Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Αγαπούσε το μπλε του σαν να ήταν το πεπρωμένο του. Και χωρίς αμφιβολία ήταν το πεπρωμένο του. Έπρεπε να το ανακαλύψει. Στο τέλος βρίσκει κανείς αυτό που τού ανήκει". Ένας Μεξικανός αγγειοπλάστης, υπερήφανος για τα ασύγκριτα κεραμικά του με τα μπλε μοτίβα, τα πουλάει κάθε εβδομάδα στο παζάρι της Πόλης του Μεξικού, σε πελάτες ικανούς να τα εκτιμήσουν. Μη βρίσκοντας πλέον στον συνηθισμένο προμηθευτή του "το αληθινό μπλε", για λόγους που εν πρώτοις του φαίνονται απόμακροι -σε τι μπορεί να τον αφορά ο πόλεμος στην Ευρώπη;- θα εξορμήσει για την εξεύρεσή του. Η αναζήτηση στην οπ...

Δεν υπάρχει τίποτα, τίποτα που να μην μπορεί να κάνει κάποιος για την αγάπη. Έτσι τουλάχιστον λειτουργούν οι γυναίκες. Η νουβέλα του Τέοντορ Φοντάνε, Η Μοιχαλίδα, είναι αξιοσημείωτη και για το γεγονός ότι περιγράφει, στην πλούσια, ανιαρή κοινωνία του Βερολίνου του 1880, μια μοιχεία με ευχάριστο τέλος. Η ιστορία είναι εμπνευσμένη από ένα διάσημο σκάνδαλο της εποχής. Θέμα της είναι η εξωσυζυγική σχέση της Μέλανι Βαν ντερ Στράατεν με τον Ρούμπεν, τον νεαρό προστατευόμενο του εκκεντρικού κι εύθυμου συζύγου της Μέλανι, Έτζες. Ο Φοντάνε (1819-1898) είναι ένας από τους μεγαλύτερ...

Οι ήρωες και οι ηρωίδες του Τόμας Μανν, προσωπογραφίες φιλοτεχνημένες με τους απόηχους της μουσικής, ζουν στο μεταίχμιο της αξιοπρέπειας και του εξευτελισμού, καθημερινοί ήρωες μίας παρακμάζουσας εποχής και καλλιτεχνικοί εκφραστές της. Η δύναμή τους ανάγεται στην ανέφικτη κοινωνική προσαρμογή τους και η αδυναμία τους στα καταπιεσμένα ένστικτά τους. Ο πολιτισμός εν τέλει καταρρέει και ο καταπιεσμένος κόσμος των ενστίκτων, τον οποίον μοιραία αφυπνίζει η καταλυτική εισβολή του πάθους στην εξισορροπημένη αταραξία μιας καλά προφυλαγμένης και κατ' επίφασιν ακλυδώνιστης και ασφαλο...

Η "Ιστορία του γερασμένου παιδιού" (το λογοτεχνικό ντεμπούτο, 1999, της Τζέννυ Έρπενμπεκ, που έχει ήδη μεταφραστεί σε εννέα γλώσσες, της πρόσφερε υποψηφιότητα για το βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα της ZDF και διασκευάστηκε το 2003 για το θέατρο) διηγείται την ιστορία ενός δεκατετράχρονου κοριτσιού που κλείνεται εσωτερική σε ένα ίδρυμα για παιδιά που βρίσκονται στ' αζήτητα. Το κορίτσι -χοντρό, άσχημο και αντικοινωνικό- θα ακολουθήσει μια φθίνουσα εσωτερική πορεία. Οι φιλοδοξίες και η βούληση απουσιάζουν παντελώς. Θα έλεγε κανείς ότι η μόνη ικανοποίηση αντλείται από έν...

H Άννα Zέγκερς (1900-1982), μια από τις σπουδαιότερες συγγραφείς της Γερμανίας του 20ού αιώνα, οργανώνει "αυθαίρετα" σ' αυτή τη νουβέλα μια φανταστική συνεύρεση του E.T.A. Xόφφμαν, του Nικολάι Γκόγκολ και του Φραντς Kάφκα σ' ένα καφενείο της Πράγας, κατά το πρότυπο των παιχνιδιών με το χρόνο του Xόφφμαν. Oι τρεις μεγάλοι συγγραφείς συνομιλούν και ανταλλάσσουν απόψεις για το έργο τους, τον κόσμο και τη λογοτεχνία. Xόφφμαν : "Eμείς οι τρεις δεν θα καθόμασταν τώρα εδώ, σε τούτο το τραπέζι, αν τηρούσαμε σοβαρά το χρόνο. Δεν έχω γεννηθεί πολύ πιο πριν από εσάς, Γκόγκολ;" [...]...

Ο Γκαίτε άρχισε να γράφει τον "Πενηντάρη" το 1807, λίγο πριν κλείσει τα πενήντα. Εκδόθηκε για πρώτη φορά ύστερα από μια δεκαετία σε συντομευμένη μορφή και επανεκδόθηκε το 1821 ως τμήμα του τελευταίου μυθιστορήματος του Γκαίτε "Τα χρόνια των περιπλανήσεων του Βίλχελμ Μάιστερ", που στην πραγματικότητα ήταν περισσότερο μια συλλογή αφηγήσεων παρά μυθιστόρημα. Τέλος εμφανίστηκε σε πολύ πιο εκτεταμένη μορφή -αυτή που δημοσιεύουμε εδώ- ως τμήμα του ξαναγραμμένου "Βίλχελμ Μάιστερ", το 1829. Με το έργο αυτό, ο Γκαίτε θέτει ερωτήματα για τη σημασία και τις επιπτώσεις του γήρατος σ...

Ο Πρίγκηπας ενός ανώνυμου προτεσταντικού ευρωπαϊκού κράτους κάνει διακοπές στη Βενετία, όταν αρχίζουν να τού συμβαίνουν παράξενα και ανεξήγητα περιστατικά που τον ωθούν να πιστέψει στον αόρατο κόσμο των φαντασμάτων. Ένας μασκοφόρος καλόγερος τον πλησιάζει στην πλατεία του Αγίου Μάρκου και τού αποκαλύπτει κάτι που ήταν αδύνατο να ξέρει. Ένας τσαρλατάνος στήνει μια ολόκληρη παράσταση για να τον πείσει ότι επικοινώνησε με έναν νεκρό φίλο του, αλλά η παράσταση διακόπτεται από το "πραγματικό φάντασμα" που έρχεται καλεσμένο από τον ίδιο μυστηριώδη καλόγερο. Και καθώς ο πρίγκιπας...

Η Μαρκησία Ο*, χήρα και μητέρα δύο παιδιών, βρίσκεται σε πρωτοφανή θέση: είναι έγκυος χωρίς να γνωρίζει ποιος είναι ο πατέρας του παιδιού, αφού η ίδια δεν θυμάται να έχει παρεκτραπεί ποτέ στο παρελθόν. Και σαν να μην έφτανε αυτό, ο ρώσος κόμης Φ* εμφανίζεται απρόσμενα στο σπίτι του πατέρα της -όπου μένει- και της ζητά να τον παντρευτεί, παρ' όλο που δεν τον γνωρίζει καθόλου. Άλλωστε η μοναδική επαφή μεταξύ τους ήταν των στρατευμάτων, τα οποία πολιορκούσαν το φρούριο της πόλης που υπερασπιζόταν ο πατέρας της Μαρκησίας.

"Ο μικρός κύριος Φρίντεμαν" είναι ένας νεαρός άντρας με μια ελαφριά σωματική αναπηρία ο οποίος, μολονότι έχει αποκηρύξει τον έρωτα, σαν ένας άλλος Ήφαιστος βρίσκει την Αφροδίτη του στο πρόσωπο της γοητευτικής Γκέρντα φον Ρίνλινγκεν. Η γυναίκα αυτή θα εισβάλει απροσδόκητα στη ζωή του και θα αναστατώσει τον μέχρι τότε ήρεμο και φαινομενικά ευτυχισμένο κόσμο του, ξυπνώντας μέσα του πάθη και συναισθήματα που νόμιζε ότι είχε καταφέρει να καταπνίξει. Με χιούμορ και ύφος απολαυστικό, ο Τόμας Μαν αφιερώνει την ιστορία "Σκύλος και αφέντης", την οποία ο ίδιος χαρακτηρίζει με παιγνιώ...

Βαθιά επηρεασμένες από τους σκοτεινούς γερμανικούς μύθους του Μεσαίωνα, οι δύο αριστουργηματικές νουβέλες του Τηκ διατηρούν μεν το θαυμαστό ύφος του δημώδους παραμυθιού, χωρίς όμως η έκβαση τους να οδηγεί στη λύτρωση των ηρώων: οι μυστηριώδεις και απόκοσμοι ήρωες του Τηκ οδηγούνται διαδοχικά μέσα από την εφήμερη ευτυχία, τον πόνο της απώλειας, την προσωπική φθορά και τη φρίκη στη βέβαιη παραφροσύνη και στο θάνατο. Πέρα από την υψηλή λογοτεχνική τους αξία, "Ο ξανθός Έκμπερτ" και "Το Ρούνενμπεργκ" έχουν το ιδιαίτερο προνόμιο να αποτελούν την παρθενική μετάφραση έργων ενός ση...

Στο "Βροχοποιό", ο Μάγος-Βροχοποιός Κνεχτ (που σημαίνει "υπηρέτης" στα γερμανικά) ενσαρκώνει αυτή καθαυτή την προσπάθεια του αρχέγονου ανθρώπου να εναρμονιστεί με ό,τι απειλητικό τον περιβάλλει και να συμφιλιωθεί με ό,τι άγνωρο και επίβουλο σκιρτά εντός του. Στον "Εξομολογητή", ο Ιωσήφ Φάμουλους (που σημαίνει "υπηρέτης" στα λατινικά) ξανοίγεται στην πραγματική έρημο κάποια μακρινή πρωτοχριστιανική εποχή για να βρει μέσα απ' την έρημο της ψυχής του το θρυλούμενο Θεό. Ο Έσσε αναδεικνύεται εδώ υπέρμαχος μιας ανώτερης νομοτέλειας, αποβλέποντας σε μια ποίηση που ν' αποτελεί "έν...

Αυτό που κάνει να ξεχωρίζει το κείμενο του Wolfgang Koeppen από άλλες ανάλογες περιηγητικές διηγήσεις είναι ότι βλέπει αυτά που, ως σήμερα ακόμη, δεν βλέπουν οι τουρίστες και αυτά δεν είναι ρομαντικά, «είναι τραγικά». Επιστρέφει κουβαλώντας όχι πια τα όνειρα, αλλά τις αναμνήσεις των ονείρων. Όμως τα όνειρα δεν παύουν να είναι η ωραιότερη κληρονομιά...

Η τραγική ιστορία του νομοταγούς και φιλήσυχου εμπόρου αλόγων Μίχαελ Κόλχαας που, επειδή τον αδίκησαν, γίνεται αντάρτης και καταλήγει κάτω από το τσεκούρι του δημίου, είναι το πιο φημισμένο πεζογράφημα του Χάινριχ φον Κλάιστ και ένα από τα κορυφαία δείγματα του λογοτεχνικού είδους της νουβέλας.

Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, ένα νεαρό ζευγάρι Ολλανδών αποφασίζει να προσφέρει καταφύγιο σε έναν Εβραίο φυγά. Παρά την αναστάτωση που φέρνει στο γαλήνιο οικογενειακό περιβάλλον η παρουσία του ξένου "εισβολέα", δεν παύουν να υπάρχουν στιγμές βαθιάς εγκαρδιότητας και αλληλοκατανόησης ανάμεσα σε τρεις ανθρώπους που αναγκάζονται να μοιραστούν μια κοινή μοίρα. Όταν, όμως, ο άτυχος επισκέπτης αρρωσταίνει βαριά και πεθαίνει, το αντρόγυνο πρέπει να βρει κάποιον τρόπο για να απαλλαγεί από το πτώμα του. Με φορτισμένους διαλόγους, αφαιρετικά αφηγηματικά μέσα και πε...

Με τη "Μνηστή του βασιλιά" ο Χόφμαν δεν επιδιώκει να μας προσφέρει άφθονο φιλοσοφικό χιούμορ, αλλά το απόλυτο κωμικό, το γκροτέσκο. Πρωταρχικός στόχος του είναι να μας βγάλει από τo ασφυκτικό πλαίσιο της καθημερινότητας και, μέσα από ένα παράξενο, σχεδόν τρελό, συνονθύλευμα μορφών, εικόνων, χρωμάτων και ήχων, να μας διασκεδάσει και να μας κάνει να γελάσουμε.

Όταν γίνεται λόγος για τον Μεγάλο Ιεροεξεταστή, το μυαλό μας πηγαίνει, σχεδόν αυτόματα, όχι σε κάποια συγκεκριμένα ιστορικά πρόσωπα που κατείχαν αυτό το αιμοσταγές αξίωμα, αλλά σε κάποιο λογοτεχνικό ή καλλιτεχνικό έργο. Συνήθως το μυαλό μας πηγαίνει στον θρύλο του Μεγάλου Ιεροεξεταστή του Ντοστογιέφσκι ή στον διάσημο πίνακα του Γκρέκο. Για να αποδειχθεί ακόμη μία φορά ότι η τέχνη "αποθανατίζει". Ο Στέφαν Άντρες (1906-1970) πρέπει να είχε σαφή συνείδηση της αλήθειας αυτής όταν μέσα στον γερμανικό ζόφο του 1935 έγραφε τη νουβέλα "Ο Γκρέκο ζωγραφίζει τον Μεγάλο Ιεροεξεταστή"....

Στις οκτώ νουβέλες που πρωτοκυκλοφόρησαν σε δύο τόμους τη διετία 1816-17 υπό τον τίτλο "Νυχτερινά", ο Ε.Τ.Α. Χόφμαν, ανώτερος δικαστικός του Πρωσικού κράτους, μουσουργός, συγγραφέας και καρικατουρίστας, μας ανοίγει τις πύλες σ' έναν κόσμο όπου βασιλεύουν τα ανεξήγητα προαισθήματα, τα όνειρα, τα σκιρτήματα της ψυχής, οι εκλεκτικές συγγένειες και οι μυστηριώδεις παρουσίες, ξεδιπλώνοντας με μαεστρία και γλαφυρότητα το σκοτεινό και απόκοσμο βασίλειο της νύχτας, με τους αλαφροΐσκιωτους πρωταγωνιστικούς χαρακτήρες του να παραδίδονται στην εξουσία των δυνάμεων του σκότους, θύματα...

Η τελείωση του έρωτα στον θάνατο και η ιδέα της αιωνίας νύχτας που λύνει με μουσική τους δεσμούς και συντρίβει τα δεσμά του φωτός, απελευθερώνοντας τους ανθρώπους απ΄ την ψευδεπίγραφη χαρμοσύνη της "ζωής" και δωρίζοντάς τους στο Επέκεινα την ποθούμενη και επιδιωκόμενη εσωτερική γαλήνη, είναι το δύο κεντρικά σημεία, όπου περιστρέφεται αυτό το sui generis έργο του Thomas Mann. Το ονόμασε νουβέλα ίσως μάλιστα και να είναι. Το βέβαιο πάντως είναι ότι το έργο διαθέτει μόνον μέσον, ή μάλλον είναι ολόκληρο ένα μέσον, αφού η αρχή και το τέλος συμπίπτουν στο σκότος, στη βάφτιση τ...

Ο Γκαίτε άρχισε να γράφει το "Ένας άνδρας πενήντα ετών" το 1807, λίγο προτού κλείσει τα πενήντα. Δημοσιεύθηκε πρώτη φορά δέκα χρόνια αργότερα σε συντομευμένη μορφή και επανεκδόθηκε το 1821, ενταγμένο πλέον στο δεύτερο μέρος του μυθιστορήματος για τον Βίλχελμ Μάιστερ. Στη σημερινή, πολύ πιο εκτεταμένη της μορφή, η ουσιαστικά αυτοτελής αυτή νουβέλα είδε το φως της δημοσιότητας το 1829. Θέμα της έχει τη συναισθηματικά πολυτάραχη και βιωματικά σύνθετη εμπειρία του αρχόμενου γήρατος, σε μια εποχή όπου η ηλικία των πενήντα ετών θεωρείται γενικά ως αφετηρία της σωματικής και πνευμ...