Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Συναρπαστικός καρπός του ταξιδιού του Νίκου Καζαντζάκη ως δημοσιογράφου το 1935. Επιστρέφοντας από το δεύτερο ταξίδι του εκεί με την Ελένη του, πεθαίνει στο Φράιμπουργκ της Γερμανίας, στις 26 Οκτωβρίου 1957. Η Ελένη συμπληρώνει το βιβλίο βασισμένη σε σημειώσεις του και προσθέτει Επίμετρο (1961) για μοναχικό της ταξίδι στην Άπω Ανατολή. Η νέα έκδοση (2006) εμπλουτίζεται με φωτογραφίες και με Σημείωμα του Δρος Πατρόκλου Σταύρου, γι' αυτή τη συγγραφική και ανθρώπινη περιπέτεια. 1935: Ο Νίκος Καζαντζάκης ταξιδεύει στην Ιαπωνία και στην Κίνα για πρώτη φορά, ως δημοσιογράφος α...

Ο ένας ζωγραφίζει ο άλλος τραγουδά και ο τρίτος ο μικρότερος όλο χοροπηδά. Και οι τρεις μαζί επιλέξαμε της τύχης το κκορδόνι τον πιο μικρό απ' όλους μας τον λένε Αντώνη. (Αναμνήσεις της Ματίνας, 27-04-2009)

Γνωριμιές μας περιβάλλουν άπειρες, μοιάζει να λέει ο τίτλος - φιλία όμως μία υπάρχει. Η φιλία, ζωτικός ενδιάμεσος χώρος ανάμεσα στον έρωτα και στην πίστη, στα νεανικά χρόνια που άλλοτε δείχνουν κι άλλοτε κρύβουν αν θα γίνεις ο εαυτός σου ή κάποιος άλλος, είναι το κύριο μουσικό θέμα στο ιταλικά γραμμένο κείμενο αυτό του ποιητή Γιώργου Σαραντάρη, που παρουσιάζεται για πρώτη φορά σε ελληνική μετάφραση από τον Ζήσιμο Λορεντζάτο. Στην Μπολόνια, με το αρχαιότερο Πανεπιστήμιο της Ευρώπης, το βαρύ κλίμα και τους θαλερούς κήπους, έζησε τα παιδικά και φοιτητικά του χρόνια ο Γιώργο...

Περιέχονται τα κείμενα: - Πρόλογος του Δημοσθένη Π. Δούκα - Βίος και πολιτεία του Λέλου Αθάνατου, εν ολίγοις - Τα Κοίλα, ο επίγειος Παράδεισος - Η γιαγιά Χαψιάβα - Αλεξανδρούπολη μεριά - Τσάτρα-πάτρα φοιτητής στην Πάτρα - Η πλατεία Βικτωρίας - Στην πόρτα του Παράδεισου - Ο Άγιος έχει κέφια - Διάλεξη για τον Πρόεδρο - Στέλιος Καζαντζίδης. Ήταν Θεός και δεν το ήξερε - Παράδεισος by night - Χρήστος Χρυσανθόπουλος, ο αναμάρτητος - Τραγούδια για τους φίλους μου - Ατέλειωτο γράμμα - Πρώτη μέρα στην Αθήνα - Προσκύνημα στο "Καραϊσκάκη" - Στο σπίτι του Προέδρου -...

Θα 'θελα πολύ να τα δεχθείς όλα αυτά όπως ακριβώς έγιναν χωρίς να σκεφτείς οτιδήποτε. Τίποτε παραπάνω, τίποτε παρακάτω. Πώς ν' ακούγονται όλα αυτά άραγε στα δικά σου αυτιά; Εντελώς εξωπραγματικά ή μήπως καταστάσεις που σε κάνουν να με λυπάσαι; Εύχομαι να μην είναι ούτε το ένα, ούτε το άλλο... Έντεκα ολόκληροι μήνες. Έντεκα φεύγα... Οι εννέα από αυτούς σκέτη κόλαση. Βυθισμένη σ' ένα σκοτάδι που ένας Θεός ξέρει πως μπήκα και ένας Θεός ξέρει πως βγήκα. Όπως όλα τα προηγούμενα χρόνια έτσι και τώρα ούτε που κατάλαβα τι έγινε και βυθίστηκα στην απελπισία, όπως επίσης δεν κατάλ...

Το βιβλίο αναφέρεται στη βιογραφία δύο προσώπων. Στη ζωή δύο γυναικών συνδεδεμένων από τα νεανικά τους χρόνια με μια σπάνια φιλία. Άρρηκτη, υποδειγματική, ακλόνητη, αυθεντική και ανθεκτική στο χρόνο, γιατί στηρίχθηκε σε σιδερένια βάση, που μόνον η αληθινή αγάπη μπορεί να κτίσει. Η όλη καταγραφή της βιογραφικής πορείας έγινε με ολοκληρωμένο αυθεντικό τρόπο. Με τη διείσδυση της συγγραφέως σ' όλο το φάσμα των αισθημάτων της συμπεριφοράς και της έκφρασης των προσωπικών πιστεύω των δύο ηρωίδων. Ανέλυσε τα χαρακτηριστικά τους στοιχεία, τα οποία σχετίζονται με τους στόχους και...

[...] Το ανά χείρας έργο επιγράφεται "Όλοι κλέβουν, μα ποιος φταίει;", ενώ φέρει και τον υπότιτλο "Από το ημερολόγιο ενός πρόσφυγα". Για πρώτη φορά τυπώθηκε στο τυπογραφείο του Νεολόγου της Κωνσταντινούπολης και εκδόθηκε το 1928 στη Θεσσαλονίκη, λίγα χρόνια δηλαδή ύστερα από την καταστροφή του Μικρασιατικού Ελληνισμού. Το αφήγημα, όπως δηλώνει και ο υπότιτλος του, είναι γραμμένο υπό τύπο ημερολογίου, περιλαμβάνοντας καταγραφές με ημερολογιακή σειρά από τον Απρίλιο του 1922 μέχρι και το Μάιο του 1927. Ωστόσο, το κείμενο δεν αποτελεί τυπικό παράδειγμα ημερολογίου· οι καταγραφ...

Η έκφραση Κωδικόs Μπλε αποτελεί αναγγελία καρδιακήs ανακοπήs στο νοσοκομείο, κάτι σαν SOS που χρησιμοποιούν οι γιατροί, αναγγελία επίσκεψηs θανάτου που καλεί το διασώστη να σπεύσει ταχέως μήπως και καταφέρει να γυρίσει τη ζωή πίσω στο κλινικά νεκρό σώμα ενώ η ψυχή ήδη έχει αρχίσει να ταξιδεύει στον κάτω κόσμο. Όλεs οι φανταστικέs βέβαια ιστορίες που περιέχονται στο βιβλίο αυτό βασίζονται σε πραγματικά γεγονότα και βιώματα της ζωήs ενός μάχιμου καρδιολόγου αλλά και ενός ανθρώπου που ανησυχεί όχι τόσο για το θάνατο όσο για το είδος της ζωήs που ζει ο καθέναs μαs πριν αναχωρή...

Το έργο αυτό το θεωρώ ως ένα έργο ζωής. Είναι μια κιβωτός μνήμης για ανθρώπους που έζησαν -και ζουν- σ' αυτόν τον τόπο, το Ζωγράφου. Για ανθρώπους που γεννήθηκαν σ' αυτόν, μεγάλωσαν, μορφώθηκαν, έφτιαξαν οικογένεια, είδαν τους γεννήτορες να "φεύγουν", χάρηκαν παιδιά, εγγόνια, έδωσαν και πήραν χαρές και λύπες. Για ανθρώπους που έγιναν μάρτυρες της ιστορικής, κοινωνικής, πολιτιστικής πορείας της συνοικίας (του Δήμου) Ζωγράφου μέσα στα τελευταία εβδομήντα χρόνια! Μέσα από τα μάτια της ψυχής μου, με το δικό μου τρόπο, τη "δική μου ματιά" ιστόρησα ανθρώπους, τόπους, γεγονότα. Η...

Τα διηγήματα και τα αφηγήματα που ακολουθούν ξαναζωντανεύουν μια εποχή που τη ζήσαμε σαν παιδιά και έχει χαραχτεί ανεξίτηλα στη σκέψη μας και στην καρδιά μας. Αναφέρονται σε σκηνές της καθημερινής ζωής του χωριού εκείνης της εποχής. Όταν, πριν χρόνια, άρχισα την καταγραφή, αναδεύονταν μέσα μου μνήμες των παιδικών χρόνων, από προσωπικές εμπειρίες και από αφηγήσεις συγγενών, γνωστών και φίλων, γύρω από το χωριό μας και τους κατοίκους του. Οι περισσότερες αναφέρονται στη διάρκεια του Δευτέρου Παγκόσμιου Πολέμου και στα κατοπινά χρόνια, και καταγράφονται λιτά, χωρίς προκατάληψ...

Η Μαρίνα Καραγάτση δανείζεται τα λόγια προσφιλών της προσώπων και τους ξαναδίνει φωνή. Με τρεις παράλληλους μονολόγους μιας ανοιξιάτικης μέρας του 1950 και ένα θεατρικό μονόπρακτο μιας ανοιξιάτικης μέρας του 2006 αναπλάθει βιώματα και ενδόμυχους συλλογισμούς του Καραγάτση, του αντιπροσωπευτικότερου ίσως συγγραφέα της γενιάς του, της Λασκαρώς, καρτερικής και δυνατής υπηρέτριας του σπιτιού, και της γιαγιάς Μίνας, μιας αρχόντισσας της Άνδρου. Σιωπηλή, αλλά διαρκώς παρούσα, η Νίκη Καραγάτση, η ζωγράφος που παραμένει με την ευαισθησία και τους χαμηλούς της τόνους πάντα επίκαιρη....

"Ο κακός της περιοχής Εξαρχείων" -δηλαδή εγώ- διανύοντας τότε τον εξηκοστό όγδοο χρόνο της ζωής μου, (σήμερα εβδομήντα εννέα) μέσα σε βασανιστικές συνθήκες μιας τύχης αγαθής, είδα κι άκουσα πολλά, τράβηξα σκληρό κουπί, που άλλοι το λένε "εμπειρία" κι άλλοι "περιπέτεια ζωής", αμύνθηκα σ' ό,τι μου προκαλούσε αηδία, αντιστάθηκα σε όλα εκείνα στα οποία οι άλλοι ομότεχνοι γύρω μου, αργά ή γρήγορα, υπέκυψαν συν τω χρόνω στους συρμούς, και γαντζώθηκα ως ναυαγός, αφού κανείς δεν μου πέταξε ένα σωσίβιο, σ' όλες τις γενιές, μετά το 1950, ενώ ταυτόχρονα προδόθηκα από όλες τις "γενιές"...

Η Μνήμη, θεά των προγόνων μας, αντίθετα από τη Λήθη φύλαγε τις μνήμες, καλές ή κακές, μέσα στο νου του ανθρώπου και οι μνήμες ξαναζωντανεύουν χωρίς καμιά αλλαγή, ζούνε ατόφιες όσο ο νους βρίσκεται σε εγρήγορση. Τα πρόσωπα λοιπόν του βιβλίου, παρουσιάζονται όπως ακριβώς έζησαν μια εποχή και μόνο ο Μιχάλης ο μπαρμπέρης έπρεπε, για χάρη της διήγησης, να παίξει το ρόλο του λαϊκού εξομολογητή και συμβουλάτορα για τους μικρούς ήρωες, που κανένας πατέρας δεν είχε καιρό ή διάθεση να παίζει. Κατά τα άλλα, δεν του άλλαξα την προσωπικότητα του, μια και τον γνώρισα καλά όταν κάποιο...

Ξενιτεμένοι για χρόνια, συχνά κάτω από αντίξοες συνθήκες, σπουδάζουν και διαπρέπουν στον επιστημονικό και οικονομικό τομέα, κι όταν κάποια ημέρα, αφουγκραζόμενοι το πατριωτικό κάλεσμα της καρδιάς τους, επιστρέφουν στην Ελλάδα γεμάτοι όνειρα, επιθυμώντας διακαώς να συμβάλουν με τις γνώσεις και τις εμπειρίες τους στην ανάπτυξή της, βρίσκονται ξαφνικά μπλεγμένοι στα θανάσιμα γρανάζια γραφειοκρατικών αντιλήψεων, ανευθυνότητας και "Ωχαδερφισμού", που μόνο δυστυχία και μαρασμό έχουν προσφέρει στον τόπο μας. Ο "Αθέατος πόλεμος" είναι μια αληθινή ιστορία της εποχής μας, η οποία...

...Κάπως έτσι μεγαλώσαμε... σαν ένα στοίχημα κόντρα σε κανόνες που δεν ίσχυαν, ενός συστήματος που δεν υπήρχε. Ευτυχώς, όμως, τα καλύτερα παιδιά που κάναμε παρέα μάς έκαναν να νιώθουμε ότι δεν ήμαστε μόνοι, ακόμα κι όταν μας έζωναν τα φίδια μ' εκείνο το "ανεπαισθήτως μ' έκλεισαν από τον κόσμο έξω" του Αλεξανδρινού, καίτοι είχαμε ακούσει και κρότους χτιστών και ήχους μαστόρων... Κ. Τ.

Όσες συνταγές κι αν μας δώσουν για να ζήσουμε, είναι μόνο ιδέες. Έτσι, ιδέες είναι και οι συνταγές μαγειρικής, στις οποίες η προσωπική μας σφραγίδα καθορίζει το αποτέλεσμα. Γευόμαστε τη ζωή σαν το φαγητό μας, άλλοτε με απόλαυση κι άλλοτε από ανάγκη και υποχρέωση. Μοιραζόμαστε τη ζωή, όπως και το φαγητό μας, για να 'χουν νοστιμάδα. Ό,τι δημιουργούμε, ό,τι γευόμαστε, ό,τι απολαμβάνουμε για πρώτη φορά, έχει τη γοητεία του πειραματισμού και της πρωτιάς. Τούτες οι ιστορίες συντηρήθηκαν στο χρόνο με τις μυρωδιές και τη νοστιμάδα τους, συντηρήθηκαν από την ξεχωριστή νοστιμάδα τ...