Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στα μάτια που λιγοστεύουν τα χρώματα ο ήλιος ρίχνει σκόνη, τα βλέφαρα την υποδέχονται, μια λάμψη τρεμοπαίζει και οι τέσσερις αισθήσεις ρουφούν τη δύναμη της μιας. Ανήμπορος δεν είσαι πια, έχεις πολλά και τίποτα, μέριασε το τίποτα και κράτα τα πολλά.

Έρχεται μια στιγμή στη ζωή που θα πούμε ότι ο άλλος είναι τα πάντα. Είναι όμως αλήθεια αυτό; Το βιβλίο ξεκινά με την απόλυτη, την άνευ όρων παράδοση, για να τελειώσει με την απελευθέρωση ή τη φυγή. Στο ενδιάμεσο περιφέρονται πρόσωπα που παθιάζονται, αγαπάνε, θυσιάζονται, συμβιβάζονται, διαφθείρονται, σώζουν, καταστρέφονται, ξαναγεννιούνται. Χτυπιούνται και ορκίζονται στον έρωτα και σε όλα τα παρελκόμενά του, αλλά ίσως τελικά μιλά μόνο ο ναρκισσισμός. Ούτε και οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές των ιστοριών φαίνεται να ξέρουν τις απαντήσεις. Προσπαθούν να προσκολληθούν κάπου και ν...

Ποίηση και ποιητικά κείμενα "Όταν ο Θεός έφτιαξε με τα αστέρια τις πολιτείες των λουλουδιών, του φάνηκαν άδειες και σκέφτηκε να τις γεμίσει με δροσοσταλιές για να ομορφύνει η θωριά τους. Κάποιες από αυτές υπάρχουν για να θυμίζουν τον νοτισμένο ουρανό και σβήνουν κάθε αυγή, μα κάποιες άλλες ζουν χρόνους πολλούς και σβήνουν όταν το διατάξει ο ίδιος. Τις ονομάτισε ανθρώπους, τους έβαλε να κατοικούν πάνω στα λουλούδια, να χαίρονται με τις μυρωδιές και να πονάνε με τα αγκάθια. Κάποιοι από αυτούς ξεχώρισαν, ήταν δυνατοί στο σώμα, πολυμήχανοι στο πνεύμα, παραμέριζαν τα αγκάθια...

Τράβηξες μία τελευταία ρουφηξιά απ' το τσιγάρο Το πέταξες κάτω Το πάτησες να σβήσει Κι έφυγες... Όπως πετάμε κάθε τι που έχει "τελειώσει" Λέξεις... φράσεις... σχέσεις Κάτι πήγες να ψελλίσεις, αλλά δεν σ' άφησα Οι λιποτάκτες ψελλίζουν κι εγώ δεν ήθελα να σε δω έτσι ...και μετά έφυγες Χωρίς ούτε μία προειδοποίηση, ένα μήνυμα Χωρίς ούτε καν μία ταμπελίτσα που να λέει: "ΠΡΟΣΟΧΗ! Σχέση ζωής με ημερομηνία λήξης" ...και μετά έφυγες Και δεν άφησες ούτε καν τον ήχο του γέλιου σου Αυτό το γέλιο που μ' έκανε να λέω αστεία έτσι απλά για να τ' ακούω ...και μετά έφυγες...

Με φωνάζουν Τίταν· ακούγεται μεγαλόπρεπο και δυνατό, αλλά ό, τι λάμπει δεν είναι χρυσός. Είμαι απλά κάποιος που βρέθηκε δέκα, ίσως και είκοσι χρόνια νωρίτερα, εκεί που θα βρεθείτε εσείς σε λίγο. Η Νείρα, ο Ζιντ, ο Άλφα, ο Τιμόθεος, η Χριστίνα και τα υπόλοιπα παιδιά, διαφορετικές ηλικίες και αντιλήψεις, διαφορετικές προελεύσεις, όμως όλοι θα αντιμετωπίσετε τον εαυτό σας σύντομα μέσα στη σιωπή. Για όσους από εσάς η μάχη με το "τίποτα" δεν έχει ολοκληρωθεί, θα είναι ακόμα πιο έντονο, ενώ κάποιοι θα δουν κατάματα ακόμα και το θάνατο. Πέρα από τα σκληρά όνειρα και την ενσυναίσθη...

Είναι πανάρχαια συνήθεια να καίμε τα ξερόχορτα για να ξαναγεννηθεί η φύση το Φθινόπωρο. Ορισμένοι πάλι, περιμένουν να πεθάνει ο πατέρας τους για να πάρουν αποφάσεις. Μα, η κατάκτηση της ελευθερίας απαιτεί ένα τίμημα. Η θυσία της ζωής μας μπορεί να είναι το τίμημα για μια τέτοια ανώτερη ιδέα. Άλλες φορές, ο φόνος αυτού που μας εμποδίζει να γίνουμε ελεύθεροι. Τις περισσότερες όμως, πρέπει να πεθάνει το παλιό. Και το παλιό καταρρέει με δύο τρόπους: με την βία του δυνατού νέου ή από μόνο του γιατί, το παλιό είναι ήδη ετοιμόρροπο. Πρώτος πεθαίνει ο Θεός. Άραγε ποιος πεθαίνει τελ...

Ζωή. Κλίμα. Έρωτας. Αναζητήσεις. Θαλάσσιες διαδρομές. Φαντασία. Μυστήρια. Παραμυθένια συμβάντα. Για λωλούς. Ναι, βέβαια. Μιλάμε... Για πολύ λωλούς. Γι' ανθρώπους που αγαπούν, που ερωτεύονται. Που παθιάζονται για τη ζωή και για τη φύση. Για χαρακτήρες ειλικρινείς, ακέραιους, αδέκαστους, που δεν χωρούν, δεν βολεύονται σε στενέματα, έστω και σε συμφεράτα σαλόνια. Που παλεύουν και θέλουν έναν κόσμο καλύτερο, πιο δίκαιο... Που ο ουρανός, οι θάλασσες, ο αέρας, το νερό, το χώμα, να αναπνέουν οξυγόνο, που να χαρίζει υγεία. Που θέλουν τη φύση να στέλνει χαμόγελα, σαν οι δροσοσταλιές...

Όταν σε ένα βιβλίο γράφεται απροκάλυπτα η αλήθεια είναι πιθανόν να γίνει το Πνευματικό μας Καταφύγιο, εάν αφεθούμε και συνδεθούμε με τη συχνότητά του. Παύει να είναι ένα άψυχο αντικείμενο από τη στιγμή που στις σελίδες του, αναγνωρίζουμε κάτι ιδιαίτερα δικό μας και που πλέον δεν είμαστε σε θέση να αποφύγουμε. Το προσωπικό βίωμα κάποιου άλλου μοιάζει σαν να περιγράφει τη δική μας εμπειρία. Αντιλαμβανόμαστε αμέσως πως δεν είμαστε οι μόνοι που αγρυπνούμε και ψάχνουμε απεγνωσμένα το Ποιοι Είμαστε, Γιατί ζούμε, Προς τα Πού θα πάμε, Πώς θα λυτρωθούμε, αναζητώντας τη Γαλήνη, Την Κ...

"... Οι άνθρωποι με προσπερνούν μ ένα χαμόγελο συμπάθειας. Γνωρίζουν πως είμαι ακίνδυνα επικίνδυνος. Τους επιστρέφω αυτό το χαμόγελο συμπάθειας. Γνωρίζω πως είναι ανώδυνα επώδυνοι. Υπάρχουν στιγμές που η γαλήνη μου έχει το χρώμα της φωτιάς. Υπάρχουν στιγμές που ο έρωτας ακουμπάει στο παράθυρό μου και μου προσδίδει ένα άρωμα αθωότητας μέσα απ' τις σταγόνες της βροχής. Υπάρχουν στιγμές που γνωρίζουν περισσότερα απ' όσα μπορούν να ομολογήσουν τα μάτια και ο νους μέσα από μια γραφή. Τους βλέπω να βυθίζονται στα σκοτάδια τους πονώντας το φως εκεί που υπάρχει μόνο νύχτα. Κάνω...

"Επιτέλους, τι ενδιαφέρον βρίσκετε στους μύθους και τις ιστορίες του παππού σας;" προκάλεσε τα παιδιά ο Χάρης. "Αρέσουν στα παιδιά, γιατί ίσως προτιμούν με απλό τρόπο, μέσα από τη δράση των κεντρικών προσώπων των ιστοριών, να μαθαίνουν πώς ν' αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες που τους παρουσιάζονται", βιάστηκε ν' απαντήσει η Μαίρη, η γυναίκα του. Και συνέχισε: "Παράλληλα, τα βασικά πρόσωπα σε αρκετές διηγήσεις ζουν όμορφες συναισθηματικές καταστάσεις, στις οποίες αβίαστα συμμετέχουν τα παιδιά. Οι καταστάσεις μάλιστα αυτές υποβάλλουν στην ψυχή τους την απλή και βαθύτατη αίσθησ...

Η ταράτσα έγινε ένα τεράστιο πουλί που πετάει. Πιάνεται στα φτερά του, θέλει να το σταματήσει, μα κείνο είναι δυνατότερο, την παίρνει μαζί του. Έφυγε. Βλέπει τον κόσμο από ψηλά, τον περίβολο, μια μεγάλη τσιμεντένια αυλή και δεν τον αναγνωρίζει. Προσπαθεί να διακρίνει τα χνάρια, τις γραμμές, τα πρόσωπα, μα χάνονται σιγά σιγά και γίνονται σημαδάκια, μικρές κουκκίδες που διαλύονται. Εκείνη ονειρεύεται γαντζωμένη στις φτερούγες του τεράστιου πουλιού που τη μεταφέρει στην ξένη. Ακουμπάει στη γη, περπατάει δειλά, σιγά, σαν τον νεοσσό που κοιτάζει τον νέο του κόσμο. Τα καινούρια τ...

Και κάθε φορά που πας να ψιθυρίσεις κάτι, σαν υπαινιγμό να πούμε, οι άλλοι σε κοιτάζουν δήθεν ξαφνιασμένοι, σαν να θέλουν να πουν: "Τι εννοείς; Δεν έχουμε Δημοκρατία;". Θυμάσαι τότε εκείνον τον τύπο στον σταθμό του Ηλεκτρικού στα Πευκάκια, τον τύπο του Ντωμιέ που λέγαμε: "Οι δουλίτσες μας, ε; Τα συμφέροντά μας, ε;". Και μουρμουρίζεις μέσα σου: "Μόνο οι τρελοί και τα ψώνια μιλάνε".

Ο κύριος Brun τις νύχτες έπινε cry martini. Ακούγοντας το dry me a river. Κάπως έτσι κυλούσε ο καιρός μέχρι την επόμενη πανσέληνο στην Trolland.

Τα "Γράμματα στον Α." είναι μια ιστορία έρωτα μέσα από ανεπίδοτες επιστολές. Γράφονται όταν η επιστολογράφος βρίσκεται ξαφνικά αντιμέτωπη με το χάος του έρωτα, την παρουσία αλλά και την απουσία εκείνου και του εαυτού της, τα συναισθήματά της, τους άλλους, τον φόβο ότι θα ξεχάσει και θα ξεχαστεί, περιγράφοντας την αγωνία, τις υποσχέσεις, την ελπίδα, την απόγνωση και, τελικά, τη λύτρωση, που είναι προϋπόθεση επιβίωσης. Έτσι, τα γράμματά της, αυτός ο λόγος της παρουσίας και της απουσίας, γίνονται το οδοιπορικό μιας αγάπης που μένει, το χρονικό ενός ανυπεράσπιστου έρωτα που δεν...

Τούτο το παράθυρο, άυπνο, χάσκει απροσδιόριστα μέσα στη νύχτα. Στοχεύει το βάθος του κόσμου... Τρελά φεγγάρια σκαλώνουν πάνω του. Δαίμονες κι άγγελοι να κοιτούν. Να κοιτώ μαζί τους. Να ονειρεύομαι. Να γλιστρούν κι οι αμαρτίες στις κλειδωμένες του νύχτες, στις κλειστές του κάμαρες, εκεί όπου τα όνειρα κοιμούνται ανήσυχα. Εκεί όπου οι ληγμένοι έρωτες αναζητούν μια πίσω πόρτα να κρυφτούνε. Να το σκάσουν. - Να φταίει άραγε εκείνη η μακρόχρονη σιωπή του, που άθελά σου διατάραξες και δεν υπολόγισες το σεισμό της; Κρεμασμένη πάνω του η βαριά κουρτίνα, τρέμει σε κάθε...

Είκοσι τέσσερις πολύ μικρές ιστορίες από το Α ως το Ω και τρεις κάπως αναλφάβητες, κάπως μεγαλύτερες, κάπως παλιότερες. Πρώτα είκοσι τέσσερις ιστορίες για ανθρώπους χωμένους για τα καλά μέσα στην "ομίχλη του πολέμου" που είναι η ζωή του καθενός μας, ιστορίες που προσπαθούν να τους καταλάβουν ή να τους παρερμηνεύσουν, να τους νιώσουν βαθιά ή να προβάλουν πάνω τους την ευκολία του τεμπέλικου βλέμματος, να αποδώσουν κάτι από την ουσία τους ή να καθρεφτίσουν μόνο την επιφάνειά τους. Και μετά τρεις ιστορίες που προσπαθούν να μιλήσουν με την ίδια την υπαρξιακή ομίχλη της μεγάλης...

Μία γοητευτική συλλογή πεζογραφημάτων που με έναν ιδιαίτερο τρόπο αποκαλύπτει όχι μόνο τον κρυμμένο συναισθηματικό μας κόσμο αλλά και μία διαφορετική οπτική γωνιά ζωτικών σημείων της ύπαρξής μας. Ο καμουφλαρισμένος εσωτερικός κόσμος που με δεξιοτεχνία πολλές φορές στεγάζει μέσα του ο καθένας μας, πρωταγωνιστεί σε αυτές τις ιστορίες. Ένα έργο που συγκινεί ακόμα και τον πιο ανυποψίαστο αναγνώστη.