Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Καλοκαίρι. Καθώς χαράζει στο Άμστερνταμ, ένα πτώμα ξεβράζεται στις όχθες του ποταμού. Ένας Βραζιλιάνος μετανάστης πέφτει νεκρός από τις σφαίρες της βρετανικής αστυνομίας. Η μέρα προχωράει. Καύσωνας και οχλαγωγία. Μια ομάδα ακτιβιστών εισβάλλει σε κάποια πλαζ επιβάλλοντας ενός λεπτού σιγή. Σουρουπώνει. Από τον ορό του γέροντα, που δεν περιμένει επισκεπτήριο, στάζει στάλα στάλα η μοναξιά. Τη νύχτα, στη νότια Κρήτη, μια μαμά με το μωρό στην αγκαλιά προσπαθεί να διακρίνει τα φώτα της Λιβύης στο βάθος του ορίζοντα. Χειμωνιάζει, ένα χαλίκι θα σφηνώσει στους αρμούς του...

Σκοτεινά. Ένα σύμπλεγμα τριών χωριών που δεν θέλουν να έχουν καμία σχέση με τον υπόλοιπο κόσμο. Ξαφνικά, δηλητηριασμένα πηγάδια και μυστηριώδεις θάνατοι παιδιών αναστατώνουν την τοπική κοινωνία. Άγνωστο πόσα χρόνια μετά από τα γεγονότα, το μόνο που σώζεται είναι οι ημερολογιακές καταχωρήσεις ενός ερευνητή από τον Έξω Κόσμο και μιας γυναίκας από τα χωριά. Στις καταχωρήσεις αυτές, στις οποίες παρεμβάλλονται οι μύθοι και οι θρύλοι των Σκοτεινών, ξετυλίγεται το κουβάρι μιας ζοφερής ιστορίας και ενός αινιγματικού έρωτα. Ένα βιβλίο που μπορεί να διαβαστεί και προς τα πίσω, καλ...

Το ξύλο είναι όπως ο άνθρωπος. Ωριμάζει με τον καιρό και μπορείς να του δώσεις το σχήμα που θέλεις και επιθυμείς. Το έμαθα καλά χρόνια τώρα. Κι από το ξύλο μπορείς να φτιάξεις τα πάντα. Αρκεί να βρεις το κατάλληλο κομμάτι, να το αφήσεις να αναπνεύσει, να ωριμάσει και να ετοιμαστεί κατάλληλα, ώστε να υποδεχθεί το επιτηδευμένο χάδι σου. Κι όταν περάσει ο καιρός, τότε μόνο μπορείς να το μεταμορφώσεις. Να εκπαιδεύσεις τα στρώματά του και να το σμιλεύσεις περίτεχνα. Να του αλλάξεις σχήμα και μορφή κατά το δοκούν. Να γίνεις θεός και να νιώσεις τη μαγεία της δημιουργίας να σε περι...

Πρόκειται για διπλού περιεχομένου έργον. Λογοτεχνικόν και Βοτανολογικόν. Στο πρώτον Μέρος περιγράφεται κατά ευχάριστον και συναρπαστικον τρόπον η απώλεια ενός Σταθουριού και οι συνέπειες από αυτό το συμβάν αλλά και από κάθε προσφιλές ή χρήσιμον. Στο λογοτεχνικόν περιεχόμενον κυρίαρχον μήνυμα είναι η αντιμετώπιση της απωλείας αγαθού και προσφιλούς, η απροσεξία των οικιακών βοηθών και πολλά άλλα μηνύματα. Πάνω απ’ όλα όμως το βαθύτερον νόημά του είναι η καταστροφή της χλωρίδας και ο αφανισμός της γεγονός, που δεν φαίνεται να συγκινεί τους υπευθύνους. Στο δεύτερον Μέρο...

Ο δεύτερος τόμος του έργου αυτού αποτυπώνει σε εγκυκλοπαιδική και πάλι μορφή το κυκλοφοριακό χάος που προκάλεσε η έκδοση του πρώτου. Παραδόξως, ο συγγραφέας του εξακολουθεί να μην έχει εμπιστοσύνη στην κρίση του σοφού λαού και σε όσα πρεσβεύει συνήθως η κοινή γνώμη. Τα κείμενα που παρελαύνουν εδώ σχηματίζουν ένα είδος φιλολογικής αυτοβιογραφίας με πρόσχημα (συνήθως) κάποιο βιβλίο, ένα λογύδριο, έναν κατά παραγγελία πρόλογο ή μια αιφνίδια ιδέα. Συμπολεμιστές του ρέοντος συλλογικού, σύμμαχοι εν λόγοις, συμπαραταγμένοι στο μέτωπο του κενού, πόσο απέχουμε εν τέλει "ανάμεσό...

Η "Αγάπη σαν ακολασία" (η φράση παρμένη από το έργο του Γιώργου Χειμωνά "Η εκδρομή") συγκεντρώνει, ακολουθώντας τη χρονολογική σειρά έκδοσης των έργων, ορισμένα μόνο αποσπάσματα από την πεζογραφία του Χειμωνά για την αγάπη ως ανάγκη του άλλου, ως ανάγκη για συντροφιά, ως ανάγκη για αναπάντεχες χειρονομίες. Για την αγάπη ως αναγκαία πράξη μέσα στη μοναξιά, την απελπισία, τα αδιέξοδα του νου. Για τη συμφιλίωση του εαυτού με τον εαυτό.

Ένας άνθρωπος αποφασίζει ένα πρωί να βρει από το δωμάτιό του για να επανορθώσει ένα λάθος τους, για το οποίο ο ίδιος δίκασε και τιμώρησε τον εαυτό του με χίλια χρόνια απόλυτου εγκλεισμού. Από τα εν συνόλω δέκα βιβλία της "Ανθρωπωδίας", εκ των οποίων το Πρώτο και το Έβδομο έχουν ήδη εκδοθεί (2002), παραδίδεται σήμερα το Πέμπτο στο οποίο περιγράφεται, όπως στα προηγούμενα αλλά με διαφορετικό τρόπο, με παραλλαγές και επαναλήψεις, η διαδρομή αυτού του ανθρώπου προς το σημείο του προορισμού του οποίου προσδοκά την δωρεά της λύτρωσής του από το προ χιλιετίας λάθος του Η διαδρ...

Η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει· απεριόριστες οι δυνατότητες του ανθρωπίνου νου και οι ικανότητες ενός ευφάνταστου συγγραφέα. Η πρόκληση για μένα ήταν η μοναξιά μου και η κακοδαιμονία μου. Ήθελα να αφήσω πίσω μου κάτι από το πέρασμα της απαξιωμένης ζωής μου, κάτι που θα μιλήσει στις καρδιές των αναγνωστών. Μπορώ να πω ότι ξόδεψα περισσότερο δάκρυ από μελάνι γράφοντας τις ιστορίες μου και ζούσα έντονα κάθε στιγμή τις περιπέτειες των πρωταγωνιστών μου. Σας εύχομαι καλή ανάγνωση. Ν.Π.

«Είμαι φτιαγμένος από εκρήξεις. Στον ενδιάμεσο χρόνο συγκολλάω τις ρωγμές μου όσο καλύτερα μπορώ, για να αντέξω την επόμενη ανατίναξη. Παρακαλώ τους θεούς των υπόλοιπων ανθρώπων να δείξουν επιείκεια για μένα τον άπιστο και να με αφήσουν ατιμώρητο να χαθώ, όχι στο έλος. Αυτό έχει πικραθεί περισσότερο από τα δάκρυα των λυπημένων ερωδιών, και δεν αντέχω στην ιδέα των πράσινων φυσαλίδων της μακράς αποσύνθεσής μου. Στην τελευταία μου ανατίναξη θέλω να διασκορπιστώ σε τόσο μικρά κομμάτια, ώστε κάθε απόπειρα συγκόλλησης να είναι ουτοπία. Όσο για τα στοιχεία της φύσης που δανείστηκ...

Με επίκεντρό του την πόλη της ενηλικίωσης, που άλλοτε μοιάζει λάβαρο ζωής κι άλλοτε κάλπικη λίρα, ο συγγραφέας βαδίζει στα χνάρια του συντοπίτη του Γιάννη Σκαρίμπα. Το "Μεγάλο φινάλε" δεν είναι παρά μια νέα αρχή, αφού οι μικρές του ιστορίες δημιουργούν, εντέλει, μια νέα πόλη.

Έχετε ακούσει για τους μοναχικούς ανθρώπους; Οι μοναχικοί άνθρωποι είναι σαν τους μπαμπούλες, τους καλικάντζαρους και τις αγαπημένες λάμιες του αδελφού μου, πλάσματα νοσηρά και υποχθόνια. Ξεπετάγονται από τις σκοτεινές γωνίες, προκαλούν φρίκη και αποτροπιασμό. Προσπαθούν να ανήκουν, μα δεν ξεγελούν κανέναν. Κανείς δεν αντέχει να τους κοιτάζει για πολύ - γίνονται η άβυσσος που μας επιστρέφει το βλέμμα της. Κι εγώ, η μικρή, πέρα από τον θάνατο αφοσιωμένη αδελφή του Συγγραφέα, διαβάζοντας το κύκνειο άσμα του, νιώθω ένα ρίγος θαυμασμού. Που προσπάθησε να ξεφύγει απ' τη μοίρα...

Αυτό το βιβλίο περιλαμβάνει ιστορίες γυναικών από το 1952 μέχρι σήμερα στην όμορφη Θεσσαλονίκη. Ιστορίες καθημερινές, γεμάτες από συναισθήματα, πάθη και ανείπωτα μυστικά που εξελίσσονται με μια δυναμική που μας συνεπαίρνει. Κοπέλες, που είναι φιλενάδες, μεγαλώνουν μαζί και μοιράζονται χαρές και λύπες. Μαζεύουν ενδιαφέρουσες εμπειρίες από τη ζωή τους η κάθε μία και κάποια στιγμή παντρεύονται αυτούς που αγαπούν και κάνουν τις δικές τους οικογένειες με τα δικά τους προβλήματα και τις δικές της χαρές η κάθε μία. Οι ζωές τους πότε απομακρύνονται και πότε μπλέκονται σε ένα γα...

Ένα αέναο ποτάμι ο χρόνος. Σε μια όχθη του στέκεται η Βυζαντινή πριγκίπισσα Σιμωνίδα, κόρη του Ανδρόνικου Β΄ Παλαιολόγου και βασίλισσα των Σέρβων μετά τον γάμο της με τον Κράλη Στέφανο τον ΣΤ. Σε μιαν άλλη μια σύγχρονη γυναίκα, γεννημένη τον 20ό αιώνα και γαλουχημένη σε εντελώς διαφορετικό κοινωνικό και οικογενειακό περιβάλλον. Ανάμεσα τους κυλούν επτακόσια ολόκληρα χρόνια. Μήπως εντέλει οι μορφές που καθρεφτίζονται στο διάφανο νερό είναι άλλα είδωλα της ίδιας ιστορίας;

Το σχέδιο ήταν απλό. Θα περνούσα ρολάροντας αργά μπροστά από το ζαχαροπλαστείο. Θα μαρσάριζα επιδεικτικά, να ερεθίσω τον Πάρη και τους υπόλοιπους χουλιγκάνους. Μα αρκούσε και μόνο αυτός, οι άλλοι τον ακολουθούν σαν σκυλιά. Στην ανάγκη, θα τους έκανα και κωλοδάχτυλο. Μα μόνο στην ανάγκη. Δεν είμαι κανένας βλάκας να το παρακάνω και να με βρουν στο ποτάμι της Αγυιάς. Κάθε τόσο βρίσκουν κάποιον εκεί. "Πνιγμένο". "Τραγικό ατύχημα". Τα ξέρουμε αυτά! Τέλος πάντων. Το σχέδιο ήταν απλό.

Η Ρόσνα είναι ξεχωριστή. Έχει σκιά χρυσή. Σε όλους τη μοιράζει γενναιόδωρα. Μέχρι που μια νύχτα βλέπει ένα όνειρο... Τότε η Ρόσνα αρχίζει το ταξίδι. Μικρή ιστορία για την αγάπη.

"Λίγες σταγονίτσες μόνο αν ρίξεις στο νερό ανθρώπου και το πιει, ευθύς θα εξαφανιστεί σαν να μην υπήρξε ποτέ. Τότε, αυτόματα, όλα τα υπάρχοντά του θα γίνονται δικά σου..." Αρκεί ένα μαγικό βοτάνι να φέρει την ευτυχία στη ζωή του Ανθρώπου; Μπορούν όλα τα υλικά αγαθά του κόσμου να τον κάνουν χαρούμενο; Ή μήπως η αγάπη και η συντροφικότητα είναι απείρως πολυτιμότερα;