Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ένα ταχύδραμα που παρακολουθεί τη ζωή με τα μάτια ενός παιδιού, μιας έφηβης και μιας γυναίκας. Τα καθημερινά που χαράσσουν με ζωγραφιές το χρόνο όταν εγκαταλείπουμε την ασφάλεια των παιδικών μας χρόνων. Από το παραμύθι στο συλλογικό "Παιδιά οικοτροφείου". Από τη ζωή στο θάνατο και τα ψιθυρίσματα του κόσμου. Όταν καρφώνεις ένα πιρούνι στο χέρι σου για να μη τρως εις "Ένδειξιν διαμαρτυρίας" καθώς γεμίζεις με μορφές και πράγματα. Αυτό το βιβλιαράκι παρότι είναι μικρό μοιάζει να μην χωράει πουθενά, παρά μόνο στη καρδιά μας.

Ανάμεσα στην πραγματικότητα και στο όνειρο, υπάρχει ένας τοίχος ψηλός που είναι δύσκολο να τον διασκελίσεις. Ένα σύννεφο-εμπόδιο τριγύριζε τον Λύκο από όλες τις πλευρές. Ήδη είχε κάνει ένα βήμα. Ήταν διατεθειμένος να κάνει δύο, αλλά καταλάβαινε ότι τα δύο δεν έφταναν. Έπρεπε να κάνει πολλά. Κι αυτό τον φόβιζε. Όμως κάτι είδε που τον έκανε να αναθαρρήσει. Είδε ένα μισάνοιχτο παράθυρο του ονείρου προς την πραγματικότητα και αποφάσισε να το δρασκελίσει και όπου τον βγάλει.

Μια φορά κι έναν καιρό στην πόλη "Οποιαδήποτε" ζουν ο Κύριος "Χωρίς Λάθη" , η Κυρία "Με αγαπώ γιατί είμαι ωραία", η Κυρία "Αλλάζω γνώμη συνεχώς", ο Κύριος "Πουλάω έρωτα",ο Κύριος "Το καλό παιδί", η Κυρία "Τρέχω για όλους", ο Κύριος "Για σένα νοιάσου και γυμνάσου",η Κυρία "Είμαι πολύ αστεία", ο Κύριος "Με έχεις ανάγκη", ο Κύριος "Δεν ξέρω τι θέλω", η Κυρία "Με λεπτομέρειες" και η Κυρία "Μόλις Πλούτισα". Άνθρωποι της διπλανής ή και της δικής μας πόρτας. Οι δώδεκα ήρωες δεν έχουν κανένα κοινό ή μήπως έχουν; Μια φορά κι έναν καιρό στην πόλη "Οποιαδήποτε» συνέβη κάτι πέρα από τ...

Σήμερα υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη για μια νέα θεώρηση των κοινωνικών αναγκών του νεοέλληνα. Όχι. Λύσεις δεν προτείνει η συγκεκριμένη θέαση του κοινωνικού γίγνεσθαι, όπως περιγράφεται στο βιβλίο. Πως θα μπορούσε να το κάνει άλλωστε, αφού η προσωπικότητα του κάθε ανθρώπου είναι χαοτική. Δεν υπάρχουν συνταγές για το "Ευ Ζην". Το μοναδικό μας χρέος όμως, είναι να προσπαθήσουμε. Και το "Γέλιο του ήλιου" μας δίνει με απλό τρόπο ένα παράδειγμα μιας τέτοιας προσπάθειας.

Στα άγρια χρόνια της Γερμανικής Κατοχής και του Αδερφοσκοτωμού, του Εμφυλίου, ένα σκολιαρόπαιδο του Δημοτικού, μεγαλώνει σε μια φτωχική γειτονιά της Θεσσαλονίκης, «χαμένη» ανάμεσα στην Εβραιογειτονιά του Χίρς και τα «γύφτικα»: τις τενεκεδοπαράγκες. Ένα ρέμα χωρίζει και ένα ξύλινο γεφυράκι πασκίζει να ενώσει τις γειτονιές και να φέρει κοντά τους ανθρώπους: τους Εβραίους με τους Χριστιανούς της φτωχογειτονιάς και τους γύφτους. Είναι τα χρόνια που ο κόσμος ανοίγεται μπροστά στο παιδί και παρουσιάζει το πιο σκληρό του πρόσωπο. Βομβαρδισμοί σκοτωμοί, θάνατοι από την πείνα και τ...

Με την έκδοση αυτή ο συγγραφέας συνεχίζει (μετά τους "Φρουρούς της συκαμινιάς", του 2011) να βγάζει στην επιφάνεια μνήμες απλών ανθρώπων φερμένες απ’ τον μεγάλο πόλεμο μέχρι και σήμερα. Υπάρχει κάμποσος χρωματισμός... λογοτεχνική αδεία. Η φαντασία όμως του γράφοντος λειτούργησε λειψά εδώ, δεν χρειάστηκε εξάλλου. Προβάλλονται κύρια ιστορίες που συμβαίνουν στον καθένα, γλαφυρά δοσμένες και κάμποσες απίστευτες... από κείνες που αποκαλούμε ηρωικές. Η οργή για το διαχρονικό άδικο πάντως κυριαρχεί στα γραφόμενα για τους αίτιους, με το έγκλημα που τις συνέπειές του βιώνει ο λαός...

"Το γυμνό παιδί" παρά τα πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία δεν είναι ένα αμιγώς αυτοβιογραφικό έργο. Ο Νικηφόρος Βρεττάκος θέλοντας να εξομολογηθεί τις αντιδράσεις και τα συναισθήματά του σε μια ορισμένη χρονική περίοδο -την εποχή της παιδικής ηλικίας- μέσα σ' ένα ορισμένο περιβάλλον, ανάπλασε μυθιστορηματικά το σύνολο του υλικού του. Οι δύο κεντρικοί ήρωες, αποτελούν τη συνισταμένη πολλών προσώπων που αντιπροσωπεύουν το καλό και το κακό στα χρόνια της πρώτης γνωριμίας του με τον κόσμο. Τελικός σκοπός του ήταν να δώσει την οδυνηρή πραγματικότητα των πληγμάτων που δέχθηκε η ευαι...

Ενάντια στη μοίρα και συχνά ενάντια στη λογική, "Το δαχτυλίδι" ξετυλίγει μέσα στις γεμάτες αλήθεια σελίδες του μια συγκινητική ιστορία για την αγάπη, την αξιοπρέπεια και την πατρίδα. Ξεκινώντας πριν από δύο αιώνες στο μεγαλύτερο ελληνικό νησί, την Κύπρο, έξι γενιές ανθρώπων αγωνίζονται για να αλλάξουν τα σχέδια της μοίρας, της δικής τους και του τόπου τους. "Το Δαχτυλίδι" σφραγίζει τις ζωές απλών, καθημερινών ανθρώπων, που γίνονται ήρωες. Έρωτες, φιλίες, όνειρα, ιδέες και αγαθά που δεν μετριούνται με το ζύγι, συνθέτουν μια αληθινή ιστορία που όμοιά της δεν έχει ξαναγ...

(Ο αποσπασματικός μονόλογος μιας μάνας που βίωσε την εμπειρία της αλλαγής φύλου του γιου της, της μεταμόρφωσής του από άνδρα σε γυναίκα.) Η μόνιμη επωδός της, που φυσικά απαλείφεται στο κείμενο γιατί γίνεται κουραστική, ήταν: "Ελάτε στη θέση μου. Εσείς τι θα κάνατε;" Ή η σύνθεση των δύο: "Εσείς τι θα κάνατε στη θέση μου;" Ερωτήσεις-φράσεις αδυσώπητες, που διατυπώνονται με βαθιές εισπνοές - εκπνοές, παραμένουν αναπάντητες, δημιουργούν μεγάλα κενά (εξαντλούν μέχρι κεραίας τον αέρα που αναπνέουμε) και προκαλούν πανικό... Η αίσθηση που είχα ήταν ότι ήμασταν χαμένοι κάπου στ...

"...Ξαφνικά, συνειδητοποίησε ότι ένα από τα είδωλα δεν ανταποκρινόταν απόλυτα στο παρουσιαστικό του. Του έμοιαζε, ναι, φορούσε κι αυτό καμπαρντίνα και καπέλο, αλλ’ ήσαν και τα δύο μαύρα, όπως και τα γυαλιά του. Επί πλέον, ενώ τα χέρια του αστυνόμου ήσαν άδεια, το είδωλο είχε βγάλει ένα περίστροφο και το κράδαινε απειλητικά. Με το έμπειρο βλέμμα του, ο Ευθυμίου διαπίστωσε ότι επρόκειτο για 38άρι. "Ξανασυναντιόμαστε, λοιπόν", είπε το υποτιθέμενο είδωλό του, προχωρώντας μερικά βήματα, και βγαίνοντας από το πλαίσιο του καθρέφτη, που, καθώς φαινόταν, δεν ήταν πραγματικός. Ο α...

Αγαπητέ Γούντι, χαίρε. Ελπίζω να είσαι καλά και το ίδιο θα επιθυμούσα και για μένα, που δεν είμαι καλά. Όπως πληροφορήθηκα από έντυπο για την Τέχνη, πρόκειται να γυρίσεις μια νέα ταινία, την υπόθεση της οποίας εμπνεύσθηκες από τα όσα έγιναν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Και πολύ καλά θα κάνεις. Δεν είχα καμιά αμφιβολία ότι Εσύ και μόνον Εσύ θα σκεπτόσουνα κάτι τέτοιο. Εκείνο που δεν κατάλαβα, όμως, είναι εάν η ταινία Σου θα είναι κωμωδία, δράμα ή τραγωδία ή όλα αυτά μαζί. Όπως και να έχει το πράγμα, θα σου ήμουνα εξαιρετικά υπόχρεος εάν με συμπεριελάμβανες στην ομάδα τ...

Ο Ρίτσαρντ Σμιθ ήταν ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον πλανήτη. Είχε γεννηθεί σε μια μικροαστική οικογένεια. Οι γονείς του φρόντισαν να μεγαλώσει σε ένα ήρεμο περιβάλλον γεμάτο αγάπη. Ήταν ένα γλυκό ευαίσθητο παιδί με πολύ καλή ανατροφή και άριστους τρόπους. Η απόφαση των γονιών του όμως να τον στείλουν σε ιδιωτικό σχολείο στο οποίο φοιτούσαν κυρίως παιδιά εύπορων οικογενειών, έμελλε να αλλάξει ριζικά την ζωή του. Ήταν μόλις έντεκα χρονών. Η σκληρότητα που συνάντησε στο σχολείο άρχισε να χύνει το δηλητήριο της στην αγνή του ψυχή. Τα ειρωνικά χαμόγελα που συνόδευ...