Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

"Καλώς το παλικάρι μου" λέει ο Ουρανός στον Κρόνο που ζύγωνε απ’ την άκρη της παραλίας κρατώντας κάτι περίεργο στο χέρι, κρυμμένο απ’ την αντηλιά. "Γεια σου, φάδερ" απαντά εκείνος. "Ήρθα να παίξουμε ρακέτες". "Μπαλάκια δε βλέπω". "Κι ούτε θα ξαναδείς". Πόσα ξώγαμα είχε τέλος πάντων ο Δίας; Τι έπινε η Πυθία κι έβγαζε τέτοιους αλλοπρόσαλλους χρησμούς; Ήταν όντως δώδεκα οι άθλοι της Ηρακλάρας ή μήπως ο Ευρυσθέας του ’παιξε μπινιά στο ενενήντα; Κι η κοπελιά η Ειλείθυια ήταν στ’ αλήθεια τόσο στόκος όσο αφήνει να εννοηθεί τ’ όνομά της ή πρόκειται για παρεξήγηση και τη...

... Ο καιρός περνούσε, ο Πάρις μεγάλωνε και εγώ είχα αφήσει τις βραδινές περιπλανήσεις μου και ασχολιόμουν με τα παιδιά μου, και τα δύο μου παιδιά, τον Πάρι και την Μυρτώ, που την είχα αγαπήσει σαν πραγματική κόρη μου. Για ένα είμαι σίγουρη, ότι είμαι άτομο δοτικό, γεμάτο αγάπη και ειλικρινή συναισθήματα για τον συνάνθρωπο και ειδικά γι' αυτά τα δύο παιδιά. Αναδιπλώνοντας τις μνήμες μιας ολόκληρης ζωής δεν θυμάμαι να έχω κάνει κακό σε κανένα, γι' αυτό και ποτέ μου δεν πίστεψα πως τα δικά μου γονίδια μπορεί να είναι τόσο διαφορετικά από αυτά της μητέρας μου, της πραγματ...

Μια ιστορική παρελθοντική αναμόχλευση ξετυλίγει παρυφές πολιτικών γεγονότων, όταν ένας νέος ταξιδεύει στη Χίο για να ερευνήσει και να συλλέξει πληροφορίες για την μεταπτυχιακή του εργασία. Περιγράφοντας τα κοινωνικοπολιτικά κρούσματα της σημερινής εγχώριας κατάστασης, απογοητευμένος στρέφει το βλέμμα του σε παρελθοντικές πολιτικές ατασθαλίες που ξεπερνούν τον εγχώριο κλοιό και επεκτείνονται εκτός από τα χρονικά σταθμά και χωροταξικά. Οι ιστορικές πληροφορίες με τις οποίες θα βρεθεί αντιμέτωπος εκκινούν από την εποχή της Μικρασιατικής καταστροφής και του τουρκικού ζυγού και...

Η γυναίκα. Η ιστορία του θηλυκού που από έμβρυο ακόμα συναισθάνεται τη φύση της. Γεννιέται και ενσαρκώνει την κοινωνική της θέση, την διεκδικεί μα και την υπακούει. Μεγαλώνει κι εξελίσσεται και βλέπει και δρα, πάντα ως Γυναίκα. Ως κορίτσι, ως Μητέρα, ως Γιαγιά, ως εγγονή και πάλι απ΄ την αρχή. Μέσα απ΄ αυτόν τον ρόλο επιβιώνει, πληγώνεται και πληγώνει, κρίνει και κρίνεται, ερωτεύεται, γνωρίζει τον Άνδρα, τον αγαπά και τον μαθαίνει. Γεννά τα παιδιά της, τιμωρεί και τιμωρείται, κυριαρχεί και υποδουλώνεται για να φτάσει να διαχειρίζεται επάξια ως και το θάνατο, φτάνοντας...

"Η φτώχεια μας, ένα μικρό δωμάτιο στου κόσμου τ΄ ακρωτήρι. Ο κόσμος μας, ένα σπασμένο παράθυρο στο μικρό δωμάτιο..." Το βιβλίο περιέχει 14 ασπρόμαυρες φωτογραφίες από τη λίμνη της Καστοριάς. Κάθε μια συνοδεύει και ένα από τα εξής κείμενα: - λίμνη - Θεός - όταν βραδιάζει - Φθινόπωρο - η αγάπη - χειρόγραφα - παγίδα - είναι στιγμές - ανέχεια - ο άσωτος - οι ενοχές της μοναξιάς - μακριά από τα φώτα - παράσταση - οι Βερβέροι

H Σοφία κουβαλούσε από τα παιδικά της χρόνια μια κληρονομιά και μια υπόσχεση στον πρόσφυγα πατέρα της: να βρει την Τρίτη Πατρίδα. Βίωσε τη χαρά και τη λύπη, την αγάπη και τον έρωτα, μέσα από δοκιμασίες που την οδηγούσαν σε έναν δρόμο που νόμιζε ότι χάραζε η ίδια. Προσπαθούσε με επίγνωση -άλλοτε με χαρά και ευδαιμονία και άλλοτε με βαθύ πόνο και συναίσθημα- να κατανοήσει τα μεγάλα προβλήματα και τις ανατροπές που ζούσε η ίδια, η πατρίδα της, αλλά και ολόκληρη η ανθρωπότητα. Όλη η ιστορία της -η ζωή του πατέρα της και η δική της πραγματικότητα- βασιζόταν σε μιαν ελπίδα ότ...

Ήρθαν πρόσφυγες από παντού. Γύρω από το έρημο αρχαίο Λιμάνι μαζεύτηκαν πρώτα Υδραίοι, Χιώτες, Μανιάτες, Κρητικοί, μετά Θρακιώτες, Πόντιοι, Νησιώτες, Μακεδόνες, Ρουμελιώτες, Πελοποννήσιοι, Θεσσαλοί, Ηπειρώτες και έφτιαξαν μια νέα ράτσα, λιμανίσια· τους Πειραιώτες. Μικρές ιστορίες από τη ζωή των Πειραιωτών στις δεκαετίες ’50 και ’60. Η σκληρή ζωή του λιμανιού, οι κάθε λογής χαρακτήρες, η ζωή με το ένα πόδι στη στεριά και το άλλο στη θάλασσα, η ανοιχτή ματιά των λιμανίσιων, η μετανάστευση, οι ιδιότυποι και περιθωριακοί τύποι, το ρεμπέτικο, οι συμμορίες και η κρατική βία,...

...και τώρα αφήνομαι ολόγυμνος στα χέρια τής Δικαιοσύνης δεν υπάρχει τίποτε ωραιότερο από το να παραδίνεσαι ολόγυμνος στα χέρια κάποιου αφήνομαι ολόγυμνος λοιπόν στα χέρια σας κύριε δικαστά είναι σαν να αφήνομαι ολόγυμνος στα χέρια τού Χριστού γιατί πρέπει να ξέρετε ότι εσείς κύριε δικαστά είστε κατά κάποιον τρόπο σαν τον Χριστό είστε εκπρόσωπος ενός εντελώς ανύπαρκτου Όντος γιατί δεν υπάρχει Δικαιοσύνη κύριε δικαστά όπως ακριβώς δεν υπάρχει ούτε Θεός αλλά είναι μάλλον στη φύση τού Ανθρώπου να πιστεύει στα Ανύπαρκτα να πιστεύει στα Ανέφικτα αυτή η πίστη στο Ανύπα...

Από την πιο γλυκιά στιγμή της μέρας, εκείνη που λέμε καληνύχτα σε κάποιον που αγαπάμε, ως την πιο γλυκιά εξομολόγηση της πιο δυνατής αγάπης, εκείνης του γονιού προς το παιδί του, η "Ψυχή μιας Καληνύχτας" είναι μια χούφτα από χρωματιστές πέτρες που επί χρόνια μαζεύτηκαν σε παραλίες γαλήνιες και τρικυμισμένες, και φυλάχτηκαν καλά στο μέρος της καρδιάς. Παραμύθια, τόποι, στιγμές και άνθρωποι. Από τη φαντασία κι από τη ζωή, από το παρελθόν κι από το παρόν, όλα όμως από την ψυχή. Ένα χελιδόνι που το 'κλεψαν από το μέρος της καρδιάς, ένας μάγος που φοβόταν να κολυμπήσει, ένα κινη...

Κυκλοφόρησε με σύμπραξη των Εκδόσεων Άγρα, Ίκαρος και Καστανιώτης τιμητικός τόμος για τον Ανταίο Χρυσοστομίδη, φτιαγμένος από φίλους του και συνεργάτες στις εκδόσεις, τις μεταφράσεις και τις ταινίες "Οι κεραίες της εποχής μας". Με τη φροντίδα της Μικέλας Χαρτουλάρη, 19 διάσημοι ξένοι συγγραφείς γράφουν για τον Ανταίο: Χέρτα Μύλλερ (βραβείο Νόμπελ), Άμος Οζ, Νικολό Αμμανίτι, Λεονάρντο Παδούρα, Ίνγκο Σούλτσε, Ενρίκε Βίλα-Μάτας, Σάρα Ουώτερς, Αβραάμ Γεοσούα, Πάολο ντι Πάολο, Άνι Πρου, Κόλουμ ΜακΚαν, Νόρμαν Μάνεα, Ντάνιελ Κέλμαν, Ντόνα Λεόν, Άρης Φιορέτος, Άλαν Χόλινγκχερστ, Μω...

3 φάσματα πλανιούνται πάνω από την Αλτοπία: τα φάσματα της λαγνείας, της ανταρσίας και του θανάτου. 3 on all 4s. 3 γυναίκες. 4 διαστάσεις όπου ταξιδεύουν αδιάκοπα. 4 υπέροχα μέλη που τα χρησιμοποιούν στις τρεις βασικές στάσεις του έρωτα: στην ιεραποστολική των τεμπέληδων της εύφορης κοιλάδας, πεσμένες στα 4 στην στάση της άγριας αφρικάνικης σαβάνας, και ιππαστί, στην στάση που θα ενοχοποιηθεί ότι προάγει το αντάρτικο πόλης. Ένας ματζέντα κίτρινος πύραυλος που εμφανιζόταν καθαρά στα σημεία επαφής διαφορετικών κόσμων τόσο καθαρά που καθεμία και καθένας μπορούσε να τον διακρίν...

Το ταξίδι αυτό που πραγματοποιείται πέρα από τον έλεγχο των αισθήσεων παρασύρει τον αναγνώστη στην αναζήτηση της αιωνιότητας μέσα στις ατέρμονες μεταφυσικές περιπλανήσεις. Η φαντασία τρέχει ελεύθερη, ενώ η φωτεινή περιπέτεια είναι εμπειρία που δεν ξεχνιέται ποτέ. Ξεναγοί είναι δύο αγαπημένοι φίλοι όπου μ’ έναν ιδιαίτερο δικό τους τρόπο ερευνούν το άγνωστο και ανακαλύπτουν το πέρασμα που οδηγεί στην άλλη ζωή. Προσπαθούν στην ολιγόλεπτη χωροχρονική τους συνάντηση να αναλύσουν το μυστήριο του άλλου κόσμου κρύβεται πίσω από τους νεφελοτύλιχτους ορίζοντες των φαινομένων. Ξεπερνο...

Φυσάει! Φυσάει πολύ δυνατά. Μετεωρίζομαι στην άκρη του ονείρου μου και χάνομαι μέσα του. Εγώ το δημιούργησα και μόνη μου θα το φτάσω μέχρι το τέλος. Στάλα στάλα, γεμίζω όλο και πιο πολύ από τις ευλογημένες στιγμές που έζησα. Στάμνα κρυστάλλινη κάτω από την πηγή του Θεού. Περιμένω καρτερικά. Μέχρι που μια θαυμαστή πληρότητα με κυριεύει. Είτε καλή είτε κακή, αυτή είναι η ζωή μου. Αρκετή για να γεμίσει τη στάμνα μου, ικανή να με ολοκληρώσει. Απαλλαγμένη από τα «γιατί» και τα "πρέπει", με τη μία και μοναδική της αλήθεια. Φυσάω! Είμαι ο αγέρας που με χτυπάει, με ξεγυμνώνει, με...

"... Για να ξυπνήσει η μνήμη, μη και χαθούν με το πέρασμα του χρόνου γεγονότα μικρά και μεγάλα..." Η εκατόχρονη γιαγιά από το Αϊβαλί αναπολεί κι εξιστορεί στα εγγόνια της την ιστορία της μακράς και πολυτάραχης ζωής της, η οποία ταυτίζεται με την ιστορία της Ελλάδας του 20ού αιώνα. Κυριαρχεί η εξιστόρηση της ευτυχισμένης ζωής πριν από τη Μικρασιατική Καταστροφή, αλλά και μετά, ο ξεριζωμός απ' το γενέθλιο τόπο και η επώδυνη προσπάθεια εγκατάστασης και προσαρμογής στον ελλαδικό χώρο. Αποτυπώνεται ο πόνος του ξεριζωμού των προσφύγων του 1922 από την περιοχή της Μ. Ασίας, αλλά...

Στο μπαλκόνι του σπιτιού όπου νοικιάζω το δωμάτιο υπήρχε μια τεράστια μπρούντζινη παλάμη. Ο ιδιοκτήτης, γελώντας συνωμοτικά, μου είπε πως είναι το χέρι του Αλιέντε, που το έσπασε ο γιος του κι η παρέα του σε μια κρίση νεανικής τρέλας. Αυτό έγινε πριν από δέκα χρόνια. Το είχαν γράψει οι εφημερίδες και ασχολήθηκε με το συμβάν και η τηλεόραση. Οι δράστες δεν ανακαλύφθηκαν ποτέ. Για να επιβεβαιώσω το συμβάν, πέρασα απ’ τη λεωφόρο Ντε Λα Πρεσιντέντες και είδα το ανάπηρο πλέον άγαλμα. Από κάτω, ένα τσούρμο πιτσιρίκια έπαιζαν μπέιζμπολ ενώ απειλητικά σύννεφα μαζεύονταν στον ουρανό...

Ανταποκρίθηκα πάραυτα στην κραυγή του και προκειμένου να κόψει τον λώρο κράτησα το μωράκι που τρέμοντας σύγκορμο στην κουβερτούλα γράπωσε το δάχτυλό μου. Η Μελέτη Περίπτωσης ντύθηκε ατάραχη -ύφος όλα συμβαίνουν αλλού- κι ούτε που κοίταξε την Τέλεια Ομορφιά απησχολημένη με τις απόμακρες διαπραγματεύσεις μεταξύ του όρχι του επαρχιακού και των τριτοκοσμικών οικείων.

Η Ρίτα γεννήθηκε από μητέρα Σμυρνιά που έφτασε στην Θεσσαλονίκη μετά την καταστροφή της Σμύρνης και κατέληξε στις παράγκες της Καλαμαριάς. Η οικογένειά της έζησε τα σκληρά χρόνια του πολέμου και της κατοχής. Μαζί με τα αδέλφια της πάλεψε να ξεφύγει από την μιζέρια και τις προκαταλήψεις φτάνοντας στην καταξίωση με όνειρο μια καλύτερη ζωή.