Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μια λυρικά ρεαλιστική βόλτα στα δύσβατα μονοπάτια της συγκαιρινής απαξίωσης της φύσης μας προσφέρει η Ρούλα Μίχου-Κοσκινά. Μέσα από μικρές ιστορίες, με όπλο την απλότητα, ξεδιπλώνει στην οθόνη της πένας της τη συμβατικότητα και την ανειλικρίνεια των ανθρώπινων σχέσεων, το νεοελληνισμό της κατήφειας, της περιφρόνησης του ωραίου και του φυσικού. Ο φακός της αιχμαλωτίζει συνθήματα για την ειρήνη, συνθήματα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση, στις πυρηνικές δοκιμές, στην καταστροφή του περιβάλλοντος, συνθήματα για τη ζωή που αξίζουν οι ανθωπολαοί. Κείμενα σε καθαρά πεζολογική αφήγηση...

Και το ρέμα ποτέ δεν κύλησε μονάχα επειδή του όρισαν να το κάνει, ούτε επειδή ήξερε ότι ρέμα είναι, μα μόνο γιατί η γη το περίμενε, το καλούσε πάνω της και μέσα της, άνοιγε το είναι της να το υποδεχτεί. Στο βιβλίο που κρατάς στα χέρια σου, είναι σημαντικό να νιώσεις τη μαγεία των αισθήσεων: μύρισέ το, άκουσέ το καθώς το ξεφυλλίζεις, διάβασέ το, κράτησέ το αγκαλιά όταν μπαίνεις στο κρεβάτι μόνος -ή και όχι- τα βράδια. Κι όσο για τη γεύση, είθε να σου αφήσει στο τέλος το αγαπημένο σου γεύμα που απολαμβάνεις πλάι στους αγαπημένους σου ανθρώπους στο μυαλό. "Η ουσία τ...

Γεννήθηκα στους πρόποδες της Ακροπόλεως, μέσα σ' ένα κελί της εκκλησίας που ο παππούς μου λειτουργούσε. Ήταν στην παλιά γειτονιά της Αθήνας, με τα μικρά νεοκλασικά σπίτια που αργότερα γκρεμίστηκαν για να ανασκάψουν τις αρχαιότητες. Τώρα γέμισαν οι δρόμοι με τουρίστες. Ο πατέρας μου ήταν μουσικός και η μητέρα μου καθηγήτρια των αρχαίων ελληνικών. Πέρασα τα παιδικά μου χρόνια στην Κατοχή και στον εμφύλιο πόλεμο. Είδα σκοτωμένους, πεθαμένους από πείνα, αληθινές οδομαχίες, με τανκς και πολυβόλα που κελαηδούσαν. Γι' αυτό τα πρώτα μου έργα παρίσταναν στρογγυλά κεφάλια με...

Ζώντας σε ένα περιβάλλον που απαιτεί συνεχόμενα να είμαστε υποκριτικά γελαστοί και να βιαζόμαστε ασθμαίνοντας νωχελικά και κουρασμένα, ξεχνάμε όλα αυτά που μας έχουν σημαδεύσει, μας έχουν καθορίσει και δεν τα κοιτάμε κατάματα. Αφήνουμε στην άκρη όλα αυτά που τη νύχτα δε μας αφήνουν να κοιμηθούμε ήρεμα. Όλα αυτά που βγαίνουν στην επιφάνεια όταν ακούμε μια ζεστή μελωδία ή όταν αισθανόμαστε το άδικο γύρω μας και προτιμάμε να το καταπιούμε και να κάνουμε σαν να μη συμβαίνει τίποτα. Οι σκόρπιες λέξεις εδώ μέσα μιλάνε για εκείνη την πλευρά της ζωής που περνώντας από τις όχθες της...

Οι σημειώσεις αυτές βρέθηκαν στο βάθος του σκοτεινού μυαλού ενός ανθρώπου ο οποίος είναι εγκλωβισμένος στις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες τις οποίες βιώνει. Μάχεται για να μπορέσει να ζήσει ελεύθερος, μάχεται για να δημιουργήσει έναν δικό του κόσμο. Αυτός ο άνθρωπος είσαι εσύ, αυτός ο άνθρωπος είμαι εγώ, αυτός ο άνθρωπος είναι ο κανένας μέσα στο πλήθος. Οι σημειώσεις αυτές βρέθηκαν στο βάθος του σκοτεινού μυαλού ενός ανθρώπου και στο βάθος του σεντουκιού που τις έκρυβε. Αυτές οι σημειώσεις δεν υπάρχουν, είναι από καιρό καμένες γιατί ο άνθρωπος αυτός έχει από καιρό καεί....

25/11/88 Απόψε έφαγα ένα ωραίο βραστό στου Θεολόγου, που, αφότου πέθανε, η ταβέρνα του έγινε πιο σοβαρή. Ο Πέρη exalte με τη Μαφία, ο Νίκος πιο κόκκινος, κι η Τζούλια, που σε κάποια στιγμή με χτύπησε στην πλάτη. Είδα στην αλέα του Ζαππείου, μες στη φωτεινή δέσμη που έριχνε ο φανοστάτης, ένα κοπάδι φύλλα να τα παρασέρνει ο αέρας και να τα φυσά κατά τη νύχτα. 26/11 Μετά την χθεσινοβραδινή νεροποντή, που με βρήκε ξαπλωμένο στο κρεββάτι, αλλά όχι κοιμισμένο, με ξύπνησε το μεσημέρι τηλεφώνημα της Θεώνης. Εκείνη τρόμαξε στο χαμόσπιτο που νοίκιασε στο Αιγάλεω και που έμπασε νερ...

Ανταποκρίθηκα πάραυτα στην κραυγή του και προκειμένου να κόψει τον λώρο κράτησα το μωράκι που τρέμοντας σύγκορμο στην κουβερτούλα γράπωσε το δάχτυλό μου. Η Μελέτη Περίπτωσης ντύθηκε ατάραχη -ύφος όλα συμβαίνουν αλλού- κι ούτε που κοίταξε την Τέλεια Ομορφιά απησχολημένη με τις απόμακρες διαπραγματεύσεις μεταξύ του όρχι του επαρχιακού και των τριτοκοσμικών οικείων.

Ταχυδρόμησα το κείμενο αυτού τού βιβλίου στον Στρατή Τσίρκα από ένα παρισινό ταχυδρομείο, rue d'Aboukir. Στον φάκελο έγραφα τη λέξη LIVRE. Σε σχετική ερώτηση του υπαλλήλου διευκρίνισα ότι πρόκειται για το χειρόγραφο ενός βιβλίου. "Για μένα", είπε εκείνος, "όσο δεν έχει ακόμη εκδοθεί δεν είναι ακόμη βιβλίο". Το πήρε να το ζυγίσει και μου έδωσε να συμπληρώσω ένα γκριζωπό χαρτάκι - δήλωση περί της αξίας του περιεχομένου. Περίμενα και αφού το ζύγισε (προσεκτικά), ρώτησα, επειδή δεν ήξερα (ακόμη), τι τελοσπάντων με συμβούλευε εκείνος να γράψω στη δήλωση. "Ω, βάλτε objet sans val...

Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει· απεριόριστες οι δυνατότητες του ανθρωπίνου νου και οι ικανότητες ενός ευφάνταστου συγγραφέα. Η πρόκληση για μένα ήταν η μοναξιά μου και η κακοδαιμονία μου. Ήθελα να αφήσω πίσω μου κάτι από το πέρασμα της απαξιωμένης ζωής μου, κάτι που θα μιλήσει στις καρδιές των αναγνωστών. Μπορώ να πω ότι ξόδεψα περισσότερο δάκρυ από μελάνι γράφοντας τις ιστορίες μου και ζούσα έντονα κάθε στιγμή τις περιπέτειες των πρωταγωνιστών μου. Σας εύχομαι καλή ανάγνωση. Ν.Π.

Αιώνια θ' ανθεί ο κύκλος της νησιώτικης τσιριγώτικης ζωής μέσα από τις αναμνήσεις και τις παραδόσεις. Τα πρόσωπα θα κουβαλάνε, στη νέα γη που πηγαίνουν, ό,τι ζήσανε στο νησί τους, έτσι ζωντανό, ολάνθιστο, αιώνια, γύρω από το ψηλό κάστρο της χώρας.[...]

"Ο Ρασκόλνικοφ είναι ένα καθρέφτισμα του Άμλετ. Για την ακρίβεια είναι ο Άμλετ, το σύμβολο του νεανικού ρομαντισμού που φλερτάρει με την παράνοια, με μια και μόνη διαφορά: η αίσθηση του χρέους που κινητοποιεί τον Πρίγκιπα απουσιάζει από τον Φοιτητή. Ο Άμλετ υποψιάζεται πως υπάρχει κάτι σάπιο στο βασίλειο της Δανιμαρκίας. Ο Ρασκόλνικοφ ξέρει πως τα πάντα γύρω του είναι σάπια".

Ένα δροσερό ερωτικό παραμύθι που παίζει με το κλασσικό μοτίβο της συνάντησης του πρίγκιπα και της φτωχής κοπέλας. Μετά από πολλές περιπέτειες η Άννα, μια σύγχρονη κοπέλα που κινείται μέσα στο μυθικό τοπίο του παραμυθιού, βρίσκει την ευτυχία και την αγάπη.

Στα Σανσκριτικά την δυστυχία την αποκαλούν Βεντάτα. Με μία λέξη που έχει διττή σημασία. Σημαίνει πόνο αλλά και γνώση, διότι πριν 5 χιλιάδες χρόνια οι άνθρωποι είχαμε εννοήσει ότι η γνώση της ζωής έχει πηγή της τον πόνο της ύλης μας. Ο Ιησούς μακάριζε όσους έχουν υποφέρει στην ζωή τους επειδή έχουν βρει το κλειδί της ζωής, την συνείδηση. Η σύγχρονη ψυχιατρική έχει προσεγγίσει την πραγματικότητα όπως αυτή συμβαίνει στην διφυή ανθρώπινη οντότητα, την οποία ο Κάρλ Γιούνγκ διαχώρησε σε εγώ και εαυτό. Είχε εννοήσει πως η συνειδητότητα κόβει τις γέφυρες με τις οποίες το συναίσθημά...