Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Η Αθήνα της μιας διαδρομής" κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στα γερμανικά το 2010, από τις εκδόσεις Χάνζερ. Όταν σκέφτηκα να το εκδώσω και στα ελληνικά, ομολογώ ότι δίστασα στην αρχή. Δεν είναι αυτονόητο ότι ένα βιβλίο γραμμένο για ξένους παρουσιάζει ενδιαφέρον και για τον Έλληνα αναγνώστη. Αν πείστηκα τελικά αυτό οφείλεται σε τρεις λόγους. Ο πρώτος είναι η αγάπη μου για τον Ηλεκτρικό. Κανένα άλλο μέσο συγκοινωνίας στην Αθήνα δε μου δίνει τόση χαρά όσο μια διαδρομή με τον Ηλεκτρικό. Πιστεύω μάλιστα ότι την αγάπη μου για τον Ηλεκτρικό τη μοιράζομαι με ένα μεγάλο μέρος των...

Ιστορίες ανθρώπων που διαδραματίζονται στην Αθήνα και στην επαρχία, σε πόλεις της Ευρώπης, σε μυθιστορηματικές σελίδες και σε φιλμ. Ιστορίες σκύλων που "τριγυρίζουν με σιωπηλή σοβαρότητα", εμβολίζουν επίσημες πομπές, ακολουθούν παρελάσεις, διασχίζουν τα γεγονότα... Η αθανασία των σκύλων, η άγνοια δηλαδή του θανάτου και του χρόνου, δίπλα στο εφήμερο των ανθρώπων. Ο Άργος κουνάει πάντα τα αυτιά του αντικρίζοντας τον Οδυσσέα, ο Μπεντικό κυκλοφορεί στις σελίδες του Γατόπαρδου δίπλα στον Ντον Φαμπρίτσιο, ο Boatswain μνημειώνεται στον "Επιτάφιο για ένα σκύλο" του Μπάιρον. δεκα...

Στα κείμενα αυτά καταθέτω κάτι από τον έρωτά μου στην Γυναίκα όχι μόνο ως επίγεια παράσταση, αλλά και ως ιερό συμπαντικό θέσμιο. Σε ώρες μεγάλης μοναξιάς, προαισθάνθηκα τον οίστρο που ορίζει την ύπαρξη της ως φερεγγυότητα για τον κόσμο ή τον Θεό που κινδυνεύει. Καταθέτω τα κείμενα αυτά με την ελπίδα ότι θα συμβάλλουν στην ενίσχυση της αποστολής της στην ιστορία ως φορέως του αξιολογικού συστήματος και ως απεριόριστης παραμυθίας στις θύελλες του χρόνου και των καιρών.

Οδηγίες χρήσης "Πόσες φορές δεν έχουμε σκεφτεί όταν περπατάμε στο δρόμο, όταν πίνουμε κάπου καφέ ή όταν βρισκόμαστε μποτιλιαρισμένοι στην κίνηση τι μπορεί να σκέφτεται ο απέναντί μας; Τι μπορεί να τον απασχολεί, τι προβλήματα έχει και πόσες φορές έχουμε σχηματίσει, θετική ή αρνητική άποψη για κάποιο άτομο χωρίς να ξέρουμε τι το απασχολεί; Αυτές οι ιστορίες είναι ένα ταξίδι στις καθημερινές μας σκέψεις. Κάθε νέα παράγραφος είναι μια νέα ιστορία που μπλέκεται με την προηγούμενη και την επόμενη χωρίς να εξαρτάται από αυτή, κάθε ένας ήρωας αφηγείται τη σκέψη του σε πραγματικ...

Παντού νεκροί και πτώματα. Όλες τις ώρες και όλες τις μέρες. Βρέφη και διαλυμένα γερόντια, έφηβοι και ανέγγιχτες θυγατέρες πέφτουν ξέπνοοι σαν να κατρακυλούν αθόρυβα από τον ουρανό. Τους σηκώνουν άρον άρον και τους τραβούν στα νεκροτομεία, τους βάζουν στα άθλια συρτάρια του ψυκτικού νεκροθαλάμου, για να τους φυτέψουν την άλλη μέρα στη νεκρούπολη της ενορίας τους. Μελλοντικός νεκρός ο καθένας μας, κυκλοφορεί ανάμεσα σε τωρινούς και αβοήθητους νεκρούς.

Είναι η Αγγελική, ένα κορίτσι απ' την ελληνική επαρχία, με τις δυο αγαπημένες φίλες από παιδιά τη Νεφέλη και τη Ζωή, στα χρόνια της δικτατορίας φοιτήτριες στην Αθήνα. Η βραδιά του Πολυτεχνείου, ορόσημο για την Ελλάδα και τον ελληνισμό, γίνεται ορόσημο και για τη δική της ζωή. Ζει σ' έναν ανεμοστρόβιλο, που την παρασέρνει σε τρεις ηπείρους για είκοσι χρόνια με μια κόρη χαμένη που θα τη δει για πρώτη φορά στην Αυστραλία, γυναίκα πια. Η παρουσία της κόρης της εκεί, θα σταθεί κι η αφορμή να κάνουν αυτό το μακρινό ταξίδι κι οι άλλες δυο φίλες, που κι αυτών η ζωή δεν είναι άμοιρ...

Φτάνει η άτιμη η ώρα που πρέπει να προχωρήσεις τη ζωή σου κάπως διαφορετικά απ' ό,τι υπολόγιζες. Η ώρα της απώλειας. Το άλλο σου μισό σε χωρίζει και, αντί να το φάει το μαύρο χώμα, μένεις να σε τρώει η στενοχώρια που ζείτε χώρια κάτω απ' τον ίδιο ουρανό. Και, τώρα, πώς ξεπερνάς τον χωρισμό; Υπάρχει σωστός και λάθος τρόπος; Ποιος ξέρει το μυστικό για να ζήσουμε όλοι λίγο καλύτερα; Ο χωρισμός έχει πέντε στάδια που μοιάζουν πολύ με τα στάδια του πένθους. Ακριβώς πέντε -όπως τα δάκτυλα μίας ανοιχτής παλάμης που στρέφεται προς το μέρος σου. Ένας ξεκαρδιστικός οδηγός γ...

Το βλέμμα εστιάζει κι ο φακός γίνεται καθρέφτης ψυχών, μια λίμνη που στην επιφάνειά της αναγνωρίζουμε στιγμές από την καθημερινότητά μας, αυτή που αδιάφοροι ή αδύναμοι προσπερνούμε, γιατί το βήμα βιάζεται, γιατί η μοναξιά βιάζει, γιατί έχουμε ξεχάσει τα φώτα της αλήθειας μας σβηστά. Όμως η ζωή σπαρταρά στο δρόμο. Κι οι δρόμοι κόβουν σαν το χαρτί... Ένα παιδικό δάκρυ ταράζει την ψυχρή στασιμότητα της λίμνης κι από τα νερά της ξεπηδούν πλάσματα υπέροχα, μοναδικά, που αψηφούν το φόβο και περνούν απέναντι, που γδύνονται το χρώμα, την ταυτότητα και κάθε τους διακριτικό, για να...

Διαβάζοντας όλα αυτά που κατά καιρούς είπα ή έγραψα, μου φαίνονται πολλά και συχνά σαν να τα'χει πει κάποιος άλλος. Είμαι εγώ όμως, σε διάφορες περιόδους της ζωής μου και έχοντας απέναντι μου πολύ διαφορετικούς ανθρώπους, αλλά και καταστάσεις. Χαίρομαι που δεν αντιφάσκω και που η πίστη μου και οι αγάπες μου, παραμένουν ακλόνητες. Πολλά ευχαριστώ στον αγαπημένο Μαρίνο Τριανταφυλλίδη, χωρίς την μεθοδικότητα και αγάπη του οποίου αυτό το βιβλιαράκι μάλλον δεν θα υπήρχε και στον Αλέξανδρο Καραβάνη για τη θαυμάσια δουλειά του να μετατρέψει τις σκόρπιες λέξεις και σκέψεις σε ολο...

Μια ακολουθία από αυτοτελή κείμενα για τη ζωή μας. Κρυμμένες για καιρό ερωτήσεις και απορίες, στάσεις σε γοητευτικά ενσταντανέ, μικρά καθημερινά αναθέματα, κουβέντες που διαρκούν δεκαετίες, μονόλογοι σε β΄ ενικό που ονειρεύονται να θεραπεύσουν την ανήσυχη φύση μας. Τα κείμενα ανταμώνουν και σαγηνεύονται από τις φωτογραφίες της Ρενέ Ρεβάχ. "... Αλλά βαρέθηκα να αισιοδοξώ μονάχα τα πρωινά, που ο ήλιος λούζει τις απέναντι ταράτσες, ή τα μεσημέρια, αυτά τα ήσυχα μεσημέρια, που τον θόρυβο της πόλης απορροφούν οι κυρίαρχες εξωτερικές τοιχοποιίες κι εγώ στέκομαι θαρρείς σαστ...

Έχει ακόμα ζωή το πηγάδι κι αν ακουμπήσεις το αυτί σου στην πέτρα, ακούς τις στάλες που πέφτουν απ' τις υδάτινες φλέβες. Μας φλογίζει ακόμα ο ψίθυρος που έρπει στο βάθος, κάτω απ' τα πόδια μας με το ρυθμό της καρδιάς μας, ύδωρ ζων, ταξιδεύοντας σε χίλιους δρόμους, πέτρινους κρυφούς. Τόσα υπόγεια ρεύματα, τόσες πηγές στους λόφους και ρυάκια φλύαρα μέσα από χόρτα και λίθινα ρήγματα, χείμαρροι μικροί και ποταμάκια, νερό ζωντανό, στάλα-στάλα στο πηγάδι αυτό της ψυχής σου. Μακάρι να στέργουν τ' ακατάδεχτα σύννεφα, να βρίσκεις νερό να ξεδιψάς, στις λακκούβες εδώ των παλιών γρανιτ...

Η Μαρία κάθε μέρα μετά από τη δουλειά ήταν στο νοσοκομείο. Το ίδιο κι όλες τις νύχτες. Έπλενε τον Άρη, του διάβαζε, τον τάιζε, του έλεγε αστεία... Ήταν οι πιο ευτυχισμένες νύχτες της ζωής της εκεί. Εκεί που σιχαινόταν τη μυρωδιά του θανάτου, εκεί αυτή ζούσε... Ζούσε. Ήταν δίπλα του, ήταν ήσυχα, αυτά μου έλεγε συνέχεια και τα μάτια της έλαμπαν. Με έναν θάνατο αρχίζει η ζωή και έτσι τελειώνει... Ήταν στο τέλος του καλοκαιριού, έμπαινε το φθινόπωρο και είχε ακόμα ζέστη. Η Μαρία είχε ανοίξει το πουκάμισό της κι ο Άρης της είπε: "Ξέρω ότι η όψη μου είναι αποκρουστική". "Μα όχι.....

Δεκατρία πρόσωπα εντελώς διαφορετικά μιλούν για τη ζωή τους, όπως αυτή διαμορφώνεται από την εργασία -όταν και εάν υπάρχει- εδώ και πέντε δεκαετίες. Βίοι ολοκληρωμένοι, ημιτελείς, ασφαλείς, ανασφαλείς, μετέωροι, ζωές καθημερινές ανθρώπων που ζουν δίπλα μας, πιθανώς συγγενείς, φίλοι και γνωστοί. Μπορεί να μη συναντηθούν ποτέ, να μη γνωρίζει ο ένας την ύπαρξη του άλλου, εκτός και αν...