Κοινότητα Αναγνωστών Βιβλίων - readers.gr

Ένα μυθοπλαστικό, δοκιμιακό και ποιητικό συγχρόνως αφήγημα. Εξερευνά τη λεπτή βοή της ακατάπαυστης αϋπνίας που είναι αδιαχώριστη από τη μελαγχολική ευφορία των τόπων, των συνευρέσεων και των γεγονότων, καθώς διαχέεται από έναν λόγο δίχως λόγο. "Ξεκινάς και πηγαίνεις και πηγαίνεις και χάνεσαι, βγαίνεις έξω, εισχωρείς σε ένα βάθος πέρα από το πέρα, διαισθάνεσαι την άλλη άκρη της αβύσσου. Δρόμο παίρνεις, δρόμο αφήνεις. Βάθος παίρνεις, βάθος αφήνεις. Πάντα εδώ, και εδώ, τώρα. Θεσσαλονίκη, 2 Απριλίου 2012 Το άγγιγμα με τα δάχτυλα του αριστερού της χεριού. Στο πάνω μέρος...

Μπήκα σ' ένα υπόστεγο, για να προστατευθώ για λίγο από τούτο το ξέσπασμα του καιρού... στριμώχτηκαν μαζί μου κι άλλοι. Μόλις χαλάρωσε ο καιρός, οι περισσότεροι όρμησαν στο διπλανό κτίριο, που φαίνεται πως ήταν εκκλησία... Μπήκα κι εγώ σαν κλέφτης. Λες να με είδε κανείς; Όχι τίποτε άλλο, θα πλήγωνα τη γιαγιά - θ' άρχιζαν οι ανακρίσεις, τα πώς και τα γιατί. ... Καινούργια φωτιά μπήκε στα στήθια μου. Αυτά που έλεγε ο ιερέας τα έλεγε η γιαγιά μου χρόνια, μα με άλλο νόημα... Μήπως όμως ήταν με το ίδιο κι εμείς δε θέλαμε να το δούμε αλλιώς; Μα μήπως η γιαγιά;... Αποκλείεται! Η γ...

Η εποχή που κυκλοφορούσαν ακόμη στις πλατείες και τα χωριά οι Τσιγκάνοι και διάφοροι άλλοι περίεργοι τύποι δίνοντας παραστάσεις με Μάιμους (μαϊμούδες, χιμπατζήδες, αρκούδες κ.λπ. ζώα). Η εποχή που οι κοινωνίες μέσα στην αγριάδα τους και την αμορφωσιά τους μετέτρεπαν σε Μάιμους τους διαφορετικούς και τους ελαττωματικούς για να σκοτώσουν την πλήξη και την αννοία τους. Η εποχή που θύτες και θύματα αλλάζαν ρόλους από τη μια στιγμή στην άλλη. Τέσσερα σχετικά παραμύθια και ένα άσχετο ποίημα.

Σήμερα είναι πια σε όλους γνωστό το συγγραφικό έργο και το ταλέντο τού δημοσιογράφου Νίκου Λαμπρόπουλου. Είναι επιπλέον κοινώς αποδεκτό, πως από το σύνολο τού μεγάλου του έργου, οι "Θρυαλλίδες", (το πρώτο του μυθιστόρημα), είναι το πιο έντονο, το πιο καλογραμμένο, εκείνο που και μόνο του εάν υπήρχε, θα ήταν αρκετό για να προσδώσει στο συγγραφέα του τον τίτλο τού σημαντικού λογοτέχνη. Μετά το θάνατό του πολλές λεπτομέρειες έγιναν γνωστές, (σε βαθμό μάλιστα υπερβολής), οι επανεκδόσεις των βιβλίων του ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο και το ενδιαφέρον τού κόσμου ήταν τόσο, που η...

"... Το ελληνικό καλοκαίρι µού φαινόταν ανέκαθεν ο µοναδικός ακατάλυτος νόµος µας. Η άσπρη µας πέτρα ξέξασπρη που φωτίζει τον κόσµο και καταργεί τους λεκέδες του. Η διαφανής σαυρούλα που σκαρφαλώνει στο περβάζι. Οι ρόδες των ποδηλάτων που µισοβυθίζονται στην άµµο. Οι αφίσες που προαναγγέλλουν το πανηγύρι του Αγίου Παντελεήµονος και του Σωτήρα. Δηµοτικολαϊκάσυγκροτήµατα πάνω σε πρόχειρα στηµέναικριώµατα στην πλατεία, αρνιά και γουρουνοπούλες που σουβλίζονται απ’ το πρωί, ο παπάς της ενορίας κερνάει το πιο καλό κοψίδι στον εξάδελφό του απ’ την Αστόρια. Το ελληνικό καλοκαίρι...

Τέσσερα χρόνια μετά τα "Παιδικά νουάρ" η Αντριάνα Μίνου μας προσφέρει το δεύτερο βιβλίο της. Το "Ονειρωρυχείο" είναι ένα βήμα παραπέρα ή ένα πέταγμα πιο ψηλά ή μια βουτιά βαθύτερα στο παράλληλο σύμπαν της γραφής. Κι αν δυσκολεύεται κάποιος να κατατάξει τα "Παιδικά νουάρ" σε ένα συγκεκριμένο λογοτεχνικό είδος, με το "Ονειρωρυχείο" τα πράγματα είναι πιο απλά: πρέπει απλώς να εγκαταλείψει την προσπάθεια και να αφεθεί στη μαγεία μιας γραφής που εμπεριέχει όλα τα είδη χωρίς να εντάσσεται πουθενά. Αντισυμβατικό, απρόβλεπτο, ασυνήθιστο, παράξενο και μαζί οικείο, είναι μερικές λέξε...

Ένας παλαίμαχος χειρουργός αναπολεί τις δυo ζωές του πριν και μετά το "σημείο μηδέν". Συντροφιά με τα όνειρα και τις αναμνήσεις του, αντικρίζει μια αυλαία χωρίς χειροκρότημα. Ο χρόνος που του έχει απομείνει περισσεύει. Η δεύτερη ζωή τουδεν ήταν παρά μια παράταση χρόνου. Το μοτίβο πάντοτε το ίδιο. Ο γρίφος πάντοτε ο ίδιος: Πώς θα προσπεράσω τον κήπο που δε μένει ακίνητος πώς θα φτάσω στο χιονισμένο, μαγικό βουνό. Κι η απάντηση πάντοτε η ίδια: εσύ το άγγιγμα του χεριού σου τα παιδιά μας - αυτά με μεγάλωναν, αυτά με μεγάλωσαν.

Ο Λυκούργος σκοτώθηκε τριαντάρης σε τροχαίο οδηγώντας το αγροτικό του πατέρα του, τον επικήδειό του μάλιστα εκφώνησε με στόμφο ο Ξερολέας. Εγώ δεν βρήκα το κουράγιο να πάω στο αντίο. Δεν θέλω να γυρίσω ποτέ πάλι στην ξυλιά, στο δεκατριάρι και στα δυο κιλά ψωμί. Όχι γιατί φοβάμαι ή γιατί κουβαλάω δήθεν κάποια παιδική πληγή. Επειδή η ζωή στα θρανία είναι ένας γυάλινος βώλος που κύλησε καταδικασμένος ν' αστράφτει αιώνια. Είναι η εποχή της γυαλένιας που θέλεις να τη ζεις κι όχι να την επισκέπτεσαι, γιατί θα την αλλάξεις και δεν πρέπει. Είναι η εποχή της γυαλένιας, που βιάζεσα...

"Σ’ αυτό που ρωτούν δακρυσμένες οι φράουλες, θα απαντήσουν μια μέρα τα ρόδια με γέλια. Χειμωνιάτικα αινίγματα, για καρύδια, για κάστανα, θα τα λύσει μια άνοιξη απλά, με λουλούδια. Θα μιλήσει μια μέρα ο Νοέμβρης στο Μάρτιο, θ’ απαντήσει ο Δεκέμβρης στο Μάη. Μα εγώ δεν θα βρίσκομαι κει για ν’ ακούω. Με τις φράουλες μιας άνοιξης περασμένης θα έχω περάσει, με τα μυστήρια καρύδια, τ’ ανεξιχνίαστα κάστανα". Νίκη-Ρεβέκκα Παπαγεωργίου

Το παρόν βιβλίο είναι εμπνευσμένο από εμπειρίες των δύο τελευταίων ετών του συγγραφέα, το οποίο γράφει ως ημερολόγιο.

Σ’ αυτό το βιβλίο δεν θα βρει κανείς οδηγίες του τύπου "How to create the perfect profile". Ή μπορεί και να βρει. Εξαρτάται. Από το εάν στον καθρέφτη μας αντικρίζουμε το είδωλο που θα θέλαμε να δείχνει ή βλέπουμε αυτό που αποκαλύπτει. Εάν περιοριζόμαστε στο να θαυμάζουμε το άψογο τόξο των φρυδιών μας ή τολμάμε να δούμε κάτω απ’ την - ούτως ή άλλως παραμορφωμένη από φίλτρα - μύτη του face μας. Εάν βαυκαλιζόμαστε με τη λάμψη των faux στολιδιών μας ή συνειδητοποιούμε την ευτέλειά τους. Γιατί, όπως και να ’χει, κοιτάζουμε συχνά το είδωλό μας, σπάνια όμως μας "βλέπουμε" πραγματι...

Αφηγήσεις καθημερινές, κάποτε σουρεαλιστικές, αποδίδονται με μια λογοτεχνική "μονοκοντυλιά" κι έναν ωμό, στα όρια του κυνικού, ρεαλισμό. Χαμένα όνειρα, ευσεβείς πόθοι, προκαταλήψεις, υποκρισία είναι μερικά από τα θέματα που αναδύονται από τις σελίδες της συλλογής, η οποία αποτελείται από τριάντα έξι αφηγηματικές μικρό-γραφίες. Ο συγγραφέας εξερευνώντας τις δυνατότητες της μικρής φόρμας αποτυπώνει πότε σε μια σύντομη παράγραφο κι άλλοτε σε εκτενέστερα διηγήματα σκηνές ενός οικείου μα παραπαίοντος αστικού τοπίου.

Αυτό το βιβλίο μοιάζει με ένα τελευταίο βιβλίο. Μπορεί και να είναι: Το τελευταίο ίχνος από έναν κόσμο, μια γραφή, έναν άνθρωπο. Είναι όμως και ο ασυγχώρητος πόθος ενός πρώτου βιβλίου. Ή σκέτα, ο πόθος του. Το πρώτο και το τελευταίο, έχουν, ούτως ή άλλως, τα εναργέστερα χαρακτηριστικά. Ας το πω διαφορετικά: Είναι η γραμμή που ενώνει τα κομβικά σημεία μιας δυσοίωνης διαδρομής. Με έναν αναπόδραστο τρόπο. Μια ευθεία γραμμή, λοιπόν. Μόνον.

Απ΄όλα τα παραμύθια αυτού του τόπου, ετούτη είναι μια ιστορία κάπως θλιμμένη. Με τέλος αβέβαιο, με κίτρινα σημάδια μες στο πολύ σκοτάδι του καιρού. Μια ιστορία για σκιές μέσα από τις εσοχές της πόλης που δεν την διαβάζουν στα παιδιά. Πλάι στ΄άλλα, τ΄ανίκητα παραμύθια του καιρού μας, ετούτο διαθέτει αρκετή αλήθεια. Λάμπει μες στους καθρέφτες της πόλης και είναι γραμμένο για έκπτωτους λαούς, για δρόμους έκπτωτους.

Αυτό το βιβλίο ανήκει στη σπάνια κατηγορία εκείνων που δεν σου δίνουν τη δημιουργική ευκαιρία να το γράψεις για δεύτερη φορά. Ξεχειλίζει από αγάπη και λεβεντιά, αξιοπρέπεια και αγαθότητα ανθρώπων που φόρεσαν το πεπρωμένο τους σαν τη μοναδική ασπίδα και μανδύα σωτηρίας. Αγνοί άνθρωποι μιας άλλης, σχεδόν άγνωστης, ξεχασμένης και παραμελημένης Ελλάδας. Ρινίσματα και εικόνες μακελεμένου βίου και ιστορίας. Με όλες τις καταιγίδες των καιρών, τις καταδιώξεις και τη συμπαντική απομόνωση, αυτή σημαδεύτηκε ανεπανόρθωτα. Την σημάδεψε ο θάνατος, αλλά άντεξε. Είναι βαθύρριζη η ιερά φηγό...

"Το φτερό του θεραπευτή αητού" είναι μια ιστορία αναζήτησης. Ο Ονουάχα ανταποκρίνεται σε ένα εσωτερικό κάλεσμα και θέλει να αποκτήσει το Φτερό του Θεραπευτή Αητού και να γίνει ισάξιος των προγόνων του. Η αμφιβολία, ο φόβος, ο θυμός, η πλάνη, οι εσωτερικές σκιές κι ο πόνος, η εγωιστική παρόρμηση να καταξιωθεί και να αγαπηθεί μετουσιώνονται, μεταλλάσσονται σιγά-σιγά, "γιατρεύονται" σε μια πορεία συνεχή, δίχως αρχή και δίχως τέλος...

Χωρισμένο σε δύο, σοφά μέρη, από την συγγραφέα Μαριάννα Τυρέα-Χριστοδουλίδη, ο Δυτικός Άνεμος, έρχεται 5 χρόνια μετά το προηγούμενο βιβλίο της, να μας ταξιδέψει σε μέρη που πήγαμε -με το νου ή το σώμα- και δεν σταθήκαμε να τα δούμε όπως η ίδια. Σκέψεις που μας διαφεύγουν και που μας οδηγούν στο απόλυτο, στην άλλη όψη του κόσμου μας. Το δεύτερο μέρος -Το Ταξίδι- είναι ιστορίες από τις εσωτερικές σελίδες των εφημερίδων, του γείτονά μας, που προσπαθούμε να ξορκίσουμε. Φαίνεται να μην μας αφορούν. Κι όμως, όπως θα διαπιστώσετε, μας αφορούν. Ζουν δίπλα μας. Είναι σαν εμάς κι...