Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Τα παλιά τα χρόνια στα χωριά, όταν οι άνθρωποι ζούσαν χωρίς ηλεκτρικό και ξημέρωναν με τις πρώτες αχτίδες του ήλιου και νύχτωναν με το πρώτο σκοτάδι που έπεφτε το σούρουπο, τα χειμωνιάτικα βράδια μαζεύονταν γύρω απ το τζάκι ολάκερες παρέες και άκουγαν παραμυθένιες αυτοσχέδιες ιστορίες που διηγιόταν ο "παραμυθάς" του χωριού. Κάποιες στιγμές, κάτι η θαλπωρή της φωτιάς κάτι η μονότονη, αργή φωνή του παραμυθά, βάραινε τα βλέφαρα κάποιων ακροατών. Τότε ο παραμυθάς για να τους ξυπνήσει έβγαζε μια δυνατή κραυγή: ΚΡΑΑΑΑΑ! Για να απαντήσουν όλοι με μια φωνή: ΚΡΟΟΟΟΟ!!!! Κείμεν...

Οδηγούσε κατευθυνόμενος προς το κέντρο του άστεως και μια αισιοδοξία κι ένα πρόωρο κύμα ελπίδας φύτρωνε αργά στα σπλάχνα του, δίχως απαραίτητα να το αντιλαμβάνεται κι ο ίδιος. Καθώς συλλογιζόταν διάφορα που περνούσαν αστραπιαία απ' το λογισμό του, η μορφή της Πηνελόπης απεικονιζόταν διαρκώς κι ολοένα πιο έντονα στη σκέψη του. Η ομορφιά της και τα γλυκύτερα χαρακτηριστικά του προσώπου και του κορμιού της ήταν η επιβεβαίωση της τρυφερότητας που του αφιέρωνε και της αμέριστης κατανόησης που φιλοξενούσε τις ανέκφραστες πίκρες και τις απογοητεύσεις του. Κάποτε θα την παρομοίαζ...

Η ενηλικίωση ενός εφήβου στις τσιμεντένιες κερκίδες της δεκαετίας του ’90, μιας συναρπαστικής οπαδικής περιόδου που άφησε σακατεμένους όσους επέζησαν από τις παγίδες της. Οι εκδρομές, τα συνθήματα, οι πέτρες, τα κλομπ, η πρέζα που μύρισε κάθε φλέβα δεμένη με δίχρωμο κασκόλ. Ο παράλληλος κόσμος που οι περισσότεροι αγνοούν ή προσποιούνται πως αγνοούν - μια ωδή στην κοινή ουτοπία των "χούλιγκαν", στα παιδιά που δε μεγάλωσαν, στις ζωές που δε θα αφηγηθεί κανείς πέρα από όσους τις είδαν να σβήνουν, Κυριακή με Κυριακή, στις γαλαρίες των πούλμαν και στα κάγκελα των γηπέδων....

... Μισό λεπτό όμως ρε φίλε, να τα βάλουμε σε μια τάξη τα πράγματα. Πρώτα-πρώτα, είδε άλλη κοπέλα του συναφιού, όχι του περίγυρου, αλλά μα ενεργή αριστερή-μαρξίστρια να τα φοράει τόσο κοντά; Τώρα να τα φοράει για κάλυψη, σα να μην του κόλλαγε. Όχι μωρέ αποκλείεται, αποκλείεται! Το κορίτσι, ό, τι κι αν ήτανε, λίγο προωθημένο, λίγο παρδαλό και ξεδιάντροπο και τι έγινε, φαινότανε όμως "καθαρό" κι ότι δεν ανήκε στην κόκκινη πανούκλα κι αυτό είχε σημασία. Εξάλλου αυτές οι τύπισσες, αποφεύγανε τους δεξιούς σαν ο διάολος το λιβάνι, θα του 'κλεινε και ραντεβού; Έτσι είναι για το 'ν...

Αγαπητέ Γούντι, χαίρε. Ελπίζω να είσαι καλά και το ίδιο θα επιθυμούσα και για μένα, που δεν είμαι καλά. Όπως πληροφορήθηκα από έντυπο για την Τέχνη, πρόκειται να γυρίσεις μια νέα ταινία, την υπόθεση της οποίας εμπνεύσθηκες από τα όσα έγιναν τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα. Και πολύ καλά θα κάνεις. Δεν είχα καμιά αμφιβολία ότι Εσύ και μόνον Εσύ θα σκεπτόσουνα κάτι τέτοιο. Εκείνο που δεν κατάλαβα, όμως, είναι εάν η ταινία Σου θα είναι κωμωδία, δράμα ή τραγωδία ή όλα αυτά μαζί. Όπως και να έχει το πράγμα, θα σου ήμουνα εξαιρετικά υπόχρεος εάν με συμπεριελάμβανες στην ομάδα τ...

Τις τελευταίες μέρες εκείνου του Νοέμβρη είχε βάλει υποψηφιότητα για τον Αϊ-Γιάννη ο παππούς μου. Με φωνάζει το λοιπόν σπίτι και μου λέει: "Να ξεύρεις Σταμάτη, τούτη η Κυριακή είναι του Χριστού, η άλλη της Παναγιάς και η τρίτη είναι δική μου". Δεν έδωσα σημασία, πλησίαζαν βλέπεις και τα Χριστούγεννα, οπότε φαντάστηκα ότι θα ήταν κάποιο θρησκευτικό παραλήρημα. Όπως λέει άλλωστε και ο σοφός -ιδέα δεν έχω ποιος-, όταν εσύ μιλάς στο Θεό είναι προσευχή, όταν εκείνος όμως σου μιλάει είναι σχιζοφρένεια.

''Νήφε και μέμνησο απιστείν'' (Να παραμένεις νηφάλιος και να θυμάσαι να δυσπιστείς) Επίχαρμος (Κως)

Η συλλογή "Πρώτα ο Θεός" απαρτίζεται από σαράντα πέντε αυτοτελή κείμενα, όπου με πειρακτική διάθεση και σε ατμόσφαιρα νοσηρού υπερθεματισμού περιγράφονται πρόσωπα και στιγμιότυπα, κοινά ή ευτελή -εξού και ο νεολογικός όρος "ρωπογραφήματα" (ρώπος= μικροπραμάτεια)- και, κατά κύριο λόγο, θλιβερά. Στην πραγματικότητα, πρόκειται για συνοπτικές αφηγήσεις φανταστικών ή ημιφανταστικών ιστοριών, με κοινό παρονομαστή την ανατροπή ή το παράδοξο. Στενάχωρες, ωμές, αδιέξοδες, ευτράπελες, απίθανες και, κατά βάση, αμφιθυμικές περιστάσεις που σου κλείνουν πονηρά το μάτι, χωρίς να ξέρεις γ...

"Ακούς; Ακούς τη ζωή; (σε σένα μιλάμε) τί θόρυβο παταγώδη πού κάνει; Ή μόνο τη ζεις αποχαυνωτικά (κι ακόμη χειρότερα: φοβισμένα) απολαυσία του πανταξένου σου χρόνου;" Ήμουν, που λες, κι εγώ στο υπόστεγο, περίπου μόνος, με μυριάδες άλλους, μ' ερωτήματα συντριπτικά· και σένα που σε βρήκα και κάθισα δίπλα σου ακούς τη βροχή πάνω στους τσίγκους; σε ρώταγα, τί γλώσσα να μιλάει; τί μουσική; απόδωσε αισθητικά το άγνωστο νόημά της, ωστόσο ελάχιστα κατάφερα να σ' αποσπάσω.

Ένας τόπος, ένας φυσικός τόπος, δεν ταυτίζεται με το τοπίο. Το τοπίο είναι μια μερικότητα του τόπου, μια επιφάνεια καρτ-ποστάλ. Το κοιτάς "απέξω", το κρίνεις και το αξιολογείς με κριτήρια "αντικειμενικά" (αισθητικά, οικονομικά, ιστορικά κ.ά). Όταν -και εφόσον- πάνω σ' αυτήν την αντι/κείμενη επιφάνεια, πάνω σ' αυτήν την οθόνη, εγγραφούν ή αναζωπυρωθούν βιώματα, μνήμες, προβολές, τότε και μόνον τότε το τοπίο (ή το "περιβάλλον") μετουσιώνεται σε τόπο. Οι τόποι είναι ζωντανές οντότητες, που κατοικούν πνεύματα, μικροί θεοί (δαίμονες αρχαιοελληνικά). Τα πνεύματα, λοιπόν, των Τ...

Πώς τα σόλα του Χέντριξ φωλιάσαν σε πηγάδια των Μικρών Κυκλάδων. Οι υπόκωφοι τυμπανισμοί της ύπαρξης και πότε τους ακούμε. Ο ποιητής Χ.Χ. και η κοπέλα του Ψ.Ψ. πάνε διακοπές σε νησί και γιατί το καλοκαίρι της αγάπης δε λέει να τελειώσει. Η ανακάλυψη ότι δύο θεόρατες υδατοδεξαμενές συνιστούν γλυπτό τοπίου και πού είναι αφιερωμένο. Μέρτσμπάου, η στήλη του Σβίττερς και το έργο τέχνης ως ουρανότρυπα ή τρύπα στον πάτο. Ένα χαμένο ποίημα του Ανδρέα Εμπειρίκου και τι είναι η κληρονομιά, εφόδιο ή άχθος; Τι μπορεί να συμβεί στα καλά καθούμενα στα ήρεμα νερά ενός κόλπου της πατρίδας....

Κάθε μεσάνυχτα, παραμονή πρωτοχρονιάς, με μουσικές και πυροτεχνήματα υποδεχόμαστε το νέο χρόνο. Σάλπιγγες νέας εποχής κρεμασμένες στον παγκόσμιο ιστό, μεταδίδουν τη διαδοχική υποδοχή του νέου χρόνου από χώρα σε χώρα... Γιατί τόσο πολύ γιορτάζουμε τον ερχομό του νέου χρόνου;... Οι σελίδες αυτού του βιβλίου δεν είναι ούτε Ποίηση, ούτε Φιλοσοφία, ούτε Φυσική· μόνο λίγα ίχνη γραπτά συνηθισμένου ανθρώπου που προσπαθεί απλά, κάθε καινούργιο χρόνο, να προσεγγίσει "τά πρώτα καί τά έσχατα" στην ιστορία του κόσμου, να φτάσει να "αγγίξει" μέσα στα καθημερινά το "άχρονο" του Δημιουρ...

Από τότε που εμφανίζονται πηγές ή τεκμήρια προκύπτει ότι έχουν διαμορφωθεί αποκλίσεις μεταξύ των κοινωνιών. Φαίνεται ότι τα όποια πολιτικά συστήματα και οι ανόμοιες κοινωνικές δομές που αποτυπώθηκαν στην ιστορική εξέλιξη δημιούργησαν αποκλίνουσες ομαδικές αλλά και ατομικές συμπεριφορές. Τα διαφορετικά ήθη, έθιμα και οι πληθώρες των ιδεολογιών, που προήλθαν από τις ποικιλώνυμες πολιτειακές συνενώσεις, γέννησαν συχνά ασύμβατες ιδιοσυγκρασίες και αντιλήψεις. Έχει εδραιωθεί η γνώμη, από πολλές φιλοσοφικές και πολιτικές ιδεολογίες, ότι εξαιτίας των επαφών μεταξύ των ανθρώπων κα...

Ένας νεαρός, που ίσως ζει στην Αθήνα, δοκιμάζει να ζήσει την καθημερινότητά του με τέτοιο τρόπο που θα διερευνούσε τα όρια της λογικής. Βρίσκεται την περίοδο της δραχμής στην πρωτεύουσα. Ο αυθορμητισμός τού νεαρού Πάρη θα τον καθοδηγήσει στο ένστικτό του και με βάση αυτό πορεύεται στη ζωή του. Ο παγανιστικός τρόπος που χρησιμοποιεί τις ουσίες τον φέρνουν σε επαφή με το ΑΦΕΚ, έναν εξωσυμπαντικό κόσμο που εξηγεί το κρυφό νόημα τής ζωής, που μόνο ένας τρελός, ίσως, να τον θεωρούσε αληθινό. Ο Πάρης είχε να αντιμετωπίσει τον Ρόηον. Τι θα συμβεί, άραγε, όταν ο Πάρης καταλάβει...

Δυό με τρία ντεπόν, μολύβια. Επιστολές και χαρτικά για μελέτη. Πάνω στο μαθητικό τραπέζι με τα σβησίδια και τους χάρακες. Έξω κροτίζει ο τόπος. Όχι για τη συμφωνία του Eurogroup. Εκεί, "κρότ' σαν οι μπόσικ'". Αποκριάτικα μερεμέτια. Πώς λέει ο φίλος θεολόγος: "με τί τρόπο να διασκεδάσεις την κατάθλιψη;" Ίσως και να μην είναι έτσι· κουράζουν πια οι σφικτές βεβαιότητες. Το πρωί με τη λιακάδα διάβασα το "Αντίδροσο" του Β.Π.Κ., το σπινθηροβόλημα των ψυχών στο Σάββατό τους. Χθες (εμπύρετα) έπιασα το πρώτο της Helene Hanff. 104 σελίδες μέχρι ν' αποκάμω. Ταμάμ. Τρυφεράδα οικουμενι...

Τρία αυτοτελή έμμετρα πεζογραφήματα, τρεις βαθιές πίκρες που αντανακλούν το μακρυνό παρελθόν και συγκλονίζουν τον ναυτικό που, σαν αισίοδοξο άτομο, προβλέπει και επικαλείται το ¨θείον", ότι μια μέρα οι πίκρες θα γίνουν χίλιες χαρές για τους αυτόχθονες Ίνκας, Αζτέκας, Μάγιας και...