Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Γραμμένα από τον Μπέκετ σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, από το 1937 έως το 1988, και αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους ως προς τη μορφή και το περιεχόμενο, τα κείμενα της παράστασής μας μοιράζονται ωστόσο την ίδια έγνοια, -αγάπη αλλά και αμφισβήτηση-, για τον λόγο και τον ρόλο του στις σχέσεις των ανθρώπων και στις ζωές τους. Άλλοτε φειδωλός και ελλειπτικός, άλλοτε χειμαρρώδης και ασταμάτητος, άλλοτε παντελώς απών ή απαγορευμένος, χωρίς να είναι πάντα αυτός το κεντρικό θέμα, γίνεται το κρυφό νήμα που διατρέχει την παράσταση και εγγυάται τη συνοχή της. [...] Περιεχόμεν...

Ο "Μαξιλαρένιος" είναι, ίσως, το πιο άγριο έργο του ΜακΝτόνα. Εκτυλίσσεται σε ένα φανταστικό απολυταρχικό καθεστώς και θέμα του είναι η ωμότερη μορφή βίας: οι βασανιμοί και οι δολοφονίες παιδιών. Ο Κατούριαν, συγγραφέας μικρών ιστοριών με θέμα τη βία σε παιδιά, συλλαμβάνεται από δύο αστυνομικούς, τον Άριελ και τον Τουπόλσκι, γιατί μερικές από τις ιστορίες του έμοιαζαν με τους πρόσφατος φόνους παιδιών στην πόλη. Όταν ακούει πως ο αδελφός του Μίσαλ ομολόγησε τους φόνους, λέγοντας ότι διάβαζε τις ιστορίες και δολοφονούσε, ο Κατούριαν δέχεται να εκτελεστεί, υπό τον όρο να διασω...

Η Βεντάλια της λαίδης Γουίντερμηρ είναι χαρακτηριστική περίπτωση αισθηματικής κωμωδίας που, αν της έλειπε το βιτριολικό χιούμορ, θα μπορούσε άνετα να χαρακτηριστεί ως μπουλβάρ, δηλαδή ένα είδος θεάτρου που μέσα από πνευματώδη επίκαιρη σάτιρα σχολιάζει ανάλαφρα τα ερωτικά και σεξουαλικά ήθη. Το μέγα προσόν του είναι ότι, με αφορμή τη συζυγική πίστη και την πουριτανική ηθική του δέκατου ένατου αιώνα, ο Ουάιλντ τεχνουργεί ένα καμβά της καλής κοινωνίας, όπου διάφοροι τιτλούχοι κυκλοφορούν σε σαλόνια ανταλλάσοντας αφειδώς ευφυολογήματα.

Ο νεαρός συγγραφέας Κατούριαν Κατούριαν ανακρίνεται από δύο αστυνομικούς με μεθόδους σωματικής αλλά και ψυχολογικής βίας. Είναι ύποπτος για φόνους μικρών παιδιών, καθώς οι ιστορίες του περιγράφουν δολοφονίες που έγιναν με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Ο αδερφός του Μίχαλ, άτομο με νοητικά προβλήματα, ανακρίνεται επίσης. Μέσα από την ανάκριση αλλά και από τις ιστορίες του Κατούριαν, αποκαλύπτεται ένας θανάσιμος κύκλος βίας που ξεκινά από τα παιδικά του χρόνια και καθορίζει τη ζωή του και τη ζωή τού αδερφού του.

Κυνικοί εκβιασμοί, μπερδεμένες ταυτότητες, καθυστερημένες αποκαλύψεις, παγίδες. Θύτες και θύματα εναλλάσσουν ρόλους ευφορίας μέσα στη μεγαλοαστική τάξη, που στηρίζεται στο ψέμα και τη διαπλοκή. Διεφθαρμένοι πολιτικοί, μίζες, μα κυρίως η στιγμή της μεγάλης απόφασης είναι τα υλικά που χρησιμοποιεί ο Όσκαρ Ουάιλντ για να κριτικάρει και να χλευάσει την ηθική της εποχής του. Επειδή όμως δυστυχώς τίποτα δεν φαίνεται να έχει αλλάξει, το σπινθηροβόλο έργο του παραμένει εξαιρετικά επίκαιρο.

Στο πέρασμά της από την αρχαιότητα στους σύγχρονους καιρούς και από τον παγανισμό στο Χριστιανισμό, η θρυλική Σαλώμη, συνοδευόμενη πάντα από το κομμένο κεφάλι του Ιωάννη, έχει υποστεί πολλές μεταμορφώσεις. Ιδιαίτερα, όμως, στα τέλη του 19ου αιώνα, το ενδιαφέρον των ζωγράφων και των λογοτεχνών αναζωπυρώθηκε καθώς στο πρόσωπό της αναγνώρισαν το αρχέτυπο της καταστροφικής θηλυκότητας και της fin-de-siecle femme fatale. Η εν λόγω στροφή αντικατοπτρίζει τη γενικότερη υποτίμηση της γυναίκας στο πέρασμα από το 19ο στον 20ό αιώνα, αυτή τη φορά με τη συγκατάθεση της επιστήμης. Αν στ...

Το έργο, "Βέρα ή Οι Μηδενιστές", είναι ένα πολιτικό δράμα, μία μελοδραματική τραγωδία που τοποθετείται στη Ρωσία και βασίζεται στην ιστορία της Βέρας Ζάσουλιτς, η οποία το 1878 είχε δολοφονήσει τον αρχηγό της Αστυνομίας στην Αγία Πετρούπολη, όντας μέλος της οργάνωσης "Οι Μηδενιστές", που επιδίωκε τη δολοφονία του Τσάρου Αλέξανδρου Β' και την ανατροπή του τυραννικού του καθεστώτος. Το έργο γράφτηκε το 1880 δεν παίχθηκε όμως στην Αγγλία, παρά την προσπάθεια που καταβλήθηκε. Κατά την παραμονή του στην Αμερική ο Ουάϊλντ το διασκεύασε, αφού το 1891 ο Τσάρος είχε δολοφονηθεί από...

Ζηλεύω καθετί που η ομορφιά του δεν πεθαίνει. Ζηλεύω το πορτρέτο που μου ζωγράφισες. Γιατί να διατηρήσει αυτό όσα θα χάσω εγώ;! Κάθε στιγμή που περνά κλέβει κάτι από μένα και το δίνει σ' αυτό. Θα γεράσω, θα γίνω απαίσιος και φρικτός. Όμως αυτός ο πίνακας θα μείνει για πάντα νέος. Δεν θα δείχνει ποτέ μεγαλύτερος από αυτή την ημέρα. Μακάρι να γινόταν το αντίθετο! Να έμενα για πάντα νέος και η φθορά να έμενε στον πίνακα! Θα έδινα τα πάντα γι' αυτό, τα πάντα! Ναι, δεν υπάρχει τίποτε στον κόσμο που δεν θα έδινα! Αιώνια νεότητα, ατέλειωτα πάθη, λεπτές ηδονές και μυστικά, άγριες...

Η έκφραση πως δεν υπάρχει τίποτα να εκφραστεί, τίποτα με το οποίο να εκφραστεί, τίποτα από το οποίο να εκφραστεί, καμιά δύναμη να εκφραστεί, μαζί με την υποχρέωση να εκφραστεί.

Τα δύο πρώτα θεατρικά έργα (μονόπρακτα) του Ιρλανδού συγγραφέα, που εκτυλίσσονται στα πιο απόμερα μέρη της Ιρλανδίας, τα νησιά Άραν του Ατλαντικού, αποτυπώνουν την προσπάθειά του να γνωρίσει τις πιο αυθεντικές όψεις της γλώσσας της πατρίδας του.

Ξαπλωμένη στο κρεβάτι, μια Γυναίκα κάτισχνη και άρρωστη, μητέρα οκτώ παιδιών και σύζυγος ενός άπιστου άνδρα αντικρίζει τον επικείμενο θάνατό της. Μέσα στη θολούρα της μορφίνης αναπολεί τους φόβους, τις λύπες, τις χαρές και τα πάθη της σύντομης ζωής της, μιας ζωής που δεν έζησε στο έπακρο. Γεμάτο σαρκαστικό, πικρό χιούμορ, "Η γυναίκα και το σκιάχτρο" είναι ένας σπαρακτικός θρήνος γραμμένος από μία από τις σημαντικότερες δραματουργούς της Ιρλανδίας.

Πέρα απ' τον άγριο παραλογισμό της συμβίωσής μας ίσως αποκομίσαμε κάτι, όπως ακριβώς οι θεριστές τον παλιό καιρό που έβγαιναν στα θερισμένα χωράφια και μάζευαν ό,τι είχε απομείνει απ' τη σοδειά για να φτιάξουν ένα καρβέλι ψωμί. Όταν κι οι δυο μας θα έχουμε πια πεθάνει, ίσως κάτι να ξεχωρίσει μέσα απ' το χάος, ένα τελευταίο ίχνος αγάπης, όπως η βέρα στο ραφάκι. Κι ίσως τα παιδιά των παιδιών μας να κοιτάζουν τις φωτογραφίες μας και να καμαρώνουν για μας απλώς και μόνο επειδή ζήσαμε σε τούτη τη γη και θα 'πρεπε να μας τιμήσουν τουλάχιστον γι' αυτό. Και κάπου εκεί ίσως υπάρχει...

Παραμονή Χριστουγέννων, στο υπόγειο ενός σπιτιού σε έναν παράκτιο οικισμό βόρεια του Δουβλίνου, τέσσερις φίλοι κι ένας άγνωστος θα περάσουν μαζί τη νύχτα και θα γιορτάσουν με τον τρόπο που γνωρίζουν, πίνοντας και παίζοντας χαρτιά. Όσο προχωράει η νύχτα, κι ενώ έξω μαίνεται η καταιγίδα, τόσο κορυφώνεται ο αγώνας των ανδρών να ξεφύγουν από τα σπαρακτικά ελλείμματά τους και, τελικά, τους δαίμονές τους. Η έλλειψη της γυναικείας παρουσίας και το βάρος του αποτυχημένου παρελθόντος συμπληρώνουν και τροφοδοτούν τον καμβά των συγκρούσεών τους. Στο έργο του Ιρλανδού Κόνορ Μακφέρσο...

Η Ιωάννα της Λωρραίνης, μια χωριατοπούλα από τα Βόσγια, γεννήθηκε περί το 1412· καταδικάστηκε σε θάνατο στην πυρά με την κατηγορία της αίρεσης και της μαγείας το 1431· αποκαταστάθηκε ως ένα βαθμό το 1456· κατατάχθηκε ως Οσία το 1904· ανακηρύχθηκε Ευλογημένη το 1908· και τελικά αγιοποιήθηκε το 1920. Είναι η σημαντικότερη Πολεμίστρια-Αγία του χριστιανικού αγιολογίου και ο πιο ιδιόρρυθμος χαρακτήρας ανάμεσα στις εκκεντρικές προσωπικότητες του Μεσαίωνα. George Bernard Shaw