Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Το βιβλίο ανήκει στην κατηγορία εκείνη των βιβλίων που ιστορούν το παρελθόν μιας πόλης -κι ας χαρακτηρίζονται μυθιστορίες· αυτό είναι το άλλοθι των συγγραφέων τους για τις όποιες "παρεκτροπές" επιχειρούν. Το υλικό συντίθεται αντλούμενο από την επιλεκτική μνήμη του συγγραφέα και ακολούθως μετασχηματίζεται σε λογοτεχνικό επίτευγμα χάρις στην ευαισθησία και το ταλέντο του λογοτέχνη. Ο συγγραφέας - αφηγητής αρχίζει την εξιστόρησή του με την οδύσσεια της δικής του οικογένειας που "ζει και βασιλεύει" στην Αδριανούπολη και με τους διωγμούς καταλήγει στην προσφυγιά, προσπαθώντας...

Στις σελίδες του βιβλίου "ανεβαίνει" ο κόσμος του Θεάτρου, ο τόσο συναρπαστικός, που αιχμαλώτισε απ’ την πρώτη στιγμή την ψυχή του συγγραφέα. Το πραγματικό Θέατρο, που ευτυχώς, έστω και ως μειοψηφία, υπάρχει- και όπως έλεγε ο σπουδαίος Μινωτής "είναι η παρηγοριά του ανθρώπου". Όταν μπήκαμε στη μεγάλη αίθουσα, κόντεψα να λιποθυμήσω. Τι πολυτέλεια, Θεέ μου! Μπροστά η τεράστια σκηνή με την πελώρια βελούδινη κουρτίνα ριχτή, να κρύβει το σκηνικό... Άνοιξα το πρόγραμμα που πήραμε μπαίνοντας και το διάβασα γεμάτος περιέργεια. Στο εξώφυλλό του έγραφε: ΘΙΑΣΟΣ ΜΑΡΙΚΑΣ ΚΟΤΟΠΟΥΛ...

Η παραστατικότητα με την οποία αποδίδει τα επεισόδια και φωτογραφίζει τα πρόσωπα, η απροκατάληπτη ελευθερία με την οποία δείχνει τα τρωτά της Ελλάδας και τα εμπόδια για την προκοπή της, μας κάνουν να απορούμε πώς ένας σημαντικός συγγραφέας σαν αυτόν έμεινε στην αφάνεια για τόσα χρόνια και μονάχα πρόσφατα άρχισε να κερδίζει τη θέση που του ανήκει ανάμεσα στους σημαντικότερους πεζογράφους του 19ου αιώνα.

... Γύρισε ο Χουσεΐν προς τα πίσω, άπλωσε τις χερούκλες του και άρπαξε από τα ρούχα την Τολίκα και την πέταξε στον δρόμο. Στην συνέχεια, ο Χουσεΐν έδωσε μια δυνατή καμτσικιά στο άλογο και το κάρο άρχισε να τρέχει πιο γρήγορα. Εδώ είδα την μικρή αδελφούλα μου, σωριασμένη στο χώρα, εκεί που την σαβούρτισε ο Χουσεΐν. Γρήγορα όμως σηκώθηκε η Τολίκα και άρχισε να τρέχει πίσω από το κάρο, ενώ ταυτόχρονα ξεφώνιζε κλαίγοντας "Αδελφούλα μου, πάρε με μαζί σου"...

Ένα σπάνιο και ατμοσφαιρικό βιβλίο για το χαμένο παρελθόν περιοχών, προσώπων και πραγμάτων, της Θεσσαλονίκης και της Αθήνας. Οι εξαίσιες αναμνήσεις ενός ποιητή, αισθητή, ιστοριοδίφη και περιηγητή, και ο χαμένος κόσμος του νεοελληνικού αστικού πολιτισμού. "Το βιβλίο αυτό, με τις σελίδες του πλημμυρισμένες από σούρουπο και από χρυσά ηλιοβασιλέματα, ψιθύρους, ευωδιαστούς ανέμους, μνήμες, δρόμους, ονειρικές εικόνες, αγαπημένα φαντάσματα του παρελθόντος, χαμένες ιστορίες, σταματημένα ρολόγια, σπάνιες και ανεκτίμητες πληροφορίες, χαμένα πρόσωπα, υπαρξιακές αγωνίες και φεγγαρόφω...

Ένα διαδικτυακό ημερολόγιο, ένα blog που έκανε πάταγο (και κάνει ακόμα). Μια κοπέλα που γράφει μέσα από ένα ψιλικατζίδικο, μέρα μπαίνει - μέρα βγαίνει. Ιστορίες από την Νίκαια, παράξενοι πελάτες, μια Αθήνα που δεν την βλέπουμε στις ειδήσεις, μια Ελλάδα που αναγνωρίζουμε κάπως σφιγμένοι επειδή συνήθως προσποιούμαστε ότι δεν υπάρχει... Αυτό είναι το πρώτο επίπεδο. Το δεύτερο, είναι οι προσπάθειες της Ψιλικατζούς να κάνει παιδί. Τα κέντρα γονιμότητας, οι γυναικολόγοι, οι αίθουσες αναμονής, οι αγωνίες, οι εξωσωματικές και οι ιατρικές εξετάσεις, το ταξίδι από μήνα σε μήνα απ...

Έγραψα τα "ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑ" σε τρεις διαφορετικές περιόδους της ζωής μου. Καμία απ' αυτές δεν ήταν καλή. Και οι τρεις μού άφησαν τραύματα. Γι' αυτό ίσως, σε αρκετά τους σημεία, έχουν υποκειμενικά δυσάρεστες και αντικειμενικά ειλικρινείς διαπιστώσεις. Απηχούν κομμάτια από το χάλι της ζωής μας. Σημειολογικά η θεματολογία με βοήθησε. Η Πολιτική, έτσι όπως ασκείται, σκοτώνει τις ψυχές των ανθρώπων και τη δημοκρατία. Ο Σεισμός -και οι άλλες φυσικές καταστροφές - αποδεικνύουν ότι υπάρχουν υπέρτατες δυνάμεις που τιμωρούν σκληρά, πολλές φορές και άδικα, την ανθρώπινη μειονεξία....

Μέσα στο ξύλινο λεωφορείο -απομεινάρι της δεκαετίας του '60- που θα μας μετέφερε από την πρωτεύουσα του Κολιασούγιου, όπως ονομάζουν οι ιθαγενείς την πατρίδα τους, τη Βολιβία, ως τα σύνορα με το Περού, προσπαθώ ν' αγνοήσω το κρύο και σκέφτομαι αυτή τη "διπλή ήπειρο", στην αρχαία μα και νεανική, την Αμερική των ιθαγενών και των Ευρωπαίων, μα πάνω απ' όλα των μιγάδων. Είναι σημαντική εμπειρία να βρίσκεται κανείς σ' αυτό το υπαίθριο θεατρικό σκηνικό, όπου εκατομμύρια άνθρωποι προσπαθούν ακόμα να επιβιώσουν, από την εποχή που πρωτοδιέσχισαν τον Βερίγγειο πορθμό για να δημιουργή...

"Κάποιες στιγμές την αμφιβολία που φορούσε κατάσαρκα, χειμώνα καλοκαίρι, τη διαπερνούσε μια αιχμηρή σιγουριά ότι όλα εκείνα τα χρόνια, μ' όλα τους τα σκαμπανεβάσματα κι όλες τις αλλαγές διεύθυνσης και κατεύθυνσης, που πορευόταν αγνοώντας, ή χωρίς να νοιάζεται για τον προορισμό, δεν ήταν παρά η απαραίτητη προετοιμασία για ν' αναδυθεί σ' έναν ορίζοντα που, επιτέλους, θα τον αναγνώριζε για δικό του. Τώρα, περασμένα 30, μετέθετε το συμβατικό όριο της ωριμότητας ταξιδεύοντας. Σαν ταξιδιώτης, διεκδικούσε για τον εαυτό μου μόνιμη απαλλαγή από οικείες αναστολές και από δεσμεύσεις...

29 Νοεμβρίου 2010 Ποια είναι η καρδιά της Ελλάδας; Ο Άγιος Νικόλαος Αχαρνών, τα Κάτω Πατήσια, η Κυψέλη. Άθλιες πολυκατοικίες, μιζέρια... Βρέθηκα χθες βράδυ στον Άγιο Νικόλαο με τον Πλαϊτάκη, στο μίζερο διαμερισματάκι μιας ζωγράφου - η φρίκη στην απλότητα και στην αλήθεια της. Η ωμότητα της πραγματικής ζωής σ' αυτή τη χώρα. Η ζωγράφος είναι διορισμένη σε σχολείο στη Θήβα, όπου πηγαίνει κάθε μέρα, ακόμη κι όταν δεν διδάσκει (την Παρασκευή). Απ' το δημόσιο έχει να πληρωθεί εδώ κι έναν χρόνο, ενώ έχει πετύχει στον ΑΣΕΠ. Ζει με δανεικά και με μια συγκάτοικο απ' τη Γεωργία, για...

Νιώθω μια παράξενη ηρεμία κι ευδαιμονία, καθώς πρωτοκατοικώ το πατρικό μου σπίτι στη Θάσο. Τα πνεύματα των προγόνων σαν να με ευχαριστούν που το αποκατέστησα στις παλιές του δόξες. Τώρα έχουμε για πρώτη φορά ένα "εξοχικό", ένα maison de campagne, που λένε οι Γάλλοι. Είμαι ευτυχής σημαίνει ότι επέστρεψα εκεί απ' όπου ξεκίνησε ο πατέρας μου. Αυτό αποτελεί και την κρυφή πηγή της τωρινής μου ευδαιμονίας. Είμαι ευτυχής που γύρισα στο νησί μου. Γράφω γιατί είμαι ευτυχισμένος που το κατοικώ. Η γνησιότητα του αισθήματος φέρνει και τη γνησιότητα της γραφής. Τελικά, το γράψιμο είν...

Η μορφή του πατέρα λειτουργεί ως σύμβολο της παλιάς τάξης πραγμάτων και ως ιδεολογικό στήριγμα μιας μορφής παραδοσιακής κοινωνίας, που μοιάζει να ανήκει πλέον στο παρελθόν. Οι εικόνες, τα πρόσωπα και οι τόποι που ανακαλεί στη μνήμη της η αφηγήτρια, αποτελούν στοιχεία μιας ιστορίας της οποίας η υποτιθέμενη "αυτοβιογραφική" γραφή, υπηρετεί απλά τις προθέσεις μιας σύγχρονης αλληγορίας. Στο κείμενο αυτό -που ισορροπεί ανάμεσα στην ποιητική νοσταλγία και στον πραγματισμό- διαγράφεται η de profundis συνομιλία με ένα αρχέτυπο που αποσύρεται, όχι μόνο από το χώρο των Ελληνικών εθνο...

«Είναι ένα μέρος της Αθήνας κινούμενο. Και πάντα εκεί, σ' αυτό το νοητό τετράγωνο που σχηματίζεται ανάμεσα από την Σόλωνος, Αισθήματος, Ακαδημίας και Καθημερινότητας γωνία, κυκλοφορεί φορτωμένος με τις πλαστικές σακούλες ξέχειλες από βιβλία, αποκόμματα, σκέψεις και εικόνες παλιών φίλων και αλλοτινών τοπίων, ο κύριος Νιάρχος, εκτελώντας δρομολόγιο Σπίτι-Δήμος σε χρόνο σταθερό και με άνεση εγγυημένη. »Συλλέκτης στιγμών, βλεμμάτων και ανέκφραστων ακόμα ιδεολογιών, αυτός ο περιπατητής στην κόψη του ξυραφιού Κολωνάκι-Εξάρχεια συνεχίζει μια παράδοση κρυφή απ' όλους κι όμως αναγν...

- Το σημειωματάρι του Γεροκαλαμένιου - Το πανηγύρι της Καστρίτσας - Η Χαραυγούλα της Πρωτοχρονιάς - Ο χωρισμός - Πρωτομαγιά στα Γιάννινα - Αργυρώ η Μονοβύζα - Οι Ζακαίοι - Αι Απόκρεω εν Ιωαννίνοις - Γραμμενοχώρια - Η πανήγυρις της Μεταμορφώσεως - Εν Ιωαννίνοις - Φυλλάδα του Αλή Πασά

- Το σημειωματάρι του Γεροκαλαμένιου - Το πανηγύρι της Καστρίτσας - Η Χαραυγούλα της Πρωτοχρονιάς - Ο χωρισμός - Πρωτομαγιά στα Γιάννινα - Αργυρώ η Μονοβύζα - Οι Ζακαίοι - Αι Απόκρεω εν Ιωαννίνοις - Γραμμενοχώρια - Η πανήγυρις της Μεταμορφώσεως - Εν Ιωαννίνοις - Φυλλάδα του Αλή Πασά