Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

ΒΡΑΔΥ ΜΟΝΑΞΙΑΣ Με τον καιρό το έχω αντιληφθεί: Η συνήθεια τού να σε ανακαλώ στη μνήμη, μπορεί να σταματήσει το βρασμό, στους κλιβάνους της πλήξης ... όμως εγώ δυσκολεύομαι πολύ να σε συνηθίσω! Στους ανυπόληπτους, λερούς τοίχους όπου το φιλμ προβάλλεται, οι μικρές λιβελούλες του φωτός χοροπηδώντας μέσα στα άπειρα, μικροσκοπικά μόρια της λευκής σκόνης σχηματίζουν τους λαιμούς δύο κύκνων Τελικά υπάρχει ψευδαίσθηση της χαράς; Ενώ εγώ μιλώ για το κουφάρι της πίστης εσύ μου δίνεις ένα πανέρι γεμάτο πορφυρά σταφύλια, άπιστε Ιωσήφ! Καταπληκτικό, λιγω...

ΑΝΘΗ ΧΙΜΑΙΡΑΣ 'Ανθη χίμαιρας όλα ανάσαιναν της ζωής το πρώτο αγέρι ΚΙ ΗΘΕΛΑ ΑΙΣΘΗΜΑ Φθινοπωρινή απώλεια ήμουν πικρή σαν ένας Άδης -ο χαμένος γλάρος. Κύριε, συγχώρεσε την απατημένη ψυχή μου. Η νύχτα είχε φέξει πάνω στο αργυρό της πρόσωπο, κι ήθελα ένα βαθύ και μεγάλο αίσθημα, να μην τελειώνει -σαν το Θεό...

arcanα lustrα I με αστικούς μύθους και προλεταριακά κουμπιά το φόρεμα -ή μήπως το ποίημα;- κατεβαίνει την σκάλα τα βλέμματα όλων στρέφονται στα γυμνά του γόνατα σκέπτεται ενασμενίζεται γράφει αιματηρά τα μελάνια της γλώσσας του κι οι σίελοι του μπλε γιασεμί με ροζ βλεφαρίδες -βεντάλιες του έρωτος- κοιτάζει προς την -ένδον- φωνή αφουγκράζεται το ποδοβολητό του πλήθους ριγμένο στο στήθος του κάθε εραστή καπνίζει την πίπα του μέλλοντος σα να κρατάει ένα τραγικό πουλάκι ανάμεσα στα δόντια βλέπει το κελί-δωμάτιο όπως η βασίλισσα αντικρίζει την αγχόνη...

Αρμαρίμα: Μία σπονδυλωτή σύνθεση, αποτελούμενη από οκτώ μέρη, σε καθένα από τα οποία ο D.B Foxmoor δίνει φωνή σε ισάριθμους συγγραφείς από ένα ευρύ χρονικό όσο και ειδολογικό φάσμα της παγκόσμιας γραμματείας. Kατά σειρά "εμφανίσεως", Ουίλλιαμ Σαίξπηρ, Francisco Gomez de Quevedo, Ματσούο Μπασό, Ρήγας Βελεστινλής, Πέρσυ Σέλλεϋ, Έμιλι Ντίκινσον, Ράινερ Μαρία Ρίλκε, Άδωνης (Αli Ahmad Said Esber), παίρνουν τον λόγο και αφηγούνται στιγμές του βίου τους και της περιπέτειάς τους στον κόσμο. Σύμφωνα με το σημείωμα "Αντί προλόγου", Αρμαρίμα είναι ένα ον άγνωστο και μυστηριώδες. Εί...

ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ Όνειρα σβησμένα στου χρόνου το διάβα αγάπες παλιές, λησμονημένες στην λήθη ελάτε απόψε να με βρείτε εκεί που γυρνώ χαρά γυρεύοντας στην ζήση να βρω. Στιγμές γλυκές του παρελθόντος την πικρή μοναξιά μου φωτίστε παλάτια και κάστρα στο φτωχό το παρόν μου ελάτε να κτίστε. Της νιότης φτερά απλωθείτε πάλι την γη μου αγκαλιάστε την παγωμένη ανθούς της άνοιξης φέρτε σε με την χρόνια τώρα πικραμένη. 12 Απριλίου 1995

ΚΟΥΤΣΟ Λίγο ζαβό το ποίημα, τραυλίζει σαν ανόητο σπουργίτι, χοροπηδάει κουτσό πάνω στο πληκτρολόγιο να πέσει στον γκρεμό των αριθμών, και έτσι το νόημα της αναπνοής, να τετραγωνισθεί ολοκληρωτικά, στον πάτο ενός αβυσσαλέου κύκλου.

Ένα βήμα μπροστά το ένα πόδι στο κενό το άλλο στη γη μετέωρος... έτσι μονάχα μπορείς να πεις πως έζησες...

Τις, ξένος ω ναυαγέ; Και τώρα τον βυθό βλέπουμε που είναι μαύρος Ένα καράβι μια νύχτα ένα πέλαγος Δεν ήρθαμε για θάνατο Τα χέρια να πουλήσουμε ήρθαμε στην αγορά

Σύγχρονη και επίκαιρη όσο ποτέ η ποιητική συλλογή της Έλλης Ρουσσίδου σας καλωσορίζει σ' ένα ταξίδι γεμάτο μυστικά, φαντασία και κρυμμένα συναισθήματα! Αποτελούμενη από 81 ποιήματα, γραμμένα σε αγγλικό και ελληνικό στίχο, προσεγγίζει τα άγχη του μοντέρνου ανθρώπου, την απομάκρυνσή του από τη φύση και τον αγνό ιδεαλισμό, την απομόνωση και την ασφυξία... Το μυαλό, άλλοτε χαλαρώνει και η καρδιά κάποιες στιγμές σφίγγεται! Στην πορεία του αντίξοου ταξιδιού της ζωής ο αναγνώστης αντιμετωπίζει το μεταφυσικό και τις καταχωνιασμένες από καιρό σκέψεις του και τελικά φθάνει στη...

Εκμαγείο δύσης το Ανεκπλήρωτο

Πόσο λατρεύω να ολισθαίνεις σε δρόμους του κορμιού μου αφάγωτους κι εσχατικούς. Και να με τρυγάς. Με το νεανισμό αγριόχηνας. Σαν κάτι κυνηγόσκυλα "σπρίγκερ σπάνιελ" που αρέσκονται να ξεκοκαλίζουν ως το μεδούλι των πληγών το θήραμά τους. Προτιμώ χίλιες φορές τα χάδια σου απ' την αλάξευτή σου φλυαρία, που ούτε να την παρωδήσω μπορώ ούτε να τη χλευάσω μ' ένα ποιητίζον έστω χουγιαχτό μου.

ΧΡΟΙΑ ΑΜΕΘΥΣΤΟΥ ...κι εσύ πολυσύλλαβη αγάπη μου τόσο δεμένη με το σκοτεινό να αλαργεύεις λίγο λίγο σαν δροσιά κλεμμένη από θανάτου άσμα, όσο εγώ κορμί κοχύλι κι όστρακο από την πορφυρομάζα της χαράς αιώνια άνοιξη σου τάζω