Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Όσο ξέρουμε να μοιραζόμαστε το ψωμί και το κρασί μας, όσο ξέρουμε να αγαπάμε την μουσική που μας αγάπησε, όσο ξέρουμε να μιλάμε για τους Φίλους που από έρωτα εξέπεσαν και να τους δωρίζουμε δευτερόλεπτα και δεκαετίες, όσο ξέρουμε να φωτογραφίζουμε τη Φιλία στη Μεγάλη Πόλη, τόσο θα ζούμε τη ζωή που ξέρουμε να ζούμε. Το Μυθιστόρημα ξέρει να γίνεται Χαμόγελο.

Καλό το κωλοβάρεμα, δε λέω. Ιδίως άμα έχεις υποχρεώσεις ν’ ανταποκριθείς κι εκκρεμότητες να διευθετήσεις, και σε πιάνει το άγχος και το στρες και δε γουστάρεις με τίποτα, το κωλοβάρεμα είναι σωτηρία. Άμα έχεις και να χαζεύεις, δεν υπάρχει πιο ωραίο πράμα, ξέρω τι λέω, μια ζωή έτσι την πέρασα. Τώρα στα γεράματα όμως, που ούτε υποχρεώσεις έχω ούτε εκκρεμότητες ούτε άλλο δυσάρεστο να υποστώ έχω, το χάζι μου ’μεινε μόνο για χαρά, να δίνει και νόημα στο κωλοβάρεμα. Και νά κάτι η όραση θολώνει, νά κάτι η ακοή βαραίνει, για τρεξίματα και σάλτα να μη μιλάω, για "δραστηριό...

Ένα κορίτσι μεγαλώνει στη δεκαετία του '80, μέσα στα όρια ενός παραδεισένιου Κήπου και μιας πυρηνικής οικογένειας, "σε ένα παλίμψηστο από Καθαρές Δευτέρες. Μισοτελειωμένα γεύματα, λεκιασμένα τραπεζομάντιλα, ακρωτηριασμοί μικρής κλίμακας". Αυτή η Εδέμ όμως δεν μπορεί να κρατήσει για πάντα - η κόρη θα αρχίσει να ενηλικιώνεται. Η νουβέλα της Μαρίας Φακίνου ανατέμνει την παιδική ηλικία για να αφηγηθεί τη σταδιακή διάσπαση και κατάρρευση της πρωταρχικής ενότητας, μέσα από την ανάγνωση, την ερωτική αφύπνιση, την ασθένεια και το θάνατο.

Μια πόρτα που εξαφανίζεται. Μια µυστηριώδης δασκάλα που σου προκαλεί ανατριχίλα. Τρία παιδιά που ξεκινούν τη νέα σχολική χρονιά και µαζί της µια περιπέτεια δίχως επιστροφή. Ο Κόσµος των Ονείρων κινδυνεύει. Το Τέλος της Αρχής έφτασε και δε µπορεί κανείς να το σταµατήσει. Ή µήπως όχι; Τι θα έκανες αν σου ζητούσαν να προστατεύσεις έναν κόσµο που δεν φανταζόσουν ποτέ πως υπάρχει; Θα δεχόσουν την πρόκληση ή θα άφηνες τα πράγµατα στην τύχη τους; Η Άννα, η Ειρήνη και ο Στέργιος τη δέχτηκαν. Μόνο που τα πράγµατα δεν πήγαν κατ' ευχήν...

[...] Η γραφή του Κώστα Γ. Παπαγεωργίου αποδεικνύεται έμπειρη και εύστοχη. Παρά τη γλωσσική αυτοσυγκράτηση -οι πιο ερεθιστικές σκηνές αποδίδονται με έντεχνες περιφράσεις- η ένταση του εφηβικού αισθησιασμού μεταδίδεται και στον κορεσμένο ακόμη αναγνώστη. Την ένταση των αισθησιακών συγκινήσεων συνδαυλίζουν και παροξύνουν ο φόβος, η ντροπή και η αμηχανία του παιδιού που μυείται στο σεξ μέσα σε μάλλον αφύσικες συνθήκες. Ο αισθησιασμός εξάλλου είναι διάχυτος, απλώνεται σε όλη τη συνοικία, και δένει αντιστικτικά με το κλίμα της φοβίας και της τρομοκρατίας που μαζί με τη μιζέρια κ...

Στιγμιαίες εικόνες που μαγεύουν την αντίληψη, μνήμες παιδικές που αξιολογούνται στην ωριμότητα, ταξιδιωτικές φυγές που πυροδοτούν τη φαντασία, τοπία και έθιμα που προκαλούν τις αισθήσεις. Κρυφός έρωτας για τη γλώσσα και τη γραφή, διαχείριση πένθους για τους απολεσθέντες αγαπημένους, γλυκόπικρη γεύση από την πορεία του κόσμου, σαρκασμός και τρυφερότητα για τους συμβιβασμούς, τόπος και άνθρωποι σε κρίσιμη αναζήτηση. Ένα αχνό χαμόγελο και ένα ίχνος δάκρυ πίσω από τις λέξεις αφού η ζωή είναι και για γέλια και για κλάματα. Δώδεκα διηγήματα μικρά και μεγάλα αφού ο κόσμος μας είν...

Μια ματιά... τόσο γρήγορη και βιαστική, όπως ο χρόνος που περνά· η ζωή που τρέχει από μπροστά μας προτού εμείς το καταλάβουμε. Όλα περικλείονται μέσα σ' αυτή· πρόσωπα, τόποι, εμπειρίες, βιώματα... όλα! Η συνείδηση του χώρου, η γνώση της φύσης μας, η επιθυμία του "θείου δώρου" της ζωής κι όλα αυτά μέσα σ' ένα αέναο παιχνίδι επαναδιαπραγμάτευσης· μηδενίζουμε το κοντέρ και ξεκινάμε από την αρχή. Πρόκειται για το δεύτερο βιβλίο του συγγραφέα, μια συλλογή 39 κειμένων που προσεγγίζουν την καθημερινότητα μέσα από μια ματιά· είτε γρήγορη και επιφανειακή, είτε πιο βαθιά και ουσι...

Σήμερα η τηλεόραση είπε να ντυθούμε στα πράσινα. Οι παρουσιαστές όλων των καναλιών φορούσαν πράσινα ρούχα. Οι τιμές ήταν πολύ χαμηλές στα προϊόντα πράσινου χρώματος. Στα φανάρια των δρόμων κρατούσε περισσότερη ώρα το πράσινο. Οι περιθωριακοί σηκώσανε πράσινες μοϊκάνες και γράφανε με πράσινα σπρέι τα συνθήματά τους. Οι γονείς, αγόραζαν πράσινα μπαλόνια στα παιδιά τους, πράσινα γλειφιτζούρια και πράσινα παγωτά.

Κάποια μέρα βγάζεις εισιτήριο και ταξιδεύεις για Παλέρμο. Στην πόλη που έγινε γνωστή από τους αδέκαστους εισαγγελείς Φαλκόνε και Μπορσελίνο, θύματα της Μαφίας, - εξού και το όνομα του αεροδρομίου - από τον Βιμ Βέντερς και τον Φράνσις Φ. Κόπολα, η ζωή σου γίνεται μια κινηματογραφική ταινία που χωράει μέσα σε μια μικρή, χάρτινη πολυτελή "κασετίνα". Το περιεχόμενό της είναι ακριβό. Το φορτίο πολύτιμο. Δεν αγοράζεται με χρήματα. Δεν αποζητάει το ψέμα.

"Εμένα αυτό το κορίτσι με έκανε να δω τη ζωή μου διαφορετικά. Μετά από όλα τα προβλήματα με το bullying που είχα με έκανε να φαντάζομαι ότι έχω κάποιον να μου συμπαραστέκεται και να με υποστηρίζει. Μετά από τους χωρισμούς με αγόρια που είχα με έκανε να αισθάνομαι όμορφα όταν την αγκάλιαζα και τη φιλούσα. Με έκανε να νιώθω ξεχωριστή όταν βρισκόμουν κοντά της..." Η εντέλεια του γραπτού μονολόγου και η κατάτμηση του προφορικού. Ποιος να ενσωματωθεί πού;

[...] Όμως την τελευταία παραμονή Χριστουγέννων που την είδα (μετά πέθανε) μου ζήτησε να πάμε στο δωμάτιό μου. Εκεί μου έδωσε μια κασέτα TDK, που είχε γράψει για μένα, με άριες από ιταλικές όπερες. Στο εξώφυλλο της κασέτας είχε γράψει με μπλε στυλό τους τίτλους από τις άριες καθώς κι από ποια όπερα είναι η καθεμία. Με αναπάντεχη αμεσότητα και με μια απλότητα που μου είχαν κάνει βαθιά εντύπωση, μου είπε: "Θέλω να ξέρεις πως σε αγαπώ πολύ". Ήταν η εποχή της κασέτας. Ήταν η δεκαετία του ’80 κι εγώ πήγαινα στο γυμνάσιο κι άκουγα μόνο ροκ. [...]

Και το ρέμα ποτέ δεν κύλησε μονάχα επειδή του όρισαν να το κάνει, ούτε επειδή ήξερε ότι ρέμα είναι, μα μόνο γιατί η γη το περίμενε, το καλούσε πάνω της και μέσα της, άνοιγε το είναι της να το υποδεχτεί. Στο βιβλίο που κρατάς στα χέρια σου, είναι σημαντικό να νιώσεις τη μαγεία των αισθήσεων: μύρισέ το, άκουσέ το καθώς το ξεφυλλίζεις, διάβασέ το, κράτησέ το αγκαλιά όταν μπαίνεις στο κρεβάτι μόνος -ή και όχι- τα βράδια. Κι όσο για τη γεύση, είθε να σου αφήσει στο τέλος το αγαπημένο σου γεύμα που απολαμβάνεις πλάι στους αγαπημένους σου ανθρώπους στο μυαλό. "Η ουσία τ...

Περπατώ. Περπατώ στο πάρκο. Γύρω μου υπάρχουν κεφάλια. Που βγαίνουν από το γρασίδι. Που πηδούν στο σιντριβάνι. Που παίζουν μπάλα. Να ένα κεφάλι που κοιτάει. Ένα που απορεί. Ένα που γελάει. Αποκλείεται! Δεν είναι κεφάλια. Κάθομαι οκλαδόν και κλείνω για λίγο τα μάτια μου. Βάζω τα χέρια μου σε θέση διαλογισμού, είπα ένα-δυο οοοομμμ και ξανανοίγω τα μάτια μου. Πράγματι, κοιτώντας γύρω μου, δεν υπάρχουν πια κεφάλια. Οπότε συνεχίζω τον περίπατό μου ανενόχλητος, κρατώντας το κεφάλι μου με το δεξί μου χέρι. Ένας αρχαίος μύθος λέει ότι τα πάρκα δεν ήταν πάντα πάρκα...

Σε μια τόσο αντι-ηρωική εποχή τα εμβατήρια κι οι Θούρειοι έχουν δώσει τη θέση τους σε μικρά δοκίμια, πρόζες και πεζά. Μερικά από αυτά μαζεύτηκαν σε αυτό το μικρό βιβλιαράκι που φέρνει κάποιες μνήμες από την Τούμπα του '90 να αναλογιστούν τα σημερινά σημάδια και να ψάξει τα σπαράγματα, ό,τι έχει σωθεί κι ότι έχει απομείνει από μια σειρά δημόσιων φόνων... Του Αλέξη, του Παύλου, του Ιλία, των ανώνυμων κορμιών της Μεσογείου, κι όλα αυτά κάτω από ερείπια, σαν αυτά που άφησαν πίσω τους στο παλιό Ορφανοτροφείο.

O συνθέτης Στέφανος Κόκκαλης ανήκει στην κατηγορία των δημιουργικών ανθρώπων που δεν αρκούνται μόνο στην τέχνη που γνωρίζουν πολύ καλά. Είναι ένας διφυής καλλιτέχνης, όπως και αρκετοί άλλοι, που ασκεί παράλληλες δραστηριότητες, εξίσου δημιουργικές. Το δεύτερο βιβλίο του, "Η ζωή τόσα πολλά", περιλαμβάνει κείμενα του 2016 από την αρθογραφία του, κάνοντας focus σε θέματα της τρέχουσας καθημερινότητας από την οπτίκη ενός καλλιτέχνη. Ανήκω στη γενιά που μύρισε πασχαλιά και το θυμάμαι... Ανήκω στη γενιά που έπαιξε στην αλάνα και στα χώματα μέχρι αργά το βράδυ, το καλοκαίρι.....

Επρόκειτο για ένα ενιαίο σπονδυλωτό κείμενο - ποίημα, το οποίο αποτελείται από μικρά ποιήματα και σκέψεις, δομημένα με τέτοιο τρόπο, έτσι ώστε να δημιουργούν μία ερωτική ιστορία. Διαβάζουμε τις πρώτες σκέψεις, τα πρώτα ερωτικά βιώματα ενός νέου ανθρώπου. Αυτή η πρώτη αίσθηση αυτού του πρωτόγνωρού μέχρι τότε συναισθήματος. Σαν μέσα από αλληλογραφία αναβιώνετε ο εξ αποστάσεως σύντομος εκρηκτικός νεανικός έρωτας, καθώς το τέλος του βιβλίου, περικυκλώνουν ερωτήματα γύρω από τον Έρωτα ως "Ιδέα".