Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

[...] Αν μου επιτρέπεται να υπογραμμίσω μία μοναδικότητα της μεταφραστικής προσπάθειας που κάνω, αυτή είναι η απόλυτη ισοσυλλαβία κατά στίχο αρχαίου κειμένου και μετάφρασης. Η προσπάθεια αυτή άρχισε με τον "Προμηθέα Δεσμώτη", το 2005 και συνεχίσθηκε το 2006 με τις τραγωδίες της "Ορέστειας", και κατόπιν, κατά σειρά μετάφρασης, με τις τραγωδίες "Πέρσαι", "Επτά επί Θήβας" και, τέλος, "Ικέτιδες". Η ισοσυλλαβία είναι ένα εξωτερικό, ποσοτικό στοιχείο αλλά για μένα τουλάχιστον απολήγει σε μεταφραστικό εργαλείο που επιτρέπει την μεγαλύτερη δυνατή εγγύτητα κειμένου και μετάφρασης...

"Διαβάζοντας τους "Επτά επί Θήβας" δεν μπορεί να κρύψει κανείς τη θυμηδία που του προκαλούν οι περισσότερες προσπάθειες των συγγραφέων του νεότερου, νεωτερικού -ή όπως αλλιώς θα μπορούσαμε να τον ονομάσουμε, προκειμένου να ξεχάσουμε τον βαρβαρισμό του- κόσμου να διαχειριστούν το θέμα της εμφύλιας σύγκρουσης. Δυόμισι χιλιάδες χρόνια μετά τον Αισχύλο, δεν έχουμε παρά να πούμε ό,τι θα έλεγε ένας άνθρωπος εκατό χρόνια πριν τον Αισχύλο, για μιαν εμφύλια σφαγή: "Μα ο αδερφός τον αδερφό; Είναι σωστό να χύνεται αίμα αδερφικό;"" (από τα Επιλεγόμενα του Γιώργου Μπλάνα)

Στους "Επτά επί Θήβας" επαληθεύεται µε τρόπο τραγικό ο χρησµός του Απόλλωνα και κλείνει οριστικά ο φαύλος κύκλος του µιάσµατος στον οίκο του Λαΐου. Πάνω από όλα δεσπόζει η κληρονοµική τάση προς την αυτοκαταστροφή, που εκδηλώνεται πότε ως θεοµαχία (η απιστία του Λαΐου προς τον χρησµό), πότε ως αιµοµιξία και πότε ως αδελφοσφαγή. Η τάση αυτή καταλήγει σε ένα ποτάµι αίµατος, που απειλεί να παρασύρει στο διάβα του ολόκληρη τη Θήβα - εκτός αν ο οίκος του Λαΐου, δηλαδή οι δύο τελευταίοι αρσενικοί του απόγονοι, επιτέλους αλληλοκαταστραφούν. "Γι' αυτό κι απέναντί του εγώ ο ίδ...

Το "Εν τάχει" είναι ένα βιβλίο ιδιαίτερα χρηστικό, που σκοπό έχει να κάνει προσιτό τον "δυσπροσπέλαστο" κόσμο της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Το βιβλίο δεν απευθύνεται στους αναγνώστες με ειδικές γνώσεις γύρω από το θέμα, αυτοί μάλλον μικρή ανάγκη έχουν το "Εν τάχει". Το βιβλίο απευθύνεται κυρίως σε εκείνον, που δεν θυμάται ακριβώς ποια τραγωδία είναι οι "Χοηφόρες" ή οι "Φοίνισσες", αλλά όμως θα ήθελε να θυμηθεί ή, αν δεν το ήξερε ποτέ, να το μάθει. Στο "Εν τάχει" παρουσιάζονται όλες οι 33 σωζόμενες αρχαίες ελληνικές τραγωδίες. Για κάθε τραγωδία υπάρχει μια συνοπτική περίλ...

Σ' αυτήν την περιεκτική εισαγωγή στην Ελληνική Τραγωδία, η οποία εξετάζει μερικά από τα σημαντικότερα δραματικά έργα της ελληνικής δημιουργίας αλλά και του Δυτικού κόσμου, η συγγραφεύς μας παρουσιάζει τους τρεις μεγάλους τραγικούς ποιητές, τον Αισχύλο, τον Σοφοκλή και τον Ευριπίδη, τους θεμελιωτές της παγκόσμιας λογοτεχνία. Μέσα από τα αξεπέραστα έργα τους, που εξακολουθούν να διαβάζονται και να παίζονται σε θέατρα της ελληνικής και παγκόσμιας σκηνής αναδύεται καθαρό το πρόσωπο του Κλασικού Ελληνικού Πολιτισμού: οι κοινωνικές συνθήκες, η πολιτική, η φιλοσοφία και η νοοτρ...

... Με το βαθύ στηθόδεσμο, τον ήλιο Στα μαλλιά, κι αυτό το ανάστημα Ίσκιοι και χαμόγελα παντού Στους ώμους στους μηρούς στα γόνατα Ζωντανό δέρμα, και τα μάτια Με τα μεγάλα βλέφαρα Ήταν εκεί, στην όχθη ενός Δέλτα. Και στην Τροία; Τίποτε στην Τροία - ένα είδωλο... Κι εμείς σφαζόμασταν για την Ελένη δέκα χρόνια... Γιώργος Σεφέρης "Ελένη. Ημερολόγιο Καταστρώματος Γ."

Ο κατά Ευριπίδη μύθος της Ελένης. Ο Πάρης οδηγεί στην Τροία όχι τη βασίλισσα της Σπάρτης αλλά είδωλό της, ενώ η ίδια μεταφέρεται από τον Ερμή στην Αίγυπτο. Μετά την άλωση της Τροίας, άνεμοι παρασύρουν τον Μενέλαο στην Αίγυπτο, και οι δύο σύζυγοι αναγνωρίζονται τυχαία. Η Ελένη παρουσιάζεται ως πρότυπο συζύγου.

Έργο δροσερό και παιγνιώδες, δεν αφήνει απείραχτο τίποτα: υπονομεύει τον επικό μύθο και τον σεμνοπρεπή επικό ήρωα. Αντικρίζεται με την αναβράζουσα ιστορία της εποχής. Η μετάφραση του κειμένου υπήρξε παραγγελία από τον σκηνοθέτη Γιάννη Παρασκευόπουλο για την παράσταση του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος (χειμώνας 2008).

Η "Ελένη" ξεχωρίζει από τις άλλες σωζόμενες τραγωδίες χάρη στο ύφος της, που σε αρκετά σημεία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ελαφρό και έχει οδηγήσει αρκετούς μελετητές να θεωρήσουν ότι το έργο ανοίγει το δρόμο για την εμφάνιση της Νέας Κωμωδίας. Για τον Ευριπίδη, η Ελένη δεν είναι η πρωταρχική αιτία του Τρωικού Πολέμου. Στην εκδοχή το μύθου που υιοθετείται στο έργο, η Ελένη δεν έφτασε ποτέ στην Τροία, παρά μόνο το "είδωλό" της. Ο Ευριπίδης έτσι τονίζει τον παραλογισμό του πολέμου, ένα μήνυμα ιδιαίτερα επίκαιρο την εποχή που διδάχτηκε η τραγωδία, μετά δηλαδή το τέλος της ο...

Ο Ευριπίδης είναι ο τρίτος της τριάδας των μεγάλων ποιητών της δραματικής ποίησης της αρχαίας Ελλάδας. Χαρακτηρίζεται ρεαλιστής συγγραφέας, καθώς δίνει τους χαρακτήρες των προσώπων των έργων του όπως είναι περίπου στην πραγματικότητα, και "από σκηνής φιλόσοφος", επειδή αντιμετωπίζει στοχαστικά τα θέματα που επεξεργάζεται. Από το πλούσιο έργο του μας σώζονται ένα "σατυρικό δράμα", ο "Κύκλωψ", και δεκαοκτώ τραγωδίες: "Άλκηστις", "Ανδρομάχη", "Μήδεια", "Ηρακλείδαι", "Ιππόλυτος", "Εκάβη", "Ικέτιδες", "Ηρακλής μαινόμενος", "Τρωάδες", "Ιφιγένεια η εν Ταύροις", "Ηλέκτρα", "Ελέν...

Η "Εκάβη" είναι μια τραγωδία του Ευριπίδη που γράφτηκε κατά τη διάρκεια της πρώτης δεκαετίας του Πελοποννησιακού πολέμου, δηλαδή ανάμεσα στα έτη 430 π.Χ. και 420 π.Χ. Το όνομά της το οφείλει στην ομώνυμη ηρωίδα του έργου, που δεν είναι άλλη από τη σύζυγο του Πρίαμου, του βασιλιά της Τροίας, και τη μάνα του Έκτορα αλλά και πολλών άλλων δύστυχων γιων και θυγατέρων. [...] Η "Ανδρομάχη" γράφτηκε κι αυτή την περίοδο του Πελοποννησιακού πολέμου (431-404 π.Χ.) και μάλιστα, κατά πάσα πιθανότητα, στις αρχές του, μέσα στην πρώτη δεκαετία, όπως τουλάχιστον δείχνει η έντονη αντισπαρ...

Η θυσία της Πολυξένης στον τάφο του Αχιλλέα αποτελεί το πρώτο μέρος της "Εκάβης", ενώ στο δεύτερο μέρος κυριαρχεί η παραδειγματική και άγρια τιμωρία του Πολυμήστορα, βασιλιά της Θράκης, ο οποίος είχε σκοτώσει το μικρότερο γιο του Πριάμου Πολύδωρο και στη συνέχεια είχε πετάξει το πτώμα του στη θάλασσα. Τα βασικά στοιχεία που χρησιμοποιεί ο Ευριπίδης κατά την πραγμάτευση του μύθου της Πολυξένης εμφανίζονται ήδη στην παράδοση: θυσία της κόρης του Πριάμου στον τάφο του Αχιλλέα από το Νεοπτόλεμο. Ο τραγικός ποιητής επεξεργάζεται κάποιον τοπικό (θρακικό) μύθο που είχε γίνει γν...

Στην "Εκάβη" όλα τα πρόσωπα είναι θύματα της λογικής τους. Ο Ευριπίδης αντιπαραθέτοντας τόσα συστήματα αξιών όσα τα δρώντα πρόσωπα (Εκάβη, Πολυξένη, Οδυσσέας, Ταλθύβιος, Αγαμέμνονας, Πολυμήστορας) αποδεικνύει το αδιέξοδο και ανασύρει μέσα από τα ερείπια του λόγου το παράλογο της ύπαρξης. Ύστερα από το εξόδιον άσμα του χορού έχει σφηνωθεί στη συνείδησή μας ένα τοπίο αφασίας: η βία ορθώνεται μπροστά μας ως αναίτιο και ανιστόρητο φαινόμενο πέρα από το χρόνο. Βρίσκεται στη ρητορική των γεγονότων· περιγράφεται αλλά δεν εξηγείται και το αναίτιο, το ανεξήγητο τρομάζει. Κώστας Γ...