Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Μια λογοτεχνική αφηγηματική σύνθεση, ως ακολουθία ανόμοιων αλλά επάλληλων, ατελεύτητων κύκλων. Οι φωνές της ιστορίας, διαπερνώντας τα στεγανά, τα τείχη που υψώνονται ανάμεσα στην πραγματικότητα και την τέχνη, έρχονται να μιλήσουν οι ίδιες μέσα στο λογοτεχνικό κείμενο, η κάθε μία με τον δικό της ήχο, με τη δική της αγωνία, με τη δική της αλήθεια. Ο διάλογός τους ανασυνθέτει οριακές στιγμές, της ιστορίας, της γλώσσας, της λογοτεχνίας, απ' την αρχαιότητα μέχρι σήμερα. Εκείνες τις στιγμές, όπου τα μόρια του χρόνου αραιώνονται και πυκνούνται ασυστόλως και ρευστός καταλήγει.

ΕΝΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙ ΚΑΙ ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ... Θα μπορούσε κανείς να το πει, το χρονικό του Ερέβους, κόντρα στην ευλαβική λογοτεχνία. Ή την πιο εξευτελιστική και ανυπόφορη ιστορία του ξεπεσμού της ανθρωπότητας. Έστω... ενός μέρους της. Απομυθοποιημένο, εκλαϊκευμένο, μουσικοφτιαγμένο, εικονογραφημένο, που θα σας το δίναμε και με κανένα κέικ μέσα, αλλά δεν προλάβαμε να ζυμώσουμε, όπως κάνουν πολλά περιοδικά στον καιρό μας. Έχει όμως ο καιρός γυρίσματα! Ένα μοναδικό βιβλίο λοιπόν, θαυμάσια ευτελές, που συνιστάται ανεπιφυλάκτως προς ανάγνωση στα σχολεία (Ιδιωτικά και Δημόσια.), στις Κρ...

Ταξιδεύω. Πάντα ταξιδεύω στο δρόμο των αναζητήσεων, στην τροχιά της ανέμης, στην ταχύτητα του χρόνου. Συμμετέχω στο στροβίλισμα του κόσμου. Ακούω την αγωνία του, την πίκρα των χειλιών του. Ακούω στιγμές λευτερωμένες απ' τη δίνη των καιρών. Μαζεύω τη γύρη των πραγμάτων του Σύμπαντος, που γίνεται ένα με τις ανάσες στο αίμα μου και τις ανάσες του ρεαλισμού κι ονείρου. Στης ψυχής το ακρογιάλι η ποίηση θα μένει ανοιχτός ορίζοντας! Θα ευωδιάζει... Ο έρωτας πάντα εν πλω... Ταξιδεύω με το λουλούδι, το πουλί, με το ακριβό φιλί, στην ομορφιά της αλήθειας, τρέφοντ...

Τριάντα πέντε λογοτεχνικά κείμενα πάνω σε καρικατούρες του διάσημου Γάλλου ζωγράφου και λιθογράφου Daumier από την ενότητα "Το ευάλωτο σώμα της Δικαιοσύνης". Μικρά τα περισσότερα, γραμμένα με χιούμορ, πικρό στις περισσότερες περιπτώσεις, μαζί με το σύντομο δοκιμιακό επίμετρο που τα συμπληρώνει, φιλοδοξούν να παρουσιάσουν μια ψυχογραφία της λειτουργίας της δικαιοσύνης σε επίπεδο κρατικού θεσμού, αλλά και να την εκφράσουν ως έννοια ευρύτερη. Ως αγαθό του ατομικού και του κοινωνικού βίου, ως αξία κάθε ανθρώπινης σχέσης. Η εικόνα του Χριστού πάνω απ' την έδρα των δικαστ...

[...] Έτρεχα, έτρεχα, κάτι μ΄έπνιγε στο μεγάλο αμφιθέατρο, σηκώθηκα μια στιγμή, άδειο ήταν, περιμέναμε τους άλλους και έπαιζα νευρικά το΄να μου δάκτυλο πάνω στην αγχόνη, κάτι μ΄έπνιγε και δεν μπορούσα να βγάλω κουβέντα. Πνίγομαι, κάτι βαθαίνει μέσα μου. Πνίγομαι σας λέω, κλειδώνομαι σαν αποκάλυψη, σκάλες τα μαλλιά της να την χαιδέψω, που για μια στιγμή πόνου είχε φιλήσει το στόμα μου, γιατί είχα ματώσει πολύ, είχα πλαντάξει στη σιωπή.

Το Ημερολόγιο μού άνοιξε τα μάτια. "Άνεργη 47 χρονών, γροθιά στο στομάχι η λέξη και μόνο. Βιογραφικά και αιτήσεις δαγκωμένα στο στόμα". "Ο άνεργος δεν τους χρειάζεται, δεν είναι αποδοτικός, μοιάζει με τα πεταμένα φρέσκα φρούτα της χωματερής, που εγγυώνται την κερδοφόρο τιμή των υπολοίπων. Γιατί το φρούτο γι’ αυτούς δεν είναι μέσο διατροφής, αλλά κερδοφορίας". "Χα, οι μέλισσες, φίλε, όταν η βασίλισσα δεν τους κάνει, την αλλάζουν, διαμαρτύρονται που δεν πάει καλά το μελίσσι και τη θανατώνουν, το ’πιασες; Και αν η επόμενη κάνει τα ίδια; Δρόμο κι αυτή..." Με το Ημ...

Το Ημερολόγιο μού άνοιξε τα μάτια. "Άνεργη 47 χρονών, γροθιά στο στομάχι η λέξη και μόνο. Βιογραφικά και αιτήσεις δαγκωμένα στο στόμα". "Ο άνεργος δεν τους χρειάζεται, δεν είναι αποδοτικός, μοιάζει με τα πεταμένα φρέσκα φρούτα της χωματερής, που εγγυώνται την κερδοφόρο τιμή των υπολοίπων. Γιατί το φρούτο γι’ αυτούς δεν είναι μέσο διατροφής, αλλά κερδοφορίας". "Χα, οι μέλισσες, φίλε, όταν η βασίλισσα δεν τους κάνει, την αλλάζουν, διαμαρτύρονται που δεν πάει καλά το μελίσσι και τη θανατώνουν, το ’πιασες; Και αν η επόμενη κάνει τα ίδια; Δρόμο κι αυτή..." Με το Ημ...

Σε μια εποχή όπου η γυναίκα έχει γίνει ο νέος άνδρας, ένας πληγωμένος εκπρόσωπος του πραγματικού ασθενούς φύλου, του αρσενικού, καταγράφει τις σκέψεις του για τις σχέσεις και τους ανθρώπους. Γραμμένο με χιούμορ και αφοπλιστική ειλικρίνεια "Το ημερολόγιο ενός κολλημένου" θα σας κερδίσει, γιατί βγαίνει από την ψυχή και τη ζωή.

Τα κουπιά έσπασαν. Τα βήματα στέρεψαν. Ο χάρτης έφτασε στην τελευταία του σελίδα. Οι κινήσεις είχαν εξαντληθεί και δεν έμενε παρά μόνο μία. Ο λαθρεπιβάτης δίχως άλλη επιλογή έσφιξε στη χούφτα του όλα τα άλφα της στέρησης και έσπρωξε τη μοίρα του στο κενό της ιστορίας που ο ίδιος έγραψε. Καθώς έπεφτε, η τριβή με τη λύτρωση έβαζε στα ρούχα του φωτιά αφήνοντας πίσω μια φωτεινή γραμμή από τις λέξεις που δεν πρόλαβε να πει. Η πτώση δεν κράτησε ούτε δυο αράδες και το ταξίδι τέλειωσε πάνω στο νοτισμένο χώμα της θλίψης. Εκεί τον περίμενε ένας λιγνός άντρας με ένα μακρύ μούσι και όμ...

Κάποια χειμωνιάτικη μέρα (ο χειμώνας είναι η εποχή της άνεσης) ο Βασίλης έδωσε τέλος στη ζωή του, μέσα στο σπίτι όπου εμμονικά έζησε τα τελευταία χρόνια. Τον βρήκαμε ξαπλωμένο στο κρεβάτι του σε μια στάση γαλήνια, σαν να 'χε μόλις ξαπλώσει για να ξεκουραστεί. Η μεγάλη γενειάδα κάλυπτε την αρχή του αδύνατου στέρνου του και τράβηξε την προσοχή μου από το υπόλοιπο λιγνό σώμα. Τα κιτρινισμένα από τον καπνό δάχτυλα είχαν αφήσει να γλιστρήσει στο ξύλινο πάτωμα ένα κομμάτι χαρτί που έγραφε: "Αυτό που είχα, πάλεψα, πάλεψα, πάλεψα να το κρατήσω - και τώρα άλλο δεν μπορώ". (Σημ...