Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Η "Ελένη" ξεχωρίζει από τις άλλες σωζόμενες τραγωδίες χάρη στο ύφος της, που σε αρκετά σημεία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως ελαφρό και έχει οδηγήσει αρκετούς μελετητές να θεωρήσουν ότι το έργο ανοίγει το δρόμο για την εμφάνιση της Νέας Κωμωδίας. Για τον Ευριπίδη, η Ελένη δεν είναι η πρωταρχική αιτία του Τρωικού Πολέμου. Στην εκδοχή το μύθου που υιοθετείται στο έργο, η Ελένη δεν έφτασε ποτέ στην Τροία, παρά μόνο το "είδωλό" της. Ο Ευριπίδης έτσι τονίζει τον παραλογισμό του πολέμου, ένα μήνυμα ιδιαίτερα επίκαιρο την εποχή που διδάχτηκε η τραγωδία, μετά δηλαδή το τέλος της ο...

Ο Ευριπίδης είναι ο τρίτος της τριάδας των μεγάλων ποιητών της δραματικής ποίησης της αρχαίας Ελλάδας. Χαρακτηρίζεται ρεαλιστής συγγραφέας, καθώς δίνει τους χαρακτήρες των προσώπων των έργων του όπως είναι περίπου στην πραγματικότητα, και "από σκηνής φιλόσοφος", επειδή αντιμετωπίζει στοχαστικά τα θέματα που επεξεργάζεται. Από το πλούσιο έργο του μας σώζονται ένα "σατυρικό δράμα", ο "Κύκλωψ", και δεκαοκτώ τραγωδίες: "Άλκηστις", "Ανδρομάχη", "Μήδεια", "Ηρακλείδαι", "Ιππόλυτος", "Εκάβη", "Ικέτιδες", "Ηρακλής μαινόμενος", "Τρωάδες", "Ιφιγένεια η εν Ταύροις", "Ηλέκτρα", "Ελέν...

Σ' αυτήν την περιεκτική εισαγωγή στην Ελληνική Τραγωδία, η οποία εξετάζει μερικά από τα σημαντικότερα δραματικά έργα της ελληνικής δημιουργίας αλλά και του Δυτικού κόσμου, η συγγραφεύς μας παρουσιάζει τους τρεις μεγάλους τραγικούς ποιητές, τον Αισχύλο, τον Σοφοκλή και τον Ευριπίδη, τους θεμελιωτές της παγκόσμιας λογοτεχνία. Μέσα από τα αξεπέραστα έργα τους, που εξακολουθούν να διαβάζονται και να παίζονται σε θέατρα της ελληνικής και παγκόσμιας σκηνής αναδύεται καθαρό το πρόσωπο του Κλασικού Ελληνικού Πολιτισμού: οι κοινωνικές συνθήκες, η πολιτική, η φιλοσοφία και η νοοτρ...

Το "Εν τάχει" είναι ένα βιβλίο ιδιαίτερα χρηστικό, που σκοπό έχει να κάνει προσιτό τον "δυσπροσπέλαστο" κόσμο της αρχαίας ελληνικής τραγωδίας. Το βιβλίο δεν απευθύνεται στους αναγνώστες με ειδικές γνώσεις γύρω από το θέμα, αυτοί μάλλον μικρή ανάγκη έχουν το "Εν τάχει". Το βιβλίο απευθύνεται κυρίως σε εκείνον, που δεν θυμάται ακριβώς ποια τραγωδία είναι οι "Χοηφόρες" ή οι "Φοίνισσες", αλλά όμως θα ήθελε να θυμηθεί ή, αν δεν το ήξερε ποτέ, να το μάθει. Στο "Εν τάχει" παρουσιάζονται όλες οι 33 σωζόμενες αρχαίες ελληνικές τραγωδίες. Για κάθε τραγωδία υπάρχει μια συνοπτική περίλ...

Σ' αυτό το δράμα του Αισχύλου, που οι αρχαίοι ονόμασαν Άρεως μεστόν, η στάση όλων μαρτυρεί πράγματι ακόμη μια φορά ότι τη λύση στο δράμα τη δίνουν οι θεοί. Από τη μια πλευρά έχουμε το νεαρό βασιλιά, ήρεμο και συνετό, που αρχίζει με παράκληση στους θεούς να σώσουν την πατρίδα του. Από την άλλη έχουμε ένα χορό από γυναίκες, αναστατωμένες από τον τρόμο, που φωνάζουν πανικόβλητες: καλούν τους θεούς να βοηθήσουν... Η έξαλλη προσευχή τους ενώνεται με τη γαλήνια προσευχή του Ετεοκλή: καθένας επικαλείται τους θεούς. Και, τέλος, οι θεοί εισακούουν τις παρακλήσεις τους. Η Θήβα τουλάχ...

Η σύγκρουση των γιων του Οιδίποδα για τον θρόνο της Θήβας, στο κατ’ εξοχήν πολεμικό δράμα του Αισχύλου. Ο Ετεοκλής αρνείται να παραδώσει την εξουσία στον Πολυνείκη, κι ο τελευταίος οδηγεί ξένο στρατό ενάντια στη γενέτειρά του. Στην έβδομη πύλη των Θηβών τα δύο αδέλφια έρχονται αντιμέτωπα και αλληλοσκοτώνονται για να επαληθεύσει η κατάρα του πατέρα τους «να μοιραστούν με σίδερο τη βασιλεία».

Η τραγωδία "Επτά επί Θήβας" αποτελεί το τρίτο έργο μιας τριλογίας με προηγούμενα έργα τις τραγωδίες "Λάιος" και "Οιδίπους" και το σατυρικό δράμα "Σφιγξ", που δε σώζονται. Ένα χρόνο μετά την κατάκτηση του πρώτου βραβείου από το Σοφοκλή, ο Αισχύλος στρέφεται προς το θηβαϊκό κύκλο και ανεβάζει αυτή την τραγωδία δείχνοντας τι μπορούσε να επιτύχει η παλαιά, λεγόμενη, τραγωδία. Η τριλογία διδάχτηκε το 467 π.Χ., όταν οι Αθηναίοι είχαν ακόμη νωπή στη μνήμη τους την επίθεση των Περσών εναντίον της Ελλάδας και μπορούσαν να ταυτίσουν τη Θήβα με την πατρίδα τους. Υπάρχουν ακόμη μερικο...

[...] Αν μου επιτρέπεται να υπογραμμίσω μία μοναδικότητα της μεταφραστικής προσπάθειας που κάνω, αυτή είναι η απόλυτη ισοσυλλαβία κατά στίχο αρχαίου κειμένου και μετάφρασης. Η προσπάθεια αυτή άρχισε με τον "Προμηθέα Δεσμώτη", το 2005 και συνεχίσθηκε το 2006 με τις τραγωδίες της "Ορέστειας", και κατόπιν, κατά σειρά μετάφρασης, με τις τραγωδίες "Πέρσαι", "Επτά επί Θήβας" και, τέλος, "Ικέτιδες". Η ισοσυλλαβία είναι ένα εξωτερικό, ποσοτικό στοιχείο αλλά για μένα τουλάχιστον απολήγει σε μεταφραστικό εργαλείο που επιτρέπει την μεγαλύτερη δυνατή εγγύτητα κειμένου και μετάφρασης...

"Διαβάζοντας τους "Επτά επί Θήβας" δεν μπορεί να κρύψει κανείς τη θυμηδία που του προκαλούν οι περισσότερες προσπάθειες των συγγραφέων του νεότερου, νεωτερικού -ή όπως αλλιώς θα μπορούσαμε να τον ονομάσουμε, προκειμένου να ξεχάσουμε τον βαρβαρισμό του- κόσμου να διαχειριστούν το θέμα της εμφύλιας σύγκρουσης. Δυόμισι χιλιάδες χρόνια μετά τον Αισχύλο, δεν έχουμε παρά να πούμε ό,τι θα έλεγε ένας άνθρωπος εκατό χρόνια πριν τον Αισχύλο, για μιαν εμφύλια σφαγή: "Μα ο αδερφός τον αδερφό; Είναι σωστό να χύνεται αίμα αδερφικό;"" (από τα Επιλεγόμενα του Γιώργου Μπλάνα)

Στους "Επτά επί Θήβας" επαληθεύεται µε τρόπο τραγικό ο χρησµός του Απόλλωνα και κλείνει οριστικά ο φαύλος κύκλος του µιάσµατος στον οίκο του Λαΐου. Πάνω από όλα δεσπόζει η κληρονοµική τάση προς την αυτοκαταστροφή, που εκδηλώνεται πότε ως θεοµαχία (η απιστία του Λαΐου προς τον χρησµό), πότε ως αιµοµιξία και πότε ως αδελφοσφαγή. Η τάση αυτή καταλήγει σε ένα ποτάµι αίµατος, που απειλεί να παρασύρει στο διάβα του ολόκληρη τη Θήβα - εκτός αν ο οίκος του Λαΐου, δηλαδή οι δύο τελευταίοι αρσενικοί του απόγονοι, επιτέλους αλληλοκαταστραφούν. "Γι' αυτό κι απέναντί του εγώ ο ίδ...

Εδώ ο Αισχύλος συνδυάζει σε ένα σκηνικό σύμπλεγμα και τους δύο παράγοντες της τραγικής περιπέτειας του οίκου των Ατρειδών: τον ανθρώπινο και το θεϊκό. Ο συνδυασμός επιτυγχάνεται με την οπτική αντιπαράθεση των αντίστοιχων συνόλων: απέναντι στις δαιμονικές διώκτριες στέκει ο θνητός Ορέστης. Στο δικαστήριο των θνητών ενόρκων προεδρεύει η θεά Αθηνά. Σ' αυτούς τους αντιθετικούς συνδυασμούς αναπαράγονται και το αρχικό αδιέξοδο και η τελική άρση του. Ο Ορέστης τρίτος κρίκος στην αλυσίδα μιας ανανεούμενης καταστροφής, ανάγει τον προβληματισμό του στη σφαίρα των θεών, από όπου τον ε...

Ο Ορέστης ικετεύει τον Απόλλωνα για τον εξαγνισμό του οίκου του. Με εντολή του θεού πηγαίνει στην Αθήνα, όπου, καταδιωκώμενος πάντα από τις Ερινύες, προσπέφτει στο άγαλμα της Αθηνάς. Δικάζεται και με την ψήφο της θεάς αθωώνεται. Οι εκδικήτριες Ερινύες μεταβάλλονται σε πνεύματα συγχώρησης, Ευμενίδες, και εγκαθίστανται στο ιερό τους στον Άρειο Πάγο. Το αναπόδραστο της τιμωρίας, η ταλάντευση του ανθρώπου ανάμεσα στη βούλησή του και το θείο θέλημα, η τύφλωση από το πάθος, η εκδίκηση και ο εξιλασμός είναι το σκηνικό των ιδεών της Ορέστειας που ολοκληρώνεται με την τραγωδία αυτή.