Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ο τόμος αυτός είναι αφιερωμένος στα 30 χρόνια, Σεπτ, Ι978 -Σεπτ. 2008, από την ίδρυση του Ακρίτα. Μ' αυτή τη συγκυρία ο Ακρίτας επέλεξε να ασχοληθεί με ένα "δυσάρεστο" θέμα που ταλανίζει τον Ελληνισμό τις τελευταίες δεκαετίες: Την ατολμία, το κλείσιμο στον εαυτό μας, τη γενικευμένη μείωση της ελπίδας, με ένα λόγο τη νοσηρή εσωστρέφεια που μας εμποδίζει να ενεργοποιήσουμε τις αρετές οι οποίες μας ανήκουν. Κοινή πλέον διαπίστωση η στάση των πολιτικών μας, που εξαγγέλουν οράματα και μειοδοτούν σε έργα· οι λόγοι των κηρύκων από άμβωνος, που καθηκόντως επαναλαμβάνουν αλήθε...

"Το πυρ το αιώνιον, ο κλαυθμός και ο βρυγμός των οδόντων για τους κολασμένους. Ζωήν αιώνιον, ανεκλάλητη χαρά και ευτυχία για τους δίκαιους. Θα απολαύσουν ουράνια αγαθά, α οφθαλμός ουκ οίδε και ους ουκ ήκουσε!"

Μία από τις μεταπτωτικές ψυχικές μας ασθένειες είναι η τάση να μη βλέπουμε ή να αποκρύβουμε τα δικά μας ελαττώματα και, απεναντίας, να βλέπουμε, να ξεσκεπάζουμε και να καταδικάζουμε τα ελαττώματα του πλησίον. Και αν δεν μπορούμε ν' αποκαλύψουμε τα ελαττώματα των άλλων ή άν δεν υπάρχουν σ' αυτούς τα ελαττώματα που θα θέλαμε να δούμε, τότε καταφεύγουμε σε μυθοπλασίες, στολίζοντας και ενισχύοντάς τες με λέξεις αιχμηρές και εντυπωσιακές. Ένα δικό μας ελάττωμα μας φαίνεται μηδαμινό, αθώο. Ένα ελάττωμα του πλησίον το μεγαλοποιούμε, το παρουσιάζουμε ως αξιόμεμπτο. Αυτή η ψυχική ασ...

Μία από τις μεταπτωτικές ψυχικές μας ασθένειες είναι η τάση να μη βλέπουμε ή να αποκρύβουμε τα δικά μας ελαττώματα και, απεναντίας, να βλέπουμε, να ξεσκεπάζουμε και να καταδικάζουμε τα ελαττώματα του πλησίον. Και αν δεν μπορούμε ν' αποκαλύψουμε τα ελαττώματα των άλλων ή άν δεν υπάρχουν σ' αυτούς τα ελαττώματα που θα θέλαμε να δούμε, τότε καταφεύγουμε σε μυθοπλασίες, στολίζοντας και ενισχύοντάς τες με λέξεις αιχμηρές και εντυπωσιακές. Ένα δικό μας ελάττωμα μας φαίνεται μηδαμινό, αθώο. Ένα ελάττωμα του πλησίον το μεγαλοποιούμε, το παρουσιάζουμε ως αξιόμεμπτο. Αυτή η ψυχική ασ...

Ζούμε σ' έναν κόσμο που απειλεί τόσο τη φυσική μας ύπαρξη, όσο και την πνευματική μας υπόσταση. Εξωτερικά, μας απειλούνε τα τρομερά πυρηνικά όπλα, η μόλυνση του περιβάλλοντος και η σπατάλη των αγαθών της δημιουργίας. Και εσωτερικά μας υποσκάπτει η αμφιβολία, η άρνηση, ο μηδενισμός, το μέγα ψυχικό κενό. "Γεννηθήκαμε", λέει ο Καζαντζάκης, "σε μια εποχή γεμάτη αλλοπρόσαλλες συγκρούσεις και περιπέτειες. Η γαλήνη, η αμέριμνη χαρά, η λεγόμενη ευτυχία, ανήκουν σε άλλες εποχές, περασμένες ή μελλούμενες και όχι στη δική μας. Μπήκαμε και 'μεις στον αστερισμό της Αγωνίας"... Το...

Οι φορείς της εξουσίας δεν έχουν υπό την εξουσία τους ...ντουβάρια! Δηλαδή μια άψυχη ύλη, που μπορούν να τη διαχειρίζονται "κατά το δοκούν και κατά το βούλεσθαι", αλλά ανθρώπους...! Παιδιά του Θεού...! Αλίμονο σε εκείνον που θα το αδικήσει ή θα αδιαφορήσει για τον "επιούσιον άρτον τους"! Θα βρει απέναντί του Αυτόν τον Ίδιο το Θεό. "Αργεί, αλλά δεν λησμονεί"!

Το καινούργιο αυτό βιβλίο τού Dr. Michael Green έρχεται να επανορθώσει και να βοηθήσει. Να επανορθώσει τη λανθασμένη εντύπωση, ότι ο Χριστιανός είναι τάχα λιποτάκτης τής ζωής, ενώ στην πραγματικότητα «λιποτάκτες» είναι όλοι εκείνοι που καταφεύγουν σε ψεύτικους τρόπους ζωής, έξω από την Αλήθεια. ΗΑλήθεια είναι ο Ιησούς Χριστός. Κι ακόμα, να βοηθήσει αυτούς τους λιποτάκτες, στο πώς θα βρουν το αληθινό νόημα και την απόλαυση της ζωής. Ένα βιβλίο αξιόλογο, μοναδικό στο είδος του. Μας φέρνει αντιμέτωπους με την ωμή πραγματικότητα, και δείχνει τον δρόμο τής απελευθέρωσης.

Δεν προφθάνω να αγνοήσω το ένα, και περιλάμπομαι από τα τρία, λέγει ο άγιος Γρηγόριος, καταγράφοντας την εμπειρία του ενός Θεού που φανερώνεται σε τρεις ομοούσιες υποστάσεις. Αλλά νεότερες γενιές στοχαστών και θεολόγων αναζήτησαν την οντολογική προτεραιότητα του ενός προσώπου στην Θεότητα και στην ανθρώπινη κοινωνία. Ο περσοναλισμός αυτός, αντίθετα προς την επαγγελία του, υπονομεύει τα πρόσωπα, θεμελιώνοντας ιεραρχίες δυνάμεως, πρωτεία και απόλυτες εξουσίες, και ρίχνοντας στη λήθη την "τριαδική μοναρχία", που διαπέρνα εκφαντορικώς τη θεολογική και κοινωνική σκέψη των αγίων...

Το κείμενο, για να αποφύγει την εύλογη πιθανότητα να είναι ανιαρό, γράφτηκε υπό μορφή διαλόγου. Για να δεθεί ο διάλογος, χρησιμοποιείται κάτι που μόνο με τη φαντασία μπορεί να μεταβληθεί. Αυτό το κάτι απείρως μεγάλο, είναι η θεία δύναμη και η θεία σοφία, που επικρατεί στο σύμπαν [...] χωρίς την οποία δε θα υπήρχε το σύμπαν ούτε εμείς. Και ο συγγραφέας ελπίζει ότι ο Θεός, ο φιλεύσπλαχνος Θεός μας, θα τον συγχωρέσει για το τόλμημά του. (από την εισαγωγή)

Σήμερα γίνεται πολύς λόγος για την οικονομική κρίση. Αγωνία! Τι θα γίνει, τι θα μας ξημερώσει αύριο;! Όμως, όσο δεν είχαμε την κρίση, ήμασταν καλά; Ή, όταν ξεπερασθεί η κρίση (και σίγουρα κάποια μέρα θα ξεπερασθεί) θα είμαστε καλά; Θα ζούμε χωρίς άγχος, χωρίς αγωνία, χωρίς φόβο για το αύριο; Μήπως, τελικά, δεν φταίει η κρίση; Αλλά κάτι άλλο;! Θα το δούμε. (πρόλογος του βιβλίου)