζεται να μιλάμε, πολλές φορές μας έβλαψαν οι λέξεις μπορείς να σιγοτραγουδάς σαν να είσαι μόνος, δεν με πειράζει αν είχα χέρια θα τα άπλωνα με προκαλούν αυτές οι ρυτίδες γύρω από τα μάτια σου γδύσε με μια τελευταία φορά, θέλει γύμνια η αγάπη και δεν έχω άλλες κινήσεις, τις ήπια χθες πριν σε συναντήσω...

[...] "Το ενδιαφέρον μου στράφηκε στην αρχαιολογία. Μελέτησα και παρακολούθησα το ερευνητικό έργο των Ελλήνων και ξένων αρχαιολόγων που την περίοδο εκείνη βρισκόταν σε έξαρση: Αρχαία Αγορά Αθηνών, Μυκήνες, Πύλος, ακτές της Αττικής. [...] Τα πρώτα μου ποιήματα που χρονολογούνται από την εποχή εκείνη, τα έγραψα στα γαλλικά. Τη ζωή μου είχε σφραγίσει ο γάμος μου με τον Γάλλο φιλέλληνα δημοσιογράφο Jean Delamotte. Μαζί του ζούσα την ιστορία και τα προβλήματα της σύγχρονης Ευρώπης." [...] Μαριάννα Κεφαλά - Delamotte

Ήταν ο σκελετός απ’ τα γυαλιά κόκκινος στο χρώμα του. "Για να το καταλάβεις αυτό πρέπει να πας μακριά..." Μα ήρθαμε κοντά με κινήσεις απαλές αέναες γύρω τριγύρω με μια βουτιά κάτω ξαφνική. Κι εγώ να κοιτάζω το χρώμα του κορμιού.

Ό,τι ακούς, εδώ, καθώς πέφτουν τα μικρά, λεία βότσαλα, είναι ο ψίθυρος της χαμένης Ενότητας, που επιστρέφει σαν σύνθεση ή, ακόμη χειρότερα, σαν συναίρεση όλων των διαβαθμίσεων του λογοτεχνικού φάσματος. Όμως οι πιο πρακτικοί από μας, θα πρέπει πλέον να παραδεχτούμε ότι δεν έχουμε κάτι καλύτερο· κι ίσως δεν θα 'χουμε ποτέ. Λοιπόν, αυτή η παραδοχή (αυτή η ταπεινότητα) είναι το λογοτεχνικό "θραύσμα", η μορφή που ο ποιητής Οκτάβιο Παζ θεωρεί ως εκείνη "η οποία καθρεφτίζει καλύτερα την κινούμενη πραγματικότητα όπου ζούμε και υπάρχουμε..." Σ' ένα τέτοιο καθρέφτισμα πάνω, γράφτηκε...

Η Ποίηση είναι ένας παρατεταμένος στεναγμός. Η Ποίηση είναι ένα δάκρυ που δεν χάνεται μες στη βροχή, μα μένει αιώνιο. Η Ποίηση είναι ένα γέλιο που ακούγεται μες στον Ύπνο της Λογικής, μες στη Νύχτα του Θεάματος, όπου όλες οι αγελάδες είναι γκρίζες, όλοι οι Φιλισταίοι καθεύδουν, όλοι οι άλλοι θαυμάσιοι τρόποι μας σιωπούν. Η Ποίηση είναι ένα ουρλιαχτό με σιγαστήρα. Η Ποίηση είναι ένας ψίθυρος που κραυγάζει. Η Ποίηση είναι ένα σημάδι ανεξίτηλο στο εσωτερικό του αριστερού μηρού μας που λέει ότι ζούμε ακόμα. Η Ποίηση είναι ένα χρυσό βλέμμα που χαμογελάει, που βουρκώνει, που σπαρ...

KΑΜΙΑ ΦΟΡΑ Καμιά φορά περνάω έξω από τα βράδια σου βλέπω τα φωτεινά παράθυρα μέχρι κάτω μοσχοβολάνε δυο χέρια άσπρα σαν πρώτη φορά στον ήλιο Πατάω πάνω στο χρόνο και ξεφουσκώνει σφυρίζοντας Στο τέλος μένει ένα βρόμικο πρωί στο πρόσωπό σου κάνει κρύο Αέρας φυσάει απ’ όλες τις κατευθύνσεις Ύστερα, οι μήνες μεγαλώνουν γρήγορα κόβονται στις άκρες ίσα ίσα να ’ρθουν στα μέτρα μας Τα λυγερά βράδια, τα πράσινα ξαναβγαίνουν κι όταν, σπάνια πια, θα ’ναι ο δρόμος μου από κει, η εικόνα σου χάνεται στη νύχτα γρήγορα αναβοσβήνοντας σαν κόκ...

Ήμεροι κι ανοχύρωτοι Δεν περιμένουν πια εισβολείς Επιδρομές και πολιορκίες δεν υπάρχουν Δεν συνηθίζονται οι αιφνιδιασμοί Η κεφαλή των μακριών τους τραπεζιών Κοιτά σαν φωτισμένη πλώρη Ίσια στο δρόμο Κι εκείνοι από τις δυο πλευρές Με ελαφριά ενδύματα και υψωμένα κύπελλα Κοιτούν ο ένας τον άλλον Απορροφημένοι Και υπολογίζουν στην αβροφροσύνη των περαστικών Ανάμεσά τους ζήσε Χωρίς να φθάνεις Και χωρίς να αναχωρείς

ΔΙΚΑΣΤΙΚΗ ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ Δεν είχες δει τα μάτια πάνω σου. Το κακό που σού 'λαχε δύσκολο να υπάρξει. Δεν αντιλήφθηκες πως πρόκληση ήσουν για κάποιους. Δε σ’ ένοιαξε τι πίστευαν οι άλλοι. Δε λογάριασες τα σύμβολα. Κοπανιόσουν. Τον εαυτό σου κλωτσώντας. Δε σε πέταξες στον τοίχο. Να σπάσεις. Όπως έπρεπε. Γονατιστός μέσα στο βασιλικό για χρόνια βαστώντας σκαλιστά ροδοπέταλα, τη γλώσσα και το πρόσωπο βουτώντας στη γαβάθα, δε σκέφτηκες πως τέτοιο μίσος κόχλαζε στα πνευμόνια τους. Τα δικά σου κοίταζες. Γνώσεις ετερόκλητες φόρτωσες τον εγκέφαλο. Κράμα φιδιού πάνω σε ρα...

I have written the book "Personal Testimony" to honor my husband Demos Tsokas who, as captain of ELAS, devoted some of the best years of his life to the struggle for the liberation of Greece from the Nazi invaders. As far as "Comrade Juliana" is concerned, Demos told me the bare plot of the story which moved me deeply... In the poems I express my feelings of loneliness, particularly after the death of my husband Demos. I sometimes search for a savior who could be a grandchild or a beloved friend. In any case, my wish is that my readers will find that my poems express...

Ένα δίγλωσσο βιβλίο (γαλλικά/αγγλικά) για τη χορογράφο Πίνα Μπάους που περιέχει ποίηση του Δημήτρη Κρανιώτη και φωτογραφίες του Κωνσταντίνου Ιγνατιάδη. Ο Δημήτρης Κρανιώτης συνεργάστηκε ως δραματουργός με το Χοροθέατρο του Βούπερταλ (Tranztheater Wuppertal) για τα δύο έργα της Πίνας Μπάους "Das Stuck mit dem Schiff", 1993 και "Trauerspiel", 1994. Το κείμενό του "Zaubertrauer" και τα κείμενα της ενότητας "Wunderbar" δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας των δύο ως άνω έργων και πήραν την τελειωτική τους μορφή το 2016. Οι 27 φωτογραφίες του Κωνσταντίνου Ιγνα...

She possesses a veil a black widow the foe of the day. Good night Mr. Mr. Pear! Do you seem to fear? For I saw a drop of tear. Look deep in my soul, my love, For I'm tormented by your will. Tonight your game does not amuse me Tonight your ship sails away. Your absence aggravates my open sores. Your distant soul cracks my bones. Her bow is a threat, Her arrow provokes death. A sense of remorse Redemption to cause. She stretches her wings A song she brings A violin's strings.