Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τι κάνεις όταν βρίσκεσαι σ' ένα απομονωμένο ορεινό χωριό για το διήμερο των εκλογών κι ενώ όλοι σε μπουκώνουν λυσσαλέα με τα πιο εκλεκτά φαγιά της οικουμένης ο πορσελάνινος θρόνος αρνείται να ενδώσει στις ικεσίες σου; Κι αν ένα και μόνο εσώρουχο αρκούσε για να σε μεταμορφώσει στο πιο ποθητό πλάσμα του κόσμου; Θα ήταν ευλογία ή κατάρα; Και ποια η θέση όλων εμάς που μετά θάνατον δε θέλουμε ούτε να καούμε ούτε να ταφούμε, αλλά να μεταποιηθούμε σε χρηστικά και καλαίσθητα διακοσμητικά εσωτερικών χώρων; Τέτοια και άλλα αγωνιώδη ερωτήματα απαντιούνται με τρόπο παραληρηματικό στις...

Με τρόπο γλαφυρό και δύναμη περιγραφική περνά μέσα από τις σελίδες του βιβλίου η συναρπαστική πορεία του μεγάλου οραματιστή, ιδρυτή του παγκόσμιου οργανισμού του Ερυθρού Σταυρού, από τα πρώτα χρόνια, όταν νέος, πετυχημένος επιχειρηματίας, βρέθηκε αντιμέτωπος με τη φρίκη ενός ανελέητου πολέμου που του άλλαξε ολόκληρη τη ζωή. Παρακολουθούμε τη συνειδητοποίησή του και την αμετάκλητη απόφασή του να προσφέρει με όλες του τις δυνάμεις στη βοήθεια και ανακούφιση των θυμάτων, το σκληρό του αγώνα για να κινητοποιήσει κυβερνήσεις και προσωπικότητες σ’ όλο τον κόσμο γι’ αυτό το σκοπό,...

Για μια στιγμή σκέφτηκα να τα παρατήσω όλα και να εξαφανιστώ. Δεν άντεχα άλλο τα νεκρά βλέμματα, τις ψυχρές αγκαλιές, τα σκυμμένα κεφάλια. Άρχισα να ψάχνω για νέα ζωή. Μα τρίμματα αναμνήσεων μου 'φράζαν τον δρόμο. Είπα στην οικογένειά μου πώς ένιωθα. Κοντινά συναισθήματα, κοντινές σκέψεις, κοντινά πεταρίσματα μπερδεμένων ψυχών. Να φύγω, σκέφτηκα ξανά. Μα οι χαραμάδες άρπαξαν τις σκέψεις μου γρήγορα και τα θέλω μου τρέξανε να με πιάσουν. Σαν άοπλος στρατιώτης στα χέρια τους έπεσα. Να μείνω, έπρεπε, για ν' αποκρούσω τις παγίδες τους και ν' αποδείξω πως υπήρχε ενα...

Ένα βιβλίο με ποιητικά πεζά που απαγγέλθηκαν μαζί με τα τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη στην Ελευσίνα στα Αισχύλεια 2017 από τους κύκλους Επιτάφιος και Το Τραγούδι του Νεκρού Αδελφού και έναν κύκλο ποιημάτων επίσης πάνω στον τόπο, την απώλεια, τη μνήμη, την Ιστορία, την ύπαρξη.

Πεζά και ποιήματα για την Ελευσίνα με αφορμή τον "Επιτάφιο" του Μίκη Θεοδωράκη.

Ποιες είναι οι συμβουλευτικές "συνταγές μαγειρικής" για ένα εξελιγμένο πνεύμα δικαιοσύνης και ανθρωπισμού που προτείνει η συγγραφέας στους "μάγειρες" της πολιτικής εξουσίας και τι συνιστά στους πολιτικοπληττόμενους πολίτες μεταξύ αστείου και σοβαρού; Ποιο είναι το σκεπτικό της αναζήτησής της για τον δρόμο του χωρισμού των προδομένων, απατημένων και χωρισμένων γυναικών που οδηγεί στην απελευθέρωση και στην εσωτερική τους αναζήτηση; Πώς πρέπει και γιατί ένας λογοτέχνης να στρέφει την προσοχή του στην αλήθεια και στην πίστη για μια "αναπνεύσιμη" ανθρωπότητα; Μπορεί έν...

"... Μου λένε πως μοιάζω του παππού - Θωμά. Έχουμε το ίδιο λακκάκι στο σαγόνι, βρίζω και εγώ όπως έβριζε εκείνος χωρίς να βλαστημάει ποτέ. Η γιαγιά Κατερίνα, από το σόι του πατέρα μου, δεν θέλει να ακούει ότι μοιάζω του παππού-Θωμά, σιγά μην είσαι σαν το γέρο-μπεκρή, μου λέει. Εσύ έχεις πάρει από το δικό μας το σόι, επιμένει, είσαι φτυστός ο μακαρίτης ο αδελφός μου ο Γιάννης, τον θυμάμαι τότε που γύρισε από την Αμερική, τόσο πολύ σου έμοιαζε. Κουβάλησε μαζί του ένα κάρο λεφτά, είχε παράνομο αποστακτήριο στο Σικάγο, μέσα στο μαγαζί του, θησαύρισε. Τότε όλοι ήθελαν τη φιλία τ...

Μια τυχαία παλιά φράση: "Βαδίζομεν επί ναρκοπεδίου", ειπωμένη και βιωμένη από έναν άνθρωπο σχεδόν λησμονημένον, φωτίζει και πάλι την οθόνη της τηλεόρασης, και προκαλεί την απονεκρωμένη μνήμη της συγγραφέως να ανασύρει τις παιδικές και τις εφηβικές ανάλογες ιστορίες, που στα επόμενα χρόνια -ακόμη και σήμερα- αποκαλύπτουν πομπές ναρκοπεδίων που φθάνουν άφθαρτες στο προσκήνιο της επικαιρότητας. Οι παγκόσμιες κοινωνικές αναταραχές, εξ αιτίας της οικονομικής κρίσης, δίνουν το δικαίωμα στις θεότητες των "Νέων Ναρκοπεδίων" ν' ανατινάξουν την εθνική ταυτότητα του κάθε λαού που...

Σ' αυτές τις συναντήσεις πέφταμε όλοι με καρδιά σ' αυτή τη μάχη για δημιουργική έκφραση. Δινόταν κάθε φορά ένα θέμα κι άλλος σε πεζό λόγο άλλος σε έμμετρο, συνέθετε το κείμενό του. Το διαβάζαμε όλοι μπροστά σε όλους, για να δοθεί το μπράβο, ή το ξανά, ή κάποιες επί μέρους παρατηρήσεις, που θα ωφελούσαν. Τα διαβάζω τώρα ξανά και θυμάμαι με λεπτομέρειες την κάθε συνάντηση και τα πρόσωπα των συμμετεχόντων ένα ένα. Η χρονική απόσταση της δεύτερης ματιάς πάνω στα γραπτά είναι πάντα για καλό. Και για τους διδάσκοντες και για τους διδασκόμενους. Μερικά γραπτά είναι όπως την...