Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Γραμμένα από τον Μπέκετ σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, από το 1937 έως το 1988, και αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους ως προς τη μορφή και το περιεχόμενο, τα κείμενα της παράστασής μας μοιράζονται ωστόσο την ίδια έγνοια, -αγάπη αλλά και αμφισβήτηση-, για τον λόγο και τον ρόλο του στις σχέσεις των ανθρώπων και στις ζωές τους. Άλλοτε φειδωλός και ελλειπτικός, άλλοτε χειμαρρώδης και ασταμάτητος, άλλοτε παντελώς απών ή απαγορευμένος, χωρίς να είναι πάντα αυτός το κεντρικό θέμα, γίνεται το κρυφό νήμα που διατρέχει την παράσταση και εγγυάται τη συνοχή της. [...] Περιεχόμεν...

Όταν μου έγινε η πρόταση να εκδοθούν σ' έναν τόμο οι μεταφράσεις μου πέντε κειμένων του Samuel Beckett, το πρώτο που σκέφθηκα ήταν ότι, όπως είθισται, θα έπρεπε ίσως να προταχθεί μια εισαγωγή που να παρουσιάζει ουσιαστικά το συγγραφέα και το έργο του. Πώς όμως αυτό να καταστεί δυνατόν αξιοπρεπώς, όταν -όπως μου δόθηκε επανειλημμένως η αφορμή να ξεκαθαρίσω προλογίζοντας προ ετών τις αναγνώσεις των πρώτων τριών από αυτά τα κείμενα στην Εταιρεία Σπουδών της Σχολής Μωραΐτη- δεν είμαι μελετητής του Beckett, αλλά απλώς ένας περιπαθής αναγνώστης του; [...] Επί της ουσίας, μπορεί...

Παραμονή Χριστουγέννων, στο υπόγειο ενός σπιτιού σε έναν παράκτιο οικισμό βόρεια του Δουβλίνου, τέσσερις φίλοι κι ένας άγνωστος θα περάσουν μαζί τη νύχτα και θα γιορτάσουν με τον τρόπο που γνωρίζουν, πίνοντας και παίζοντας χαρτιά. Όσο προχωράει η νύχτα, κι ενώ έξω μαίνεται η καταιγίδα, τόσο κορυφώνεται ο αγώνας των ανδρών να ξεφύγουν από τα σπαρακτικά ελλείμματά τους και, τελικά, τους δαίμονές τους. Η έλλειψη της γυναικείας παρουσίας και το βάρος του αποτυχημένου παρελθόντος συμπληρώνουν και τροφοδοτούν τον καμβά των συγκρούσεών τους. Στο έργο του Ιρλανδού Κόνορ Μακφέρσο...

Μπορείς να μιλήσεις σήμερα για τη διαστροφή των αξιών όπως εκφράζεται στον πολιτικό εξτρεμισμό ή την τρομοκρατία, σήμερα που το λόγο περί τρομοκρατίας τον μονοπωλεί ο Μπους και οι συν αυτώ; Αυτό το δίλημμα αντιμετώπισα όταν ήρθε η ώρα να ανεβάσω τον "Υπολοχαγό του Ίνισμορ" του Μάρτιν Μακ Ντόνα, έργο που είχα διαλέξει τον Απρίλιο του 2001, τότε που πρωτοπαίχτηκε στο Στράτφορντ, πριν δηλαδή από την 11η Σεπτέμβρη και φυσικά πολύ πριν από τη δίκη της 17Ν. Υπάρχουν εποχές που μιλώντας για κάποια θέματα κινδυνεύεις να ταυτιστείς με εκείνους που καθόλου δε θα ήθελες: δύσκολο να...

"Ο σοβαρότατος κύριος Ερνέστος" είναι ίσως το γνωστότερο, μάλλο το πιο πνευματώδες και σίγουρα το τελευταίο θεατρικό έργο του Ουάιλδ. Ο Μπέρναρντ Σω είχε δηλώσει για τη συγκεκριμένη κωμωδία ότι τον διασκέδασε, μα δε μπόρεσε να τον συγκινήσει, καθώς ήταν "έργο που δεν διέθετε συναίσθημα". Ο Μπέρναρντ Σω είχε δίκιο και δεν είχε δίκιο, όπως συμβαίνει πάντα με τις σωστές εκτιμήσεις. Ήδη με το άνοιγμα της αυλαίας, όταν ο ατάραχος υπηρέτης Λέην εξηγεί ότι είχε κάνει κάποτε έναν γάμο, ο Άλτζερνον Μονκρίφ αρχίζει να προβληματίζεται για την "χρησιμότητα των κατωτέρων στρωμάτων" και...

Στο κυρίαρχο θέμα είναι η τρυφερή αντιμετώπιση ενός παιδιού με κινητικά προβλήματα από τις γηραλέες κυρίες που το μεγάλωσαν μετά το θάνατο των φυσικών γονέων του και, σε αντίθεση, η επαίσχυντη συμπεριφορά της υπόλοιπης κοινωνίας του νησιού προς αυτό το παιδί. Από μια σχεδόν εύνοια της τύχης, ο νεαρός θα επιλεγεί να παίξει σε μια αμερικάνικη ταινία και στη συνέχεια να ταξιδέψει στο μυθικό Χόλλυγουντ. Η φαρισαϊκή στάση της μικρής κοινωνίας προς το νεαρό είναι κατάπτυστη, ιδιαίτερα μιας κοπέλας με την οποία ο νεαρός ήταν ερωτευμένος. Η κοπέλα γοητεύεται από την κινηματογραφική...

"Μια φορά κι έναν καιρό ήταν ο Πουπουλένιος, ένας άνθρωπος φτιαγμένος από απαλά και φουσκωτά μαξιλάρια. Όταν κάποιος ήταν πολύ πολύ λυπημένος, επειδή ζούσε μια φρικτή και δύσκολη ζωή, και αποφάσιζε να βάλει τέλος, ο Πουπουλένιος πήγαινε δίπλα του, τον αγκάλιαζε και του έλεγε "περίμενε μια στιγμή" και ο χρόνος σταματούσε." Περισσότερο απ' οποιοδήποτε άλλο έργο του McDonagh (ΜακΝτόνα), "Ο πουπουλένιος" καταφέρνει να ισορροπήσει με απόλυτη ακρίβεια ανάμεσα στον κωμικό παραλογισμό και τη γνήσια κλασική τραγωδία. Το έργο καθηλώνει με τη λάμψη και τον ίλιγγο των λέξεών του, με...

Ο "Μαξιλαρένιος" είναι, ίσως, το πιο άγριο έργο του ΜακΝτόνα. Εκτυλίσσεται σε ένα φανταστικό απολυταρχικό καθεστώς και θέμα του είναι η ωμότερη μορφή βίας: οι βασανιμοί και οι δολοφονίες παιδιών. Ο Κατούριαν, συγγραφέας μικρών ιστοριών με θέμα τη βία σε παιδιά, συλλαμβάνεται από δύο αστυνομικούς, τον Άριελ και τον Τουπόλσκι, γιατί μερικές από τις ιστορίες του έμοιαζαν με τους πρόσφατος φόνους παιδιών στην πόλη. Όταν ακούει πως ο αδελφός του Μίσαλ ομολόγησε τους φόνους, λέγοντας ότι διάβαζε τις ιστορίες και δολοφονούσε, ο Κατούριαν δέχεται να εκτελεστεί, υπό τον όρο να διασω...

Ο Μακντόνα αρύεται τα θέματά του από τα προσωπικά του βιώματα, κυρίως από το άθλιο οικογενειακό του περιβάλλον, που τραυμάτισε ανεπανόρθωτα την παιδική ψυχή του. Στα περισσότερα έργα του η γονική αναλγησία ζωγραφίζεται με τα μελανότερα χρώματα, ενώ ταυτόχρονα καταδεικνύεται η αδιαφορία του κοινωνικού περίγυρου να συνδράμει κάποιον που αδικείται κατάφωρα. Στον "Ιρλανδό υπολοχαγό" καταπιάνεται και πάλι με το θέμα της κοινωνικής και οικογενειακής βίας και οδηγεί τους ήρωές του στην πλέον ακανθώδη ατραπό: στην επαναστατική βία, που είναι η άλλη όψη του νομίσματος της κρατικής -...

Έργο γραμμένο το 1979, Ο θαυματοποιός πραγματεύεται την αλληλεπίδραση ανάμεσα στην ατομική αποτυχία και την παρακμή διαφόρων θεσμών - κυβέρνησης, εκκλησίας, οικογένειας κτλ.

Ο Δον Ζουάν ένας άνδρας αρκετά προικισμένος ώστε να μπορεί να διακρίνει μεταξύ καλού και κακού, ακολουθεί τα ένστικτά του δίχως καμία έγνοια για το κοινό ή το κανονικό δίκαιο· και επομένως, μολονότι κερδίζει την αμέριστη συμπάθεια των ανυπότακτων ενστίκτων μας, έρχεται σε ηθική σύγκρουση με τους υπάρχοντες θεσμούς και υπερασπίζεται τον εαυτό του με δύναμη και δόλο, τόσο αδίστακτα, όπως ακριβώς ένας αγρότης υπερασπίζεται με τα ίδια μέσα την σοδειά του απέναντι στα παράσιτα. Ο Δον Ζουάν εφευρέθηκε στις αρχές του 16ου αιώνος από έναν Ισπανό μοναχό και παρουσιάστηκε, κατά τις ι...

Το έργο "Ο άνθρωπος και τα όπλα" έχει δύο θέματα: το ένα είναι ο πόλεμος και το άλλο ο γάμος. Η ρομαντική πλευρά του πολέμου είναι βασισμένη στην ιδεαλιστική νοοτροπία ότι οι άνδρες πολεμούν επειδή είναι ήρωες, και ότι ο στρατιώτης που ριψοκινδυνεύει περισσότερο κερδίζει μεγαλύτερη δόξα και είναι μεγαλύτερος ήρωας. Η αγάπη και ο γάμος, από την άλλη πλευρά, έγιναν ένα από τα συχνότερα θέματα των έργων του. Σκεφτόταν τον γάμο όχι ως μέσον ικανοποιήσεως προσωπικών επιθυμιών των ανθρώπων ούτε ως μέσον θεσμών της οικογενείας, αλλά ως μέσον για τη γέννηση μιας καινούριας και καλύ...