Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Πώς γράφει κανείς το ποίημα ενός άλλου; Πώς γίνονται οι δύο παροδικά ένα; Ένα είναι το σίγουρο: Με αυτό το παράδοξο γαϊτανάκι χορέψαμε λίγο μαζί. Ό,τι έμεινε είναι αυτό το κείμενο. Και μια σειρά από θραύσματα: σχέσεων, σωμάτων, αναγκών. Κάτι εμφανιζόταν και ξαναχανόταν, μια δίψα διαρκής κυριαρχούσε. Και ένα πλαίσιο, αδιαπραγμάτευτο. Αυτές οι δύο έννοιες ορίζουν για μένα τη θεραπεία: μια ανάγκη κι ένα πλαίσιο. Τις ίδιες θα χρησιμοποιούσα και για το ποίημα. Μόνο που μερικές φορές, όλο μαζί, μοιάζει λιγότερο με χορό και περισσότερο με αγώνα πυγμαχίας. Γ. Ζ.

Αντίκρυ στο παράθυρό μου μια γυναίκα καταπίνει έντομα την ώρα που αναπνέει. Αργότερα, καθώς εκείνα αναδεύονται μες στο στομάχι της γίνονται βουητό, φωνή· λόγια συνηθισμένα σε στόματα άλλων. Καμιά φορά, επίσης, όταν ρεύεται τα έντομα τη βοηθούν να τραγουδήσει και τότε με ξυπνά η μουσική της καθημερινότητας. [...] (από την ενότητα: "Πλατεία Βικτωρίας") Ορισμένα από τα ποιήματα/ κείμενα της συλλογής έχουν δημοσιευτεί, σε μια πρώτη μορφή τους, στα τεύχη 7, 8 και 9 του περιοδικού "Δέλεαρ". Το μότο του βιβλίου, "Matthew και Shirley", προέρχεται από...

Η ΒΡΕΦΟΔΟΧΟΣ "Έτσι ακριβώς περιμένουμε τον θάνατο. Περιμένουμε χωρίς να περιμένουμε". Jacques Derrida Δύσκολη δεν είναι η υποσημείωση αλλά η αρίθμηση στο τέλος της σελίδας. Δύσκολο είναι να κρατάς λογαριασμό. Γράφοντας, κρατάω λογαριασμό των ετών που πέρασαν. Και είναι φυσικό να σημειώνω κάτω από ένα έργο που δεν έκανα, ένα σώμα που δεν είχα. Και ό,τι έκανα -ό,τι είμαι- είναι ένας μακρύς κατάλογος αναφορών όπου πασχίζω να εντάξω και τα ποιήματά μου. Δεν τους αξίζει. Δεν τον αναγνωρίζουν. Το ποίημα είναι αυτεξούσιο στο φως της λάμπας. Μόνο, εξυψωμένο. Κερδίζει χρ...

Τις στιγμές που ονειρεύτηκες ποτέ δεν θα τις ζήσεις. Μεταμορφώθηκαν σε σύννεφα της ζωντανής φυλακής σου. Μονάχα σαν σε παίρνει ο ύπνος, αγγίζεις μιαν ακρούλα Απ’ τα τσαλακωμένα φουστάνια τους. Κι αυτό μοιάζει αρκετό. Μια τρυφερή σπρωξιά για να συνεχίσεις τις μουσικές ακροβασίες σου. Το δέντρο κάτω στην αυλή το’ κάψε η φετινή παγωνιά. Κι εσύ νόμιζες πως θα’ ναι πάντα εκεί να σου χαρίζει αρώματα, σκιές Και λυπητερές ιστορίες. Από μέρα σε μέρα θα έρθει το συνεργείο του Δήμου Και θα γεμίσει ο δρόμος Ξερές φετούλες ερημιάς.

Το "Memoria Immortalis" είναι η προσωπική κιβωτός μέσα στην οποία διασώθηκαν και φυλάσσονται οι σπαρακτικές κραυγές και οι τρυφεροί ψίθυροι που γέννησε η απουσία και η θλίψη, το όνειρο και η ματαίωση, η επιθυμία και το ανεκπλήρωτο, το πάθος και η απόγνωση. Μια περιπλάνηση στα δρομάκια παρελθόντων χρόνων, φωτισμένα απ το δαυλό των αισθήσεων, που κρατά πάντα στο χέρι της, σύντροφος πιστή, η μνημοσύνη.

Πρίγκηπας πολέμου Δώσε μου Κύριε βέβαιο τον εχθρό - σώμα με σώμα θέλω να χτυπιέμαι - αυτόν που μες στα μάτια του διαβάζω τετελεσμένο ή σχεδόν τον θάνατό μου και απάλλαξε απάλλαξέ με από τη διβουλία των φίλων από τους λόγους και τις πράξεις των χλιαρών από τα στήθια όπου η καρδιά στιγμές χτυπά κι ύστερα πάλι ευθύς το μετανιώνει. Αφού δεν είμαι ακόμη άξιος της ειρήνης και πρέπει να πληρώσω κρίματα πολλά κι είμαι - το ξέρεις - Πρίγκηπας Πολέμου δώσε μου Κύριε βέβαιο τον εχθρό και καθαρό τον πόλεμο ώς το τέλος.

Το "Momentum" αποτελεί την πρώτη ποιητική συλλογή του Αναστάσιου Μαρά, η συγγραφή της οποίας έγινε την περίοδο 2007-2016. Πρόκειται για μια δίγλωσση έκδοση στα Ιταλικά και στα Ελληνικά. Συγκεκριμένα, τα πρώτα δέκα ποιήματα γράφτηκαν πρώτα στα Ιταλικά και στη συνέχεια μεταφράστηκαν από τον ίδιο στα Ελληνικά, ενώ για τα υπόλοιπα η πορεία ήταν αντίστροφη. Την ποιητική συλλογή κοσμούν τέσσερα χαρακτικά της ζωγράφου και χαράκτριας Ελένης Μαρκαντωνάκη, τα οποία φιλοτεχνήθηκαν στη Ρώμη το 2001.

"I' m going to make him an offer he can' refuse". The Godfather. ...said the omnipotent god and he took away his wife, his children, his land, leaving him only his mind, full of spite and vengeance but wiser nevertheless. (p. 23) "Frankly my dear, I don't give a damn". Gone with the Wind. The garbage men's strike covered the city with a thick veil of stank, sweat and indignation. (p. 22) "Whose motorcycle is this?/ It's a chopper, baby./ Whose chopper is this?/ Zed's./ Who's Zed?/ Zed is dead, baby. Zed is dead." Pulp Fiction. The last letter o...

Μια ωδή, μια ελεγεία και ένας μονόλογος, μια ποιητική περιήγηση-αναφορά στη νεκρή ζώνη του μη ανθρώπινου.

Η ποιητική συλλογή κινείται στα δύσβατα μονοπάτια του κυρίαρχου χρόνου, της άσβεστης μνήμης, του ατέλειωτου αποχωρισμού και των δυσκατάκτητων στιγμών που γέρνουν και ξεθωριάζουν μέσα στη λήθη. Κάθε ποίημα και ένα στιγμιότυπο αποσιώπησης και αβίωτου βίου για τον υπαρξιακό καθρέφτη. Κάθε καταγραφή του νουάρ, άλλο ένα κομμάτι του παζλ που μας δείχνει λίγο πολύ όπως είμαστε. Λαξευμένοι και ασπρόμαυροι. Δείγμα γραφής: ΧΩΡΙΣ ΑΠΕΥΘΥΝΣΗ Λατρεύω την ανυπαρξία σου, Θεέ μου· μου επιτρέπει να σου απευθύνομαι. Προσκυνώ την αϋλότητά σου · ντύνει με αποδραστικά φτερά την ελ...