Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Απ΄όλα τα παραμύθια αυτού του τόπου, ετούτη είναι μια ιστορία κάπως θλιμμένη. Με τέλος αβέβαιο, με κίτρινα σημάδια μες στο πολύ σκοτάδι του καιρού. Μια ιστορία για σκιές μέσα από τις εσοχές της πόλης που δεν την διαβάζουν στα παιδιά. Πλάι στ΄άλλα, τ΄ανίκητα παραμύθια του καιρού μας, ετούτο διαθέτει αρκετή αλήθεια. Λάμπει μες στους καθρέφτες της πόλης και είναι γραμμένο για έκπτωτους λαούς, για δρόμους έκπτωτους.

Αυτό το βιβλίο ανήκει στη σπάνια κατηγορία εκείνων που δεν σου δίνουν τη δημιουργική ευκαιρία να το γράψεις για δεύτερη φορά. Ξεχειλίζει από αγάπη και λεβεντιά, αξιοπρέπεια και αγαθότητα ανθρώπων που φόρεσαν το πεπρωμένο τους σαν τη μοναδική ασπίδα και μανδύα σωτηρίας. Αγνοί άνθρωποι μιας άλλης, σχεδόν άγνωστης, ξεχασμένης και παραμελημένης Ελλάδας. Ρινίσματα και εικόνες μακελεμένου βίου και ιστορίας. Με όλες τις καταιγίδες των καιρών, τις καταδιώξεις και τη συμπαντική απομόνωση, αυτή σημαδεύτηκε ανεπανόρθωτα. Την σημάδεψε ο θάνατος, αλλά άντεξε. Είναι βαθύρριζη η ιερά φηγό...

"Το φτερό του θεραπευτή αητού" είναι μια ιστορία αναζήτησης. Ο Ονουάχα ανταποκρίνεται σε ένα εσωτερικό κάλεσμα και θέλει να αποκτήσει το Φτερό του Θεραπευτή Αητού και να γίνει ισάξιος των προγόνων του. Η αμφιβολία, ο φόβος, ο θυμός, η πλάνη, οι εσωτερικές σκιές κι ο πόνος, η εγωιστική παρόρμηση να καταξιωθεί και να αγαπηθεί μετουσιώνονται, μεταλλάσσονται σιγά-σιγά, "γιατρεύονται" σε μια πορεία συνεχή, δίχως αρχή και δίχως τέλος...

Χωρισμένο σε δύο, σοφά μέρη, από την συγγραφέα Μαριάννα Τυρέα-Χριστοδουλίδη, ο Δυτικός Άνεμος, έρχεται 5 χρόνια μετά το προηγούμενο βιβλίο της, να μας ταξιδέψει σε μέρη που πήγαμε -με το νου ή το σώμα- και δεν σταθήκαμε να τα δούμε όπως η ίδια. Σκέψεις που μας διαφεύγουν και που μας οδηγούν στο απόλυτο, στην άλλη όψη του κόσμου μας. Το δεύτερο μέρος -Το Ταξίδι- είναι ιστορίες από τις εσωτερικές σελίδες των εφημερίδων, του γείτονά μας, που προσπαθούμε να ξορκίσουμε. Φαίνεται να μην μας αφορούν. Κι όμως, όπως θα διαπιστώσετε, μας αφορούν. Ζουν δίπλα μας. Είναι σαν εμάς κι...

Τα παλιά τα χρόνια στα χωριά, όταν οι άνθρωποι ζούσαν χωρίς ηλεκτρικό και ξημέρωναν με τις πρώτες αχτίδες του ήλιου και νύχτωναν με το πρώτο σκοτάδι που έπεφτε το σούρουπο, τα χειμωνιάτικα βράδια μαζεύονταν γύρω απ το τζάκι ολάκερες παρέες και άκουγαν παραμυθένιες αυτοσχέδιες ιστορίες που διηγιόταν ο "παραμυθάς" του χωριού. Κάποιες στιγμές, κάτι η θαλπωρή της φωτιάς κάτι η μονότονη, αργή φωνή του παραμυθά, βάραινε τα βλέφαρα κάποιων ακροατών. Τότε ο παραμυθάς για να τους ξυπνήσει έβγαζε μια δυνατή κραυγή: ΚΡΑΑΑΑΑ! Για να απαντήσουν όλοι με μια φωνή: ΚΡΟΟΟΟΟ!!!! Κείμεν...

Οδηγούσε κατευθυνόμενος προς το κέντρο του άστεως και μια αισιοδοξία κι ένα πρόωρο κύμα ελπίδας φύτρωνε αργά στα σπλάχνα του, δίχως απαραίτητα να το αντιλαμβάνεται κι ο ίδιος. Καθώς συλλογιζόταν διάφορα που περνούσαν αστραπιαία απ' το λογισμό του, η μορφή της Πηνελόπης απεικονιζόταν διαρκώς κι ολοένα πιο έντονα στη σκέψη του. Η ομορφιά της και τα γλυκύτερα χαρακτηριστικά του προσώπου και του κορμιού της ήταν η επιβεβαίωση της τρυφερότητας που του αφιέρωνε και της αμέριστης κατανόησης που φιλοξενούσε τις ανέκφραστες πίκρες και τις απογοητεύσεις του. Κάποτε θα την παρομοίαζ...

Η ενηλικίωση ενός εφήβου στις τσιμεντένιες κερκίδες της δεκαετίας του ’90, μιας συναρπαστικής οπαδικής περιόδου που άφησε σακατεμένους όσους επέζησαν από τις παγίδες της. Οι εκδρομές, τα συνθήματα, οι πέτρες, τα κλομπ, η πρέζα που μύρισε κάθε φλέβα δεμένη με δίχρωμο κασκόλ. Ο παράλληλος κόσμος που οι περισσότεροι αγνοούν ή προσποιούνται πως αγνοούν - μια ωδή στην κοινή ουτοπία των "χούλιγκαν", στα παιδιά που δε μεγάλωσαν, στις ζωές που δε θα αφηγηθεί κανείς πέρα από όσους τις είδαν να σβήνουν, Κυριακή με Κυριακή, στις γαλαρίες των πούλμαν και στα κάγκελα των γηπέδων....

... Μισό λεπτό όμως ρε φίλε, να τα βάλουμε σε μια τάξη τα πράγματα. Πρώτα-πρώτα, είδε άλλη κοπέλα του συναφιού, όχι του περίγυρου, αλλά μα ενεργή αριστερή-μαρξίστρια να τα φοράει τόσο κοντά; Τώρα να τα φοράει για κάλυψη, σα να μην του κόλλαγε. Όχι μωρέ αποκλείεται, αποκλείεται! Το κορίτσι, ό, τι κι αν ήτανε, λίγο προωθημένο, λίγο παρδαλό και ξεδιάντροπο και τι έγινε, φαινότανε όμως "καθαρό" κι ότι δεν ανήκε στην κόκκινη πανούκλα κι αυτό είχε σημασία. Εξάλλου αυτές οι τύπισσες, αποφεύγανε τους δεξιούς σαν ο διάολος το λιβάνι, θα του 'κλεινε και ραντεβού; Έτσι είναι για το 'ν...

Αγαπητέ Γούντι, χαίρε. Ελπίζω να είσαι καλά και το ίδιο θα επιθυμούσα και για μένα, που δεν είμαι καλά. Όπως πληροφορήθηκα από έντυπο για την Τέχνη, πρόκειται να γυρίσεις μια νέα ταινία, την υπόθεση της οποίας εμπνεύσθηκες από τα όσα έγιναν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Και πολύ καλά θα κάνεις. Δεν είχα καμιά αμφιβολία ότι Εσύ και μόνον Εσύ θα σκεπτόσουνα κάτι τέτοιο. Εκείνο που δεν κατάλαβα, όμως, είναι εάν η ταινία Σου θα είναι κωμωδία, δράμα ή τραγωδία ή όλα αυτά μαζί. Όπως και να έχει το πράγμα, θα σου ήμουνα εξαιρετικά υπόχρεος εάν με συμπεριελάμβανες στην ομάδα τ...

Τις τελευταίες μέρες εκείνου του Νοέμβρη είχε βάλει υποψηφιότητα για τον Αϊ-Γιάννη ο παππούς μου. Με φωνάζει το λοιπόν σπίτι και μου λέει: "Να ξεύρεις Σταμάτη, τούτη η Κυριακή είναι του Χριστού, η άλλη της Παναγιάς και η τρίτη είναι δική μου". Δεν έδωσα σημασία, πλησίαζαν βλέπεις και τα Χριστούγεννα, οπότε φαντάστηκα ότι θα ήταν κάποιο θρησκευτικό παραλήρημα. Όπως λέει άλλωστε και ο σοφός -ιδέα δεν έχω ποιος-, όταν εσύ μιλάς στο Θεό είναι προσευχή, όταν εκείνος όμως σου μιλάει είναι σχιζοφρένεια.

Πού να εκβάλλουνε, άραγε, τα ωριμότερα του σώματος ερωτήματα;

Ένα μυθοπλαστικό, δοκιμιακό και ποιητικό συγχρόνως αφήγημα. Εξερευνά τη λεπτή βοή της ακατάπαυστης αϋπνίας που είναι αδιαχώριστη από τη μελαγχολική ευφορία των τόπων, των συνευρέσεων και των γεγονότων, καθώς διαχέεται από έναν λόγο δίχως λόγο. "Ξεκινάς και πηγαίνεις και πηγαίνεις και χάνεσαι, βγαίνεις έξω, εισχωρείς σε ένα βάθος πέρα από το πέρα, διαισθάνεσαι την άλλη άκρη της αβύσσου. Δρόμο παίρνεις, δρόμο αφήνεις. Βάθος παίρνεις, βάθος αφήνεις. Πάντα εδώ, και εδώ, τώρα. Θεσσαλονίκη, 2 Απριλίου 2012 Το άγγιγμα με τα δάχτυλα του αριστερού της χεριού. Στο πάνω μέρος...

Μπήκα σ' ένα υπόστεγο, για να προστατευθώ για λίγο από τούτο το ξέσπασμα του καιρού... στριμώχτηκαν μαζί μου κι άλλοι. Μόλις χαλάρωσε ο καιρός, οι περισσότεροι όρμησαν στο διπλανό κτίριο, που φαίνεται πως ήταν εκκλησία... Μπήκα κι εγώ σαν κλέφτης. Λες να με είδε κανείς; Όχι τίποτε άλλο, θα πλήγωνα τη γιαγιά - θ' άρχιζαν οι ανακρίσεις, τα πώς και τα γιατί. ... Καινούργια φωτιά μπήκε στα στήθια μου. Αυτά που έλεγε ο ιερέας τα έλεγε η γιαγιά μου χρόνια, μα με άλλο νόημα... Μήπως όμως ήταν με το ίδιο κι εμείς δε θέλαμε να το δούμε αλλιώς; Μα μήπως η γιαγιά;... Αποκλείεται! Η γ...

Η εποχή που κυκλοφορούσαν ακόμη στις πλατείες και τα χωριά οι Τσιγκάνοι και διάφοροι άλλοι περίεργοι τύποι δίνοντας παραστάσεις με Μάιμους (μαϊμούδες, χιμπατζήδες, αρκούδες κ.λπ. ζώα). Η εποχή που οι κοινωνίες μέσα στην αγριάδα τους και την αμορφωσιά τους μετέτρεπαν σε Μάιμους τους διαφορετικούς και τους ελαττωματικούς για να σκοτώσουν την πλήξη και την αννοία τους. Η εποχή που θύτες και θύματα αλλάζαν ρόλους από τη μια στιγμή στην άλλη. Τέσσερα σχετικά παραμύθια και ένα άσχετο ποίημα.

Σήμερα είναι πια σε όλους γνωστό το συγγραφικό έργο και το ταλέντο τού δημοσιογράφου Νίκου Λαμπρόπουλου. Είναι επιπλέον κοινώς αποδεκτό, πως από το σύνολο τού μεγάλου του έργου, οι "Θρυαλλίδες", (το πρώτο του μυθιστόρημα), είναι το πιο έντονο, το πιο καλογραμμένο, εκείνο που και μόνο του εάν υπήρχε, θα ήταν αρκετό για να προσδώσει στο συγγραφέα του τον τίτλο τού σημαντικού λογοτέχνη. Μετά το θάνατό του πολλές λεπτομέρειες έγιναν γνωστές, (σε βαθμό μάλιστα υπερβολής), οι επανεκδόσεις των βιβλίων του ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο και το ενδιαφέρον τού κόσμου ήταν τόσο, που η...

"... Το ελληνικό καλοκαίρι µού φαινόταν ανέκαθεν ο µοναδικός ακατάλυτος νόµος µας. Η άσπρη µας πέτρα ξέξασπρη που φωτίζει τον κόσµο και καταργεί τους λεκέδες του. Η διαφανής σαυρούλα που σκαρφαλώνει στο περβάζι. Οι ρόδες των ποδηλάτων που µισοβυθίζονται στην άµµο. Οι αφίσες που προαναγγέλλουν το πανηγύρι του Αγίου Παντελεήµονος και του Σωτήρα. Δηµοτικολαϊκάσυγκροτήµατα πάνω σε πρόχειρα στηµέναικριώµατα στην πλατεία, αρνιά και γουρουνοπούλες που σουβλίζονται απ’ το πρωί, ο παπάς της ενορίας κερνάει το πιο καλό κοψίδι στον εξάδελφό του απ’ την Αστόρια. Το ελληνικό καλοκαίρι...

Τέσσερα χρόνια μετά τα "Παιδικά νουάρ" η Αντριάνα Μίνου μας προσφέρει το δεύτερο βιβλίο της. Το "Ονειρωρυχείο" είναι ένα βήμα παραπέρα ή ένα πέταγμα πιο ψηλά ή μια βουτιά βαθύτερα στο παράλληλο σύμπαν της γραφής. Κι αν δυσκολεύεται κάποιος να κατατάξει τα "Παιδικά νουάρ" σε ένα συγκεκριμένο λογοτεχνικό είδος, με το "Ονειρωρυχείο" τα πράγματα είναι πιο απλά: πρέπει απλώς να εγκαταλείψει την προσπάθεια και να αφεθεί στη μαγεία μιας γραφής που εμπεριέχει όλα τα είδη χωρίς να εντάσσεται πουθενά. Αντισυμβατικό, απρόβλεπτο, ασυνήθιστο, παράξενο και μαζί οικείο, είναι μερικές λέξε...