Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Θα μπορούσε να ήταν ένα μυθιστόρημα, ή το σενάριο μιας ταινίας, ένα ποίημα, ίσως, πάνω στο σώμα της μογγολικής νύχτας. Είναι μια σειρά γυναικών που βγαίνουν από τα βαγόνια των τρένων, τα λεωφορεία και τα αεροπλάνα και επείγονται να μιλήσουν ελληνικά. Έρχονται από τις στέπες και το αναβαθμισμένο Ουλάν Μπατόρ για να μείνουν μαζί μας. Είναι οι Μογγόλες, που έχουν για σπίτι τους την έρημο Γκόμπι, που κατεβαίνουν η μια μετά την άλλη στο Πεκίνο, στη Σεούλ και στο Χονγκ Κονγκ για να δουν πώς άλλαξε η άλλοτε επικράτεια του ένδοξου παππού τους, του Κουμπλάι Χαν. Είναι τα κορίτσια πο...

Ένα βιβλίο με συνειδητοποιήσεις που πηγάζουν από την σκληρή πραγματικότητα της ζωής. Την απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου, ενός παιδιού που φεύγει από την ζωή, αφήνοντας τον συγγραφέα να βρει την άκρη στο νόημα της ζωής του μέσα από τον συναισθηματικό κλονισμό που αναπόφευκτα προκύπτει μετά από ένα τέτοιο γεγονός. Πρόκειται για διδάγματα ζωής όπως αποτυπώνονται στην συνείδηση του συγγραφέα που θέλει να τα μοιραστεί με τους αναγνώστες του.

Ποιος είμαι; Τι είμαι; Πώς να σχεδιάσω τον χάρτη της πατρίδας μου, όταν η γεωγραφία μπερδεύεται με τη ζωή μεταξύ λογικής και συναισθήματος; Πολίτης της Τουρκικής Δημοκρατίας! "Ρουμ Ορντοντόξ" έλεγε η ταυτότητά μου (νουφούσι) και ήμουν Έλλην, Ρωμιός και Χριστιανός πάνω απ' όλα. Ευρωπαίος ασφαλώς, συγχρόνως όμως και Ανατολίτης, γέμμημα-θρέμμα αυτής εδώ της γης.

Ο Θοδωρής Καλλιφατίδης πήρε την απόφαση να αφήσει το γράψιμο πριν τον αφήσει εκείνο. Δεν θα μπορέσει όμως να κρατήσει την απόφασή του. Το νέο του βιβλίο, γραμμένο με κέφι και ευαισθησία, είναι ακριβώς η περιγραφή μιας κρίσης που ξεπερνάει το προσωπικό επίπεδο, αποκαλύπτοντας ότι είναι η κρίση μιας κοινωνίας που εγκαταλείπει τις αξίες της.

Μια συνεχής παρουσία στην πνευματική και καλλιτεχνική ζωή του τόπου μας, μισό και πλέον αιώνα, είναι ο Κώστας Ασημακόπουλος· μια παρουσία χαμηλών τόνων, αλλά ταυτόχρονα γόνιμη και πλούσια δημιουργική. Πολύ πριν κληθεί για στρατιώτης έως σήμερα δεν έπαψε να παρουσιάζει σημαντικά βιβλία και θεατρικά έργα και να δημιουργεί ως σεναριογράφος και σκηνοθέτης ωραίες ταινίες και τηλεοπτικές σειρές. Τα μυθιστορήματά του έχουν εκδοθεί σε είκοσι και πλέον γλώσσες και τα έργα του ανεβαίνουν σε ξένα Εθνικά και Δημοτικά θέατρα. Έχει τιμηθεί με πολλά σπουδαία ελληνικά και ξένα βραβεία και...

Ο Βασίλης Καλαϊτζόγλου, Έλληνας πρόσφυγας από την Καισάρεια της Τουρκίας, άρχισε να γράφει όταν πήρε τη σύνταξή του, με τα λίγα γράμματα που πρόλαβε να μάθει προτού τον διώξουν από το σχολείο στα οκτώ του χρόνια: είχε αρνηθεί να φορέσει την στολή της ΕΟΝ, της φασιστικής νεολαίας της δικτατορίας Μεταξά (1936). Ασπούδαστος αλλά προικισμένος με την πλούσια κληρονομιά της μικρασιατικής του πατρίδας, σ' αυτό το δεύτερο βιβλίο του, μιλάει για τη ζωή του στο στρατό κατά την περίοδο 1948-1951, και τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, αμέσως μετά, δουλεύοντας ως χειρώνακτας για να κερδίσ...

Σας έγραψα μικρής διάρκειας ιστορίες που μου αρέσει να διηγούμαι στις παρέες σαν παραμύθια. Σαν παραμύθια σύγχρονα, για μεγάλους. Σαν παραμύθια αληθινά, όπως όλα τα παραμύθια. Μαλακά και σκληρά, σαν τις ουσίες. Με καλούς και κακούς. Με αγάπη και μοναξιά. Διαπλεκόμενα. Απρόβλεπτα. Όλα προσωπικά και όλα νυχτερινά, που τα αισθάνεται κανείς πιο έντονα, σαν κομήτες που περνώντας φωτίζουν ή τσουρουφλίζουν. Παραμύθια που τελειώνουνε και παραμύθια που συνεχίζουνε. Παραμύθια, κυρίως του δρόμου.

Στις 28 Δεκέμβρη του 2008, στις τρεις τα χαράματα, ο μεγαλύτερος φόβος μου έγινε πραγματικότητα: κατά το κοινώς λεγόμενον, τρελάθηκα. Το μυαλό μου -ο κόσμος μου- γκρεμίστηκε και τη θέση του πήρε μια παντοδύναμη ψύχωση, που σαν παράσιτο με ξενιστή τον ίδιο μου τον εαυτό τρεφόταν και θέριευε με τις παρανοϊκές ιδέες που γεννούσε ασταμάτητα: ήμουν ο νεός Δαλάι Λάμα, ο Φύλακας στη σίκαλη, πληρωμένοι δολοφόνοι παραμόνευαν στο κατόπι μου. Σ’ αυτό μου το παραλήρημα, ολοζώντανο ακόμα στη μνήμη μου, στη σύντομη νοσηλεία μου και στην κατοπινή, θανατερή μου κατάθλιψη, παρέσυρα κι...

Ζούμε στη ζωή μας για να μπορέσουμε κάποτε να την αφηγηθούμε. Πρέπει απλά να την περιγράψουμε. Όπως τη ζήσαμε. Χωρίς φτιασιδώματα. Έτσι θα δώσουμε τη δυνατότητα στους δικούς μας να τη γνωρίσουν. Να ζήσουν με αγωνία τις στιγμές που περάσαμε. Με αυτή την εξομολόγηση ο Αργύρης Κάλμπαρης ζητά την λύτρωση. Παρουσιάζει τη ζωή του σαν μυθιστόρημα. Με τη σφραγίδα της αγάπης και της αλήθειας. Η διαδρομή αρχίζει από τα πρόσφατα χρόνια του πολέμου και της κατοχής, περνάει από τα πέτρινα χρόνια της αμφισβήτησης και των παθών του μεταπολέμου και σαν νυστέρι ανοίγει το απόστημα του μίσο...

Η Βασιλική Ράλλη, κόρη μιας προσφυγοπούλας από το Μοσχονήσι της Μικράς Ασίας, αποτελεί άλλη μια γυναίκα που, αν και ζει στη Μυτιλήνη, ονομάζει πατρίδα της τον «χαμένο παράδεισο που έχει βιώσει μέσα της από τις μνήμες των δικών της ανθρώπων». Κάποια στιγμή ταξιδεύει στο Μοσχονήσι και τότε τα συναισθήματα που τη συγκλονίζουν γίνονται το υλικό για μια συγκινητική περιγραφή των όσων αντικρίζει εκεί.

"... Ο πατέρας μού το έλεγε όταν ήμουν μικρός: "Θα πεθάνεις στην ψάθα με τη λογοτεχνία". Τελικά μπορεί να βγει δικαιωμένος. Αλλά δεν έζησα, μπαμπά, στην ψάθα. Έζησα στα πλούτη με τη λογοτεχνία. Αν πεθάνω στην ψάθα είναι το λιγότερο. Τι να τα κάνεις τα πλούσια φέρετρα;" Το βιβλίο που κρατάτε στα χέρια σας δεν είναι μια "κλασική" αυτοβιογραφία. Πρόκειται μάλλον για σελίδες ημερολογίου, για "φύλλα φθινοπωρινά", που γράφτηκαν, απότομα και ξαφνικά, μέσα σε κάποιους μήνες στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Οριστική έκδοση της φημισμένης "αυτοβιογραφίας" του Βασίλη Βασιλικού...

Η Μνήμη, θεά των προγόνων μας, αντίθετα από τη Λήθη φύλαγε τις μνήμες, καλές ή κακές, μέσα στο νου του ανθρώπου και οι μνήμες ξαναζωντανεύουν χωρίς καμιά αλλαγή, ζούνε ατόφιες όσο ο νους βρίσκεται σε εγρήγορση. Τα πρόσωπα λοιπόν του βιβλίου, παρουσιάζονται όπως ακριβώς έζησαν μια εποχή και μόνο ο Μιχάλης ο μπαρμπέρης έπρεπε, για χάρη της διήγησης, να παίξει το ρόλο του λαϊκού εξομολογητή και συμβουλάτορα για τους μικρούς ήρωες, που κανένας πατέρας δεν είχε καιρό ή διάθεση να παίζει. Κατά τα άλλα, δεν του άλλαξα την προσωπικότητα του, μια και τον γνώρισα καλά όταν κάποιο...

Τρισεύγενη είναι το όνομά της μα όλοι την φωνάζουνε Ήρα, όπως το ξενοδοχείο της. Εμείς τη γνωρίζουμε το 1973, στα 73 της, όταν αρχίζει να γράφει στο "καρνέ" που της χάρισε ο άντρας της, ο Λυκούργος, εκείνη την πρωτοχρονιά. Αρχίζει να μας ταξιδεύει στη ζωή της. Γράφει για πολέμους και αναταραχές, για περιστατικά της ζωής της, ό,τι έζησε, ό,τι είδε, ό,τι άκουσε, και ό,τι ένοιωσε, γράφει για τις σχέσεις της με τη μάνα της και τη γιαγιά της, με τον Λυκούργο και τα παιδιά τους, την Ρόδη και τον Ερμή. Οι καταγραφές της άμεσες και η γλώσσα της απίστευτα πλούσια, με λέξεις ασ...

Oδήγησα το παιδί μέσα, επιβιβάστηκα και εγώ και την ώρα που εξέδιδα εισιτήριο από τον εισπράκτορα -τότε υπήρχαν εισπράκτορες ακόμη- γυρνάει η κόρη μου και λέει: "Mπαμπά, να μιλήσω;" Ανατρίχιασα όπως ανατριχιάζω πάντα όταν αφηγούμαι αυτήν τη σκηνή... Εκείνη τη στιγμή συνειδητοποίησα το δράμα που ζούσαν καθημερινά η γυναίκα και το παιδί μου... Εκείνη την ημέρα έμαθα ότι πριν από λίγο καιρό μέσα στο καραβάκι της γραμμής του Βοσπόρου, όταν το παιδί είχε μιλήσει ελληνικά, μια γυναίκα που καθόταν απέναντί τους είχε πει στη γυναίκα μου: "Αρμένισσα είσαι, Ρωμιά είσαι, δεν...