Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στέκομαι στην Πύλη να πω δυο τελευταίες κουβέντες στον αλφαμίτη. Σαν καρεδάκια παλιομοδίτικου φιλμ περνάνε σε μια στιγμή απ’ το μυαλό μου η Κόρινθος, η Θήβα, η Βέροια, το Μεγάλο Πεύκο. Η ταινία δεν είναι έγχρωμη. Δεν είναι καν ασπρόμαυρη. Πράσινα και χακί χρώματα σε μαύρο φόντο. Ο φαιοπράσινος εφιάλτης τελειώνει. Σφίγγω στην τσέπη με εμπιστοσύνη την αστυνομική ταυτότητα και το απολυτήριο. Φανταστείτε το σε βυσσινί χρώμα με ροζ ανταύγειες, μοβ πουά και έξαλλες φωτογραφίες. Κάνω δυο εναέριες τούμπες και αφήνω το στρατόπεδο πίσω μου. "Απολύομαι και τρελαίνομαι". Το όνομά μο...

Και κάθε φορά που πας να ψιθυρίσεις κάτι, σαν υπαινιγμό να πούμε, οι άλλοι σε κοιτάζουν δήθεν ξαφνιασμένοι, σαν να θέλουν να πουν: "Τι εννοείς; Δεν έχουμε Δημοκρατία;". Θυμάσαι τότε εκείνον τον τύπο στον σταθμό του Ηλεκτρικού στα Πευκάκια, τον τύπο του Ντωμιέ που λέγαμε: "Οι δουλίτσες μας, ε; Τα συμφέροντά μας, ε;". Και μουρμουρίζεις μέσα σου: "Μόνο οι τρελοί και τα ψώνια μιλάνε".

Τι κάνει τους ανθρώπους μυθικούς, τελικά; Είναι η διάθεση να έχουμε προσωπικές μυθολογίες και παρελθόν ή είναι εκείνος ο διακαής πόθος του είδους μας να έχει μέλλον; Ποια στιγμή οι καθημερινοί άνθρωποι γίνονται μύθος, παραμύθι ή παραμυθία και άλλοθι για έναν άλλο καθημερινό άνθρωπο; Με το ερώτημα αυτό κατά νου ξεκίνησα αυτό το μικρό βιβλίο - συνομιλία με τις σημαντικές γυναίκες - τοπία της οικογένειάς μου: τη μητέρα της μητέρας μου Αναστασία Κουΐνη, τη μητέρα μου Παρασκευή Γαβριλάκη και την κόρη μου Παρασκευή Νικολουδάκη, καθώς και τη μητέρα του πατέρα μου, Παρασκευή Γαβ...

Αυτό που λέμε προκαθορισμένος ρόλος είναι το μεγάλο ατού της ετεροφυλοφιλίας και που -ειδικά εσένα- σε απαλλάσσει από το άγχος της επικείμενης χρησιμοποίησης. Λείπει όμως η γοητεία του απρόοπτου, λείπει το πρόσωπο όπου πάνω του τρίβεις το δικό σου και πληγιάζει απ’ το σκληρό γένι. Λείπει η τρυφεράδα ίσου προς ίσον κι αυτή η λαχτάρα και μυστικότητα του αμαρτωλού σμιξίματος· το χέρι που χαμηλώνει κρυφά κάτω απ’ το τραπεζάκι για ν' ανταμώσει το άλλο νευρώδες χέρι και να συμπλακεί μαζί του σε επικίνδυνο παιχνίδι. Κανένα σύστημα, κανένας επιστημονισμός, τίποτα δεν μας σώζει...

Παράξενο αυτό το αλφαβητάριο. Οι πιο περιζήτητες, διάσημες λέξεις του δημόσιου και ιδιωτικού βίου μας περνούν από την χημεία, την κρισάρα άλλων λέξεων που δεν φοβούνται και δεν ντρέπονται να τις τοποθετήσουν εκεί που πράγματι ανήκουν. Όσες λέξεις λάμπουν, πέφτουν, ίσως, στο σκότος. Άλλες πάλι, που απογοητεύουν, ή προκαλούν λύπη, πιθανόν, να αποκαθίστανται. Ο πραγματικός τίτλος αυτού του βιβλίου είναι: Ο κόσμος σήμερα χωρίς πόζες και ψευτιές. Μια μορφή αλήθειας είναι αυτό το αλφαβητάριο για το πού "πάνε" τα πράγματα. Πού ξέφυγαν; Τι γίνεται;

Στην άκρη της αγοράς όλα απομακρύνονται και η κατάσταση αλλάζει. "Μακριά από τον έπαινο του δήμου και των σοφιστών" ο χρόνος φαίνεται να κυλάει αργά, ήσυχα, χαλαρά. Από απόσταση παρακολουθείς τα πράγματα καλύτερα, καθαρότερα και μπορείς να τα μελετήσεις περισσότερο, να διαλέξεις τα καλύτερα και να απολαύσεις! Άλλωστε τα ωραιότερα πράγματα στη ζωή προσφέρονται ή δωρεάν, ή έστω, πάμφθηνα... Εκεί στην άκρη της αγοράς και μέσα στις δροσερές σκιές νιώθεις πιο ήρεμος, πιο άνετος, πιο ασφαλής. Δεν βλέπεις και δεν ακούς αυτά που οι σειρήνες θέλουν να δεις και να ακούσεις. Αν μπορε...

Μπήκα σ' ένα υπόστεγο, για να προστατευθώ για λίγο από τούτο το ξέσπασμα του καιρού... στριμώχτηκαν μαζί μου κι άλλοι. Μόλις χαλάρωσε ο καιρός, οι περισσότεροι όρμησαν στο διπλανό κτίριο, που φαίνεται πως ήταν εκκλησία... Μπήκα κι εγώ σαν κλέφτης. Λες να με είδε κανείς; Όχι τίποτε άλλο, θα πλήγωνα τη γιαγιά - θ' άρχιζαν οι ανακρίσεις, τα πώς και τα γιατί. ... Καινούργια φωτιά μπήκε στα στήθια μου. Αυτά που έλεγε ο ιερέας τα έλεγε η γιαγιά μου χρόνια, μα με άλλο νόημα... Μήπως όμως ήταν με το ίδιο κι εμείς δε θέλαμε να το δούμε αλλιώς; Μα μήπως η γιαγιά;... Αποκλείεται! Η γ...