Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Δύο πρόσωπα, θηλυκό κι αρσενικό, σε τέσσερις εποχές και δώδεκα μήνες. Δύο διαφορετικοί κόσμοι συμμέτοχοι στην υπαρξιακή επικοινωνία. Η δύσκολη συμβίωση με τον άλλο εαυτό, σημαδεμένη από σκέψεις και μνήμες, από αρνήσεις και καταφάσεις, από αμφιβολίες κι ερωτηματικά, από συγκρούσεις και συμβιβασμούς, από όνειρα και αυταπάτες, από την αποτυχημένη υλοποίηση ιδέας σε πράξη. Η φυγή, αναζήτηση, επιστροφή τους νοερά διαδραματιζόμενες ανάμεσα σε ζωγραφιστά περάσματα και μέσα σε ζωγραφιστούς χώρους.

Το βιβλίο αυτό δεν είναι μυθιστόρημα. Τι είναι; Είναι μια ιστορία. Χιουμοριστική. Ανθρώπινη. Που τη γράφει ένα μωρό. Και που είναι η δική του ιστορία. Από την ώρα που γεννιέται, μέχρι την ώρα που νιώθει πως μεγάλωσε πια. Το παιδί διηγείται τη ζωή του, περιγράφοντας ό,τι βλέπει γύρω του μ' έναν εντελώς δικό του τρόπο. Μ' έναν απλό, αθώο, αστείο τρόπο, που εμείς οι μεγάλοι έχουμε πια ξεχάσει να χρησιμοποιούμε και ίσως γι' αυτό έχει χαθεί και το γέλιο από τη ζωή μας. Οι παρανοήσεις είναι βέβαια αναπόφευκτες, μια και αυτοί οι "μεγάλοι" είναι, βρε παιδί μου, πολύ αλλόκοτοι...

Τώρα μια παράξενη Ελληνίδα έρχετα να μας απλώσει σαν σε απέραντο ζωγραφιστό χαλί ένα «γκοπλέν» 450 και πλέον σελίδων, τον ανθρώπινο «χάρτη των Ινδιών», που γνώρισε στα πολλά ταξίδια της... Μιλάω για το αφήγημα –παραλήρημα– Γάγγης ποταμός Οι Ινδίες μου της κυρίας Κάτιας Αντωνοπούλου... ένα παραμιλητό χωρίς ανάσα· ξετυλίγεται αενάως με την –οξύμωρο κι όμως έτσι είναι– αδιάκοπη αποσπασματικότητα των ονείρων και μέσα στο πλαίσιο της αφήγησης ενός συγκεκριμένου ταξιδιού... Οδοιπορικό στα χίλια μονοπάτια και ζωγράφισμα των μυρίων προσώπων των Ινδιών... Ταξίδι στον τόπο, στο χρόνο...

Πρόκειται για κείμενα που δημοσιεύτηκαν σε εφημερίδες και περιοδικά. Χωρίζονται σε τέσσερεις ενότητες: 1.Γλοκόξινα εγκώμια 2. Επιφυλλίδες 3.Βιβλιοπαρουσιάσεις 4. Περιθώρια της πολιτικής. Όπως σημειώνει ο ίδιος ο Γ.Π.Σαββίδηςστον πρόλογο της έκδοσης, πρόκειται για "κείμενα ενός φιλολόγου που δεν αμελεί την θυτεία του στην δημοσιογραφία γραμμένα με αγάπη και πείσμα, κέφι και καημό"

"Η πέννα δεν είναι το σύνεργό μου. Αισθάνομαι ότι σκέπτομαι ορθά, αλλά ο καταναγκασμός της πειθαρχίας που πρέπει να ακολουθήσω με τρομάζει. Θα το πιστέψετε ότι η υποχρέωση να γράψω μια σελίδα μου φέρνει κακοδιαθεσία;" Η φράση τούτη είναι του Ευγένιου Delacroix, της μεγάλης και ανανεωτικής φυσιογνωμίας της τέχνης. Παραθέτει τα λόγια του ο Baudelaire, σε ένα εκτενές κείμενό του μετά τον θάνατο του μεγάλου καλλιτέχνη. [...] Δεν αισθάνομαι αμηχανία γιατί βρίσκομαι σ' αυτό το βήμα, μπροστά σας, αλλά δεν έχω την εξοικείωση να γράφω και να μιλώ. Όλη η ζωή μου ήταν πράξη. Μ...