Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Δεν υπάρχει πρώτη, δεύτερη ή τρίτη θέση. Όλα έχουν σχέση με τη διάθεση του ταξιδιώτη. Κινηματογραφική η θέση στο τρένο, ονειρική στο πλοίο, συναρπαστική στο αεροπλάνο. "Θέση φτερό" είναι η οικονομική θέση όταν πετάς χαμένος στα ύψη, εκεί όπου με μία και μόνη δρασκελιά μπορείς να βγεις στον αέρα να περπατήσεις στο φτερό του αεροπλάνου. Είναι ωραίο να νομίζεις πράγματα άσχετα από την αληθοφάνεια ή την ξεπερασμένη διάσταση της πραγματικότητας. Στα φανταστικά ταξίδια, ακόμη και στα πραγματικά, μπορείς να κάνεις υπερβάσεις στη σκέψη ή και καταλάθος όνειρα. Η "Θέση φτερό" είναι τ...

Τα "Τετράδια ονείρων" είναι ένα παράξενο και απρόσμενο βιβλίο, όπου η Ζυράννα Ζατέλη αποκαλύπτει τις θρυαλλίδες της γραφής της, τις μύχιες εικόνες που δημιούργησαν το μαγικό της σύμπαν· ένα γοητευτικό ταξίδι στον κόσμο των ονείρων της -πρωταρχική ύλη της πεζογραφίας της-, με τα αινίγματα του υποσυνείδητου που η ίδια επέλεξε να καταγράψει ανασύροντάς τα από το χάος της ενύπνιας ζωής.

Τι συμβαίνει όταν ένας ανειδίκευτος εργάτης εργοστασίου ανακαλύπτει την υπερφυσική δύναμη του αριστερού του χεριού; "... θα μπορούσες να γίνεις ένας μποξέρ αριστερού χεριού. Αριστερό κροσέ, αριστερό ντιρέκτ, αριστερό άπερκατ... Θα μπορούσες να γίνεις ο Μοχάμεντ Άλι της αριστερής γροθιάς!", είπε μεταφράζοντας τις κινήσεις του μποξ σε χαριτωμένες γροθίτσες απ' το ύψος στο οποίο ήταν ανεβασμένος (ο Θράσος). Πέντε γύροι, σαν αγώνας πυγμαχίας, ο έρωτας, το μποξ, η Αθήνα, η Κούβα, ο Φιντέλ.

Aυτή η διήγηση είναι ένα ταξίδι στη χώρα των παιδικών χρόνων. Αλλά ξέρουμε ότι υπάρχουν πολλά παιδικά χρόνια, αυτά που βιώθηκαν πραγματικά και κοιμούνται για πάντα μέσα στη σιωπή των περασμένων, και τα άλλα, τα παιδικά χρόνια αυτού του βιβλίου, αυτά που ξανάρχονται στη μνήμη μετά από πολλά χρόνια. Η συγγραφέας το ξέρει. Γνωρίζει ότι η μνήμη είναι σαν μια παλάμη, σαν μια αόρατη κρισάρα που κοσκινίζει την ανάμνηση και αποθέτει μέσα στο παρόν μας τα ψήγματα και τα κρύσταλλα της άλλης φοράς. Εδώ η μνήμη και η γραφή είναι από τρυφερότητα και διαύγεια. Τα κουφάρια των καραβιών σ...

Με το που κυκλοφόρησε το παιχνίδι, οι άνθρωποι ξεχύθηκαν στους δρόμους και βάλθηκαν να κυνηγούν τους συμπολίτες τους. Έφτασαν, μάλιστα, και μέχρι τη Βουλή, προσπαθώντας να αιχμαλωτίσουν τους πολιτικούς. Κάθε φορά που έπιαναν κι έναν στην εικονική τους πραγματικότητα, χαμογελούσαν χαιρέκακα. Το ίδιο χαιρέκακα χαμογελούσαν και οι πολιτικοί που παρατηρούσαν αυτήν την κατάσταση μέσα απ' τα πολυτελή γραφεία τους. Είχαν αιχμαλωτίσει έναν ολόκληρο λαό χωρίς να κάνουν τίποτα. Είχαν αιχμαλωτίσει έναν ολόκληρο λαό. Τελεία. Η αιχμαλώτιση δεν επιδέχεται συνέχεια... Δύο νέα παιδιά πε...

"Υφαίνω λόγια όπως πλέκουν οι κυρίες κασκόλ για τις ανάποδες μέρες του χειμώνα. Θα έχω χρώματα και ζεστά χνούδια να μ' ενοχλούν και να μου θυμίζουν με γαργαλητά πόσο τρελά σε αγάπησα χωμένη στα ψέματά σου μέχρι πνιγμού. Όμορφα αληθινά ψέματα που αναδύονταν, ανάγκη πάσα, από τα βάθη της δικής σου λαχτάρας και της δικής μου ανεμελιάς, αφού εμείς μόνο μέσα σε τούτα τα φανταστικά μας όρια ανασαίνουμε κι όλα τ' άλλα τα λέμε κάπως να συμβαδίζουμε με τον κόσμο, με τον ρυθμό του, αν και ακόμη βρισκόμαστε πίσω από το τεζάκι ενός καπηλειού στην Αγία Πρωτεύουσα μαζί με τον πατέρα Μαρμ...

Ήταν τότε που η νιότη μας, η ρώμη μας, ίδια με μπουρίνι έμοιαζε και που μερικές φορές το ξεπέρναγε στο ξαφνικό του, στη δύναμη του, παράβγαινε μαζί του σαν ίσος προς ίσο, δεν σκιαζόταν, δεν δείλιαζε και για τον έρωτα τον πραγματικό μπορούσε να φτάσει στην άλλη άκρη της γης γιατί εκεί ένοιωθε πως ήταν το γραφτό του κι εκεί θα ‘φτανε. Πόσο μακριά άραγε να πέφτει η άκρη της γης; Όσο μακριά και να πέφτει, στο μυαλό σου μέσα δεν μπορεί παρά να είναι, εδώ δα δίπλα σου μακριά στη αγάπη δεν υπάρχει, τον γοργοπόδαρο Ερμή θα τον κέρδαγες αν έπρεπε να παραβγείς μαζί του. Ήταν λίγο...

"Τί κοινό μπορεί να έχουν, άραγε, μεταξύ τους, μια κοσμογυρισμένη Λατινοαμερικάνα, αυτοεξόριστη πολίτης της οικουμενικής πραγματικότητας, ένας Γάλλος ουτοπιστής με σπινθηροβόλο βλέμμα, ένθερμος οπαδός του σιτουασιονισμού, και μια ατίθαση Ελληνίδα, αμετανόητη αντάρτισσα της σαγήνης;", αναρωτήθηκαν η Δεσμίνα και ο Σείριος, προς το τέλος του χειμώνα του '73-'74 και -καθώς απέκλεισαν οποιοδήποτε άλλη εκδοχή- συμφώνησαν στο γεγονός πώς χρημάτισαν -και οι τρεις- ένοικοι και γείτονές τους στο αριστερό δωμάτιο του διαμερίσματος της Roi de Sicile.

Πήρε µια πιρουνιά φασόλια κοιτάζοντας το πιάτο του κι ανασηκώνοντας το βλέµµα κάτω από τα φρύδια του, τους είδε να κατευθύνονται προς το ταµείο. Στάθηκαν στη σειρά µπροστά στο ταµείο κι ένας-ένας τραβούσε το τεράστιο περίστροφο απ’ τη θήκη, άνοιγε τον κύλινδρο, πίεζε το έµβολο µε τον δεξιό του αντίχειρα, άδειαζε τις έξι σφαίρες στην αριστερή του παλάµη, έκλεινε τον κύλινδρο, παρέδιδε τις σφαίρες στο ταµείο, ξανάβαζε το Magnum στη θήκη και κατευθυνόταν σ’ ένα σεπαρέ πίσω απ’ αυτό των καουµπόηδων.

Ο Γιώργος δεν είναι παρά µια φωνή µέσα σε τόσες άλλες. Μια φωνή όµως πάντα έχει κάτι να σου πει. Ο Γιώργος δεν είναι παρά µια ιστορία µέσα σε τόσες άλλες. Μια ιστορία όµως πρέπει πάντα να λέγεται κι αν ακουστεί, µπορεί να σου θυµίσει κάτι από τη δική σου ιστορία. Ένας µονόλογος για τη διαφορετικότητα. Ένας µονόλογος σε πρώτο πρόσωπο, σε δεύτερο και σε τρίτο. Γιατί ο Γιώργος είµαστε όλοι εµείς µαζί κι ο καθένας από εµάς ξεχωριστά. Ο Γιώργος είναι µια ιστορία για τον άνθρωπο.

Της είπα, θα θελα να ‘μουν μυρμήγκι και να κολυμπούσα στις μικρούλες λίμνες της κυτταρίτιδας του πισινού σου, κι αγρίεψε, αλλά μετά άγγιξε απαλά την κοιλιά της και ονειρεύτηκε γυμνή πως το κάνει μ’ ένα κουνούπι και η ψυχή αλλάζει ρούχα και αναστενάζει όταν βλέπει εφιάλτες. Η ενέργεια από το κολύμπι στις λίμνες της μπορεί να γίνει ύλη και είναι ασημί πηλός, δεν μπαίνει και δεν ξεραίνεται στο κενό μεταξύ του νυχιού και της σάρκας αντίχειρα. Περπάτησε λίγο καλοκαίρι σ’ ένα χωράφι γεμάτο ξερές μαργαρίτες, στάχια και συκιές. Η μυρωδιά του σύκου κάνει τις μασχάλες και ιδρώνουν....

ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ... Θα μπορούσε κανείς να το πει, το χρονικό του Ερέβους, κόντρα στην ευλαβική λογοτεχνία. Ή την πιο εξευτελιστική και ανυπόφορη ιστορία του ξεπεσμού της ανθρωπότητας. Έστω... ενός μέρους της. Απομυθοποιημένο, εκλαϊκευμένο, μουσικοφτιαγμένο, εικονογραφημένο, που θα σας το δίναμε και με κανένα κέικ μέσα, αλλά δεν προλάβαμε να ζυμώσουμε, όπως κάνουν πολλά περιοδικά στον καιρό μας. Έχει όμως ο καιρός γυρίσματα! Ένα μοναδικό βιβλίο λοιπόν, θαυμάσια ευτελές, που συνιστάται ανεπιφυλάκτως προς ανάγνωση στα σχολεία (Ιδιωτικά και Δημόσια.), στις Κρ...

Φόβος, έρωτας, θάνατος, ζήλεια, μνήμη, προδοσία, ελπίδα... Κείμενα μικρά σχεδόν ανήλικα; Ναι. Γιατί πως μπορεί να ενηλικιωθεί ο φόβος ή ο θάνατος, αλλά και η αμεριμνησία του έρωτα ή η βεβαιότητά του; Η ποιήτρια Ελένη Λιντζαροπούλου, στην πρώτη της πεζογραφική απόπειρα, επιβεβαιώνει την αγάπη και την προτίμησή της στην μικρή φόρμα, εκθέτοντας κείμενα, σαν παραμύθια ή όνειρα άλλων, βγαλμένα από "μία μυστική κρύπτη για το αδύνατο", αθέατη και άγνωστη στους πολλούς.

Ίσως την άλλη Τρίτη Κάθε Τρίτη πάω στο σταθμό των τραίνων. Χρόνια τώρα χειμώνα-καλοκαίρι. Δε θυμάμαι ποια Τρίτη ήταν η πρώτη. Το μυαλό αρνείται να ορίσει ημερομηνία, πεισματικά δε λέει ούτε εποχή. Πάω πρωί βιαστικά, χωρίς αποσκευές, θέλω να είμαι εντάξει με τα ψέματά μου, κοροϊδεύω ελεγχόμενα τον εαυτό μου. Συνήθως οι αφίξεις είναι η πρώτη βόλτα. Φαντάζομαι ότι κάποιον περιμένω να έρθει, ταυτίζομαι με τα χαρούμενα πρόσωπα που αδιάφορα με σπρώχνουν, σηκώνονται στις μύτες των ποδιών τους για να δουν την πολυπόθητη άφιξη, αδημονούν, σηκώνομαι στις μύτες κι εγώ. Παρασύρομ...

" - Καλύτερα να μείνει για πάντα στο συρτάρι σου μικρέ. Ο κάθε άνθρωπος έχει μέσα του ένα συρτάρι με πράγματα που θέλησε να πει.. ..και ποτέ δεν είπε.. - .. .. "

Αυθεντικά χειρόγραφα κειμένων και ποιημάτων του Γιώργου Τσιλιγκίρογλου. Γραμμένα άλλοτε σε χαρτοπετσέτες, άλλοτε πίσω από φύλλα εμπορικής αλληλογραφίας ή τιμολόγια, ακόμα και πίσω από φωτογραφίες ή καρτ βιζίτ.