Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Στο πέρασμα του χρόνου, οι αναμνήσεις μιας ολόκληρης ζωής από τις αίθουσες τοκετών, έρχονται πολύ συχνά, σύντομα όμως ξεχνιούνται, αλλά ξανάρχονται, για να καταλαγιάσουν μόνιμα στην ψυχή του απόμαχου, εκείνου που κάποια στιγμή αποσύρεται από τους αγώνες της γέννας. Είναι η χρονική στιγμή που μπορεί να ξεχωρίσει τις καλές από τις κακές στιγμές της γέννας και να κρατήσει εκείνες που φέρνουν ξανά τη χαρά και το γέλιο, με τις απλοϊκές λέξεις που τις εκφράζουν. Ορισμένες από τις φράσεις αυτές, που παραμένουν για πολλά χρόνια αναλλοίωτες, τις οποίες χρησιμοποιούν ακόμα και...

''Νήφε και μέμνησο απιστείν'' (Να παραμένεις νηφάλιος και να θυμάσαι να δυσπιστείς) Επίχαρμος (Κως)

Η συλλογή "Πρώτα ο Θεός" απαρτίζεται από σαράντα πέντε αυτοτελή κείμενα, όπου με πειρακτική διάθεση και σε ατμόσφαιρα νοσηρού υπερθεματισμού περιγράφονται πρόσωπα και στιγμιότυπα, κοινά ή ευτελή -εξού και ο νεολογικός όρος "ρωπογραφήματα" (ρώπος= μικροπραμάτεια)- και, κατά κύριο λόγο, θλιβερά. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για συνοπτικές αφηγήσεις φανταστικών ή ημιφανταστικών ιστοριών, με κοινό παρονομαστή την ανατροπή ή το παράδοξο. Στενάχωρες, ωμές, αδιέξοδες, ευτράπελες, απίθανες και, κατά βάση, αμφιθυμικές περιστάσεις που σου κλείνουν πονηρά το μάτι, χωρίς να ξέρεις γ...

"Ακούς; Ακούς τη ζωή; (σε σένα μιλάμε) τί θόρυβο παταγώδη πού κάνει; Ή μόνο τη ζεις αποχαυνωτικά (κι ακόμη χειρότερα: φοβισμένα) απολαυσία του πανταξένου σου χρόνου;" Ήμουν, που λες, κι εγώ στο υπόστεγο, περίπου μόνος, με μυριάδες άλλους, μ' ερωτήματα συντριπτικά· και σένα που σε βρήκα και κάθισα δίπλα σου ακούς τη βροχή πάνω στους τσίγκους; σε ρώταγα, τί γλώσσα να μιλάει; τί μουσική; απόδωσε αισθητικά το άγνωστο νόημά της, ωστόσο ελάχιστα κατάφερα να σ' αποσπάσω.

Ένας τόπος, ένας φυσικός τόπος, δεν ταυτίζεται με το τοπίο. Το τοπίο είναι μια μερικότητα του τόπου, μια επιφάνεια καρτ-ποστάλ. Το κοιτάς "απέξω", το κρίνεις και το αξιολογείς με κριτήρια "αντικειμενικά" (αισθητικά, οικονομικά, ιστορικά κ.ά). Όταν -και εφόσον- πάνω σ' αυτήν την αντι/κείμενη επιφάνεια, πάνω σ' αυτήν την οθόνη, εγγραφούν ή αναζωπυρωθούν βιώματα, μνήμες, προβολές, τότε και μόνον τότε το τοπίο (ή το "περιβάλλον") μετουσιώνεται σε τόπο. Οι τόποι είναι ζωντανές οντότητες, που κατοικούν πνεύματα, μικροί θεοί (δαίμονες αρχαιοελληνικά). Τα πνεύματα, λοιπόν, των Τ...

Πώς τα σόλα του Χέντριξ φωλιάσαν σε πηγάδια των Μικρών Κυκλάδων. Οι υπόκωφοι τυμπανισμοί της ύπαρξης και πότε τους ακούμε. Ο ποιητής Χ.Χ. και η κοπέλα του Ψ.Ψ. πάνε διακοπές σε νησί και γιατί το καλοκαίρι της αγάπης δε λέει να τελειώσει. Η ανακάλυψη ότι δύο θεόρατες υδατοδεξαμενές συνιστούν γλυπτό τοπίου και πού είναι αφιερωμένο. Μέρτσμπάου, η στήλη του Σβίττερς και το έργο τέχνης ως ουρανότρυπα ή τρύπα στον πάτο. Ένα χαμένο ποίημα του Ανδρέα Εμπειρίκου και τι είναι η κληρονομιά, εφόδιο ή άχθος; Τι μπορεί να συμβεί στα καλά καθούμενα στα ήρεμα νερά ενός κόλπου της πατρίδας....

Κάθε μεσάνυχτα, παραμονή πρωτοχρονιάς, με μουσικές και πυροτεχνήματα υποδεχόμαστε το νέο χρόνο. Σάλπιγγες νέας εποχής κρεμασμένες στον παγκόσμιο ιστό, μεταδίδουν τη διαδοχική υποδοχή του νέου χρόνου από χώρα σε χώρα... Γιατί τόσο πολύ γιορτάζουμε τον ερχομό του νέου χρόνου;... Οι σελίδες αυτού του βιβλίου δεν είναι ούτε Ποίηση, ούτε Φιλοσοφία, ούτε Φυσική· μόνο λίγα ίχνη γραπτά συνηθισμένου ανθρώπου που προσπαθεί απλά, κάθε καινούργιο χρόνο, να προσεγγίσει "τά πρώτα καί τά έσχατα" στην ιστορία του κόσμου, να φτάσει να "αγγίξει" μέσα στα καθημερινά το "άχρονο" του Δημιουρ...

Από τότε που εμφανίζονται πηγές ή τεκμήρια προκύπτει ότι έχουν διαμορφωθεί αποκλίσεις μεταξύ των κοινωνιών. Φαίνεται ότι τα όποια πολιτικά συστήματα και οι ανόμοιες κοινωνικές δομές που αποτυπώθηκαν στην ιστορική εξέλιξη δημιούργησαν αποκλίνουσες ομαδικές αλλά και ατομικές συμπεριφορές. Τα διαφορετικά ήθη, έθιμα και οι πληθώρες των ιδεολογιών, που προήλθαν από τις ποικιλώνυμες πολιτειακές συνενώσεις, γέννησαν συχνά ασύμβατες ιδιοσυγκρασίες και αντιλήψεις. Έχει εδραιωθεί η γνώμη, από πολλές φιλοσοφικές και πολιτικές ιδεολογίες, ότι εξαιτίας των επαφών μεταξύ των ανθρώπων κα...

Ένας νεαρός, που ίσως ζει στην Αθήνα, δοκιμάζει να ζήσει την καθημερινότητά του με τέτοιο τρόπο που θα διερευνούσε τα όρια της λογικής. Βρίσκεται την περίοδο της δραχμής στην πρωτεύουσα. Ο αυθορμητισμός τού νεαρού Πάρη θα τον καθοδηγήσει στο ένστικτό του και με βάση αυτό πορεύεται στη ζωή του. Ο παγανιστικός τρόπος που χρησιμοποιεί τις ουσίες τον φέρνουν σε επαφή με το ΑΦΕΚ, έναν εξωσυμπαντικό κόσμο που εξηγεί το κρυφό νόημα τής ζωής, που μόνο ένας τρελός, ίσως, να τον θεωρούσε αληθινό. Ο Πάρης είχε να αντιμετωπίσει τον Ρόηον. Τι θα συμβεί, άραγε, όταν ο Πάρης καταλάβει...

Δυό με τρία ντεπόν, μολύβια. Επιστολές και χαρτικά για μελέτη. Πάνω στο μαθητικό τραπέζι με τα σβησίδια και τους χάρακες. Έξω κροτίζει ο τόπος. Όχι για τη συμφωνία του Eurogroup. Εκεί, "κρότ' σαν οι μπόσικ'". Αποκριάτικα μερεμέτια. Πώς λέει ο φίλος θεολόγος: "με τί τρόπο να διασκεδάσεις την κατάθλιψη;" Ίσως και να μην είναι έτσι· κουράζουν πια οι σφικτές βεβαιότητες. Το πρωί με τη λιακάδα διάβασα το "Αντίδροσο" του Β.Π.Κ., το σπινθηροβόλημα των ψυχών στο Σάββατό τους. Χθες (εμπύρετα) έπιασα το πρώτο της Helene Hanff. 104 σελίδες μέχρι ν' αποκάμω. Ταμάμ. Τρυφεράδα οικουμενι...

"Σ’ αυτό που ρωτούν δακρυσμένες οι φράουλες, θα απαντήσουν μια μέρα τα ρόδια με γέλια. Χειμωνιάτικα αινίγματα, για καρύδια, για κάστανα, θα τα λύσει μια άνοιξη απλά, με λουλούδια. Θα μιλήσει μια μέρα ο Νοέμβρης στο Μάρτιο, θ’ απαντήσει ο Δεκέμβρης στο Μάη. Μα εγώ δεν θα βρίσκομαι κει για ν’ ακούω. Με τις φράουλες μιας άνοιξης περασμένης θα έχω περάσει, με τα μυστήρια καρύδια, τ’ ανεξιχνίαστα κάστανα". Νίκη-Ρεβέκκα Παπαγεωργίου

Το παρόν βιβλίο είναι εμπνευσμένο από εμπειρίες των δύο τελευταίων ετών του συγγραφέα, το οποίο γράφει ως ημερολόγιο.

Σ’ αυτό το βιβλίο δεν θα βρει κανείς οδηγίες του τύπου "How to create the perfect profile". Ή μπορεί και να βρει. Εξαρτάται. Από το εάν στον καθρέφτη μας αντικρίζουμε το είδωλο που θα θέλαμε να δείχνει ή βλέπουμε αυτό που αποκαλύπτει. Εάν περιοριζόμαστε στο να θαυμάζουμε το άψογο τόξο των φρυδιών μας ή τολμάμε να δούμε κάτω απ’ την - ούτως ή άλλως παραμορφωμένη από φίλτρα - μύτη του face μας. Εάν βαυκαλιζόμαστε με τη λάμψη των faux στολιδιών μας ή συνειδητοποιούμε την ευτέλειά τους. Γιατί, όπως και να ’χει, κοιτάζουμε συχνά το είδωλό μας, σπάνια όμως μας "βλέπουμε" πραγματι...

Αφηγήσεις καθημερινές, κάποτε σουρεαλιστικές, αποδίδονται με μια λογοτεχνική "μονοκοντυλιά" κι έναν ωμό, στα όρια του κυνικού, ρεαλισμό. Χαμένα όνειρα, ευσεβείς πόθοι, προκαταλήψεις, υποκρισία είναι μερικά από τα θέματα που αναδύονται από τις σελίδες της συλλογής, η οποία αποτελείται από τριάντα έξι αφηγηματικές μικρό-γραφίες. Ο συγγραφέας εξερευνώντας τις δυνατότητες της μικρής φόρμας αποτυπώνει πότε σε μια σύντομη παράγραφο κι άλλοτε σε εκτενέστερα διηγήματα σκηνές ενός οικείου μα παραπαίοντος αστικού τοπίου.

Αυτό το βιβλίο μοιάζει με ένα τελευταίο βιβλίο. Μπορεί και να είναι: Το τελευταίο ίχνος από έναν κόσμο, μια γραφή, έναν άνθρωπο. Είναι όμως και ο ασυγχώρητος πόθος ενός πρώτου βιβλίου. Ή σκέτα, ο πόθος του. Το πρώτο και το τελευταίο, έχουν, ούτως ή άλλως, τα εναργέστερα χαρακτηριστικά. Ας το πω διαφορετικά: Είναι η γραμμή που ενώνει τα κομβικά σημεία μιας δυσοίωνης διαδρομής. Με έναν αναπόδραστο τρόπο. Μια ευθεία γραμμή, λοιπόν. Μόνον.